Printable View
Είχα χάσει όλα μου τα ενδιαφέροντα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, είχα απελπιστεί απο την μοναξιά και το φαγητό είχε γίνει θανάσιμος εχθρός μου.
Αλλά κατάλαβα οτι η λύση δεν είναι να κλείνομαι σπίτι και σιγά-σιγά να αρρωσταίνω, με την ελπίδα οτι κάποτε θα εξαφανιστώ.
Σταμάτησα να πνίγω τα προβλήματα μου στο φαγητό, πήρα ευθύνες και βγήκα έξω με θάρρος να αντιμετωπίσω τον κόσμο και τη ζωή. I chose life.
Και ξέρεις κάτι; Πίστεψέ με δεν ήταν και τόσο δύσκολο όσο περίμενα.
Δε ξέρω γιατί, αλλά μου θύμησες τη φράση που είπε κάποιος: "αυτό για το οποίο αγρυπνάς, δεν αξίζει".
Μπράβο Thomai. Κι' εγώ μετά απο 5 χρόνια βουλιμίας αυτό έκανα. Δεν πιστεύω ότι είναι αργά γιατί έχω καταφέρει πολλά μόνη μου. Τρείς μήνες τώρα παλεύω με τον εαυτόν μου και δεν έχω κάνει κανένα επεισόδιο βουλιμίας. Και όσο περνά ο καιρός τόσο πιο εύκολα γίνονται τα πράγματα και όλο και λιγότερο το σκέφτομαι και όλο και περισσότερο εγώ ζώ καλύτερα και ζώ την κάθε μου μέρα πιο όμορφα. Όλοι πιστεύω μπορούν να τα καταφέρουν αρκεί όπως είπες κι' εσύ να αναλάβουν τις ευθύνες του εαυτού τους και να πάρουν την ζωή στα χέρια τους. Ίσως δεν είναι πολύ εύκολο αλλά ούτε και πολύ δύσκολο τελικά.
kxristina χαίρομαι πάρα πολύ για σένα γιατί καταλαβαίνω οτι έχεις περάσει πολλά, και να ξέρεις οτι δίνεις κουράγιο σε πολύ κόσμο.
Παλιότερα που δεν μπορούσα να αδυνατήσω έριχνα ευθύνες στην μητέρα μου που για οικονομικούς λόγους δεν μπορούσε να με γράψει σε γυμναστήριο και έτρωγα ακόμα περισσότερο για να την τιμωρήσω που δεν με έγραφε. Ή κατηγορούσα οτι η οικογενεια φταίει που βουτούσα ψωμί στην σαλάτα, γιατί βουτούσαν εκείνοι πρώτα και με παρέσερναν. Κατάλαβα όμως πως εγώ και μόνον εγώ ευθύνομαι για το σώμα μου και τις πράξεις μου.
Τέλος μετά απο καιρός κατάλαβα πως το θέμα δεν είναι να φαίνεσαι λεπτός και άρρωστος, αλλά ευτυχισμένος και υγιής.
Ακριβώς Thomai: Νους υγιείς εν σώματι υγιεί. Ειλικρινά πιστεύω ότι το να νιώσεις λίγο ευτυχισμένος και να αγαπήσεις τον εαυτόν σου είναι ότι καλύτερο σε αυτή την περίπτωση. Όσο ήμουν στο πρόβλημα ένιωθα μίζερη και αυτό το έβγαζα και προς τα έξω. ώς που μια μέρα είπα, φτάνει, μέχρι εδώ. Βέβαια μέχρι να το υιοθετήσω αυτό το φτάνει μέσα μου πέρασαν αρκετοί μήνες βουλιμίας αλλά τελικά να' μαι. Δεν είμαι εγώ η πιο δυνατή, όχι, κι' εσύ μπορείς και όλοι μπορούν να τα καταφέρουν αρκεί να αρχίσουμε όλοι να σκεφτόμαστε πως είναι η ψυχή μας, και όχι το σώμα μας. Αυτό το έχω πει ξανά και μου έχουν πει ότι στον καθρέφτη που κοιτάζεται κάποιος βλέπει το σώμα του και όχι την ψυχή του. Για μένα είναι λάθος, γιατί στον καθρέφτη βλέπουμε την κατοικία της ψυχής μας την οποία καλό είναι να την φροντίζουμε με προσοχή και όχι να της δημιουργούμε προβλήματα φτάνοντάς την στα άκρα. Όλα αυτά βέβαια είναι δικές μου θεωρίες οι οποίες όμως τελικά μου έχουν βγεί σε καλό.