Μια καλήμερα, πολλές φοβίες...
Καλή σας μέρα...
Χαίρομαι πολύ που βλέπω αυτό το forum να έχει αποκτήσει τη ζωή που του αξίζει, από την τελευταία φορά που το επισκεύτηκα (θα πάνε και 4 μήνες από τότε)...
Ρε γμτ... Δεύτερη φορά είναι που γράφω εδώ (η 1η ήταν πριν 2 χρόνια) και πάλι μου έρχεται να βάλω τα κλάματα... Θα φταίνε οι Gathering... :(
Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Θα σας κουράσω και δεν το θέλω από τόσο νωρίς... Έχουμε καιρό γι αυτό...
Εδώ και 3 χρόνια ψάχνω, ρωτάω, διαβάζω, ό,τι αφορά όλες τις χειρουργικές μεθόδους αδυνατίσματος. Τελικά έχω καταλήξει στον δακτύλιο.
Αλλά... Φοβάμαι πάρα πολύ την διαδικασία. Κατα καιρούς ξεπερνούσα τους φόβους μου, αλλά μετά πάλι με έριχνε κάτι και επέστρεφα από εκεί που είχα ξεκινήσει.
Νομίζω πως δεν χρειάζομαι κάποια επιπλέον ενημέρωση σχετικά μιας και έχετε φροντίσει όλοι σας εδώ μέσα να το κάνετε με τον πιο καλό τρόπο...
Αυτό που στα αλήθεια αναζητώ τώρα είναι κάτι που ούτε κι εγώ μπορώ να το περιγράψω επακριβώς.
Χρειάζομαι κάτι που θα με κάνει να ξεπεράσω τον φόβο της επέμβασης.
Στο παρελθόν είχα κάνει μια άλλη εγχείρηση (συντριπτικό κάταγμα στον αγκώνα/οστεοσύνθεση) και μου έχει προκαλέσει φοβίες. Μια απόφαση είναι θα μου πείτε... Αλλά όταν ήμουν έτοιμη ψυχολογικά δεν υπήρχαν τα χρήματα (οικονομίες των γονιών μου, μιας κι εγώ δεν εργάζομαι). Τώρα, ευτυχώς, υπάρχουν αυτά, αλλά πάλι ο φόβος έχει μπει από ένα μικρό παραθυράκι του μυαλού μου και με τριβελίζει.
Τί φοβάμαι; Όχι κάποια ενδεχόμενη άσχημη κατάληξη της επέμβασης. Ούτε τον θάνατο (στο μικρό αυτό ποσοστό που μπορεί να έχει οποιαδήποτε επέμβαση).
Φοβάμαι όμως την όλη διαδικασία. Το πριν και το μετά.
Όπως επίσης φοβάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό και στο πως θα χειριστώ το θέμα της διατροφής μετά από την επέμβαση. Πως ίσως να μην είμαι υπάκουη και να μου προκαλέσω προβλήματα. Φοβάμαι πως θα με πιάνουν λαιμαργίες και όπως πριν κάποια χρόνια προκαλούσα εμετούς κάθε που με έπιαναν αυτές και οι τύψεις με οδηγούσαν να περνώ ώρες αγκαλιά με την λεκάνη της τουαλέτας, θα το κάνω και τώρα, όχι όμως από τύψεις, αλλά επειδή δεν πειθάρχησα.
Ποτέ δεν ήμουν λεπτή. Ποτέ δεν θυμάμαι να έμοιαζα με τα υπόλοιπα παιδάκια της ηλικίας μου. Στα 7-8 ήμουν 50 κιλά. Στα 13 είχα φτάσει 90. Στα 16 ήμουν 115. Στα 20 είχα φτάσει τα 136. Ευτυχώς στα 24 σταμάτησα και σταθεροποιήθηκα μέχρι πριν λίγους μήνες που δεν ξέρω τί άλλαξε και εντελώς ξαφνικά πήρα κιλά. Πρέπει να είναι κάπου 6-7 μιας και ακόμα φοράω ρούχα που φορούσα πριν 2-3-4 χρόνια, αλλά με σφύγγουν πολύ.
Εννοείται πως όλα αυτά τα χρόνια οι προσπάθειες με δίαιτες, ινστιτούτα, συμπληρώματα διατροφής, δεν σταμάτησαν. Κάποιες από αυτές τις προσπάθειες είχαν αποτέλεσμα, όμως δυστυχώς μια διαίτα δεν είναι απλώς η μείωση της ποσότητας, αλλά και το ψυχολογικό μέρος που τα τελευταία χρόνια είναι στα κακά του χάλια.
Σήμερα, στα 28 μου (μα πώς έχουν περάσει τόσα χρόνια... :'(), μπορείτε να υποθέσετε πόσα είμαι, με τον ρυθμό που έβαζα. Θα ήθελα να σας πω πόσα, μα ούτε κι εγώ γνωρίζω...
Το πρόβλημά μου πλέον ωφείλεται κυρίως στην ακινησία. Η ακινησία αυτή ξεκίνησε από ψυχολογικούς παράγοντες και στη συνέχεια έγινε τρόπος ζωής και τα κιλά αυτά έχουν δυσκολέψει τώρα πια οποιαδήποτε δραστηριότητα. Μου είναι επώδυνο να περπατήσω για 3'. Όσες φορές έχω αναγκαστεί να περπατήσω πιο πολύ, είχα πόνους σε όλο το σώμα για 1-2 μέρες. Όταν στέκομαι 2'-3' όρθια, έχω πόνους στη λεκάνη, στη μέση και στην πλάτη.
Όπως καταλαβαίνετε, είναι δύσκολο να ασκηθώ (ακόμα και για έναν μικρό περίπατο) αν δεν χαθούν πρώτα κάποια κιλά. Ευτυχώς δεν τρώω γλυκά, δεν πίνω ποτά, δεν τρώω λιπαρά (τουλάχιστον όχι υπερβολές).
Έτσι κατέληξα πως ο δακτύλιος θα είχε κάποιο αποτέλεσμα σε μένα. Δεν έχω τρελλές απαιτήσεις, ούτε βιάζομαι. Για αρχή (2-3 πρώτους μήνες), 4-5 κιλά το μήνα νομίζω πως θα ήταν πολύ καλά... Ίσα ίσα να αρχίσω λίγο να μπορώ να κινούμαι χωρίς να έχω τόσους πόνους και να αυξηθεί η αντοχή μου.
Είναι τόσα πολλά που θα ήθελα να γράψω... Μάλλον χρειάζεται να πάω σε κάποιον ψυχολόγο... :(
Θα ήθελα πολύ να σας γνώριζα όλους σας...
Σας ευχαριστώ τόσο πολύ για όλα όσα έχετε γράψει και διάβαζα αυτές τις ώρες, προσπαθώντας να βρω πάλι το χαμένο μου θάρρος...
