Καλησπερα σας, δεν ξερω σε ποιον απευθυνομαι, αλλα θα μπω κατευθειαν στο point. Ειμαι 22 ετων,μεγαλωμενη σε μια οικογενεια που δεν ειχε να μου δωσει καποια φοντα,μια αδελφη μεγαλυτερη κατα ενα χρονο και εχω μια παρανοικη ιδιοσυγκρασια. Εχω μια χαμηλη αυτοεκτιμηση (μιας που ποτε δεν μπορω να υλοποιησω κανενα στοχο) , θυματοποιουμαι συνεχεια, χαμηλη αυτοπεποιθηση, ντρεπομαι να μιλαω γιατι μου μοιαζω λιγη. Κανω συγκρισεις με την αδελφη μου η οποια ειναι πανεξυπνη,με μια τρομερη αντιληψη, που ξερει να διαχειριζεται τα πραγματα, να δινει συμβουλες και να κανει δεσμους. Ειχα ενα παλικαρι που ηταν στο δικο της το στυλ μα φυσικα με αφησε διοτι δεν αντεχε τις συνεχομενες παρανοιες μου για τα παντα,και φυσικα μεσα απο αυτο εβλεπα πως δεν με εκτιμαει και δεν μπορει να συζηταει πολλα μαζι μου διοτι ηταν σιγουρος πως δεν θα καταλαβαινα. Εκεινη μου εχει πει οτι ειμαι παρτακιας, και πολυ εγωκεντρικη. Και φυσικα παρανοικη. Το προβλημα μου ειναι πως ενω μπορω να καταλαβω την παρανοικη συμπεριφορα μου ακομη και τη στιγμη που την κανω, δεν μπορω να το αλλαξω. Αυτο με φτανει πολλες φορες στο να κλαιω, να παθαινω κατι σαν καταθλιψη που να σκεφτομαι να αυτοκτονησω χωρις ομως ποτε να εχω την πραγματικη προθεση να το κανω, να μην εχω φιλους, και να μην βρισκω ενδιαφερον σε κανενα και τιποτα (περα απο τον πρωην γκομενο μου,πραγμα παραλογο).Ειναι σαν να παθαινω ψυχωση και εμμονη με αυτους που θαυμαζω, οπως αυτους τους δυο.Δεν βρισκω το νοημα της ζωης. δεν ξερω τι θελω και με θλιβει που εχω ΑΥΤΟΝ τον τροπο σκεψης. Επισης, εχω παρατηρησει πως ειμαι καλα οταν μετα με αφηνουν, σαν να προκαταβαλλω τον εαυτο μου στην απορριψη. Δεν ξερω ποιο ειναι το ακριβες ερωτημα. Ισως .. Χρειαζομαι ψυχολγο; ψυχιατρο; τι εχω; γιατι υπεραναλυω τα παντα; Ευχαριστω οποιον κι αν το διαβαζει..
