Τι ζωή είναι αυτή που κάνω; -20 χρονών-
Καλησπέρα στην παρέα,
Είμαι 20 χρονών και γενικότερα όλα πάνε κατά διαόλου. Ας αρχίσω με το ότι είμαι από Αθήνα και με την 1η φορά που έδωσα Πανελλήνιες, πέρασα σε μια μεγάλη επαρχιακή πόλη αλλά επέλεξα να ξανά δώσω και 2η φορά ώστε να περάσω Αθήνα. Ωστόσο, δεν έκατσε ούτε την 2η φορά και έτσι πήγα για την πόλη που πέρασα την 2η φορά. Να σημειώσω ότι χειρότερη επιλογή δεν θα μπορούσα να κάνω καθώς είμαι σε μια πόλη, αν την θεωρήσουμε πόλη, που απλώς δεν την πάω. Με το που πάτησα το πόδι μου, δεν μου άρεσε τίποτα. Η σχολή είναι μια χαρά, αλλά η πόλη δεν παλεύεται. Δυστυχώς ή ευτυχώς, συμφωνούν και συμμαθητές και δεν έχω άκουσει 1 άτομο να πει ότι είναι ωραία η πόλη στην οποία σπουδάζω. Νοικιάζω σπίτι οπότε όπως καταλαβαίνετε μένω μόνος. Το θέμα είναι ότι, πέρα από το "βάρος" που ήδη μου είχε δημιουργηθεί από την μετακόμιση και το να μένω μόνος κλπ κλπ είναι και ότι δεν με ενθουσιάζει τίποτα, απλώς κάθομαι 20 χρονών, μπροστά σε μια οθόνη του υπολογιστή, παίζω παιχνίδια, ακούω μουσική, καμιά ταινία και that's all. Υπάρχουν φορές που με πιάνουν κλάματα γιατί πιστεύω ότι δεν κάνω τίποτα με την ζωή μου, πηγαίνω σχολή, γυρίζω σπίτι, τίποτα άλλο. Για ΣΚ δεν το συζητώ, βγαίνω μόνο για κάνα super market και ξανά μέσα. Να σημειώσω σε αυτό το σημείο ότι δεν ήμουν ποτέ μα ποτέ έτσι. Έβγαινα, πήγαινα βόλτες, νυχτερινή ζωή με κολλητούς κλπ. Πιστεύω ότι η έλλειψη φίλων είναι αυτό που μου έχει προκαλέσει αυτή την κατάθλιψη(; ). Πέρα από αυτό. μου δημιουργήθηκαν και προβλήματα υγείας (γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση (από το φαε φαε επειδή δεν είχα να κάνω κάτι, βγήκε εκεί)). Θα μου πεις, γιατί δεν έχεις φίλους εκεί που σπουδάζεις για να βγαίνεις για έναν καφέ βρε αδερφέ; Γιατί δεν έχω βρει την κατάλληλη παρέα. Πιστεύω ότι έχω θέσει κάποια standards που δεν τα έχει φτάσει ακόμα κάποιος. Θα μου πεις σιγά ρε μεγάλε τα standards που έχεις θέσει. Καλά ναι, μην τρελαθούμε και όλας, δεν περιμένω ο άλλος να είναι τύπος και υπογραμμός αλλά το να είσαι 20 χρονών και να μην μπορείς να μιλήσεις σοβαρά (δεν λέω, είμαι η ψυχή της παρέας και ρίχνουμε το γέλιο) αλλά κάποιες φορές πρέπει να μιλήσεις και σοβαρά. Αυτά... γενικότερα τα έχω πολύ μπερδεμένα όλα τα πράγματα στο κεφάλι μου, και δεν βγαίνει πουθενά από ότι βλέπω. Ευτυχώς, στην σχολή πάω καλά και από φέτος θέλω να το τρέξω το πράγμα ώστε να τελειωνώ από εκεί να ξεκουμπιστώ.Αλλά μέχρι τότε...;
Κάθε συμβουλή ευπρόσδεκτη.
