ΤΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΟΥ???

Εν συντομία θα πω κάποια πράγματα, τα οποία μάλλον έχω αναφέρει ήδη σε άλλα ποστ μου, αλλά από κάπου πρέπει να το πιάσω για να φτάσω στο σήμερα!
Το Πάσχα τα πέρασα σούπερ, στο υπέροχο νησί μου με την οικογένεια μου και τους φίλους μου! Ολά καλά και όλα ωραία... Επιστρέφοντας στην Αθήνα, δεν ξέρω τι μου συνέβει, όχι πάντως κάτι συγκεκριμένο, και πέφτω σε κατάθλιψη. Πάω σε ψυχίατρο, μου λέει στο τσακ πρόλαβες, ίσα που έχεις αγγίξει βαριά κατάθλιψη. Μου δίνει αγωγή, τις πρώτες μέρες εγώ χάλια με πονοκεφάλους, ζαλάδες και όλα τα συμπαραμαρτούντα, κάνω υπομονή. Έρχεται και η δεύτερη εβδομάδα, οι παρενέργειες όλες μου έφυγαν, η διάθεσή μου όμως παραμένει χάλια. Νιώθω μία άρνηση να κάνω οτιδήποτε, ακόμη και να σηκώσω το τηλέφωνο. Με την δουλειά αντιμετωπίζω μεγάλο πρόβλημα, δεν ήθελα καθόλου να πηγαίνω, παρόλα αυτά πήγαινα. Σήμερα συγκεκριμένα είπα πως είμαι άρρωστη και για την ώρα την σκαπούλαρα. Η δουλειά μου δε μου πολυαρέσει, μάλλον θα πρέπει να αλλάξω, δε με ευχαριστεί. Έχω και μια σχέση που δε δείχνει να τραβάει, οπότε και με αυτήν θα πρέπει να ξεκαθαρίσω.
Αντιλαμβάνομαι πως είναι πολύ λίγος ο καιρός που παίρνω φάρμακα και ενδεχομένως να μην έχουν δράσει ακόμη, αλλά το θέμα μου είναι πόσα και τί πρέπει κανείς να περιμένει από τα φάρμακα;;; Δεν πιστέυω πως θα ηρεμήσω αν δεν αλλάξουν όλα αυτά γύρω μου, που μπορεί την αποκλειστική αιτία για την κατάθλιψή μου να μην αποτέλεσαν, ωστόσο έπαιξαν κι αυτά τον ρόλο τους και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό.

Να διευκρινίσω πως πριν από το Πάσχα τα συναισθήματά μου ήταν τα εξής: η δουλειά μου δε μου πολυάρεσε, ωστόσο την έκανα μάλλον με μια σχετική αδιαφορία κι έλεγα πως προσεχώς θα το κοιτάξω. Την σχέση μου την είχα βάλει κι αυτήν στα ''προσεχώς προς αντιμετώπιση'' και ας πούμε πως όλα ήταν εντάξει. Όρεξη να βγώ, να κάνω πράγματα, να ασχοληθώ με εμένα και το σπίτι μου είχα.

Α! Επίσης δεν έχω μιλήσει σε κανέναν για αυτό που περνάω! Μήπως πρέπει να αρχίσω;;; Νιώθω να μην αντέχω άλλο να το περνάω μόνη μου...

Εγώ θα ξεκινήσω απ το τέλος. Κάνεις πολύ άσχημα κατά τη γνώμη μου που δεν μοιράζεσαι αυτό που περνάς. Είναι βαρύ το φορτίο και να είσαι σίγουρη ότι αν το εμπιστευτείς στην οικογένεια και τους φίλους σου θα ελαφρύνει κατά πολύ.
Κοίτα μόνο πόσο καλό σου κάνει που το μοιράζεσαι εδώ, με άγνωστους, και θα καταλάβεις τι εννοώ.
Δεν μπορώ να σου πω για τα φάρμακα, αλλά απ όσο έχω διαβάσει, θέλουν κάποιο χρόνο για να δράσουν. Μου φαίνεται πολύ αισιόδοξο που σκεφτεσαι να αλλάξεις δουλειά και αν πραγματικά το αντέχεις στη φάση που βρίσκεσαι, κάντο. Άλλωστε έχουμε ξαναμιλήσει γι΄αυτό και νομίζω πως το ίδιο σου είχα πει και τότε.
Όσο για τη σχέση σου δεν μπορώ να εκφέρω άποψη, απ τη στιγμή που δεν έχεις αναφερθεί εκεί.

δεν ξέρω τί πρέπει να περιμένω από τα φάρμακα... να περιμενω οτι θα επιστρέψω στην κατάσταση προ του Πάσχα;;; να περιμένω ότι απλά δε θα τα βλεπω όλα τόσο μαύρα και θα έχω περισσότερη όρεξη;;; 2η εβδομάδα και άρχισα πάλι να κλαίω με το που ξύπνησα... είχε μέρες πολλές να μου συμβεί...

Πόσα και τι να περιμένει κανείς από τα φάρμακα; Απλά να συνοδεύουν, να ενισχύουν την όποια θεραπεία, να ανακουφίζουν από τα συμπτώματα (κάτι για το οποίο όντως απαιτείται αρκετό χρονικό διάστημα και ο αρμόδιος να σε ενημερώσει είναι ο γιατρός σου). Η \'θεραπεία\' όμως βρε Κέλυ στην περίπτωσή σου, πώς να γίνει αφού ούτε καν μιλάς;

Υπάρχουν περιπτώσεις που τα φάρμακα όντως \'θεράπευσαν\' μια κατάσταση, αλλά πιθανώς το φάρμακο ήταν και το μόνο που έλειπε. Όπως υπάρχουν και περιπτώσεις που δεν απαιτήθηκαν φάρμακα, αλλά η αλλαγή στη διάθεση επήλθε με διερεύνηση του εαυτού (τρόπου σκέψης, σχέσεων κλπ) και αλλαγές στη ζωή.

Εσύ ήδη εντοπίζεις κάποια πράγματα που δεν σε ικανοποιούν στη ζωή σου. Επίσης ήδη εντοπίζεις δυσκολία στην επικοινωνία/επαφή με τους ανθρώπους που έχεις γύρω σου. Αν νιώθεις ότι δεν μπορείς να αντεπεξέλθεις μόνη σου ζήτα υποστήριξη από ψυχολόγο, αν και ένα καλό βήμα είναι όντως να ξεκινήσεις να μιλάς με κάποιους δικούς σου ανθρωπους.

kely28,

την επομενη φορά που θα δεις τον γιατρο σου,θεσε τον προβληματισμο σου γιατι ειναι καλο να γνωριζεις κ τί περιμενει κ ο ιδιος να δει.

καταλαβαινω τα οσα γράφεις, το κλεισιμο που νιωθεις κ ολα οσα περιγράφεις. είναι γνωριμα σ εμενα.ειναι πολυ θετικο οτι βλεπεις μονη σου την αναγκη να ανοιχτεις, να αλλαξεις. Εγω θα σου λεγα, να το κανεις αλλα με προσοχη. Δλδ σε ανθρωπους που εμπιστεύεσαι....που αισθανεσαι οτι επικοινωνεις...Ειναι ωραιο να αισθανεσαι οτι καποιος μπορει κ θελει να σ ακουσει. Κ απο προσωπικη εμπειρια ξερω πως κ εγω αυτο ηθελα τοτε...κ πανω σ αυτο θα σου πω ποσο σημαντικο ειναι να το κανεις. Μπορεις παντα να αναζητησεις κ βοηθεια στην επικοινωνια κ στην εκφραση σου, απο ψυχοθεραπευτη.

να ρωτήσω το εξής: για ποιόν λόγο να μιλήσω στους γύρω μου; πιστεύετε δηλαδή πως αυτό από μόνο του θα με κάνει να νιώσω καλύτερα; εγώ όντως θέλω να μιλήσω σε κάποιους γύρω μου, αλλά ο λόγος που σκέφτομαι να το κάνω είναι για να δικαιολογήσω την περίεργη συμπεριφορά μου, να πάψω να προσποιούμαι που με κουράζει και να μην έχουν απαιτήσεις απο εμένα αυτόν τον καιρό. Δε νομίζω πως θα έχω κανένα όφελος άλλο. Στην οικογένειά μου δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσω, μόνο σε φίλους και ίσως έμεσα στα αφεντικά μου γιατί υπάρχει και μία σχετική φιλία... άντε και στον φίλο μου. Ποιός απο αυτούς θα με βοηθήσει;;; δε νομίζω πως μπορεί να σε βοηθήσει κάποιος που δεν έχει ιδέα τι είναι αυτό που περνάς... εδώ εγώ και η οικογένεια μου δεν μπορούσαμε να βοηθήσουμε τη μητέρα μου ως μανιοκαταθλιπτική... μόνο που την τρέχαμε σε γιατρούς και ελέγχαμε να παίρνει τα φάρμακά της, μέχρι εκεί. Εγώ δόξα τω Θεό αυτά μπορώ να τα κάνω και μόνη μου, δε χρειάζομαι κάποιον να με τρέξει. τί άλλη βοήθεια μπορεί να μου προσφέρει κανείς;;; Θεωρώ πως σε αυτές τις ασθένειες κανείς δεν μπορεί να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, είσαι μόνος... εξάλλου δε θέλω νταντεμα, να φύγω από αυτή τη δυστυχία θέλω και αυτό μόνο εγώ μπορώ να το κάνω...

τον γιατρό μου ευτυχώς θα τον δω σήμερα, μετά απο 2 εβδομάδες που άρχισα την θεραπεία, έχω σκοπό να του τα πω, μου έχουν φανεί αιώνες οι 15 μέρες...

Quote:

---

Originally posted by kely28
Θεωρώ πως σε αυτές τις ασθένειες κανείς δεν μπορεί να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, είσαι μόνος... εξάλλου δε θέλω νταντεμα, να φύγω από αυτή τη δυστυχία θέλω και αυτό μόνο εγώ μπορώ να το κάνω...

---

Κely, το αν θα μιλησεις ή οχι εξαρταται απο το αν θες κ εχεις αναγκη να το κανεις. Το να μιλησεις σε ανθρωπους που θα επιλεξεις δεν ειναι αυτο που απο μονο του θα σε βγαλει απο την κατασταση στην οποια βρίσκεσαι, ειναι ομως αυτο που θα σου αφαιρεσει ενδεχομενως λιγο απο το΄βάρος που κουβαλας κ θα σε φερει (ενδεχομενως) πιο κοντα σε αυτους.νομιζω πώς ειναι χρησιμο να χεις στο νου πως δεν μπορεις να ξερεις κ πως θα το παρουν οι άλλοι. Το αν θα σε καταλαβει ή θα σου σταθει ή θα σε βοηθησει καποιος δεν εξαρταται απο το αν εχει περασει κ αυτος τα ιδια.Υπαρχουν ανθρωποι που ξέχασαν εύκολα κ πορευτηκαν έτσι, υπάρχουν άλλοι που δεν νοσησαν ποτε κ ομως μπορουν να σου σταθουν.

Βοηθαει αυτος που εχει τη διαθεση να σταθει διπλα σου, να σ ακουσει, να ναι εκει, να σου μιλησει ενδεχομενως για πως σε βλεπει, να μην σε κατακρινει, να πατε μια βολτα, να σου χαμογελάσει....κι ολο αυτο δεν ειναι νταντεμα,ειναι ενδιαφερον.

Οσο δεν μιλας, ο άλλος δεν ειναι μαντης να ξερει τι εχεις. Οποτε μονο υποθεσεις μπορει να κανει.Κι αν τον κρατας σε αποσταση, ερχεστε σε αποσταση. Αλλωστε εσυ αν ησουν απ την απεναντι πλευρα τα ιδια δεν θα κανες?

Απο τη δυστυχια μονη σου θα βγεις έτσι κ αλλιως, αλλα πώς θα γινει να σαι ολομοναχη σ ολη αυτη τη διαδρομη?

αυτό που με προβληματίζει είναι οτι ίσως τα φάρμακα να μη με βοηθήσουν καθόλου τελικά, ίσως και να μην τα χρειάζομαι. Αυτό που ίσως χρειάζομαι είναι να ρυθμίσω όλα όσα με κάνουν να νιώθω δυστυχισμένη. Όσα φάρμακα και να πάρω, αν δεν ρυθμίσω αυτά που νιώθω να με πιέζουν πως θα δω άσπρη μέρα;;;

Η αλήθεια είναι οτι τους έχω βγάλει όλους από την ζωή μου... ανθρώπους με τους οποίους μιλούσα καθημερινά, τώρα δε σηκώνω το τηλέφωνο... δεν έχω όμως όρεξη, καθόλου και για τίποτα...

Κελυ καταλαβαινω...υπηρχε περιοδος που εκανα ακριβως αυτο. Τα φαρμακα μπορει να σε βοηθήσουν να κανεις αυτο ακριβως: δλδ να σε βοηθησουν να καθαρισει το μυαλο σου ΩΣΤΕ να ρυθμισεις αυτα που νιωθεις πως σε κανουν να δυστυχεις.

Αν εχεις αμφιβολιες για την βοηθεια που σου παρασχουν αυτα απευθυνσου σε εναν αλλο ψυχιατρο,να παρεις μια δεύτερη γνωμη.Κ σκεψου τη διερεύνηση πιθανοτητας να ακολουθησεις ψυχοθεραπεια.

Quote:

---

Originally posted by kely28
να ρωτήσω το εξής: για ποιόν λόγο να μιλήσω στους γύρω μου; πιστεύετε δηλαδή πως αυτό από μόνο του θα με κάνει να νιώσω καλύτερα; εγώ όντως θέλω να μιλήσω σε κάποιους γύρω μου, αλλά ο λόγος που σκέφτομαι να το κάνω είναι για να δικαιολογήσω την περίεργη συμπεριφορά μου, να πάψω να προσποιούμαι που με κουράζει και να μην έχουν απαιτήσεις απο εμένα αυτόν τον καιρό. Δε νομίζω πως θα έχω κανένα όφελος άλλο. Στην οικογένειά μου δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσω, μόνο σε φίλους και ίσως έμεσα στα αφεντικά μου γιατί υπάρχει και μία σχετική φιλία... άντε και στον φίλο μου. Ποιός απο αυτούς θα με βοηθήσει;;; δε νομίζω πως μπορεί να σε βοηθήσει κάποιος που δεν έχει ιδέα τι είναι αυτό που περνάς... εδώ εγώ και η οικογένεια μου δεν μπορούσαμε να βοηθήσουμε τη μητέρα μου ως μανιοκαταθλιπτική... μόνο που την τρέχαμε σε γιατρούς και ελέγχαμε να παίρνει τα φάρμακά της, μέχρι εκεί. Εγώ δόξα τω Θεό αυτά μπορώ να τα κάνω και μόνη μου, δε χρειάζομαι κάποιον να με τρέξει. τί άλλη βοήθεια μπορεί να μου προσφέρει κανείς;;; Θεωρώ πως σε αυτές τις ασθένειες κανείς δεν μπορεί να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, είσαι μόνος... εξάλλου δε θέλω νταντεμα, να φύγω από αυτή τη δυστυχία θέλω και αυτό μόνο εγώ μπορώ να το κάνω...

---

Kέλυ....το να το πεις στους άλλους, έχει να κάνει με τη σχέση που έχεις μαζί τους. Aν πιστεύεις ότι δεν είναι τόσο κοντά σου και δεν θα σε καταλάβουν, τότε σίγουρα δεν έχει νόημα.
Aπ την άλλη, πιστεύω πως, ναι, πρέπει όλοι να ξέρουν πως είσαι σε δύκολη φάση, όχι τόσο για να μην έχουν τεράστιες απαιτήσεις από σένα αλλά για να \"βλέπεις\" μέσα από αυτούς και τις αλλαγές σου.

Quote:

---

Originally posted by kely28
Να διευκρινίσω πως πριν από το Πάσχα τα συναισθήματά μου ήταν τα εξής: η δουλειά μου δε μου πολυάρεσε, ωστόσο την έκανα μάλλον με μια σχετική αδιαφορία κι έλεγα πως προσεχώς θα το κοιτάξω. Την σχέση μου την είχα βάλει κι αυτήν στα \'\'προσεχώς προς αντιμετώπιση\'\' και ας πούμε πως όλα ήταν εντάξει.

---

Είχες φτιάξει μια λίστα, δηλαδή, με όλα τα \"προσεχώς προς αντιμετώπιση\" και την είχες κρύψει στο ψηλότερο ράφι του δωματίου σου να μην την βλέπεις. Κι ήρθε η κατάθλιψη, σαν αέρας δυνατός, και φύσηξε το χαρτί αυτό απο το ράφι κατευθείαν στο πρόσωπό σου.

Quote:

---

Originally posted by kely28
Θεωρώ πως σε αυτές τις ασθένειες κανείς δεν μπορεί να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, είσαι μόνος... εξάλλου δε θέλω νταντεμα, να φύγω από αυτή τη δυστυχία θέλω και αυτό μόνο εγώ μπορώ να το κάνω...

---

Συμφωνώ μαζί σου Κέλυ μου. Μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως μπορείς να το κάνεις τελείως μόνη σου. Ίσως και να μπορείς, εσύ το ξέρεις αυτό, ίσως όμως και να χρειάζεσαι παρέα, συνοδοιπόρους, αν θες.

Δεν ξέρω, τί να πω... είμαι χειρότερα απο τις προηγούμενες μέρες σήμερα... είναι φυσιολογικό; είναι μέσα στα πλαίσια; όλη μέρα ξάπλα στο κρεβάτι και ύπνο.. τί ύπνο δηλαδή... συνέχεια τραντάζομαι... σε κάποιους φίλους είπα πως δεν έιμαι καλά χωρίς να διευκρινήσω τί έχω.. θέλω να φύγω από εδώ, να πάω στο εξοχικό μου που έχει απόλυτη ηρεμία και να μην πάρω μαζί μου ούτε κινητό και να επιστρέψω όποτε μου έρθει... και κανείς να μη με αναζητήσει... και να μην πρέπει να πω σε κανέναν τίποτα... αυτό νιώθω να θέλω μόνο... περίμένω να περάσει η ώρα να πάω στον γιατρό να δώ τι θα μου πει...

Τι ρωτάς Κέλυ μου?Άν είναι φυσιολογικό ποιό πράγμα?Να θέλεις να μείνεις μόνη σου σε ένα μέρος με απόλυτη ηρεμία, μακριά απο όλους τους ανθρώπους, μακριά απο την αναζήτησή τους, απο τις απαιτήσεις τους, ίσως?

δεν είναι ε;;;