παχυσαρκία και... λογοτεχνία
σας παραθέτω ένα απόσπασμα που βρίσκω πολύ διασκεδαστικό αλλά και πολύ...αληθινό...;)
"...Εκείνο το πρωί με το διαολεμένο κρύο έτυχε να συναντήσει έναν παλιό του πελάτη στο δρόμο, έναν αφράτο, ροδοκόκκινο Τεξανό που ένιωθε άβολα στη νέα Υόρκη με τα εκατόν τριάντα κιλά του. Στο Τέξας ταίριαζε γάντι, εδώ τον ξέβραζε η πόλη, ανάμεσα σε τόσους καλογυμνασμένους κομψεπίκομψους, στα μάτια όλων των αντιγράφων της Τζάκυ Μπουβιέ που βολτάριζαν στην Πέμπτη λεωφόρο έμοιαζε με ρινόκερος. Κατέφυγε λοιπόν στον Άρη, που τότε εξασκούσε ακόμα το επάγγελμα του διαιτολόγου. Ο Άρης έβαλε τον Τεξανό σε μια ισορροπημένη δίαιτα χιλίων τετρακοσίων θερμίδων. Του έκοψε τα λίπη σχεδόν τελείως, ειδικά τα ορατά λίπη των τι- μπον στέικ, αλλά του επέτρεψε έναντι να τρώει όση πρασινάδα άντεχε το στομάχι του για παρηγοριά. Ο διαιτώμενος πάντα πρέπει να νιώθει μια κάποια ελευθερία, αλλιώς τρελαίνεται και εγκαταλείπει. Ο Τεξανός τρελάθηκε έτσι κι αλλιώς, αφού πρώτα τρέλανε τον πανάκριβο μανάβη της γειτονιάς του, που δεν προλάβαινε να παραγγέλνει δεκάδες χαρτοκιβώτια με ντελικάτα ντοματίνια τσέρι, μπέιμπι κορν, βρώσιμα λουλούδια- κυρίως πανσέδες- και ανθοκολοκυθάκια των πέντε εκατοστών. Στο δέκατο ραντεβού ο Τεξανός ρώτησε τον Άρη αν πουλάνε σ αυτή τη γαμημένη πόλη τίποτα στο κανονικό μέγεθος για κανονικούς ανθρώπους στην κανονική τιμή.
Μετά απλώς τον έχασε. Δεν ξαναπάτησε. Τίποτε ασυνήθιστο φυσικά. Οι χοντροί εξαφανίζονται όλη την ώρα. Είναι σαν τους αστακούς. Προτιμούν να κρύβονται στα βαθιά - παρά την αρματωσιά του λίπους τους νιώθουν σε κίνδυνο. Μόνο όταν είναι να ζευγαρώσουν βγαίνουν οι αστακοί στα ρηχά και τσούπ! πέφτουν στην παγίδα του ψαρά. Και οι χοντροί το ίδιο παθαίνουν. Άμα ερωτευτούν, βγαίνουν σε αναζήτηση δραστικής λύσης και τσουπ! πέφτουν στα χέρια των διαιτολόγων. Αλλά με την πρώτη στραβή δραπετεύουν κιόλας για να μη φαγωθούν ζωντανοί.
Όταν λοιπόν εκείνο το πρωί ξαναείδε τον πελάτη του μετά από πέντε χρόνια, ο Άρης δεν πίστευε στα μάτια του. Ο τέως αφράτος τεξανός ήταν στεγνός και χλωμός. Τα εκατόν τριάντα κιλά ήταν μετά βίας ογδόντα. Ο ρινόκερος ήταν πια χιμπατζής - και δεν πρόκειται για παρομοίωση. Έτσι που είχε κρεμάσει και σουρώσει ο άνθρωπος, είχε εξομοιωθεί τελείως με τον πρόγονο.
"Κύριε Στόουνμαν, δεν.. είστε πια χοντρός..." ψέλλισε ο Άρης.
" Είστε όμως εσείς", του είπε ο πελάτης και γέλασε.
" Έχω αρχίσει δίαιτα", απολογήθηκε ο Άρης, που ακόμα και τότε, χρόνια μετά τη στιγμή που επιτέλους εγκατέλειψε την καριέρα του διαιτολόγου, ένιωθε τύψεις που ήταν χοντρός. Γι αυτό και τα παράτησε. Χοντρός διαιτολόγος? Αναρωτιόταν αν υπήρχε τίποτα πιο αξιοθρήνητο. Μόνο ο ναυαγοσώστης που δεν ξέρει μπάνιο.
Υπήρχε φυσικά κι άλλος λόγος. Αυτό δεν ήταν επάγγελμα για τον Άρη, δεν ήταν του χαρακτήρος του να τιμωρεί τους άλλους επειδή το έριξαν λιγάκι έξω........."
Από το βιβλίο της Λένας Διβάνη, «Ενικός αριθμός».
