ανεξηγητη συμπεριφορα

γεια σας
ειμαι σχετικα καινουργια στο forum και θα ηθελα να παραθεσω την δικη μου εμπειρια ζωης και την ανεξηγητη για μενα αλλαγη του τροπου σκεψης και των πραξεων μου. καποτε η ζωη μου ειχε μια σειρα και ενα σκοπο, ειχα ονειρα, ημουν αισιοδοξη, δραστηρια, μαχητικη, ειχα αυτοπεποιθηση, ημουν υποδειγμα καλης μανας, αγαπουσα τον κοσμο και ολα και ολους γυρω μου, ημουν ευτυχισμενη και ειχα μια ευτυχισμενη οικογενεια. αυτα μεχρι πριν εννια χρονια. δεν λεω πως ολα ηταν τελεια, αλλα τα προβληματα ηταν μικρα και αντιμετωπίσιμα, ρουτινας θα ελεγα. τότε, και ενω τιποτα δεν το προμηνυε ουτε το σκοπευα, γνωρισα εναν αντρα-πολυ κατωτερο απο καθε πλευρα σε συγκριση με τον τοτε συζυγο μου-για τον οποιο ομως νομιζα τοτε πως μπορουσα να κανω τα παντα. παρατησα συζυγο, παιδια, οικονομικη ανεση, κοινωνικο status, δουλεια, και πηγα να ζησω μαζι του ενω αυτος..με εδιωχνε! περασα θλιψεις και εξευτελισμους που δεν φανταζομουν ουτε στους εφιαλτες μου. κι ομως ημουν τοσο 'κολλημενη' που ολα τα υπεμενα για να ειμαι μαζι του. δεν σκεφτομουν καν τα παιδια μου παρα ελαχιστα και απο μακρια και τα εβλεπα σε αραια διαστηματα. αλλα και οταν τα εβλεπα δεν ειχα τη δυναμη ουτε να τα λυπηθω για οσα τους προκαλεσα, ουτε συζητουσα για τα προβληματα τους. σκεφτομουν μονο τον εαυτο μου. ετσι ειναι και ντρεπομαι γι αυτο. η ιστορια κρατησε χρονια αλλα καταφερα και τον αφησα πριν κατρακυλισω περισσοτερο. ολο αυτο το διαστημα εμεινα χωρις καθολου οικονομικους πορους, ξοδεψα ολες μου τις οικονομιες, δεν ειχα ορεξη ουτε και δυναμη να δουλεψω. καποια στιγμη, και ενω νομισα οτι παω να σταθω στα ποδια μου και να σκεφτω τι να κανω πλεον στη ζωη μου, πολυ συντομα μαλλον, γνωρισα τον επομενο ερωτα που ειμαστε μαζι αρκετα χρονια, μεχρι τωρα.
το θεμα ειναι οτι και στην δευτερη περιπτωση φερθηκα μαλλον επιπολαια και ενω διαπιστωσα γρηγορα οτι δεν θα ηταν ο ανθρωπος που θα με εκανε ευτυχισμενη, εκανα και κανω αρκετες υποχωρησεις και συμβιβασμους για να παραμεινω μαζι του. περα λοιπον απο αυτο το συντομο 'ιστορικο' μου οπου διαπιστωνει κανεις την ηλιθιοτητα σε ολο της το μεγαλειο, βρισκομαι τωρα, εννια χρονια μετα την ολοκληρωτικη αλλαγη της ζωης μου και του τροπου σκεψης μου, να αναρωτιεμαι ακομα τι προκαλεσε αυτη την αλλαγη μου σε ενα παραλογο και κακομοιριασμενο πλασμα οπως ειμαι πλεον. τιποτα δεν μου δινει χαρα, δεν θελω παρεες, κλεινομαι μονη μου, σκεφτομαι περισσοτερο τον τωρινο συντροφο μου παρα το δικο μου αδιεξοδο και τα προβληματα των παιδιων μου. εχω τυψεις, αυπνιες, καταθλιψη, δεν μπορω ακομα και δεν θελω να δουλεψω, μενω κλεισμενη στο σπιτι και θελω να βγαινω μονο με τον συντροφο μου αλλα εχω προβληματα και με αυτον. σκεφτομαι οτι δεν αναγνωριζω τον εαυτο μου πια, ολοι οσοι με ηξεραν παλια με απαρνηθηκαν και δεν με αναγνωριζουν και αλλους τους απαρνηθηκα εγω ειτε απο ντροπη ειτε γιατι πλεον δεν μας ενωνει τιποτα. νοιωθω τον φαυλο κυκλο απο τον οποιο δεν μπορω να βγω. δεν εχω δυναμη να παρω αποφασεις αλλα και οταν παιρνω δεν τις τηρω. εχω μεταμορφωθει σε μια 'αλλη'. ουτε εγω με αναγνωριζω. εγινα αβουλη, απαισιοδοξη, αδυναμη για ολα, εξαρτημενη απο εναν ανθρωπο, ανευθυνη, ηλιθια. καθε μου προσπαθεια να σκεφτω λογικα και να δω μεσα μου τι θελω και τι μπορω να κανω, πεφτει στο κενο. κουραστηκα να προσπαθω και στην ουσια δεν ξερω για τι προσπαθω αφου δεν ξερω ακομα τι θελω. ζω σε συνεχη καταθλιψη, γελαω με το ζορι, υποκρινομαι πως χαιρομαι. δυστυχως και στα προσωπικα μου υπαρχουν και πραγματικες δυσκολιες -περα απο τις ψυχολογικες μου δηλαδη- που εντεινουν αλλα και χειροτερευουν το μπερδεμα της ψυχης μου. μακαρι να ηταν ολα ενας εφιαλτης και να ξυπνουσα. ξερω οτι χρειαζομαι ψυχοθεραπεια αλλα για τα ανυπαρκτα οικονομικα μου αυτο ειναι υπερπολυτελεια. κοντευω τα πενηντα και σκεφτομαι σαν να ειμαι πεντε χρονων. και ολα αυτα τα τελευταια χρονια. πως να βρω δυναμη; πως να ξεμπερδεψω το μπαχαλο; και επειδη παλευω με σκεψεις και αποτυχημενες προσπαθειες για πολυ καιρο, αποδυναμωνομαι ολο και περισσοτερο. ξερω πια οτι ακομα κιαν καταλαβω τι πρεπει να κανω (αν και χλωμο το βλεπω), οι πιθανοτητες να περασω στη πραξη ειναι σχεδον μηδαμινες.
ευχαριστω που με ακουσατε, ειμαι χωρις φιλους ή εστω χωρις φιλους με τη καταλληλη κατανοηση. τωρα μπορειτε να με κρινετε αφοβα, οτι και να πειτε εγω επαυξανω. δεν θα συγχωρησω ποτε τον εαυτο μου. ουτε βεβαια καταλαβα ποτέ γιατι τα εκανα και συνεχιζω να τα κανω ολα αυτα, ουτε και αν υπαρχει τροπος να σωθω. επιασα πάτο.

κανείς δεν είναι άξιος να κρίνει κανέναν!
καμιά φορά οι επιλογές μας, οδηγούν σε αδιέξοδο, σ\'αυτο το αδιέξοδο πρέπει να βάλουμε όλα μας τα δυνατά για να βγούμε σε όποια κατάσταση κ να βρισκόμαστε
θέλω να σε ρωτήσω κάτι.. από την οικογένειά σου με τα παιδιά έφυγες γιατί απλά ερωτεύκηκες ή υπήρχε κάτι που δεν σε ικανοποιούσε; δεν ήσουν ευτυχισμένη ή απλά δεν σε κάλυπτε συναισθηματικά;

τοτε ηταν επειδη ερωτευτηκα. πολυ αργοτερα καταλαβα οτι ηταν η αφορμη αλλα δεν το ειχα συνειδητοποιησει.
ημουν ευτυχισμενη. ετσι πιστευα τουλαχιστον. και τωρα που το σκεφτομαι βλεπω πως ημουν ευτυχισμενη. αυτο ειναι και ενα απο τα ανεξηγητα της συμπεριφορας μου. πώς ενώ ημουν καλα, απο την μια μερα στην αλλη το αναθεωρησα! δεν λεω πως δεν ειχα καποια παραπονα, εκ των υστερων και με το περασμα των χρονων καταλαβα οτι κανενα απο αυτα δεν ηταν επαρκες ως λογος να γκρεμισω μια οικογενεια και πολλες ζωες!

τι να σου πώ, δυστηχώς αυτά που έχουμε, συνήθως δεν τα εκτιμάμε κ μάλλον η ψευδαίσθηση της σιγουριάς μας φταίει!
νομίζω πως απλά ήθελες να ζήσεις ότι δεν πρόλαβες πριν κάνεις οικογένεια (πόσο χρονών παντρεύτηκες;) κ με αφορμή τον έρωτα που θεώρησες ιδανικό τα παράτησες όλα, στη συνέχεια λογικά κ επόμενα, γιατί κάθε φορά μέσα σου έπεφτε η μασκα του ωραίου που δημιουργούσες κάθε φορά. Τώρα καταλαβαίνω πως έχεις ανάγκη να αραξεις σε μια αγκαλιά που θα σε καταλάβει κ θα σε νιώσει για να μπορέσεις να ζήσεις φορτωμένη με όλα αυτά.
Ότι έγινε δεν διορθώνατε, ίσως αν ξέραμε να αποφεύγαμε πολλά λάθοι, δεν γίνεται όμως!
Πήρες στο ΚΨΥ; Νομίζω πως πρέπει αν θέλεις να βοηθήσεις τον εαυτό σου.

Εγώ νομίζω ότι το \"κλικ\" τότε έγινε γιατί ήσουν στην κρίση των΄\"άντα\" και θα σου εξηγήσω τι εννοώ.
Μόλις είχες περάσει τα σαράντα, (οι περισσότεροι κάτι παθαίνουν στην αλλάγή δεκαετίας, είτε 20-30-40), ζούσες σε μια ήρεμη στρωμένη ζωή με παιδιά και σύζυγο.
Πιστεύω ότι αυτό που αναζητούσες ήταν λίγο \"αλάτι\" και από δική σου κακή διαχείριση, έγινε το βουνό που στο τέλος σε πλάκωσε.
Δυστυχώς στην κατηφόρα δεν βρίσκεται κανείς να μας σταματήσει και ιδιαίτερα όταν αυτή συντελείται μέσα μας.
Τώρα όμως, έγινε.
Εγώ δεν θα σου πω να πας σε γιατρό, γιατί πιστεύω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι να ανακαλύψεις τη δύναμη και την αγάπη που κάποτε είχες για τον εαυτό σου.
Αντιλαμβάνομαι ότι τώρα τον εκδικείσαι για τις κακές του επιλογές και ασυνήδειτα τον σπρώχνεις όλο και πιο κάτω μένοντας σε μια σχέση που λειτουργείς σαν κομπάρσος και αρνούμενη να ζήσεις.
Να σου πω κάτι;
Ο πάτος είναι ακόμη πιο μακριά. Πάντα μπορεί να γίνουν χειρότερα τα πράγματα.
Μήπως να συζητούσαμε για το πως θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα;

ισως και να προσπαθησα να ζησω οτι δεν εζησα, ενταξει δεν παντρευτηκα και τοσο μικρη, αλλα δεν θα επελεγα και τις προυποθεσεις για να ζησω καλυτερα; δεν το εκανα ομως. περισσοτερο το νοιωθω σαν ταση και πραξη αυτοκαταστροφης παρα τοσο εκλογικευμενο οπως το θετεις . συμφωνω για την αναγκη μου για μια αγκαλια. μαλλον δεν θελω να κανω τιποτα απολυτως παρα μονο να βρισκομαι σε μια αγκαλια. αυτο δεν δηλωνει και ταση φυγης απο την πραγματικοτητα; εμενα μου λεει πως προσπαθω να ξαναζησω την εμβρυικη μου ηλικια. το σιγουρο ειναι πως δεν ειμαι σε θεση να κανω και αυτοδιαγνωση.

ναι δηλώνει ταση φυγης απ\'την πραγματικότητα, αλλά θα το έλεγα ανάγκη να στηριχθεις καπου για να μπορέσεις να ξεδιαλύνεις αυτα που νιώθεις μέσα σου κ να συνεχίσεις.
φυσικά κ είναι εκλογικευμένο γιατί με παραδειγμα την μητέρα μου κ άλλες μητέρες, έχω μάθει ότι αυτό που άξιζε στην ζωή τους ότι κ να περάσανε ή να στερηθήκανε, ήταν τα για παιδιά τους, να μπορέσουν να τους χαρίσουν ένα καλύτερο μέλλον.
στην περιπτωση την δική σου, μου φαίνεται ανεξήγητο -οπως το λες-
παρολαυτα αισθανεσαι πως έχεις αναγκη τα παιδιά σου;
εισαι ετοιμη να δωσεις μια εξηγηση σ\'αυτες τις ψυχες που πονεσαν χωρις να γνωριζουν
καλοπροαίρετα στα γράφω όλα αυτά, γιατί πιστεύω πως αν προσπαθήσεις να γεμίσεις τα κενά που άφησες, ίσως νιώσεις καλύτερα, απο την αλλη δεν ξερω αν οι δικοι σου μπορουν να το δεχτουν. Τους αγαπάς; τι νιώθεις για εκεινους;

θεοφανια, σ΄\'ευχαριστω για την αισιοδοξια σου. το να βρω την λυση και να αγαπησω παλι τον εαυτο μου, ειναι το ζητουμενο για μενα.
δεν ξερω αν πολλοι απο οσους ειναι στα \'-άντα \'τα βιωνουν τοσο οικτρα, αυτο δεν ηταν κριση αλλα θεομηνια..! να ηταν σε τοσο υπολανθανουσα μορφη και τοσο καλα κρυμμενη και να ειχε και την δυναμη αυτη η κριση να εκμηδενισει ακομα και το μητρικο ενστικτο; ή ακομα και αυτο της επιβιωσης; απλα τα αναμασώ γιατι εχω την εντυπωση πως πρεπει να γνωριζω την βαθυτερη αιτια για να οδηγηθω στην πρεπουσα λυση. σιγουρα παντως ακομα και αν δεν μαθω ποτε την αιτια, θελω να βρω τον τροπο και την δυναμη να κανω καλυτερα τα πραγματα. και δω ανακυπτει ακομα ενα ζητημα : επαψα να υπακουω στη λογικη μου, ειμαι ερμαιο της ανημποριας μου, αυτης που συντηρω και θρεφω χρονια πολλα

Το ότι είσαι έρμαιο της ανημποριάς σου, είναι αποτέλσμα του βουνου που σε πλακώνει.
Άρχιζε να βγάζεις λίγη-λίγη τη σκόνη από πάνω σου. Ξεκίνα με τη σχέση με τα παιδιά.
Μένετε μαζί;

Εγώ πιστεύω ότι ακόμα και τώρα,παρόλο που έχεις περάσει-ζήσει αρκετά πράγματα και καταστάσεις λόγω των επιλογών σου....δεν ξέρεις τι θές!
Δεν ακολούθησες ποτέ τα δικά σου θέλω...Διακρίνω επίσης ότι ποτέ μέχρι τώρα δεν έχεις σταθεί στα πόδια σου και πάντα ανάλλωνες τον εαυτό σου με αντάλλαγμα να σε προσέχουν άσχετα αν σε πρόσεχαν λάθος!Εγώ από τη μεριά μου σου προτίνω να πάρεις λίγο χρόνο μόνη σου και να συζητήσεις με τον εαυτό σου...αντιμετώπισε την πραγματικότητα και μη κρύβεσαι από αυτή!Βρές τα με τον εαυτό σου και αγαπησέ τον πάλι από την αρχή!Βάλε στην άκρη για λίγο το παρελθον και δες με αισιοδοξία το μέλλον...μη μένεις στάσιμη και αν νοιάζεσαι ακόμα για σένα μην επιτρέψεις να χειροτερεψουν τα πραγματα!

ναι mmaria, αυτα δεν μπορω να εξηγησω κι εγω. πώς μπορουσα να ξεχναω επι σειρα ετων οτι ειχα οικογενεια και παιδια! δεν ειναι φυσιολογικο. περνωντας ο καιρος ενοιωθα να βρισκω καποια πολυ μικρα κομματακια, σαν κοκκους αμμου, στοιχεια του παλιου μου εαυτου. ηταν σαν να συνερχομαι απο ληθαργο..δεν ξερω αν με καταλαβαινεις, δεν μπορω να σου εξηγησω αλλιως. ακομα δεν εχω συνελθει, διαπιστωνω ομως οτι αυτο το \'ξυπνημα\' μου ειναι μια πολυ αργη διαδικασια που μου βγαινει παρ ολα αυτα χωρις καμμια πιεση του εαυτου μου. και οσο ξυπνω, τοσο πονω γιατι συνειδητοποιω τα γεγονοτα τοσο αργα..και εχω την αισθηση οτι αν καποια μερα τα συνειδητοποιησω πληρως (αν ερθει τετοια μερα), τοτε δεν θα αντεξω να ζω, θα με λυγισει το βαρος οσων εκανα. καποτε αγαπουσα τα παιδια μου με θυσιες. τωρα τα αγαπω, κλαιω στη θυμηση τους, κλαιω οταν τα εχω κοντα μου γιατι μου θυμιζουν ποσα στερηθηκα απο αυτα και ποσα τους στερησα αλλα αδυνατω να κανω θυσιες. γι αυτο και δεν τολμω να πω πια πως ειναι αγαπη. ειναι φρικτο να νοιωθω ετσι

Αγαπητή φίλη welcome και δημοσίως.

Καταρχάς, όπως είπε και η mmaria, \"κανείς δεν είναι άξιος να κρίνει κανέναν!\" ....αν και πολύ το κάνουν αυτό....
Ομολογώ πως έχεις χαθεί μέσα στον λαβύρινθο των σκέψεων και συναισθημάτων σου.... και έχεις βρεθεί σε αδιέξοδο που δυστυχώς μόνο ένας ειδικός θα μπορούσε να σε βγάλει απ\'αυτό. Το χρήμματα, δυστυχώς καθορίζουν για πολλούς την απόφαση να πάνε σε κάποιον ειδικό. Μάθε όμως αν υπάρχει κέντρο ψυχικής υγείας στην περιοχή σου, θα σου στείλω u2u με περισσότερες πληροφορίες.

Και τώρα ας μπω πάλι στο θέμα.
Πολλές φορές χωρίς να το συνειδητοποιούμε... γινόμαστε έρμαια του ...ανεκπλήρωτου πόθου μας.... Πληγώνουμε και πληγωνόμαστε και όταν έχουμε φτάσει \"πάτο\"..αναρωτιώμαστε... ΓΙΑΤΙ. Είναι περίπλοκος αυτός ο ψυχικός κόσμος μας ..για τον καθένα ξεχωριστά. Είσαι σε κατάθλιψη, χωρίς να είμαι ειδικός, το καταλαβαίνω... και δεν είναι τόσο εύκολο να βρεις την άκρη του νήματος που θα σε επαναφέρει. Οι \"φίλοι\" που λες...όσοι σου έχουν μείνει, δεν μπορούν να σε καταλάβουν...ίσως όχι γιατί δεν θέλουν,αλλά μάλλον γιατί είναι τόσο μακρινό γι\'αυτούς να σε νοιώσουν. Τα ερεθίσματα και τα βιώματα σου είναι δουλειά ειδικού να στα εξηγήσει... Δεν ξέρεις ούτε ΕΣΥ εσένα... καλά - καλά. Πρέπει να γνωρίσεις τον εαυτό σου σιγά - σιγά και να τον αγαπήσεις, να τον συγχωρήσεις πρώτα απ\'όλα εσύ.

Τα παιδιά. Αθώες ψυχούλες που διαμορφώνεται μέρα - με την μέρα ο ψυχικός τους κόσμος.... από τα πιο σημαντικά δώρα που πήρες .... θα ήθελα να σε ρωτήσω .. πως είναι οι σχέσεις σας τώρα. Τι νοιώθεις και τι νοιώθουν για σένα?

Αυτά για αρχή...

Quote:

---

Originally posted by a_neu
ναι mmaria, αυτα δεν μπορω να εξηγησω κι εγω. πώς μπορουσα να ξεχναω επι σειρα ετων οτι ειχα οικογενεια και παιδια! δεν ειναι φυσιολογικο. περνωντας ο καιρος ενοιωθα να βρισκω καποια πολυ μικρα κομματακια, σαν κοκκους αμμου, στοιχεια του παλιου μου εαυτου. ηταν σαν να συνερχομαι απο ληθαργο..δεν ξερω αν με καταλαβαινεις, δεν μπορω να σου εξηγησω αλλιως. ακομα δεν εχω συνελθει, διαπιστωνω ομως οτι αυτο το \'ξυπνημα\' μου ειναι μια πολυ αργη διαδικασια που μου βγαινει παρ ολα αυτα χωρις καμμια πιεση του εαυτου μου. και οσο ξυπνω, τοσο πονω γιατι συνειδητοποιω τα γεγονοτα τοσο αργα..και εχω την αισθηση οτι αν καποια μερα τα συνειδητοποιησω πληρως (αν ερθει τετοια μερα), τοτε δεν θα αντεξω να ζω, θα με λυγισει το βαρος οσων εκανα. καποτε αγαπουσα τα παιδια μου με θυσιες. τωρα τα αγαπω, κλαιω στη θυμηση τους, κλαιω οταν τα εχω κοντα μου γιατι μου θυμιζουν ποσα στερηθηκα απο αυτα και ποσα τους στερησα αλλα αδυνατω να κανω θυσιες. γι αυτο και δεν τολμω να πω πια πως ειναι αγαπη. ειναι φρικτο να νοιωθω ετσι

---

Ποτέ δεν είναι αργά για να χτυπήσεις την πορτα της οικογενειάς σου....αρκεί εσύ να το αποφασίσεις!!!!!!!Μπορείς ακόμα και τώρα να διορθώσεις τα λάθη σου ή έστω να προσπαθήσεις!!!!!!

[quote]Originally posted by Τερέζα
Εγώ πιστεύω ότι ακόμα και τώρα,παρόλο που έχεις περάσει-ζήσει αρκετά πράγματα και καταστάσεις λόγω των επιλογών σου....δεν ξέρεις τι θές!
ετσι ειναι, δεν ξερω τι θελω. ακομα και τωρα. και ουτε μενω με τα παιδια μου αλλα με τον συντροφο μου. τωρα και να θελω δεν γινεται να μεινω μαζι τους, το μονο που ξερω ειναι οτι οταν με χρειαζοταν ημουν απουσα! και αυτα μεχρι και προσφατα. ή ειμαι εντελως τρελλη ή εντελως δολοφονος.

Quote:

---

Originally posted by blackdaizy

Μάθε όμως αν υπάρχει κέντρο ψυχικής υγείας στην περιοχή σου, θα σου στείλω u2u με περισσότερες πληροφορίες.

Είσαι σε κατάθλιψη, χωρίς να είμαι ειδικός, το καταλαβαίνω... και δεν είναι τόσο εύκολο να βρεις την άκρη του νήματος που θα σε επαναφέρει. Οι \"φίλοι\" που λες...όσοι σου έχουν μείνει, δεν μπορούν να σε καταλάβουν...ίσως όχι γιατί δεν θέλουν,αλλά μάλλον γιατί είναι τόσο μακρινό γι\'αυτούς να σε νοιώσουν. Τα ερεθίσματα και τα βιώματα σου είναι δουλειά ειδικού να στα εξηγήσει... Δεν ξέρεις ούτε ΕΣΥ εσένα... καλά - καλά.

Αυτά για αρχή...

---

black daizy το να κάνουμε διαγνώσεις και να στέλνουμε έναν άνθρωπο τόσο εύκολα στον ψυχίατρο δεν το βλέπω και τόσο έξυπνο. Μη σου πω και επικίνδυνο.....

Κατα την ταπεινή μου άποψη, η a_nue πάσχει από....απαισιοδοξία και αδυναμία να διορθώσει τα λάθη της.
Κανείς ψυχίατρος δεν θα της δώσει τέτοια δύναμη, ούτε θα την κάνει να σταθεί στα πόδια της. Αυτό το αντλούμε από εμάς τους ίδιους.