Ως πότε...

Γεια χάρα σε όλους. Είπα να γράψω σε αυτό το φόρουμ που το παρακολουθώ καιρό και μου το είχε προτείνει ένας φίλος μου που γνώριζε την κατάσταση μου... Είμαι μόλις 18 χρονών, σπουδάζω και εργάζομαι Αθήνα και έχω φύγει από το σπίτι μου από τα 15 μου λόγω κακοποίησης από τον πατέρα μου. Δυστυχώς ενώ εγώ έφυγα και σώθηκα, έχω 3 αδελφάκια 2 κορίτσια(10,11) και ένα 6αχρονο αγόρι που μένουν ακόμα εκεί μέσα και υπομένουν ξύλο και βρισιές σε καθημερινή βάση. Οπότε πάω να τα επισκεφθώ ο πατέρας μου μου ορμάει και τελικά έχει καταλήξει ο ίδιος 2 φορές στο νοσοκομείο... Είμαι σε πολύ καλή φυσική κατάσταση και μπορώ να τον αντιμετωπίσω αλλά προσπαθώ να μην αντιδρώ γιατί είναι ο μόνος που μπορεί να μεγαλώσει ακόμη και με αυτόν τον απάνθρωπο τρόπο τα αδέλφια μου... ΔΕΝ ΞΕΡΩ τι να κάνω πια... Η μητέρα μου είναι από Σουηδία και έχει φύγει για εκεί εδώ και πολλά χρόνια και από τότε κανένα σημάδι... Πάω στο σπίτι και βλέπω την πλατούλα του αδελφού μου γεμάτη μώλωπες και θέλω εκείνη την στιγμή να τον πνίξω επιτόπου αλλά δεν μπορώ δεν γίνεται... Δεν ξέρω καν τι άλλο τους κάνει αυτός ο υπάνθρωπος και είμαι τόσο εξαντλημένος από το ίδιο μου το πρόγραμμα που δεν μπορώ να πηγαίνω κάθε μέρα όλη μέρα... αν και βγάζω πολύ καλά λεφτά δεν είναι δυνατόν να μεγαλώσω τόσο μικρά παιδάκια... τα καημένα δεν μου λένε τίποτα για το τι τους κάνει γιατί τον αγαπάνε (πως είναι δυνατόν...) και γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι θα ξεφύγω και θα τον πατήσω κάτω. Δεν μπορώ να πάω αστυνομία γιατί θα τα στείλουν σε τίποτα ορφανοτροφεία και τα ίδια μου έχουν πει ότι δεν θέλουν κανένα ξένο... μάλιστα τα είχα πάρει πριν κάμποσους μήνες και τα άφησα στην κοπέλα μου αλλά έκλαιγαν και φώναζαν συνέχεια άρα ούτε αυτό δεν το θέλω. Δεν μπορώ όμως συνέχεια να κάνω τον ντετέκτιβ και να παρακολουθώ τι κάνει... Ευτυχώς τώρα τελευταία του είπα ότι αν ξαναδώ έστω και μια γραντζουνιά θα του κόψω το λαιμό και όντως δεν έχω δει κάτι καινούργιο... όμως επειδή τον ξέρω... θα πιει πάλι και θα ξεφύγει... σκέφτομαι να παρατήσω τις σπουδές μου και να πιάσω δουλειά σε καμία οικοδομή αλλά και πάλι δεν νομίζω να μπορέσω να κάνω κάτι μόνος μου... Γνωρίζει κάποιος να μου πει σχετικά με το θέμα; τι μπορώ να κάνω; δεν υπάρχει άλλη λύση χωρίς να μπλέξουμε αστυνομία; ευχαριστώ προκαταβολικά
επίσης να πω ότι εγώ έκανα 3 χρόνια ψυχοθεραπεία και τώρα είμαι σε καλή κατάσταση ιδιαίτερα ο θυμός μου που πολλές φορές από τα νεύρα μου έσπαγα ότι έβρισκα...

Andrew καλώς ήρθες....

καταρχήν μπράβο σου για το κουράγιο κ τη δύναμη να ξεφύγεις απο τον πατέρα σου. Αισθανεσαι καλύτερα κ πιο δυνατος πια...έτσι δεν ειναι? Φαντάζομαι επισης πως δεν θα εχεις άγχος κ φοβο για το πότε θα σου επιτεθει πλεον ο πατέρας σου, αφου έφυγες και οπως χαρακτηριστικά λες σώθηκες.

Ειμαι σιγουρη, χωρίς να ειμαι ειδικος, οτι τα αδερφάκια σου πρέπει να φύγουν μακρυά απο τον πατέρα τους. Να σωθουν δλδ οπως σώθηκες κ εσύ. Δεν ειναι απαραιτητο να φτάσουν τα 18 για να γίνει κάτι τέτοιο...Αλλωστε μεχρι τότε ΤΙ άλλο μπορει να τους συμβει κανεις δεν θέλει να ξέρει, σωστά?

Ισως μια λύση ειναι να απευθυνθεις στο Χαμογελο του Παιδιου (έτσι κ αλλιως μπορεις να το κάνεις ανωνυμα) για το τί επιλογές έχεις. Τα παιδάκια ειναι φυσικο να αγαπάνε τον πατέρα τους, αφού αυτον γνωρισαν ως οικογένεια...Μην περιμένεις απο εκεινα να αφήσουν ή να ζητήσουν να φύγουν μακρυά...Δε νομιζω οτι θα το καναν εύκολα...Δε νομίζω οτι εχουν στο μυαλουδάκι τους επιλογές....

Τέλος να σου πώ οτι ειναι πολύ μεγάλο θέμα ο θυμος -νομιζω για πολλους απο μας-, κ μπράβο σου που το διαχειριζεσαι απο τοσο νωρις κ τοσο \"ώριμα\"....

νομιζω οτι ειτε θα δημιουργησεις ενα πλαισιο εσυ (ειτε ο ιδιος ειτε συγγενεις) ειτε θα αποτανθεις σε κρατικες υπηρεσιες.
Παρολα αυτα ομως απο οσο γνωριζω το να παρεις εσυ τα παιδια δεν ειναι τοσο απλο.
Πρεπει να εχεις την επιμελεια κατι το οποιο γινεται μονο με εισαγγελικη παραμβαση.

Θα προτεινα να βρεις καποια ΜΚΟ και να αρχισεις να ζητας συμβουλες απο εκει κατα αρχην.
Δεν θα εμπλακεις με αστυνομια, και συναμα θα βρεις σωστες και εμπειρες συμβουλες απο επιστημονες.


Ασχετα απο εσενα,
το να παραμενουν παιδια και να μεγαλωνουν ετσι ειναι εγκλημα.
Απο κει και περα ο καθενας κανει οτι μπορει.

Καλό θα ήταν να αλλάξεις τις συνθήκες στις οποιες μεγαλώνουν τα αδέρφια σου , αν μπορείς .....
Το τηλ . στο χαμόγελο του παιδιού , μπορεί να σου δώσει κάποιες ιδέες .

Αν όμως δεν μπορείς , μπορείς να προσφέρεις ενα διαφορετικό στήριγμα και πρότυπο για τα αδέρφια σου , απο αυτό που προσφέρει ο πατερας τους . Με άλλα λόγια χρειάζονται την ψυχολογική σου στήριξη και την παρουσία σου και σίγουρα αυτό μπορείς να τους το προσφέρεις . Ισως και κάποια ΣΚ μαζί σου , για αρχή .

Καλή ιδέα θα ήταν επίσης να μπεί ο πατέρας σου σε θεραπεία . Εχει και πρόβλημα αλκοολισμου ή μόνο επιθετικότητας ?

Sofia ήταν από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου δεδομένου ότι έμενα σε ένα υπόγειο μαζί με 2 πακιστανούς μέσα στην βρώμα και ταυτόχρονα πήγαινα σχολείο και δούλευα... πολύ καλύτερα όμως από την \"βρώμα\" που υπήρχε στο σπίτι και δεν μπορούσα να αναπνεύσω, να κοιμηθώ για ΜΗΝΕΣ από το άγχος... Τέλος πάντων έφυγα από κει και κυριολεκτικά έγινα άλλος άνθρωπος... πλέον δεν φοβάμαι να μου επιτεθεί καταρχήν γιατί δεν είμαι το φοβισμένο παιδάκι που έμενε εκεί μέσα και έπειτα γιατί δεν είμαι 12 πια... με τον θυμό προσπαθώ ακόμη να τον κατευνάσω έκανα 5 χρόνια kick boxing και κολύμβηση για να ξεσπάω εκεί αλλά όταν βλέπω ουλές στον αδελφό μου θυμάμαι τα δικά μου και δεν ξέρω τι παθαίνω εκείνη την στιγμή αλλά θέλω να του πατήσω τον λαιμό μέχρι να φτύσει αίμα... δεν θέλω καν να τα θυμάμαι γιατί δεν μου κάνει καλό.

Κάτι άλλο να πω γιατί κάποιος μίλησε για εισαγγελική παρέμβαση. Ο πατέρας μου όσο ελεϊνός και να είναι, είναι άτομο \"βιτρίνας\". τι εννοώ με αυτό... έχει \"υψηλές\" αποδοχές και \"πρόσωπο\" και τα αδέλφια μου \"ζούνε\" από οικονομικής άποψης τέλεια. Τα ίδια δεν πρόκειται ποτέ να πούνε σε αστυνόμο ή σε εισαγγελέα ή σε οποιονδήποτε (ούτε καν σε μένα) ότι τους φέρεται άσχημα... άρα εγώ δεν μπορώ να τον πάω δικαστικά γιατί δεν έχω ούτε την δύναμη ούτε τα λεφτά ούτε καν αποδείξεις...

Ρε παιδιά είναι δυνατόν ένα άτομο να χτυπάει 3 μικρά παιδάκια και να έχει μόνο πρόβλημα επιθετικότητας; δεν είναι αλκοολικός αλλά σίγουρα δεν είναι απλά \"επιθετικός\"... από τότε που έφυγε η μάνα μου δεν ξέρω τι έπαθε... Σίγουρα χρειάζεται ψυχοθεραπεία αλλά πως; εγώ δεν μπορώ να κάνω συζήτηση μαζί του γιατί θα καταλήξει σε ξύλο... πάω εκεί συνήθως όταν λείπει αλλά πολλές φορές μου ζητάνε να μείνω μέχρι αργά και τότε είναι που συναντιόμαστε και το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο... φταίω και εγώ γιατί όταν αρχίζει να μου μιλάει άσχημα του απαντάω και από κει οξύνεται το πράγμα... δεν του αρέσει καθόλου που έφυγα και δεν έκατσα εκεί να με καταστρέφει μέρα με τη μέρα.

Θα δω τι μπορώ να κάνω με το χαμόγελο αλλά ειλικρινά εάν δεν αλλάξει έχω πει ότι θα τον σκοτώσω μόνο και μόνο για ξεβρομίσει η κοινωνία από άτομα σαν αυτόν... είναι ένας από τους πολλούς που απλά δεν του φαίνεται και κρύβεται πίσω από τα κουστούμια και τις γραβάτες ...

Μακάρι να τα βοηθάω εγώ με την παρουσία μου αν και χλωμό το βλέπω διότι ρε παιδιά δεν μιλάνε!!! τα κρατάνε μέσα τους και φοβάμαι ότι θα έχουν προβλήματα αργότερα μεγαλύτερα από τα δικά μου... εγώ ήμουν τυχερός γιατί το ξύλο δεν άρχισε από τόσο μικρή ηλικία...

καταλαβαίνω απόλυτα τι γράφεις Andrew...
να θέλεις να κάνεις τα πάντα για να σώσεις τ\'αδέρφια σου απ\'αυτην την κατάσταση κ να είναι δεμένα τα χέρια σου!
Μπράβο σου που πήρες την δική σου ζωή στα χέρια σου (έχω φτάσει 25 κ δεν τα \'χω καταφέρει) κ ακόμα περισσότερα μπράβο που ψάχνεις τρόπο να επέμβεις ουσιαστικά στο πρόβλημα κ να σώσεις αυτές τις αθώες ψυχές που δεν γνωρίζουν τι τις περιμένει αύριο κ όσο περνούν τα χρόνια!
Αυτό που γράφεις \'τα κρατάνε μέσα τους και φοβάμαι ότι θα έχουν προβλήματα αργότερα μεγαλύτερα από τα δικά μου..\' ίσως να είναι το μόνο σίγουρο αν δεν γίνει κάτι κ μιλάω απο την δική μου εμπειρία.
Μην φτάσεις στ\'ακρα γιατί θα χάσεις το δίκιο σου!
Καταλαίνω πόσο σε πνίγει αυτή η αδικία, αλλά φέρσου πιο έξυπνα!
Βαλε κρυφή κάμερα για να έχεις ντοκουμέντα κ αποδείξεις κ μετά αν θέλει να συνεχίσει να αρνείται να αλλάξει η να δεχτεί βοήθεια, απείλησε τον οτι θα κινηθείς δικαστικά κ θα τα βγάλεις στην φόρα. Αν τότε ήξερα, αυτό θα έκανα!
Κ ο άγιος φοβέρα θέλει!
Αν πάλι νομίζεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τέτοιο συμβουλέψου πρώτα ένα κέντρο για την ενδοοικογενειακή βία, μίλησε μαζί τους για να δείς τι μπορείς να κάνεις!
Ευχομαι όλα να πάνε όπως επιθυμείς!

Andrew,

είμαι σίγουρη οτι τα βοηθάς με το να εισαι δίπλα τους....μπορει να μην το εκφράζουν αλλα σκεψου οτι πιθανοτατα φοβουνται να εκφραστουν. και στα ομορφα κ στα ασχημα.

μεινε δίπλα, με εναν τροπο που θα σου υποδειξουν άνθρωποι που έχουν εμπειρια σε τετοια θέματα κακοποιησης (εννοω οπως προανεφερα το Χαμογελο του Παιδιου). Απ οσο γνωριζω κρατικοι μηχανισμοι ειναι δυστυχως πιο αργοι.

Το αν ειναι επιθετικος, αλκοολικος ή οτι άλλο δεν ξέρω ποση σημασια έχει, οσο να σωθουν τα παιδια απο ενα τέτοιο άθλιο περιβάλλον.Εγω πιστεύω πώς αυτο ειναι προτεραιοτητα. Μη ξεχνας κατι σημαντικο: πώς για να βοηθήσεις τα αδερφάκια σου, πρεπει να διασφαλιζεις την δική σου ισορροπια!Με το να χάσεις την ψυχραιμια σου δεν θα βοηθησεις κανενα (καταλαβαινω ποσο δύσκολο ειναι υπο τις παρουσες συνθηκες, ομως ξερεις πολυ καλυτερα απο μενα οτι ισχυει.....)

Να προσέχεις!

Andrew...το να μεγαλώνουν τα παιδιά έτσι, ξέρεις εσύ καλύτερα απ ολους πόσο οδυνηρό είναι.
Εσύ μπορεί να ήσουν δυνατός, να κατάφερες να πιάσεις τη ζωή σου απ τα μαλλιά και να το παλεύεις. Είσαι όμως σίγουρος ότι τα αδέλφια σου θα έχουν ανάλογη δύναμη μεγαλώνοντας?

Σκέψου λίγο πόσα τους έχουν δημιουργηθεί και πόσα ακόμη θα μαζέψουν μέσα τους μέχρι να φύγουν απ το σπίτι.

Ο πατέρας σου μπορεί να έχει βιτρίνα, τα αδέλφια σου μπορεί να μη μιλήσουν στην αστυνομία γι αυτά που περνούν, αλλά να είσαι σίγουρος ότι οργανώσεις όπως το Χαμόγελο του παιδιού που σου πρότειναν και οι υπόλοιποι, ξέρουν πως να χειριστούν το θέμα.
Ειδικά το Χαμόγελο κάνει εκπληκτική δουλειά και έχει ανθρώπους, (ψυχολόγους, κοινωνικους λειτουργούς), που θα σου πουν με χαρά πως θα αντιμετωπίσεις την κατάσταση.

Κάνε ένα τηλέφωνο, δεν χάνεις τίποτα και να είσαι σίγουρος πως δεν θα το μετανιώσεις...

Θεοφανία... θα προσπαθήσω με το χαμόγελο του παιδιού ιδιαίτερα τώρα που έχω ρεπό από την δουλειά και έχω κάμποσο ελεύθερο χρόνο.

Να μεγαλώσουν έτσι δεν θα το αφήσω εγώ όμως είμαι σίγουρος ότι ήδη τους έχει δημιουργήσει προβλήματα απλά δεν το λένε γιατί φοβούνται ότι θα τον βάλουν φυλακή και αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί να τον αγαπάνε τόσο πολύ... όσες φορές έχω προσπαθήσει να τα πάρω από κει μέσα έστω για λίγο, νομίζουν ότι δεν θα ξαναδούν τον πατέρα τους και βάζουν τα κλάματα...

Φταίω και εγώ που δεν έκανα κάτι παλαιότερα αλλά ήμουν τόσο πνιγμένος με το σχολείο και την δουλειά που με δυσκολία έβρισκα ώρα να φάω... Τώρα με το πανεπιστήμιο και με πιο απαιτητική δουλειά είναι ακόμη δυσκολότερα αλλά τουλάχιστον κοντρόλαρα τα ψυχολογικά μου και μπορώ να ζω πιο εύκολα...

Σας ευχαριστώ και θα τηλεφωνήσω στο χαμόγελο όταν κατέβω Αθήνα...

τον φοβούνται

Andrew, κάτι που σκεφτηκα (και σε καμια περιπτωση δεν το προτεινω ως λυση, μα ως μια μικρη χαραμαδα φωτος στο ολο σκοτάδι)....τα παιδια εχουν διεξόδους? Δραστηριότητες εξω απο το σπιτι?

Νομιζω θα βοηθουσε αυτο-εστω κ λιγο....

Αν μενεις Θεσσαλονικη θα μπορουσα να σου προτεινω παιδοψυχοθεραπευτη, αν πιστευεις οτι θα βοηθουσε...ή εναν ειδικο σε θέματα οικογενειακης βιας. Νομίζω ακομα πώς θα μπορουσες να απευθυνθεις και στον διαχειριστη αυτου εδώ του φορουμ...Παντα υπάρχουν επιλογες :)

Quote:

---

Originally posted by Andrew
Θεοφανία... θα προσπαθήσω με το χαμόγελο του παιδιού ιδιαίτερα τώρα που έχω ρεπό από την δουλειά και έχω κάμποσο ελεύθερο χρόνο.

Να μεγαλώσουν έτσι δεν θα το αφήσω εγώ όμως είμαι σίγουρος ότι ήδη τους έχει δημιουργήσει προβλήματα απλά δεν το λένε γιατί φοβούνται ότι θα τον βάλουν φυλακή και αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί να τον αγαπάνε τόσο πολύ... όσες φορές έχω προσπαθήσει να τα πάρω από κει μέσα έστω για λίγο, νομίζουν ότι δεν θα ξαναδούν τον πατέρα τους και βάζουν τα κλάματα...

Φταίω και εγώ που δεν έκανα κάτι παλαιότερα αλλά ήμουν τόσο πνιγμένος με το σχολείο και την δουλειά που με δυσκολία έβρισκα ώρα να φάω... Τώρα με το πανεπιστήμιο και με πιο απαιτητική δουλειά είναι ακόμη δυσκολότερα αλλά τουλάχιστον κοντρόλαρα τα ψυχολογικά μου και μπορώ να ζω πιο εύκολα...

Σας ευχαριστώ και θα τηλεφωνήσω στο χαμόγελο όταν κατέβω Αθήνα...

---

Δεν φταις πουθενά και σε τιμά ιδιαίτερα που με τόσα δικά σου προβλήματα ψάχνεις λύση για τα αδέλφια σου.

Φοβάμαι πως η mmaria έχει δίκιο, μιας και εκείνη ξέρει αφού έχει περάσει από πρόμοια φάση.

Sofia...αν με τον πατέρα του δεν έχει καλή σχέση, θεωρώ λίγο δύσκολο να τον αφήσει να πάει τα παιδιά σε παιδοψυχολόγο.
Απ την άλλη, αν κατάφερνε να τον πείσει, θα τον έφερνε αντιμέτωπο με τις ευθύνες του και ίσως να έβλεπε με άλλο μάτι τα πράγματα.

Andrew, με τη μητέρα σου δεν έχεις καμία επαφή;

Sofia, τα κορίτσια τα έπαιρνα κολυμβητήριο μαζί μου και ακόμη τα παίρνω αλλά είναι δύσκολο διότι ο πατέρας μου δεν θέλει να τα παίρνω μαζί μου και κάθε φορά γίνεται φασαρία... ο μικρός βγαίνει και παίζει με διάφορους φίλους του στην γειτονιά αλλά είναι πολύ μικρός για να ασχοληθεί με κάτι άλλο..

Αθήνα μένω και ξέρω ήδη καλό παιδοψυχολόγο(πήγαινα ο ίδιος παλαιότερα) αλλά πως να τα πάω που θα τσακωθούμε πάλι και εξάλλου τα ίδια δεν θέλουν να μιλήσουν... αυτό με τον φόβο το έχω σκεφτεί και εγώ όμως σας λέω ότι τα άφησα μια περίοδο στην κοπέλα μου και έκλαιγαν συνεχώς ότι θέλουν τον μπαμπά και γιατί τα πήρα και τον αγαπάνε και να μην του κάνω κακό και φοβήθηκα και τα ξαναπήγα πίσω... δεν μου φαίνεται τόσο ότι τον φοβούνται...

Την μάνα μου έχω να την δω από τα 13 μου που έφυγε σχεδόν έναν χρόνο αφού γέννησε τον αδερφό μου... Δεν έχω ιδέα τι κάνει αλλά ξέρω σίγουρα ότι γύρισε στην χώρα της (Σουηδία) και ενώ προσπάθησα να επικοινωνήσω με τους παππούδες μου που μένουν εκεί δεν κατάφερα τίποτα... μακάρι να μπορούσα να την βρω όμως τι θα έλυνε αυτό; εδώ μας άφησε 4 παιδιά και έφυγε να πάει που και να κάνει τι; καμένο χαρτί είναι και αυτή...

Quote:

---

Originally posted by Andrew
Sofia, τα κορίτσια τα έπαιρνα κολυμβητήριο μαζί μου και ακόμη τα παίρνω αλλά είναι δύσκολο διότι ο πατέρας μου δεν θέλει να τα παίρνω μαζί μου και κάθε φορά γίνεται φασαρία... ο μικρός βγαίνει και παίζει με διάφορους φίλους του στην γειτονιά αλλά είναι πολύ μικρός για να ασχοληθεί με κάτι άλλο..

Αθήνα μένω και ξέρω ήδη καλό παιδοψυχολόγο(πήγαινα ο ίδιος παλαιότερα) αλλά πως να τα πάω που θα τσακωθούμε πάλι και εξάλλου τα ίδια δεν θέλουν να μιλήσουν... αυτό με τον φόβο το έχω σκεφτεί και εγώ όμως σας λέω ότι τα άφησα μια περίοδο στην κοπέλα μου και έκλαιγαν συνεχώς ότι θέλουν τον μπαμπά και γιατί τα πήρα και τον αγαπάνε και να μην του κάνω κακό και φοβήθηκα και τα ξαναπήγα πίσω... δεν μου φαίνεται τόσο ότι τον φοβούνται...

Την μάνα μου έχω να την δω από τα 13 μου που έφυγε σχεδόν έναν χρόνο αφού γέννησε τον αδερφό μου... Δεν έχω ιδέα τι κάνει αλλά ξέρω σίγουρα ότι γύρισε στην χώρα της (Σουηδία) και ενώ προσπάθησα να επικοινωνήσω με τους παππούδες μου που μένουν εκεί δεν κατάφερα τίποτα... μακάρι να μπορούσα να την βρω όμως τι θα έλυνε αυτό; εδώ μας άφησε 4 παιδιά και έφυγε να πάει που και να κάνει τι; καμένο χαρτί είναι και αυτή...

---

Andrew ... δε μπορείς να ξέρεις τι μπορεί να προηγήθηκε για να φύγει η μητέρα σου. Ήσουν πολύ μικρός και σίγουρα κανείς δεν θα σου πει όλη την αλήθεια.

Μήπως να ξεκινούσες από κει; Στην εποχή μας είναι πια πολύ εύκολο να βρεις έναν άνθρωπο. Θα σου έλεγα να ξεκινήσεις από την πρεσβεία της Σουηδίας στη ΄χώρα μας.

Άλλωστε, με το να τη συναντήσεις θα κάνει και σε σένα καλό. Θα δώσεις απάντηση σε πολλά από τα ερωτήματα που σε βασανίζουν και δεν ξέρεις τι κατάληξη μπορεί να έχει αυτή η ιστορία.

Σκέψου το...

Να σου πω τι προηγήθηκε... επειδή δεν τα έβρισκαν με τον πατέρα μου και όλο τσακωνόντουσαν πήρε τα πράγματα της και εξαφανίστηκε. Λεπτομέρειες δεν ξέρω και δεν θέλω να μάθω μου αρκεί ότι άφησε 4 παιδιά στον πατέρα τους. Για να μη σου πω ότι αυτή φταίει για όλα γιατί μέχρι τότε ο \"πατέρας\" μου δεν ήταν βίαιος... όχι ότι ήταν υπόδειγμα αλλά τουλάχιστον δεν μας χτυπούσε... μετά που έφυγε εκείνη κάτι έπαθε και με το παραμικρό σε άρχιζε στο ξύλο...

Ξέρω ακόμη και τα ονόματα του παππού και της γιαγιάς μου και τις παλιές διευθύνσεις τους και τηλέφωνα οπότε ίσως να κάνω κάτι αλλά γιατί εκείνη να θέλει να γυρίσει πίσω; Τι άλλαξε δηλαδή; ανεύθυνη ήταν ανεύθυνη είναι...αν ήθελε ας ερχόταν να δει πως έχουν καταντήσει τα παιδιά της μόνο ούτε ΕΝΑ τηλέφωνο κάτι... Εμένα με ρώτησε που πέρασα ΜΗΝΕΣ άυπνος μην τυχόν και μπει μέσα ο πατέρας μου και με σκοτώσει στον ύπνο μου; ξέρω ότι είναι υπερβολικό αλλά μετά από τόσο ξύλο τον φοβόμουν... που ήταν τότε να κάνει κάτι... που είναι τώρα που μέρα με την μέρα τα παιδιά καταστρέφονται εκεί μέσα και δεν το γνωρίζουν... Όταν και αν την συναντήσω δεν θέλω καμία σχέση μαζί της... μόνο να προσέχει τα αδέλφια μου.