Ξεπερνόντας τις διατροφικες διαταραχες+Καταθλιψη Βαζοντας στοχους για το 2018

Καλησπερα και απο 'μενα ευχομαι σε ολους υγεια και ευτυχια για το 2018...Να ξεπερασουμε τις δυσκολιες της ζωης ,να συμφιλιωθουμε με τον εαυτο μας και να ζουμε τη ζωη μας στο φουλ :)...
Ειμαι καινουργιο μελος και δεν ηξερα σε ποιο θεμα να αναπτυξω το δικο μου θεμα!χαχα
Λοιπον,με λενε Χαρα ειμαι 22 χρονων και το 2017 ηταν πολυ δυσκολο για εμενα...Εχασα τον μπαμπα μου (ο οποιος ειχε διπολικη διαταραχη με ψυχωσικα συμπτωματα και αυτοκτονησε) .Ηταν και εξακολουθει να ειναι πολυ δυσκολο για εμενα ολο αυτο...Και φανταζομαι...ξερω ποσο δυσκολο ηταν για τον ιδιο για να εφτασε σε τετοιο σημειο...
Τελοσπαντων θα προσπαθησω να μην πω πολλα ετσι ωστε να μην κουρασω τον οποιοδηποτε :)


Μετα την απωλεια του κλειστηκα πολυ στον εαυτο μου,δεν πηγα καθολου στην σχολη μου,παρατησα την δουλεια μου και ενω εμενα μονη γυρισα στην μητερα μου γιατι δεν μπορουσα να συντηρισω ολα αυτα που συντηρουσα μονη...Επαθα καταθλιψη ειχα και αυτοκτονικες σκεψεις ... για 6-7 μηνες δεν βγηκα καθολου απο το σπιτι μου...το καλοκαιρι προσπαθησα να βγω απο ολο αυτο..πηγα σε ψυχολογο,εβγαινα μια ωρα με το σκυλακι μου σε παρκα και γενικα προσπαθουσα αλλα παλι υπηρχαν πολλες μερες που με επαιρναν απο κατω...το ιδιο και τον σεπτεμβριο που πιεσα τον εαυτο μου να κανω δηλωση για την σχολη μου και να παω σε μαθηματα...Δοξα τω θεο το εκανα ...παρα τις δυσκολιες μου στο να προσαρμοστω στα νεα δεδομενα και την βοηθεια της ψυχολογου.... [B]Το κυριως θεμα ειναι οτι μαζι με την καταθλιψη βγηκαν και αλλα πραγματα...

Επισης ,να πω οτι παρα το γεγονος οτι ειχα πολυ ευχαριστα παιδικα χρονια ,εχω μια μαμα η οποια τοτε ηταν πολυ αυστηρη για καποιο λογο σχετικα με την εικονα του σωματος μου, ζυγιζοντας με με αρνητικο-αυστηρο τροπο στην παιδικη-εφηβικη ηλικια μου...και καθε φορα που δοκιμαζαμε ρουχα σε περιπτωση που δεν μ'εμπαινε καποια μπλουζα ας πουμε οτι δεν ηταν ηρεμες οι αντιδρασεις της (χαχα)...Παραλληλα,ειχαμε πολλα προβληματα εξαιτιας της διπολικης διαταραχης του μπαμπα μου στην οικογενεια...(δυστυχως βουρκωνω καθε φορα οταν σκεφτομαι η γραφω κατι τετοιο).Ετσι γυρω στα 15 μου επαθα νευρικη ανορεξια εχοντας φτασει να ειμαι 45 κιλα με υψος 174cm ...Ευτυχως με την βοηθεια της μαμας μου κυριως η οποια απο τοτε φαινεται ποσο εχει μετανιωσει για τις συμπεριφορες της..(αν και ειναι πολυ εγωιστρια για να το παραδεχτει,μου αρκει που το καταλαβαινω με τους τροπους της) και με την βοηθεια παιδοψυχολογου με οικογενειακες συνεδριες ...Οταν εβαλα τα κιλα...ξανααποφασισα να κανω διαιτα εχασα καποια κιλα και μετα αποφασισα να τρεφομαι πολυ υγιεινα ελεγχοντας τα κιλα μου μενοντας σταθερη στα 55κιλα μετραγα θερμιδες καθε μερα και γενικα ειχα αποκλεισει παρα πολλα τροφιμα θεωρωντας τα 'κακα' κοινως ορθορεξικη για 4+χρονια...
Οταν εχασα τον μπαμπα μου μια νεα διαταραχη μου χτυπησε την πορτα...και δεν ηταν αλλη απο τηνβουλιμια...ηταν ενας φαυλος κυκλος...αποφασισα βεβαια καποια στιγμη εφοσον εχω διαβασει για ολα αυτα και γνωριζω πολλα πραγματα οτι δεν θελω να βλαπτω τον εαυτο μου...σταματησα να κανω αφαγια,εμετο,υπερβολικη γυμναστικη κτλ οταν γινοταν υπερφαγικο...βεβαια στην αρχη γινοταν μονο με τροφιμα τα οποια εγω θεωρουσα ασφαλη στο μυαλο μου...υπηρξαν αρκετες μερες με υπερφαγικα υστερα τυψεις κτλ ...παντα σε διαιτα και παντα χαλουσε...παντα θεωρουσα οτι εκανα κατι λαθος...παντα εψαχνα να βρω τι φταιει ...παντα ολα γυριζαν και γυριζουν ακομη απο το φαγητο.Υπαρχουν καλες μερες,υπαρχουν κακες μερες το θεμα ειναι οτι πλεον...το διαχειριζομαι διαφορετικα.Να πω οτι εχουν περασει γυρω στους 8 μηνες ψυχοθεραπειας μαζι με την ψυχολογο που με ειχε αναλαβει οταν ειχα νευρικη ανορεξια και ξερει το ιστορικο μου,αυτη την εβδομαδα ειναι η τελευταια μας συνεδρια για τωρα και υστερα απο δυο μηνες θα ξανα παω για να δει πως ειμαι.Να πω οτι μεσα σε ολους αυτους τους μηνες ο Ιουνιος ηταν ο πιο καλος μου μηνας και γενικα το καλοκαιρι καθως εβγαινα δυο μεγαλες βολτες ημερησιως με το σκυλακι μου ,επαιρνα συμπληρωματα,προσπα9ουσα να κανω πραγματα (κυριως μονη μου)ομως εχασα γυρω στα 5 κιλα(τα οποια ξαναεβαλα χαχα)Με ολα αυτα πλεον ειμαι 20-25 + δηλαδη τωρα ειμαι γυρω στα 80κιλα,ειχα πολλους εφιαλτες σε σημειο που δεν ηθελα να κοιμαμαι και ακομη εχω αλλα πιο σπανια,φαρμακα δεν παιρνω και ποτε δεν εχω παρει,μονο συμπληρωματα τα οποια τα ψαχνω μονη μου και μπορω να σας πω μερικα που με βοηθησαν αν θελει καποιος.Εχω και ορμονικη διαταραχη ,θυροειδη που θα παω να κανω εξετασεις μεσα Ιανουαριου(ολα τα αφησα στην μοιρα τους)...Γενικα πολυ δυσκολος αυτος ο χρονος ,ενιωσα οτι περασε αργα, βασανιστηκα και χωρις καθολου ουσια θα ελεγα.Ομως ολα μεσα στην ζωη ειναι....Αποφασισα να μην τα βαλω κατω...πρωτα για εμενα,γιατι αξιζω να ειμαι καλα,αξιζω να ζησω τη ζωη μου στο φουλ...υστερα για την οικογενεια μου και για ολες τις ομορφες στιγμες που θελω να περασω μαζι τους.

Τα εγραψα ολα αυτα γιατι ηθελα να τα μοιραστω με ανθρωπους που εχουν κατανοηση,παιρνουν και δινουν στηριξη ο ενας στον αλλον μεσα απο αυτο το φορουμ και ισως να αντιμετιζουν και παρομοια θεματα και αναζητουν και οι ιδιοι βοηθεια.Ηδη εχω μιλησει στην μητερα και σε πολυ κοντινες μου φιλες,πλεον δεν πιστευω οτι ειναι κατι που πρεπει να ντρεπομαι,γιατι πραγματικα...ειναι πολυ δυσκολο να το κουβαλας ολο αυτο μονος σου,δυστυχως η ευτυχως δεν μπορουν να με καταλαβουν ή να μου πουν κατι.

Μπορω να πω λογω περιοδου κιολας λιγο παραπανω αυτη η εβδομαδα μου σε σχεση με το φαγητο ηταν περιεργη με υπερφαγικα.Ομως απο σημερα...2018 αποφασισα να βαλω στοχους και να προσπαθω οχι για το τελειο...αλλα για προοδο.
Οι συμβουλες που εχω να δωσω σ'εμενα και σε ανθρωπους που αντιμετωπιζουν τετοια θεματα ειναι:
1) Να αγαπησετε τον εαυτο σας,οπως ακριβως ειναι ,με 10-20κιλα +-...στην ζωη αυτα συμβαινουν ας ειμαστε λιγο πιο επιεικης με τον εαυτο μας και λιγο πιο χαλαροι γιατι συνηθως με τους αλλους παντα ειμαστε ενω με τον ιδιο μας τον εαυτο ειμαστε πολυ αυστηροι.Εξαλλου οταν θελεις να αλλαξεις κατι πανω σου...εστιαζοντας στα αρνητικα σου και εχοντας κακη διαθεση δεν βοηθας...Ετσι οσο μπορεις αποδεξου τον εαυτο σου..και ολα θα ερθουν σιγα σιγα
2)Οταν ξεκιναει εκεινη η εσωτερικη φωνουλα που σου λεει...στερησου,δεν αξιζεις ,πως εγινες ετσι...κτλ κτλ απλα πες αξιζω,με δεχομαι οπως ειμαι και δεν χρειαζεται να στερω ουσιες απο τον οργανισμο μου για να απαλλαγω απο τα κιλα που επιθυμω...απλα χρειαζεται υπομονη και να βελτιωσω την ποιοτητα της ζωης μου κανοντας πραγματα.
3)Κριτικη : Οταν και αν τυχει καποιος να σας πει πχ κατι αρνητικο...οτιδηποτε θεωρειτε εσεις αρνητικο...μην δινετε σημασια οσο μπορειτε...σας ξερει μηπως καλυτερα απο τον εαυτο σας?η εχει περασει οτι περασατε εσεις?Συνηθως οι ανθρωποι που κρινουν τους αλλους δεν νιωθουν καλα μεσα τους...Απλα αγνοηστε τετοιους ανθρωπους...Εξαλλου συνηθως ειναι ατομα που ουτε θελετε για παρεα(χαχα) Να ειστε ευγενικοι ομως...δεν χρειαζεται να χαλιεστε...
4)Διατροφη + Γυμναστικη = Ευεξια ...Ειναι κατι που ισχυει...δεν χρειαζεται να κανετε τρελα πραγματα...υπερβολικες προσπαθειες και ακραια...Τρωτε υγιεινα οσο μπορειτε(Μικρη ειχα διαβασει σ'ενα βιβλιο 'Πρωινο σαν πριγκιπας,μεσημεριανο σαν βασιλιας,βραδυνο σαν ζητιανος) καλα γευματα οσο μπορειτε σταθερες ωρες με ενδιαμεσα σνακ για να διατηρειται την ινσουλινη σε σταθερα επιπεδα(αν μενετε πολλες ωρες νηστικοι συνηθως οσο και να φατε μετα δεν υπαρχει αισθηση κορεσμου καθως εχουμε γεννηθει με το ενστικτο της επιβιωσης).Αν δεν γυμναζεστε μπορειτε να κανετε λιγο ποδηλατο ή περπατημα που ειναι πολυ ωραιο(προσωπικα με ηρεμει) ,ξεκινηστε με 30 λεπτα την ημερα και αν το κανετε συγκεκριμενα ωρα θα ειναι πιο ευκολο να το εφαρμοζετε μερα με την μερα.
5)Προσωπικα πιστευω με βοηθανε αρκετα τα συμπληρωματα που παιρνω αν θελει καποιος μπορω να αναφερθω σε καποια :) :)
6)Προχθες με την αδερφη μου πηραμε κατι μαγιο απο ενα site που ηθελα περσι να παρω αλλα τελικα δεν....ετσι φετος που τα παραγγειλαμε ειναι ενας στοχος μου να μπω σ'αυτα...προσωπικα ειναι ενα κινητρο και αυτο...βρειτε τους που θελετε να κανετε οτι και αν ειναι αυτο...τα κινητρα σας οσο πιο δυνατα ειναι τοσο πιο πολλη υπομονη και θεληση θα εχετε.
+Ερωτηση: Παλια ειχα θεμα με τις θερμιδες μετραγα συνεχεια στο μυαλο μου...και τωρα το κανω αλλα πολυ πιο σπανια,το εχω ελαττωσει πολυ και ειμαι χαρουμενη γι'αυτο,ωστοσο ειχα ενα θεμα με την ζυγαρια.Συνεχεια ζυγιζομουν ,τωρα ζυγιζομαι πολυ σπανια αλλα δεν ξερω αν βοηθαει αυτο.Ετσι λεω να ζυγιζομαι καθε δυο εβδομαδες γιατι λεω αν βλεπω προοδο θα χαιρομαι.Εσεις τι λετε?Τι προτεινετε? Γενικα θα μου αρεσε πολυ να διαβασετε την ιστορια μου και να κανουμε συζητησεις στο φορουμ,να ανταλλαξουμε συμβουλες κτλ...Ελπιζω να μην κουρασα καποιον...σας ευχομαι η χρονια αυτη να φερει μονο ευτυχισμενες στιγμες... :) :) :) :) :) :)

Είναι πολύ καλό που σταμάτησες να ζυγιζεσαι καθημερινά και σίγουρα βοηθάει πολύ! Υπάρχουν κι άλλες ενδεχομένως δυσλειτουργικες συμπεριφορές που σχετίζονται με το φαγητό και την βουλιμία κατ' επέκταση. Εγώ ζυγιζομουν 4 φορές την ημέρα, κάθε μέρα ζυγιζα επίσης της μερίδες του φαγητού μου, πάντα αγόραζα προϊόντα light, ποτέ δεν έτρωγα κάποια τρόφιμα όπως σφολιατοειδη και πολλά άλλα πράγματα. Με παρότρυνση του ψυχολόγου προσπάθησα να τα μειώσω όλα αυτά. Έχω κάνει πρόοδο τον τελευταίο καιρό αφού δεν ανεβαίνω στη ζυγαριά καθημερινά, έχω σταματήσει γενικότερα να ζυγιζω τροφές και έχω αρχίσει να τρώω ότι πιο πριν απέφευγα! Είναι μεγάλα βήματα αυτά και για τις δύο μας! Εύχομαι να βρεις την Χαρά(κυριολεκτικά και μεταφορικα) και να μην την ξαναχασεις ποτέ!

Εστάλη από SM-G950F στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by takecareofyourself

Καλησπερα και απο 'μενα ευχομαι σε ολους υγεια και ευτυχια για το 2018...Να ξεπερασουμε τις δυσκολιες της ζωης ,να συμφιλιωθουμε με τον εαυτο μας και να ζουμε τη ζωη μας στο φουλ :)...
Ειμαι καινουργιο μελος και δεν ηξερα σε ποιο θεμα να αναπτυξω το δικο μου θεμα!χαχα
Λοιπον,με λενε Χαρα ειμαι 22 χρονων και το 2017 ηταν πολυ δυσκολο για εμενα...Εχασα τον μπαμπα μου (ο οποιος ειχε διπολικη διαταραχη με ψυχωσικα συμπτωματα και αυτοκτονησε) .Ηταν και εξακολουθει να ειναι πολυ δυσκολο για εμενα ολο αυτο...Και φανταζομαι...ξερω ποσο δυσκολο ηταν για τον ιδιο για να εφτασε σε τετοιο σημειο...
Τελοσπαντων θα προσπαθησω να μην πω πολλα ετσι ωστε να μην κουρασω τον οποιοδηποτε :)


Μετα την απωλεια του κλειστηκα πολυ στον εαυτο μου,δεν πηγα καθολου στην σχολη μου,παρατησα την δουλεια μου και ενω εμενα μονη γυρισα στην μητερα μου γιατι δεν μπορουσα να συντηρισω ολα αυτα που συντηρουσα μονη...Επαθα καταθλιψη ειχα και αυτοκτονικες σκεψεις ... για 6-7 μηνες δεν βγηκα καθολου απο το σπιτι μου...το καλοκαιρι προσπαθησα να βγω απο ολο αυτο..πηγα σε ψυχολογο,εβγαινα μια ωρα με το σκυλακι μου σε παρκα και γενικα προσπαθουσα αλλα παλι υπηρχαν πολλες μερες που με επαιρναν απο κατω...το ιδιο και τον σεπτεμβριο που πιεσα τον εαυτο μου να κανω δηλωση για την σχολη μου και να παω σε μαθηματα...Δοξα τω θεο το εκανα ...παρα τις δυσκολιες μου στο να προσαρμοστω στα νεα δεδομενα και την βοηθεια της ψυχολογου.... [B]Το κυριως θεμα ειναι οτι μαζι με την καταθλιψη βγηκαν και αλλα πραγματα...

Επισης ,να πω οτι παρα το γεγονος οτι ειχα πολυ ευχαριστα παιδικα χρονια ,εχω μια μαμα η οποια τοτε ηταν πολυ αυστηρη για καποιο λογο σχετικα με την εικονα του σωματος μου, ζυγιζοντας με με αρνητικο-αυστηρο τροπο στην παιδικη-εφηβικη ηλικια μου...και καθε φορα που δοκιμαζαμε ρουχα σε περιπτωση που δεν μ'εμπαινε καποια μπλουζα ας πουμε οτι δεν ηταν ηρεμες οι αντιδρασεις της (χαχα)...Παραλληλα,ειχαμε πολλα προβληματα εξαιτιας της διπολικης διαταραχης του μπαμπα μου στην οικογενεια...(δυστυχως βουρκωνω καθε φορα οταν σκεφτομαι η γραφω κατι τετοιο).Ετσι γυρω στα 15 μου επαθα νευρικη ανορεξια εχοντας φτασει να ειμαι 45 κιλα με υψος 174cm ...Ευτυχως με την βοηθεια της μαμας μου κυριως η οποια απο τοτε φαινεται ποσο εχει μετανιωσει για τις συμπεριφορες της..(αν και ειναι πολυ εγωιστρια για να το παραδεχτει,μου αρκει που το καταλαβαινω με τους τροπους της) και με την βοηθεια παιδοψυχολογου με οικογενειακες συνεδριες ...Οταν εβαλα τα κιλα...ξανααποφασισα να κανω διαιτα εχασα καποια κιλα και μετα αποφασισα να τρεφομαι πολυ υγιεινα ελεγχοντας τα κιλα μου μενοντας σταθερη στα 55κιλα μετραγα θερμιδες καθε μερα και γενικα ειχα αποκλεισει παρα πολλα τροφιμα θεωρωντας τα 'κακα' κοινως ορθορεξικη για 4+χρονια...
Οταν εχασα τον μπαμπα μου μια νεα διαταραχη μου χτυπησε την πορτα...και δεν ηταν αλλη απο τηνβουλιμια...ηταν ενας φαυλος κυκλος...αποφασισα βεβαια καποια στιγμη εφοσον εχω διαβασει για ολα αυτα και γνωριζω πολλα πραγματα οτι δεν θελω να βλαπτω τον εαυτο μου...σταματησα να κανω αφαγια,εμετο,υπερβολικη γυμναστικη κτλ οταν γινοταν υπερφαγικο...βεβαια στην αρχη γινοταν μονο με τροφιμα τα οποια εγω θεωρουσα ασφαλη στο μυαλο μου...υπηρξαν αρκετες μερες με υπερφαγικα υστερα τυψεις κτλ ...παντα σε διαιτα και παντα χαλουσε...παντα θεωρουσα οτι εκανα κατι λαθος...παντα εψαχνα να βρω τι φταιει ...παντα ολα γυριζαν και γυριζουν ακομη απο το φαγητο.Υπαρχουν καλες μερες,υπαρχουν κακες μερες το θεμα ειναι οτι πλεον...το διαχειριζομαι διαφορετικα.Να πω οτι εχουν περασει γυρω στους 8 μηνες ψυχοθεραπειας μαζι με την ψυχολογο που με ειχε αναλαβει οταν ειχα νευρικη ανορεξια και ξερει το ιστορικο μου,αυτη την εβδομαδα ειναι η τελευταια μας συνεδρια για τωρα και υστερα απο δυο μηνες θα ξανα παω για να δει πως ειμαι.Να πω οτι μεσα σε ολους αυτους τους μηνες ο Ιουνιος ηταν ο πιο καλος μου μηνας και γενικα το καλοκαιρι καθως εβγαινα δυο μεγαλες βολτες ημερησιως με το σκυλακι μου ,επαιρνα συμπληρωματα,προσπα9ουσα να κανω πραγματα (κυριως μονη μου)ομως εχασα γυρω στα 5 κιλα(τα οποια ξαναεβαλα χαχα)Με ολα αυτα πλεον ειμαι 20-25 + δηλαδη τωρα ειμαι γυρω στα 80κιλα,ειχα πολλους εφιαλτες σε σημειο που δεν ηθελα να κοιμαμαι και ακομη εχω αλλα πιο σπανια,φαρμακα δεν παιρνω και ποτε δεν εχω παρει,μονο συμπληρωματα τα οποια τα ψαχνω μονη μου και μπορω να σας πω μερικα που με βοηθησαν αν θελει καποιος.Εχω και ορμονικη διαταραχη ,θυροειδη που θα παω να κανω εξετασεις μεσα Ιανουαριου(ολα τα αφησα στην μοιρα τους)...Γενικα πολυ δυσκολος αυτος ο χρονος ,ενιωσα οτι περασε αργα, βασανιστηκα και χωρις καθολου ουσια θα ελεγα.Ομως ολα μεσα στην ζωη ειναι....Αποφασισα να μην τα βαλω κατω...πρωτα για εμενα,γιατι αξιζω να ειμαι καλα,αξιζω να ζησω τη ζωη μου στο φουλ...υστερα για την οικογενεια μου και για ολες τις ομορφες στιγμες που θελω να περασω μαζι τους.

Τα εγραψα ολα αυτα γιατι ηθελα να τα μοιραστω με ανθρωπους που εχουν κατανοηση,παιρνουν και δινουν στηριξη ο ενας στον αλλον μεσα απο αυτο το φορουμ και ισως να αντιμετιζουν και παρομοια θεματα και αναζητουν και οι ιδιοι βοηθεια.Ηδη εχω μιλησει στην μητερα και σε πολυ κοντινες μου φιλες,πλεον δεν πιστευω οτι ειναι κατι που πρεπει να ντρεπομαι,γιατι πραγματικα...ειναι πολυ δυσκολο να το κουβαλας ολο αυτο μονος σου,δυστυχως η ευτυχως δεν μπορουν να με καταλαβουν ή να μου πουν κατι.

Μπορω να πω λογω περιοδου κιολας λιγο παραπανω αυτη η εβδομαδα μου σε σχεση με το φαγητο ηταν περιεργη με υπερφαγικα.Ομως απο σημερα...2018 αποφασισα να βαλω στοχους και να προσπαθω οχι για το τελειο...αλλα για προοδο.
Οι συμβουλες που εχω να δωσω σ'εμενα και σε ανθρωπους που αντιμετωπιζουν τετοια θεματα ειναι:
1) Να αγαπησετε τον εαυτο σας,οπως ακριβως ειναι ,με 10-20κιλα +-...στην ζωη αυτα συμβαινουν ας ειμαστε λιγο πιο επιεικης με τον εαυτο μας και λιγο πιο χαλαροι γιατι συνηθως με τους αλλους παντα ειμαστε ενω με τον ιδιο μας τον εαυτο ειμαστε πολυ αυστηροι.Εξαλλου οταν θελεις να αλλαξεις κατι πανω σου...εστιαζοντας στα αρνητικα σου και εχοντας κακη διαθεση δεν βοηθας...Ετσι οσο μπορεις αποδεξου τον εαυτο σου..και ολα θα ερθουν σιγα σιγα
2)Οταν ξεκιναει εκεινη η εσωτερικη φωνουλα που σου λεει...στερησου,δεν αξιζεις ,πως εγινες ετσι...κτλ κτλ απλα πες αξιζω,με δεχομαι οπως ειμαι και δεν χρειαζεται να στερω ουσιες απο τον οργανισμο μου για να απαλλαγω απο τα κιλα που επιθυμω...απλα χρειαζεται υπομονη και να βελτιωσω την ποιοτητα της ζωης μου κανοντας πραγματα.
3)Κριτικη : Οταν και αν τυχει καποιος να σας πει πχ κατι αρνητικο...οτιδηποτε θεωρειτε εσεις αρνητικο...μην δινετε σημασια οσο μπορειτε...σας ξερει μηπως καλυτερα απο τον εαυτο σας?η εχει περασει οτι περασατε εσεις?Συνηθως οι ανθρωποι που κρινουν τους αλλους δεν νιωθουν καλα μεσα τους...Απλα αγνοηστε τετοιους ανθρωπους...Εξαλλου συνηθως ειναι ατομα που ουτε θελετε για παρεα(χαχα) Να ειστε ευγενικοι ομως...δεν χρειαζεται να χαλιεστε...
4)Διατροφη + Γυμναστικη = Ευεξια ...Ειναι κατι που ισχυει...δεν χρειαζεται να κανετε τρελα πραγματα...υπερβολικες προσπαθειες και ακραια...Τρωτε υγιεινα οσο μπορειτε(Μικρη ειχα διαβασει σ'ενα βιβλιο 'Πρωινο σαν πριγκιπας,μεσημεριανο σαν βασιλιας,βραδυνο σαν ζητιανος) καλα γευματα οσο μπορειτε σταθερες ωρες με ενδιαμεσα σνακ για να διατηρειται την ινσουλινη σε σταθερα επιπεδα(αν μενετε πολλες ωρες νηστικοι συνηθως οσο και να φατε μετα δεν υπαρχει αισθηση κορεσμου καθως εχουμε γεννηθει με το ενστικτο της επιβιωσης).Αν δεν γυμναζεστε μπορειτε να κανετε λιγο ποδηλατο ή περπατημα που ειναι πολυ ωραιο(προσωπικα με ηρεμει) ,ξεκινηστε με 30 λεπτα την ημερα και αν το κανετε συγκεκριμενα ωρα θα ειναι πιο ευκολο να το εφαρμοζετε μερα με την μερα.
5)Προσωπικα πιστευω με βοηθανε αρκετα τα συμπληρωματα που παιρνω αν θελει καποιος μπορω να αναφερθω σε καποια :) :)
6)Προχθες με την αδερφη μου πηραμε κατι μαγιο απο ενα site που ηθελα περσι να παρω αλλα τελικα δεν....ετσι φετος που τα παραγγειλαμε ειναι ενας στοχος μου να μπω σ'αυτα...προσωπικα ειναι ενα κινητρο και αυτο...βρειτε τους που θελετε να κανετε οτι και αν ειναι αυτο...τα κινητρα σας οσο πιο δυνατα ειναι τοσο πιο πολλη υπομονη και θεληση θα εχετε.
+Ερωτηση: Παλια ειχα θεμα με τις θερμιδες μετραγα συνεχεια στο μυαλο μου...και τωρα το κανω αλλα πολυ πιο σπανια,το εχω ελαττωσει πολυ και ειμαι χαρουμενη γι'αυτο,ωστοσο ειχα ενα θεμα με την ζυγαρια.Συνεχεια ζυγιζομουν ,τωρα ζυγιζομαι πολυ σπανια αλλα δεν ξερω αν βοηθαει αυτο.Ετσι λεω να ζυγιζομαι καθε δυο εβδομαδες γιατι λεω αν βλεπω προοδο θα χαιρομαι.Εσεις τι λετε?Τι προτεινετε? Γενικα θα μου αρεσε πολυ να διαβασετε την ιστορια μου και να κανουμε συζητησεις στο φορουμ,να ανταλλαξουμε συμβουλες κτλ...Ελπιζω να μην κουρασα καποιον...σας ευχομαι η χρονια αυτη να φερει μονο ευτυχισμενες στιγμες... :) :) :) :) :) :)

---

σ αυτό με τις διατροφικες διαταραχες εφταιξε ξεκάθαρα η μαμα σου και το επαθες...αν είναι δυνατον ένα παιδακι να το κανει ετσι..

τεσπα σου ευχομαι υγεια και να τα ξεπεράσεις ολα

Quote:

---

Originally Posted by πεταλούδα

Είναι πολύ καλό που σταμάτησες να ζυγιζεσαι καθημερινά και σίγουρα βοηθάει πολύ! Υπάρχουν κι άλλες ενδεχομένως δυσλειτουργικες συμπεριφορές που σχετίζονται με το φαγητό και την βουλιμία κατ' επέκταση. Εγώ ζυγιζομουν 4 φορές την ημέρα, κάθε μέρα ζυγιζα επίσης της μερίδες του φαγητού μου, πάντα αγόραζα προϊόντα light, ποτέ δεν έτρωγα κάποια τρόφιμα όπως σφολιατοειδη και πολλά άλλα πράγματα. Με παρότρυνση του ψυχολόγου προσπάθησα να τα μειώσω όλα αυτά. Έχω κάνει πρόοδο τον τελευταίο καιρό αφού δεν ανεβαίνω στη ζυγαριά καθημερινά, έχω σταματήσει γενικότερα να ζυγιζω τροφές και έχω αρχίσει να τρώω ότι πιο πριν απέφευγα! Είναι μεγάλα βήματα αυτά και για τις δύο μας! Εύχομαι να βρεις την Χαρά(κυριολεκτικά και μεταφορικα) και να μην την ξαναχασεις ποτέ!

---

Καλημερα πεταλουδα ,χαιρομαι που διαβασες το αρχικο μου post,ειχα γραψει πολλα εδω καθως ημουν συναισθηματικα πολυ φορτισμενη-κουρασμενη.Αυτο που λες για τις συμπεριφορες ,ναι εχουν διαφορες 'μασκες' οι διατροφικες διαταραχες που και εγω στα τοσα χρονια ειχα συμπεριφορες που παντα τις εκλογικευα...(ειχα εμμονη χρονια με την υγιεινη διατροφη,καθολου λαδι,καθολου ζαχαρη,ασπρο αλευρι,τηγανιτα,αλατι,με λιγα λογια χρονια ορθορεξικη σε τραγικο σημειο,ζυγιζα μεχρι και την σαλατα,ωσπου δεν χρειαζοταν γιατι το μυαλο μου ειχε γινει αριθμομηχανη καθημερινα μετρουσα τι τρωω) Ημουν πολυ αυστηρη με τον εαυτο μου χρονια και το συνειδητοποιησα μετα την απωλεια του μπαμπα μου...αλλιως μην μ'ελεγε καποιος για τις υπερβολες μου,ειχα την απαντηση,που το κακο στην υγεια κτλ κτλ...Ενω αλλο το τρωω επι το πλειστον υγιεινα αλλα αν θελησω να φαω πχ μια σοκολετα ή μια κρεπα δεν χαθηκε και ο κοσμος..και αλλο το δεν πρεπει να φας τιποτα εκτος απο αυτα...
Το καλο ειναι οτι πλεον εχω μαθει να αναγνωριζω τις συμπεριφορες μου ,και οταν καταλαβαινω οτι παω να γινω περιοριστικη ή να μετρησω θερμιδες με σταματαω και λεω απο μεσα μου να χαλαρωσω,Καλη μας μερα ^_^

Quote:

---

Originally Posted by Xfactor

σ αυτό με τις διατροφικες διαταραχες εφταιξε ξεκάθαρα η μαμα σου και το επαθες...αν είναι δυνατον ένα παιδακι να το κανει ετσι..

τεσπα σου ευχομαι υγεια και να τα ξεπεράσεις ολα

---

Η αληθεια ειναι πως ναι ,και το ξερω και το ξερει και η ιδια (παρολο που ειναι πολυ εγωιστρια για να παραδεχτει οτι φταιει σε κατι).Στην αρχη οταν το ειχα καταλαβει οτι η μαμα μου ηταν υπευθυνη στην ουσια ,ειχα θυμωσει και τις ελεγα διαφορα πολλες φορες...Ομως επειδη την αγαπαω,και οι γονεις δεν γεννηθηκαν γονεις για να ξερουν το σωστο,σκεφτομαι πως σιγουρα δεν ηθελε το κακο μου απλα ισως και η ιδια ειχε επηρεαστει απο καπου και την εχω συγχωρεσει μεσα μου,εξαλλου πλεον εγω ειμαι υπευθυνη για τον εαυτο μου και για τις πραξεις μου,ετσι θα ηταν ανωριμο στα 22 μου να κατηγορω καποιον αλλον για τις συμπεριφορες μου.Οτι εγινε ,εγινε ,ετσι προσπαθουμε για το καλυτερο.Ευχαριστω xfactor που διαβασες την ιστορια μου:)

Χαρά, σου εύχομαι μια καλύτερη χρονιά και θα την έχεις γιατί προσπαθείς και δουλεύεις με τον εαυτό σου.
Κάνεις την αυτοκριτική σου και αντιλαμβάνεσαι διαφορα πράγματα. Εμένα με δυσκολεύει το επόμενο βήμα, δηλαδή αυτό της πράξης.
Συνειδητά πλέον, μένω στάσιμη κ γυρίζω γύρω από τα ίδια και τα ίδια προβλήματα.

Είναι ο φόβος, βαθιά ριζωμένος μέσα μου.. Δυστυχώς
Ενω γνωρίζω πλ

Υσ. Μετά από 18 χρόνια αισίως και ακόμα βουρκωνω και κλαίω όταν σκέφτομαι τον μπαμπά μου που έφυγε τόσο νωρίς. Δε κλείνει αυτή η πληγή ποτέ. Απλά, μαθαίνεις να ζεις έτσι και να προσαρμόζεσαι.

Quote:

---

Originally Posted by Fragolitsa89

Χαρά, σου εύχομαι μια καλύτερη χρονιά και θα την έχεις γιατί προσπαθείς και δουλεύεις με τον εαυτό σου.
Κάνεις την αυτοκριτική σου και αντιλαμβάνεσαι διαφορα πράγματα. Εμένα με δυσκολεύει το επόμενο βήμα, δηλαδή αυτό της πράξης.
Συνειδητά πλέον, μένω στάσιμη κ γυρίζω γύρω από τα ίδια και τα ίδια προβλήματα.

Είναι ο φόβος, βαθιά ριζωμένος μέσα μου.. Δυστυχώς
Ενω γνωρίζω πλ

Υσ. Μετά από 18 χρόνια αισίως και ακόμα βουρκωνω και κλαίω όταν σκέφτομαι τον μπαμπά μου που έφυγε τόσο νωρίς. Δε κλείνει αυτή η πληγή ποτέ. Απλά, μαθαίνεις να ζεις έτσι και να προσαρμόζεσαι.

---

Αχ Fragolitsa μου καταλαβαινω πολυ καλα τι εννοεις...Ειναι πολυ δυσκολο και συνηθως ειναι και ο φοβος της αλλαγης απο τα συνηθισμενα :( Εχεις κανει ψυχοθεραπεια?
Σημερα ,για 'μενα ηταν η τελευταια συνεδρια με την ψυχολογο μου(μετα απο δυο μηνες θα παω παλι για να τα πουμε)..και συζητησαμε για ενα τσακωμο που ειχαμε στο σπιτι αυτες τις μερες...και μ'ειπε οτι δεν χρειαζεται να κατανοω εγω συνεχεια τους αλλους και να δειχνω καλα με ολα...συνηθως προσπαθω να λυσω τα προβληματα των αλλων ξεχνώντας εμενα,παντα δειχνω κατανοηση και ακουω τους αλλους χωρις να παιρνω κατανοηση καθως δεν ξερουν τα δικα μου θεματα ή και να τα πω θα τα πω με λαθος τροπο(πχ για την μαμα μου που εγω θεωρω αυτονοητο οτι θα επρεπε να φερεται πιο σωστα,ή περιμενω να το κανει μονη της,ή φτανω σε σημειο που το απαιτω)...και παντα ας πουμε βγαινω χαμενη...Ετσι ,οταν πραττεις με ενα συγκεκριμενο τροπο επι ποσα χρονια ειναι δυσκολο να το αλλαξεις απο την μια μερα στην αλλη...Το δουλευω και αυτο γιατι ή θα απομακρυνθω καθως θεωρω οτι δεν θα καταλαβουν ή θα τα πω λαθος...Ομως σημερα μιλησα με την μητερα μου της ειπα καποια πραγματα,τα εβγαλα απο μεσα μου ,εκλαψα...δυστυχως δεν με καταλαβαινει ευκολα...γιατι μου ελεγε πχ οτι ελεγα οτι ειμαι δυνατη και οτι την νευριαζει να με βλεπει ετσι...ομως ειχα τροπο να τις πω πραγματα...και της ειπα οτι οποιος ειναι δυνατος δεν κλαιει?Τις ειπα πολλα...εγω πιστευω οτι ειμαι πολυ δυνατη...και τους φοβους ,την στεναχωρια και ολα αυτα πλεον δεν τα κρυβω ή τα καταπινω μεχρι να μου βγουν σε κακο...τα αποδεχομαι και τα αντιμετωπιζω ...Για να νικησεις τους δαιμονες σου πιστευω πρεπει να τους αναγνωρισεις και να δουλεψεις με αυτους...Ανθρωποι ειμαστε,οχι ρομποτ:)

Να σκεφτεσαι οτι ο μπαμπας σου ειναι μεσα σου,μαζι σου,και θελει να σε βλεπει να χαιρεσαι τη ζωη σου κανοντας πολλα πραγματα....Ξερω οτι η πληγη αυτη παντα θα ποναει...η απωλεια δεν ειναι κατι που το ξεπερνας,ζεις με αυτο...Ομως,εγω οταν τον σκεφτομαι υπαρχουν φορες που κλαιω ,που μου λειπει...ομως υστερα σκεφτομαι οτι θα ηθελε να με βλεπει χαρουμενη και με προσεχει...Πιο ελαφρυ δεν γινεται...βρισκεις τροπους να το κανεις πιο ανεκτο...Ακομη θυμαμαι ενα ονειρο μαζι του...που τον ειδα και λεει ηταν στο μνημοσυνο του...τον εβλεπα μονο εγω και εκλαιγα ,με κοιταξε και με ειπε...''καλα εισαι χαζη ρε Χαρα μου?Ακομη?'' και μ'εκανε ενα νευμα και εφυγε...Αυτο για εμενα ηταν κατι και σκεφτηκα οτι δεν θελει να με βλεπει στεναχωρημενη.

Takecareofyourself διάβασα το τελευταίο σου μήνυμα, ειλικρινά ταυτίστηκα στο κομμάτι με τη μητέρα σου, το 'χω περάσει και εγώ αυτό το στάδιο, απλά να ξέρεις ότι αυτό που νευρίασε που κατα τη γνώμη της δεν σε άκουσε δυνατή δεν είναι κακό! Μπορεί να θέλει να σε βλέπει να γελάς και να στενοχωριέται και να θυμώνει αν στενοχωριέσαι. Εγώ συμφωνώ ότι οι δυνατοί κλαίνε και ότι οι μεγαλύτεροι δεν τα ξέρουν όλα πάντα γιατί τα έχουν διδαχθεί λάθος κάποια πράγματα αλλά οι προθέσεις μετράνε πάντα!!!! Αν όμως το ένστικό σου σου έλεγε ότι ήθελε το κακό σου ίσως να είχες και δίκιο!!! Αυτά, για τον πατέρα σου δεν έχω να πω κάτι, έχεις βρει έναν πολύ ωραίο τρόπο να το διαχειρίζεσαι!!!!!!

Quote:

---

Originally Posted by λουλούδι

Takecareofyourself διάβασα το τελευταίο σου μήνυμα, ειλικρινά ταυτίστηκα στο κομμάτι με τη μητέρα σου, το 'χω περάσει και εγώ αυτό το στάδιο, απλά να ξέρεις ότι αυτό που νευρίασε που κατα τη γνώμη της δεν σε άκουσε δυνατή δεν είναι κακό! Μπορεί να θέλει να σε βλέπει να γελάς και να στενοχωριέται και να θυμώνει αν στενοχωριέσαι. Εγώ συμφωνώ ότι οι δυνατοί κλαίνε και ότι οι μεγαλύτεροι δεν τα ξέρουν όλα πάντα γιατί τα έχουν διδαχθεί λάθος κάποια πράγματα αλλά οι προθέσεις μετράνε πάντα!!!! Αν όμως το ένστικό σου σου έλεγε ότι ήθελε το κακό σου ίσως να είχες και δίκιο!!! Αυτά, για τον πατέρα σου δεν έχω να πω κάτι, έχεις βρει έναν πολύ ωραίο τρόπο να το διαχειρίζεσαι!!!!!!

---

Ναι και ΄γω δεν πιστευω οτι θελει το κακο μου απλα στεναχωριεται να με βλεπει ετσι,ενω δεν μπορει να καταλαβει οτι με το να το κραταω μεσα μου ,κανω κακο σ'εμενα.Απλα και η μαμα μου εχει περασει πολλα και επειδη ας πουμε ειναι απο τους ανθρωπους που δεν κατανοει θεματα ψυχικης υγειας (και δεν τα πιστευει τοσο,πχ καταθλιψη διατροφικες διαταραχες ,δεν τα καταλαβαινει)-παλιας σχολης ας πουμε- απο οσο μου εχει δωσει να καταλαβω ..ομως η ιδια εχει περασει διαφορες φασεις καταθλιψης που προσπαθει να το κρυψει ,δεν τα βγαζει...εχει και αυτη τα δικα της,εχω προσπαθησει πολλες φορες να την πλησιασω και πολλα πραγματα αλλα ειναι εγωιστρια κτλ κτλ...Λαθη γονεων παιδευουσι τεκνα..χαχα υπομονη λουλουδι μου και καληνυχτα :D

Quote:

---

Originally Posted by takecareofyourself

Ναι και ΄γω δεν πιστευω οτι θελει το κακο μου απλα στεναχωριεται να με βλεπει ετσι,ενω δεν μπορει να καταλαβει οτι με το να το κραταω μεσα μου ,κανω κακο σ'εμενα.Απλα και η μαμα μου εχει περασει πολλα και επειδη ας πουμε ειναι απο τους ανθρωπους που δεν κατανοει θεματα ψυχικης υγειας (και δεν τα πιστευει τοσο,πχ καταθλιψη διατροφικες διαταραχες ,δεν τα καταλαβαινει)-παλιας σχολης ας πουμε- απο οσο μου εχει δωσει να καταλαβω ..ομως η ιδια εχει περασει διαφορες φασεις καταθλιψης που προσπαθει να το κρυψει ,δεν τα βγαζει...εχει και αυτη τα δικα της,εχω προσπαθησει πολλες φορες να την πλησιασω και πολλα πραγματα αλλα ειναι εγωιστρια κτλ κτλ...Λαθη γονεων παιδευουσι τεκνα..χαχα υπομονη λουλουδι μου και καληνυχτα :D

---

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, αυτή η τάση της κοινωνίας να μας απομακρύνει από ψυχολόγους και ψυχιάτρους σου φαίνεται πολύ υγιής; Γιατί εμένα όχι!!!!! Χίλιες φορές να μου λένε πάρε τα χάπια σου με ωραίο τρόπο παρά γιατί πας σε ψυχίατρο; Γιατί έτσι γουστάρω!!! Γιατί η υγεία δεν είναι πολυτέλεια, είναι απαραίτητη!!!!!! Γιατί και οι διατροφικές διαταραχές είναι έλλειψη υγείας!!!! Αυτά από μένα, καλό βράδυ!!!!!!! Με πολλή πολλή υγεία χιχιχιχιχι!!!

Quote:

---

Originally Posted by λουλούδι

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, αυτή η τάση της κοινωνίας να μας απομακρύνει από ψυχολόγους και ψυχιάτρους σου φαίνεται πολύ υγιής; Γιατί εμένα όχι!!!!! Χίλιες φορές να μου λένε πάρε τα χάπια σου με ωραίο τρόπο παρά γιατί πας σε ψυχίατρο; Γιατί έτσι γουστάρω!!! Γιατί η υγεία δεν είναι πολυτέλεια, είναι απαραίτητη!!!!!! Γιατί και οι διατροφικές διαταραχές είναι έλλειψη υγείας!!!! Αυτά από μένα, καλό βράδυ!!!!!!! Με πολλή πολλή υγεία χιχιχιχιχι!!!

---

Πραγματικα αυτο που λες απορω ακομη με καποιους ανθρωπους,προσπαθουν να μας περασουν 1002 πραγματα στο κεφαλι ομως για την ψυχικη υγεια εγω δεν βλεπω και πολλα να γινονται,σαφως και ειναι απαραιτητη!!!Και οταν σου λεει καποιος εχω μια διατροφικη διαταραχη πχ δεν ειναι οκ και σιγα,ειναι εξισου σημαντικο οπως αλλοι εθισμοι και θελει προσοχη...Επειδη,οπως ξερεις ο μπαμπας μου ηταν διπολικος,και ειχα παει πολλες φορες να τον επισκεφτω σε κλινικες και γενικα,επαιρνε πολλα χαπια και διαφορα,θυμαμαι ακομη αυτο που μου ειχε περασει η μαμα μου και γενικα ολη η οικογενεια,τι θα πει ο κοσμος ,και να μην μαθει κανεις οτι μπηκε σε κλινικη και α και ου...ειναι αυτα τα στιγματα της κοινωνιας ...Ξερεις τι πιστευω οτι ειναι το χειροτερο?Να μην αποδεχεσαι οτι εχεις κατι,και να το αφηνεις να διαιωνίζεται,αυτο πιστευω ειναι το χειροτερο ...Γιατι και ο μπαμπας μου αν το ειχε αποδεχτει και επαιρνε τα χαπια του,δεν θα ελειπε τωρα πιστευω...Ηταν πολυ δυναμικος για να αποδεχτει μια αδυναμια του,το ειχε φοβο.Εγω ειμαι της αποψης,οτι και οι ψυχολογοι και οι ψυχιατροι ειναι απαραιτητοι,αρκει να βρεις καποιον καλο ,να μην σε πιανει κοροιδο γιατι πολλα ακουμε...αμα ενα χαπι σου φερνει την σταθεροτητα σου και εισαι καλα ,που ειναι το κακο?Και οι ανθρωποι που κρινουν και λενε πχ αυτος παει σε τρελογιατρο ή διαφορα τετοια πολλοι με νευριαζουν και ειδικα θυμαμαι σε εκδρομες στο γυμνασιο -λυκειο που πηγαιναμε και περνουσαμε απο το ψυχιατριο που ηταν καποιες φορες ο μπαμπας μου και λεγανε πχ καποια παιδια σε καποιους για πλακα 'να για εδω εισαι,στο τρελοκομειο' ή διαφορες τετοιες πλακες ,εγω μεσα μου στεναχωριομουν γιατι οι ανθρωποι που ταλαιπωρουνται και περνανε πραγματα που ουτε εχετε ιδεα,δεν το ηθελαν αυτο για τον εαυτο τους,τους ετυχε ,κανεις δεν το θελει...και ο μπαμπας μου ηταν τοσο καλος ανθρωπος οπως φανταζομαι και πολλοι αλλοι σε τετοιες κλινικες .Δεν μ'αρεσουν οι ανθρωποι που τα σχολιαζουν αρνητικα αυτα ή ειρωνευονται...ελλειψη γνωσης ..παιδειας να το πω δεν ξερω...Αν δεν εισαι καλα ψυχικα ?Τοτε τι κανεις ?μου λες?χαχα..οπως ειπες...ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ :)

Δεν ξέρω αν το κατάλαβες takecareofyourself, αλλά εγώ εκτός από διατροφικές διαταραχές έχω και τη χειρότερη ασθένεια, οπότε με τέτοια ψυχολογία πως να αδυνατίσω;; Με το στίγμα που λες. Αυτοί που δεν πηγαίνουν στους γιατρούς τι νομίζουν ότι είναι, καλύτεροι; Ή μήπως έχουν κόμπλεξ; Ή μήπως έχουν ένα σωρό προβλήματα, ασήμαντα βέβαια σε σχέση με αυτό που έχω εγώ και ξεσπάνε στους άλλους; Εγώ γιατί το δέχομαι; Γιατί δυστυχώς η πλειοψηφία μετράει και αυτό με πονάει όσο τίποτα άλλο!! Τι να πεις!! Ας τα πάθαιναν και αυτοί να έβλεπαν τα χάλια μας!!!!! Το πως αισθανόμαστε!!!!!! Έχουμε την ασθένεια έχουμε και τον κάθε προβληματικό.

Quote:

---

Originally Posted by takecareofyourself

Αχ Fragolitsa μου καταλαβαινω πολυ καλα τι εννοεις...Ειναι πολυ δυσκολο και συνηθως ειναι και ο φοβος της αλλαγης απο τα συνηθισμενα :( Εχεις κανει ψυχοθεραπεια?
Σημερα ,για 'μενα ηταν η τελευταια συνεδρια με την ψυχολογο μου(μετα απο δυο μηνες θα παω παλι για να τα πουμε)..και συζητησαμε για ενα τσακωμο που ειχαμε στο σπιτι αυτες τις μερες...και μ'ειπε οτι δεν χρειαζεται να κατανοω εγω συνεχεια τους αλλους και να δειχνω καλα με ολα...συνηθως προσπαθω να λυσω τα προβληματα των αλλων ξεχνώντας εμενα,παντα δειχνω κατανοηση και ακουω τους αλλους χωρις να παιρνω κατανοηση καθως δεν ξερουν τα δικα μου θεματα ή και να τα πω θα τα πω με λαθος τροπο(πχ για την μαμα μου που εγω θεωρω αυτονοητο οτι θα επρεπε να φερεται πιο σωστα,ή περιμενω να το κανει μονη της,ή φτανω σε σημειο που το απαιτω)...και παντα ας πουμε βγαινω χαμενη...Ετσι ,οταν πραττεις με ενα συγκεκριμενο τροπο επι ποσα χρονια ειναι δυσκολο να το αλλαξεις απο την μια μερα στην αλλη...Το δουλευω και αυτο γιατι ή θα απομακρυνθω καθως θεωρω οτι δεν θα καταλαβουν ή θα τα πω λαθος...Ομως σημερα μιλησα με την μητερα μου της ειπα καποια πραγματα,τα εβγαλα απο μεσα μου ,εκλαψα...δυστυχως δεν με καταλαβαινει ευκολα...γιατι μου ελεγε πχ οτι ελεγα οτι ειμαι δυνατη και οτι την νευριαζει να με βλεπει ετσι...ομως ειχα τροπο να τις πω πραγματα...και της ειπα οτι οποιος ειναι δυνατος δεν κλαιει?Τις ειπα πολλα...εγω πιστευω οτι ειμαι πολυ δυνατη...και τους φοβους ,την στεναχωρια και ολα αυτα πλεον δεν τα κρυβω ή τα καταπινω μεχρι να μου βγουν σε κακο...τα αποδεχομαι και τα αντιμετωπιζω ...Για να νικησεις τους δαιμονες σου πιστευω πρεπει να τους αναγνωρισεις και να δουλεψεις με αυτους...Ανθρωποι ειμαστε,οχι ρομποτ:)

Να σκεφτεσαι οτι ο μπαμπας σου ειναι μεσα σου,μαζι σου,και θελει να σε βλεπει να χαιρεσαι τη ζωη σου κανοντας πολλα πραγματα....Ξερω οτι η πληγη αυτη παντα θα ποναει...η απωλεια δεν ειναι κατι που το ξεπερνας,ζεις με αυτο...Ομως,εγω οταν τον σκεφτομαι υπαρχουν φορες που κλαιω ,που μου λειπει...ομως υστερα σκεφτομαι οτι θα ηθελε να με βλεπει χαρουμενη και με προσεχει...Πιο ελαφρυ δεν γινεται...βρισκεις τροπους να το κανεις πιο ανεκτο...Ακομη θυμαμαι ενα ονειρο μαζι του...που τον ειδα και λεει ηταν στο μνημοσυνο του...τον εβλεπα μονο εγω και εκλαιγα ,με κοιταξε και με ειπε...''καλα εισαι χαζη ρε Χαρα μου?Ακομη?'' και μ'εκανε ενα νευμα και εφυγε...Αυτο για εμενα ηταν κατι και σκεφτηκα οτι δεν θελει να με βλεπει στεναχωρημενη.

---

AΧ Χαρά,θα συμπληρώσω..

Υπάρχουν αρκετές ομοιότητες οσον αφορά τις μητέρες μας..βέβαια,κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός.

Πριν 2 χρόνια περίπου,έκανα τη κίνηση και πήγα σε έναν ψυχολόγο.
Δε κράτησε πολυ..2 συνεδρίες και μετά το άφησα.
Εκείνη τη περίοδο,ήμουν παρα πολυ πιεσμένη,με έντονες διαταραχες υπνου.
Ηθελα μια άμεση λύση στο προβλημα μου και οχι,μια ενδελεχή ενδοσκόπηση..τουλάχιστον όχι ακόμα
Από τότε,έχω δουλέψει πολυ με το μυαλό μου αλλα ξέρω οτι θα επανέλθω και αυτή τη φορά θα είμαι ακόμα πιο έτοιμη.
Η μαμά μου είχε απογοητευτεί που στράφηκα εκεί για βοήθεια.ισως να με θεωρησε αδυναμη.
Σαν να το πήρε προσωπικά γιατί νόμιζε πως τη κατηγορώ.Λες και είναι βλάσφημο να ζητήσεις βοήθεια.
Η ίδια,μια γυναίκα πολυ δυνατή,πήγε μια φορά σε ψυχολόγο μετά το θάνατο του μπαμπά μου και ισχυρίζεται οτι είπε η ίδια αυτά που θα της έλεγε η ψυχολογος.
Ηξερε απο πριν..
Μπράβο της,αλλα δεν ειμαστε ιδιες.Κάνω κι εγω τη προσπαθεια μου και θα τη βρω την ακρη μου!!!
Προφανώς και η στάση της με εχει επηρεάσει ποικιλοτρόπως αλλα δεν μπορώ να της ρίξω όλες τις ευθύνες.
όπως είπες και εσυ πολυ ευστοχα,εμεις είμαστε υπεύθυνοι για τη ζωή μας..

Όπως αυτες τις μέρες,που είμαι φουλ πεσμένη.
Αναπολώ όλες τις χαμενες ευκαιριες..κολλάει η βελόνα στο παρελθόν και αρχίζει η ανακύκλωση των βλαπτικών συμπεριφορών όπως το ξέσπασμα στο φαγητό.
Να,μόλις τώρα συγκρατήθηκα από το να παραγγείλω και είναι μια νίκη.
Θα πρ'επει να με χαροποιεί,ναι!!
δε γίνεται άλλο να με χαστουκίζω και να υποβιβάζω!!

Δεν είμαστε οι μόνοι άνθρωποι που έχουν τετοια προβλήματα..απλά,εμεις επιλέγουμε να τα αντιμετωπίσουμε και να μιλησουμε γι αυτα.
Οταν είσαι βυθισμένος σε όλο αυτό,νομίζεις πως είσαι μόνο εσύ..το αιώνιο θύμα που τα περνάει όλα.
Οχι..να σε διαβαζω εδω,μου δίνει ελπίδα πως δεν είμαι μόνη μου.

Θα το παλέψω!!αφου έχω την δύναμη να το αντιμετωπίσω και να το μοιραστώ,θα έχω και την ευχαρίστηση να δρέψω τα θετικά αποτελεσματα.

Quote:

---

Originally Posted by Fragolitsa89

AΧ Χαρά,θα συμπληρώσω..

Υπάρχουν αρκετές ομοιότητες οσον αφορά τις μητέρες μας..βέβαια,κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός.

Πριν 2 χρόνια περίπου,έκανα τη κίνηση και πήγα σε έναν ψυχολόγο.
Δε κράτησε πολυ..2 συνεδρίες και μετά το άφησα.
Εκείνη τη περίοδο,ήμουν παρα πολυ πιεσμένη,με έντονες διαταραχες υπνου.
Ηθελα μια άμεση λύση στο προβλημα μου και οχι,μια ενδελεχή ενδοσκόπηση..τουλάχιστον όχι ακόμα
Από τότε,έχω δουλέψει πολυ με το μυαλό μου αλλα ξέρω οτι θα επανέλθω και αυτή τη φορά θα είμαι ακόμα πιο έτοιμη.
Η μαμά μου είχε απογοητευτεί που στράφηκα εκεί για βοήθεια.ισως να με θεωρησε αδυναμη.
Σαν να το πήρε προσωπικά γιατί νόμιζε πως τη κατηγορώ.Λες και είναι βλάσφημο να ζητήσεις βοήθεια.
Η ίδια,μια γυναίκα πολυ δυνατή,πήγε μια φορά σε ψυχολόγο μετά το θάνατο του μπαμπά μου και ισχυρίζεται οτι είπε η ίδια αυτά που θα της έλεγε η ψυχολογος.
Ηξερε απο πριν..
Μπράβο της,αλλα δεν ειμαστε ιδιες.Κάνω κι εγω τη προσπαθεια μου και θα τη βρω την ακρη μου!!!
Προφανώς και η στάση της με εχει επηρεάσει ποικιλοτρόπως αλλα δεν μπορώ να της ρίξω όλες τις ευθύνες.
όπως είπες και εσυ πολυ ευστοχα,εμεις είμαστε υπεύθυνοι για τη ζωή μας..

Όπως αυτες τις μέρες,που είμαι φουλ πεσμένη.
Αναπολώ όλες τις χαμενες ευκαιριες..κολλάει η βελόνα στο παρελθόν και αρχίζει η ανακύκλωση των βλαπτικών συμπεριφορών όπως το ξέσπασμα στο φαγητό.
Να,μόλις τώρα συγκρατήθηκα από το να παραγγείλω και είναι μια νίκη.
Θα πρ'επει να με χαροποιεί,ναι!!
δε γίνεται άλλο να με χαστουκίζω και να υποβιβάζω!!

Δεν είμαστε οι μόνοι άνθρωποι που έχουν τετοια προβλήματα..απλά,εμεις επιλέγουμε να τα αντιμετωπίσουμε και να μιλησουμε γι αυτα.
Οταν είσαι βυθισμένος σε όλο αυτό,νομίζεις πως είσαι μόνο εσύ..το αιώνιο θύμα που τα περνάει όλα.
Οχι..να σε διαβαζω εδω,μου δίνει ελπίδα πως δεν είμαι μόνη μου.

Θα το παλέψω!!αφου έχω την δύναμη να το αντιμετωπίσω και να το μοιραστώ,θα έχω και την ευχαρίστηση να δρέψω τα θετικά αποτελεσματα.

---

Καλησπερα Fragolitsa,οπως ειπες ο καθε ανθρωπος ειναι διαφορετικος ,ομως ακομη και απο τα παραπανω σου λογια εντοπιζω παλι ομοιοτητες!Καλα εκανες αμα δεν ενιωθες οτι εκεινο ηταν το σωστο για εσενα εκεινη την περιοδο...Εγω προσπαθουσα να το παλεψω μονη μου (οπως ειχα συνηθισει χρονια να κανω με οτι με προβληματιζε)και μονο κακο μου εκανε και εβλεπα οτι ολο και χειροτερα ημουν .Οταν εφυγε ο μπαμπας μου η θεια μου μου ειχε πει οτι καλο θα ηταν να παμε σε ψυχολογο,εγω δεν το πηρα αρνητικα ομως και εμενα η μητερα μου απο τα λεγομενα της καταλαβαινα οτι το θεωρει αδυναμια...θυμαμαι οταν δεν ημουν καλα τις πρωτες μερες απο τον θανατο του μπαμπα μου...και της ειχα μιλησει λιγο ,ομως αντι να δειξει κατανοηση αμεσως μου ειπε 'εμεις το διαχειριζομαστε,εσυ φαινεται οτι δεν μπορεις'' και με ειχε κανει να νιωσω ασχημα ,η αληθεια ειναι...αλλα αυτο που ειπες οτι το πηρε προσωπικα,και εμενα η μητερα μου ολα οτι και αν της πω θεωρει οτι της ριχνω ευθυνες,ενω στην πραγματικοτητα δεν το κανω.Η ιδια τα παιρνει ετσι ,γιατι και παντα εχει την σταση της αμυνας και εχει συνηθισει ετσι,να δικαιολογειται να νευριαζει με ολα...Χθες που της μιλησα,της ειπα οτι μερικες φορες ,οταν ειμαι συναισθηματικα φορτισμενη ή καπως ,και θελω να σου πω πραγματα για εμενα δεν σου ριχνω ευθυνες,αν δεν ειμαι καλα,δεν παει να πει οτι στο λεω για να το παρεις πανω σου,αλλα για να το βγαλω απο μεσα μου.Χθες της ειπα ,οτι δεν ειναι αδυναμια να τα βγαζεις απο μεσα σου,να βρισκεις τι φταιει και να το παλευεις,ο φοβος να αντιμετωπισεις τις αδυναμιες σου βαζοντας τη μασκα του δυνατου ειναι οτι χειροτερο που σε τρωει!Γιατι την λεω και εγω ετσι εκανα χρονια και τα καταπινα συνεχεια ,και να τα αποτελεσματα.Της θυμισα ,μια μερα οταν ημουν 18 χρονων ,που ειχα παει και της ειχα πει οτι νιωθω δυστυχισμενη(ειχαμε διαφορα προβληματα)και αυτη θυμωσε,και αρχισε να μου λεει οτι δεν αντεχει αλλο...και την ρωτησα αν το θυμαται?Μου ειπε ναι..και της ειπα εγω δεν καταλαβαινα οτι εχω καταθλιψη και φοβομουν να το δω,ετσι παντα ,το κάλυπτα με κατι...ομως εσκασα.

Ο καθε ανθρωπος ειναι διαφορετικος,και η μαμα σου μπορει να εχει διαφορα δικα της θεματα,που να μην θελει να τα δει η ιδια ή να θελει να μην δειξει τις αδυναμιες της στα παιδια της...εγω πιστευω οτι η θεραπεια με εναν ψυχολογο,για να ολοκληρωθει και να επωφεληθεις μεσα απο αυτον τον κυκλο,πρεπει να περασει καποιος καιρος κανοντας δουλεια και να το θελεις αυτο.Απλα ο ψυχολογος ,θα σε βοηθαει να βαζεις ειρμο στις σκεψεις σου και στην ουσια να βρεις τις λυσεις σου σιγα σιγα(ολα μεσα μας ειναι).Δεν εισαι αδυναμη,και θα το καταλαβει και η μαμα σου αυτο με τον καιρο καποια στιγμη,αν μπορεσεις καποια στιγμη,και θες να της μιλησεις για τα συναισθηματα σου ,καντο.Εγω ημουν των ακρων,ή θα απαιτουσα καποια πραγματα (πχ γινε μανα οπως θα επρεπε να φερεσαι) ή μπορω μονη μου και αποστασιοποιουμαι(αφου σκεφτομαι,δεν καταλαβαινουν οποτε τι να τους πω)...δεν χρειαζονται ομως ακρα...απλα να βρεις τον τροπο ,να δωσεις τον αλλον να καταλαβει,οτι δεν ειναι κακο νιωθεις θλιψη,θυμο κτλ...αλλα ειναι φυσιολογικο,ανθρωποι ειμαστε.Και ξερεις επειδη ,παντα εκανα το λαθος, και ελεγα δεν πειραζει,εγω με την λογικη ολα,και ολους τους κατανοουσα,και εκρυβα τα συναισθηματα μου...πλεον ναι μπορει να νιωθω θυμο ή οτιδηποτε αλλο,που ειναι το κακο?δεν ειμαστε ρομποτ...και στο κατω κατω,οταν περνας καποια πραγματα ,που μπορει να ανηκουν στο παρελθον ομως σε τρωνε εχοντας τις συνεπειες του παρελθοντος,δεν γινεται να λες ολα οκ.Αφου υπαρχουν οι συνεπειες.Ετσι στην πραγματικοτητα ,εσυ καλα κανεις και δουλευεις μ'αυτα,γιατι οταν θα βρεις τις λυσεις σου,ο κυκλος αυτος θα εχει ολοκληρωθει και θα εισαι πραγματικα καλα,οχι παλι να το καταπιεις και να συνεχισεις..γιατι αυτο θα περιμενει την αδυναμια σου για να βγει...

Και 'γω ειχα τεράστιο θεμα με τον υπνο,και εφιαλτες οταν κοιμομουν για μηνες,πεταγόμουν και στον υπνο μου,αλλα με τον καιρο πλεον ειμαι πολυ καλυτερα.Επαιρνα και ενα συμπληρωμα μια περιοδο που με βοηθουσε καπως στον υπνο,ομως με τους εφιαλτες που ηταν το χειροτερο μου,προσπαθουσα καθημερινα να σκεφτομαι θετικα,και οταν παλι ειχα εφιαλτες ,ελεγα δεν πειραζει ,θα σταματησει καποια στιγμη ολο αυτο,μην το φοβασαι...χαιρομαι για τον εαυτο μου που βγηκα απο ολο αυτο,οχι πνιγοντας το,αλλα που το αντιμετωπισα.Εξαλλου υπαρχει και μια φραση που την εχω και τατου :p χαχα λεει 'fight off your demons...οχι hide your demons :p Εγω,εδω στο forum που μιλαω με ανθρωπους που εχουν περασει διαφορα και παρομοια θεματα,χαιρομαι γιατι νιωθω οτι δεν ειμαι μονη,και μιλαω με ανθρωπους που καταλαβαινουν.Να θυμασαι οτι εισαι δυνατη fragolitsa και εφοσον εχουν συμβει πολλα που εχεις διαχειριστει ,δεν εχεις να φοβασαι τιποτα!