Φοιτητής και χαμηλή αυτοεκτίμηση
Καλησπέρα σε όλους και καλή χρονιά!
Θα μπω απευθείας στο θέμα. Είμαι 22 ετών, φοιτητής, στο τελευταίο έτος της σχολής μου πλέον. Θεωρώ πως πάντοτε είχα προβλήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης. Το αποτέλεσμα αυτού είναι πως η διάθεσή μου βρίσκεται σε μία διαρκή ταλάντωση: κάποιες μέρες είμαι ok, έπειτα συμβαίνει κάτι που μου θυμίζει πως δεν αξίζω, και μετά ακολουθεί περίοδος (πολύ) κακής διάθεσης. Φέτος αυτό έγινε πολύ πιο έντονο και έπειτα από (την επίμονη) προτροπή της κολλητής μου, ξεκίνησα να βλέπω την ψυχολόγο της σχολής. Αν και αυτό έχει ως τώρα βοηθήσει εν μέρει, αυτές τις μέρες είμαι αρκετά άσχημα γι' αυτό αποφάσισα να postάρω εδώ.
Αισθάνομαι πως είμαι υποδεέστερος των άλλων, εν προκειμένω από ακαδημαϊκής άποψης. Αυτό έχει ως συνέπεια δύο πράγματα. Καταρχάς απογοητεύομαι εύκολα, με αποτέλεσμα ένα λάθος μου (ή ακόμα και κάτι που-- σε δεύτερη ανάλυση-- έμοιαζε λάθος αρχικά, αλλά τελικά ήταν έτσι πιο πολύ μέσα στο μυαλό μου παρά στην πραγματικότητα) να με στέλνει στις περιόδους κακής διάθεσης που ανέφερα προηγουμένως. Αυτές κρατάνε από λίγες ώρες έως αρκετές μέρες και στην διάρκειά τους είμαι συχνά αρκετά άσχημα. Κατηγορώ τον εαυτό μου για τα λάθη που έχω κάνει, παλιά και νέα, και νιώθω ένα τεράστιο άγχος να με κατακλύζει για τα πάντα. Το μυαλό μου δεν μπορεί να σταματήσει να σκέφτεται και το μόνο που κάνω είναι να με μειώνω για καθετί έχω κάνει λάθος ως τώρα. Το αποτέλεσμα είναι να μην μπορώ να λειτουργήσω (πράγμα που είναι εντονότερο στην αρχή και σταδιακά ελαττώνεται). Συνήθως περνώ αρκετές ώρες κλαίγοντας σε αυτές τις περιόδους. Κάποιες φορές είναι τόσο έντονο ώστε να σκέφτομαι πως είναι καλύτερα να αυτοκτονήσω (αν και ευτυχώς αυτό έχει μείνει μέχρι εκεί ως τώρα). Απλώς όλο αυτό με διαλύει... Νιώθω ένα απέραντο μίσος για τον εαυτό μου και στις περιόδους αυτές είναι σα να πνίγομαι και κανείς να μην μπορεί να με βοηθήσει.
Το δεύτερο αποτέλεσμα της κατάστασης έχει σχέση με το πως πολλές φορές αυτό που συμβαίνει και με "ρίχνει" είναι κάτι που έχει να κάνει με τους γύρω μου. Κάποιος τα πήγε καλύτερα από εμένα σε κάτι, και αυτός μπορεί να είναι φίλος μου. Και δεν είναι ότι δεν χαίρομαι, όμως αμέσως μετά έχω την φωνή μέσα στο κεφάλι μου να με μειώνει. Εξαιτίας αυτού πιστεύω πλέον πως είμαι απλώς ένας πολύ κακός άνθρωπος και ότι δεν αξίζω να έχω φίλους. Αισθάνομαι πολλές τύψεις για αυτή τη συμπεριφορά μου και δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ αυτό. Οι συγκρίσεις με τους γύρω είναι κάτι που δεν έχω καταφέρει να αλλάξω ως τώρα, όμως τι γίνεται όταν ο άλλος είναι φίλος σου και ακόμα περισσότερο κάποιος που θεωρείς πολύ κοντά σου; Θεωρώ πως δεν είμαι πραγματικός φίλος δυστυχώς. Φοβάμαι πως αυτή η συμπεριφορά μου είναι κάτι έμφυτο και απλώς γεννήθηκα κακός άνθρωπος και θα πεθάνω έτσι. Εξαιτίας αυτού η διάθεσή μου έχει επηρεαστεί πολύ αρνητικά τον τελευταίο καιρό. Ντρέπομαι να αντικρίσω τους φίλους μου επειδή νιώθω τύψεις για αυτό που είμαι. Και ξέρω πως αυτοί δεν ξέρουν τι είμαι, όμως εγώ δυστυχώς γνωρίζω καλύτερα. Μου είναι πραγματικά αδύνατο πλέον να βρω κάτι θετικό επάνω μου και δεν ξέρω τι νόημα έχει πλέον όλο αυτό.
Ελπίζω να μην κούρασα ιδιαίτερα. Ευχαριστώ πολύ όποιον έκατσε και το διάβασε όλο αυτό... Καλό βράδυ!
