θάνατος - όνειρα

Διάβασα τι γράφεται στο Φαινόμενο Gordon Smith κ είναι όλα στα πιστεύω του καθενός..
πολλές φορές κάποια σημάδια γύρω μας, μας δίνουν απαντήσεις αρκεί να είμαστε σε θέση να τα διαβάσουμε.
Πολλά λέγονται για τα όνειρα... από προσωπική εμπειρία, το λέω κ ανατριχιάζω..
έζησα πολύ με την γιαγιά μου, την αγαπούσα, καλύτερα κ απο άλλους..
το ήξερα πως θα πεθάνει μέσα μου, τους το έλεγα, όπως κ σε άλλους θανάτους.. (αυτός είναι ο λόγος που τρέμω, να μπαίνω σ'αυτή την κατηγορία)
μια βδομάδα, συνέχεια, έβλεπα όνειρα, η ερμηνεία τους θάνατος κοντινού προσώπου..
πήγα, την είδα, την έτρεξα σε γιατρούς -ανάθεμά τους-
Πέμπτη ξημερώματα, ξυπνάω καταϊδρωμένη, έτρεμά, έκλαιγα, είχα γέυση αίματος στο στόμα, είχε ανοίξει μέχρι κ η μύτη μου, έψαχνα τα δόντια μου, συνειδητοποιώ, παίρνω τηλέφωνο..
δεν την προλάβαμε.. έμεινε στην διαδρομή.. στο ασθενοφόρο..
έχασα τις αισθήσεις μου.. δεν μπορώ να περιγράψω τίποτα άλλο, μου είναι αδύνατο.
πάνε 5 χρόνια, ο πόνος μόνο έχει απαλύνει, δεν ξεπερνιέται τίποτα, όσα ήθελα να πώ κ όσα ήθελα να κάνω..

:) Mαρακι μου..συχνα οι ανθρωποι δενοντε τοοοσο πολυ..που επικοινωνουν και υποσυνιδιτα..ειναι οπωσ καποιεσ φωτεσ και καποιοσ σκεφτει οολη μερα εντονα εναν φιλο ..κι εκεινοσ ξαφνικα νιωθει την αναγκη να τον παρει τηλ..

χρισημοπειουμε το 11 % του μυαλου μασ..σηγουρα η θεληση..η οικειοτητα απελευθερωνει και αλλεσ ικανοτητεσ..

δεν μπορώ να συνδέσω τα όνειρα με το υποσυνείδητο, σε αυτή την περίπτωση, πως δηλαδή ήξερα πως θα πεθανει η γιαγία μου, ο φίλος μου, ο θείος, ο ξαδερφός μου. Δεν μιλάω για όνειρο προφητικό, ούτε για τέτοιο είδος, μιλάω για μια άλλη αισθηση που την νιώθεις εσωτερικά, που γνωριζεις το κακο που ερχεται, δεν ξερεις απο που αλλά μεσα σου φωναζει. όσο για αυτό που γράφω παραπανω, πως μπορείς να συνδεθεις υποσυνείδητα με καποιο αγαπημένο σου πρόσωπο την ώρα που πεθαίνει;
είναι πως βλεπεις ενα ανθρωπο, μια ψυχη κ διακρίνεις οτι έχει περάσει πολλά χωρίς να το γνωρίζεις αλλά μέσα σου το ξέρεις, δεν μπορώ να το εξηγήσω.
παντως πιστεύω οτι είναι αυτό, σημάδια γύρω μας μας δίνονται αρκεί να είμαστε σε θέση να τα διαβάσουμε. μεσα μας όλοι γνωριζουμε

Βεβαίως υπάρχουν και φορές που έχουμε αυτό το κακό \"προαίσθημα\" αλλά τελικά δεν συμβαίνει τίποτα.Συνήθως αυτές τις φορές τις απωθούμε γιατί στερούνται εντυπωσιασμού....

Απ την άλλη πάλι....υπάρχουν ενδείξεις ότι σε επίπεδο όχι και τόσο συνειδητό γίνεται ανάγνωση μηνυμάτων ,που διαφεύγουν απ τη συνείδηση μας.Για παράδειγμα....βλέπουμε έναν άνθρωπο που δεν ξέρουμε....και αμέσως νιώθουμε μια αίσθηση απαίχθειας απέναντι του,σαν κάτι να μην μας αρέσει στον χαρακτήρα του και γενικότερα στην \"αύρα\" του.Και όντως μετά απο λίγο καιρό μαθαίνουμε ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν καθίκι.Με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι υπάρχει κάποιος ασυνείδητος μηχανισμός που κάνει έγκυρες διαγνώσεις ή αντιλαμβάνεται προθανάτια μηνύματα.

Ότι κι αν συμβαίνει πάντως.....δε νομίζω ότι χρειάζεται να του δίνουμε ιδιαίτερη σημασία.Ο θ\'ανατος ούτως ή άλλως είτε τον προβλέψεις είτε όχι είναι ένα σημαντικό γεγονός........

καλησπερα σε ολους ,

Ηθελα να αναφερω οτι οτι πριν ενα χρονο εχασα την μητερα μου 54 ετων [ απο καρκινο ]
γιατι τωρα το αναφερω ;
Τα ονειρα που εχω δει , με εχουν κανει να πιστεψω οτι τελικα υπαρχει [ κατι αλλο μετα ]
Υπαρχουν πολλα γεγονοτα που εχουν συμβει , αλλα δεν θελω να κουρασω.

καλησπέρα, δεν κουραζεις... αν θες γραψε πιο πολλα για να καταλαβουμε..

Πάνο, εδώ στο φόρουμ μπορείς να πεις πράγματα που θα δυσκολευόσουν στην έξω ζωή. Αν το νιώθεις, μπορείς ελεύθερα να το κάνεις. Θα σε βοηθήσει πιστεύω το να μοιραστείς κάτι για σένα τόσο πολύτιμο, εφόσον το νιώθεις. Κι εμείς εδώ κατά καιρούς έχουμε περιγράψει βιώματα με αγαπημένους που έχουμε χάσει... Όπως και στην έξω ζωή, μπορεί να συναντήσεις κι εδώ άτομα που ίσως δε θα συμμεριστούν τα πιστεύω σου. Είναι ανθρώπινο. Όμως μπορεί να βρεις πολλούς που θα συμπάσχουν και θα σε νιώσουν... Πραγματικά έχω νιώσει αυτό που λένε. Ότι ο πόνος όταν μοιράζεται λιγοστεύει και η χαρά όταν μοιράζεται πολλαπλασιάζεται.
Είμαστε εδώ να σε ακούσουμε...

Γεία σας!
Τρια χρόνια πριν έχασα τη γιαγιά μου! Ήμουν πολύ δεμένη μαζί της γιατί αυτή με μεγάλωσε στην πραγματικότητα (οι γονείς μου δούλευαν)! Ήξερα ότι θα πεθάνει, διότι είχε προβλημα στους πνευμονες! Αχ και μόνο να μας είχε πει πιο νορίς το αναπνευστικό της προβλημα... να την τρέχαμε σε λίγο παραπάνω γιατρούς... πέθανε 82 χρονών!! άλλοι χάνονται στα 20... άλλα ήταν η γιαγιά μου!!!
Δύο πράγματα θυμάμαι: Να την έχουμε παει στο νοσοκομείο και να περιμένουμε στην πύλη 2 ώρες για το νοσοκομειακό... 2 ώρες η γιαγιά μου δερνόταν από το κρύο του φεβρουαρίου με πνεύμονες που σχεδόν δε λειτουργούσαν... γιατί;;;
Και το δεύτερο που θυμάμαι είναι να πεθαίνει πάνω στην αγκαλία μου, πάνω στα χέρια μου....