ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ?. η ποίηση τω

«Ουδέν ο μάγειρος του ποιητού διαφέρει
ο νους γαρ έστιν εκατέρω τούτων τέχνη.»
Εύφρων (Αθηναίος Δειπνοσ. 1.7f)

Από αρχαιοτάτων χρόνων πολλοί δημιουργοί αφιέρωσαν τη φαντασία και την εφευρετικότητά τους για να γοητεύσουν, όχι την ακοή και το πνεύμα, αλλά τη γεύση , την όσφρηση και τη όραση?

Η ηδονή της γεύσης στέφθηκε βασίλισσα και οι υπήκοοί της, με λαχτάρα και ζήλο εργαζόταν για τις συνεχώς αυξανόμενες απαιτήσεις της. Τα υλικά αμέτρητα, και η φαντασία κάλπαζε ? Έτσι?

στα ανάκτορα της Κνωσού μετά σπουδής καταγράφουν σε πινακίδες, ονόματα τροφών και όχι μόνο? στη Θήβα, στις Μυκήνες, στην Πύλο, το ίδιο! Οι δυνατοί ήρωες κρατούν τη ρώμη τους και στηρίζουν την ανδρεία τους στο νόστιμο ψημένο κρεατάκι?

Αλλά για να μη νομίζετε ότι όλοι ακολουθούσαν ένα ρεύμα? σας λέω ότι υπήρχαν και οι οικολόγοι, οι χορτοφαγικοί!!!

Κοινό μας σημείο μέχρι σήμερα; Το να τρως για να τρως δεν λέει τίποτα, αν όμως έχεις παρεούλα καλή, δηλαδή φιλοσόφους που το μυαλό τους πεινάει για συζήτηση και ατελείωτες βραδιές με γόνιμες αντιπαραθέσεις, τότε αυτό δεν μπορεί να γίνει έτσι ?ξερά! Θέλει ουζομεζέδες και πιοτί, κοψίδια και κρασί και? κενό χρόνου! Τα ίδια και τότε!

Ο πρώτος Τσελεμεντές της αρχαιότητας ήταν η «Ηδυπάθεια» του γνωστού τότε συγγραφέως Αρχέστρατου. Ευζωϊστής ο κυρ-Αρχέστρατος, κοσμοπολίτης, ταξιδιώτης, ηδονιστής, γευσιγνώστης έπερνε σβάρνα τα λιμάνια της Μεσογείου και μάζευε?λέει?. τις συνταγές! Που φυσικά του άρεσαν!!

Για να είναι λοιπόν ένα γεύμα, σωστό ποίημα για τον κυρ-Αρχέστρατο έπρεπε να αποτελείται:
? απλά, αγνά υλικά (αλήθεια υπήρχαν και άλλου τύπου υλικά και τότε? μεταλλαγμένα ας πούμε?)
? αρμονικό σμίξιμο των γεύσεων χωρίς το ένα να αλληλοκαλύπτει το άλλο, αλλά το άρωμα, η ιδιαίτερη γεύση του καθενός να είναι εμφανείς
( αυτό μπορεί και να αναδειχθεί και σε ηθικόν δίδαγμα που θα έπρεπε κανείς να το εφαρμόζει στις προσωπικές του σχέσεις!!! Μα τι μαθαίνει κανείς από ένα βιβλίο μαγειρικής!!!)
? όχι βαριές σάλτσες και καυτερά? (κάθετι έντονο δεν αφήνει να φανούν τα λεπτά αρώματα ? προσοχή!)
? ελαφρές σάλτσες? για να κατεβαίνει ευχάριστα το έδεσμα ? και να προλαβαίνουμε να το «κατανοούμε» (κοινώς? να καταλαβαίνουμε τι τρώμε και να μην τα κατεβάζουμε αμάσητα!)
? Καρυκεύματα (η μαγεία συγκεντρωμένη!!! αλλά με μέτρο!)


Στο επόμενο θα δείτε: αρχαία ελληνική κουζίνα (συμπεριλαμβάνει και κουίζ! δηλώστε συμμετοχή!)

Η διατροφή για τους αρχαίους Έλληνες δεν σήμαινε μόνο αντοχή αλλά επίσης καλή υγεία. Οι αρχαίοι γιατροί ασχολήθηκαν με το φαγητό σαν φάρμακο και το χρησιμοποίησαν σαν θεραπεία για πολλές αρρώστιες.
Το αρχαίο διαιτολόγιο το οποίο μπορούμε να έχουμε στη διαθέσή μας σήμερα βασίζεται σε ειδικά αρχαία συγγράμματα από τον 1ον και τον 2ον αιώνα π.Χ., είναι αυτό που ονομάζεται «Ελληνο-Ρωμαϊκή κουζίνα».
Η Ελληνο-Ρωμαϊκή κουζίνα έμοιαζε με τη σημερινή Ιαπωνέζικη και Ασιατική κουζίνα. Το φαγητό και τα ποτά των Ελλήνων και των Ρωμαίων περιείχαν πολλά αρωματικά και καρυκεύματα για να προκαλούν μια καλή πέψη. Οι Έλληνες έτρωγαν φρέσκα λαχανικά, φρούτα και απέφευγαν να τρώνε παράγωγα του κρέατος και ειδικότερα κρέας. Επίσης οι αρχαίοι Έλληνες έτρωγαν πολλά ψάρια, ζώα (άγρια και ήμερα), ρίζες φυτών, στιμώνες φυτών και δέντρων, ωμά κρεμμύδια και σκόρδα, μήλα, σταφύλια, γιαούρτι, μούρα, τηγανίτες και χρησιμοποιούσαν στα ποτά τους αρωματικά και καρυκεύματα.
Ένα από τα πιο γνωστά ελληνικά φαγητά είναι το σουβλάκι. Είναι ένα από τα πιο αρχαία ελληνικά γεύματα. Ο αρχαίος ποιητής, Όμηρος, ανέφερε σ? έναν ύμνο του προς το θεό Ερμή, τον αγγελιοφόρο των θεών, ότι έκοψε το κρέας σε μικρά κομματάκια και το περνούσε σε κλαριά δέντρων για να το ψήσει.