Ξε-μπαμπούνιασες, ξε-φούσκωσες, ξε-πρήστηκες, ξε-τουμπάνιασες?
Καθόμουν τις προάλλες στον κήπο, κάνοντας κούνια στην καρέκλα του σκηνοθέτη.. ίσως για πρώτη φορά μετά απο χρόνια χωρίς να φοβάμαι πως θα γίνω ένα με το γκαζόν και θα αφαιρέσω , άθελά μου, τη ζωή από τόσα ζωύφια πλακώνοντάς τα..Γιατί την τελευταία φορά που συνέβη αυτό έβλεπα τη σκύλα από πάνω μου και πίστεψα πως ακόμη κι εκείνης της ξέφυγε αμυδρά ένα κρυφό γέλιο για την αφεντικίνα που σαβουρώθηκε φαρδιά πλατιά ?
Γιατί έχω πέσει αρκετές φορές. ʼλλες τόσες όμως έχω ξανασηκωθεί. Θυμήθηκα ,λοιπόν, λόγια που ειπώθηκαν μια καλοκαιρινή νύχτα, ανάμεσα σε άδεια μπουκάλια μπύρας ..πως αξία δεν έχει μόνο η νίκη αλλά και η ήττα.. Συγκεκριμένα η δύναμη που θα βρει κάποιος να σταθεί ξανά στα πόδια του πάλι ετοιμοπόλεμος. Χωρίς να το βάζει κάτω.. Ανακαλύπτοντας κάθε φορά ?κρυφά? όπλα που μπορεί να κουβαλά, άσσους στο μανίκι..
Έχω μια λόξα με τους αριθμούς από πιτσιρίκα.. Ίσως γι? αυτό στο πτυχίο της Κοινωνιολογίας πήρα κατεύθυνση Στατιστική. Ο μόνος αριθμός που δεν ήθελα να γνωρίζω ήταν του βάρους μου σε συνδυασμό πάντα με τον αριθμό του ύψους μου. Όσο για τα σημερινά στατιστικά που απαριθμώ και παρατηρώ στην ζωή μου σήμερα σας αναγγέλλω πως : 4 στους 10 συγγενείς όταν με είδαν χρησιμοποίησαν την λέξη ξε-πρήστηκες, 2 στους 10 ξε-τουμπάνιασες, 3 στους 10 ξε-φούσκωσες και ένας στους δέκα ,που αποκαλύπτω πως ήταν η γιαγιά μου, είπε το αμίμητο ?ξε-μπαμπούνιασες??Χάθηκε η λέξη αδυνάτισες? Ομόρφυνες? Κόμψυνες?
Αυτή τη φορά δεν θύμωσα, απλά ντράπηκα προς στιγμήν. Ανακαλύπτοντας πόσοι άνθρωποι που ποτέ δεν είχαν σχολιάσει το βάρος μου τώρα σχεδόν αγανακτισμένοι αναφέρονται στην απώλεια των κιλών μου με τόση ένταση που νόμιζα πως στιγμιαία πήραμε ξανά την Πόλη, έφυγαν οι Τούρκοι από την Κύπρο, κερδίσαμε το Λόττο, μπήκε εντός σχεδίου το οικόπεδο της θείας Περδικούλας στο Μαραθώνα..
Κι εκεί αναρωτιέσαι εύλογα.. τόσο τόφαλος ήμουν;? . Όλοι αυτοί όταν με έβλεπαν παλιά, βάλε με το νου σου τι θα σκέφτονταν από μέσα τους. Τώρα , όμως, δεν ψάχνω την απάντηση στα λόγια ,έχω κάτι πιο δυνατό. Την εικόνα. Είναι πιο δυνατή από κάθε λέξη και είναι πλέον σύμμαχος και όχι πολέμιος εχθρός. Κι αυτή η εικόνα δεν είναι μόνο ο λιγότερος όγκος που καταλαμβάνω στην γη αλλά μια εικόνα πιο χαμογελαστή ,πιο σίγουρη, πιο αληθινή.
Και τελικά κατέληξα στο συμπέρασμα πως μουδιάζω στο άκουσμα των λέξεων που προανέφερα μόνο και μόνο από τον κομπλεξισμό μου. Γιατί ακόμα δεν έχω απαγκιστρωθεί από τα ταμπού των λέξεων ? χοντρός, υπέρβαρος, παχύσαρκος, κιλά, αδυνάτισμα, ζυγαριά, φαγητό, δίαιτα και άλλα πολλά..? . Είδα πίσω από τις λέξεις για μια φορά, πλέον πως με τον δικό του τρόπο καθείς , μου φανερώνει τη χαρά, την εκτίμηση και το θαυμασμό του. Είναι ώρα να ξεκολλήσω απο τις λέξεις και να μείνω στην ουσία.
Η αλήθεια είναι πως , ξέρω πια ότι δεν μπορώ να κάνω κακό στον εαυτό μου τρώγοντας . Αυτός ο δρόμος στον χάρτη είναι πλέον αδιέξοδο και όχι η κεντρική μου λεωφόρος..
Σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που έχω δυο γονείς που με στήριξαν οικονομικά για να μπω στο χειρουργείο και με στηρίζουν ψυχολογικά αφότου βγήκα από εκεί. Είναι η πρώτη φορά που βλέπω τη μάνα μου να με κυνηγάει με μια πατάτα τηγανητή στο χέρι και μου λέει ΄μα φάε κάτι πουλάκι μου?.. Κι αυτό είναι όλη μου η δύναμη.. Τώρα καταλαβαίνω τη φράση του Νίκου.. φίλου πια νομίζω και ψυχολόγου που βλέπω για να ξεφουσκώνουν και τα μέσα μου.. ?πως είναι άλλο πράγμα η αγάπη και άλλο πράγμα η αποδοχή?.. και τώρα ξέρω πως οι άνθρωποί μου με αγαπούν όπως και πριν αλλά με αποδέχονται περισσότερο,αποδέχονται την εικόνα μου.. κι αυτό το απολαμβάνω περισσότερο από κάθε μακαρονάδα της ζωής μου..
Πήραν άλλο νόημα οι Παρασκευές.. παλιά κάθε τέτοια μέρα μόλις έφευγα από το μεταπτυχιακό βράδυ πήγαινα στο βιντεοκλάμπ έπαιρνα 2-3-4-5 DVD και επόμενη στάση τα McDonalds drive in ..έφευγα με μια σακούλα που καλά καλά δεν χώραγε να μπει από το παράθυρο του αμαξιού.. πήγαινα σπίτι ,οχυρωνόμουν σαν τον τυφλοπόντικα ,έβαζα και το DVD και έτρωγα.. Σχεδόν πάντα έτρωγα βλέποντας τηλεόραση.. υποσυνείδητα, μάλλον, για να μην βλέπω τι και πόσο τρώω..
Τώρα, τι κι αν μερικές φίλες, ευτυχώς όχι κολλητές, απομακρύνθηκαν γιατί δεν έχουν πια το συγκριτικό πλεονέκτημα της εμφάνισης.. Αν σε αυτό στηρίζονταν για να παίρνουν αυτοπεποίθηση για την ύπαρξή τους είναι λάθος δικό τους.. Εγώ ασχολούμαι με την δική μου καμπούρα.. όχι με της διπλανής καμήλας..
Στάθηκα σε μια φράση μιας γυναίκας εδώ.. πως στα όνειρά της βλέπει την ζωή που θέλει.. όπως ο άνεργος ονειρεύεται μια δουλειά , ο στείρος ένα παιδί, ο τυφλός το φως του.. και καταλαβαίνω πια πόσο σημαντικό είναι το πρόβλημά σου να είναι αναστρέψιμο ενώ άλλοι δεν μπορούν , με την καθολική σημασία της λέξης, να έχουν αυτό που θέλουν .
Έτσι, ανοίγω τα μάτια όλο περιέργεια σε αυτό τον καινούριο κόσμο που ξεδιπλώνεται μπροστά μου.. γιατί αυτός ο κόμπος που μου έδεσε το στομάχι τελικά άνοιξε χώρο για να ανασάνει καλύτερα η καρδιά..
Φιλιά,
fei
