ο φαύλος κύκλος μου

Πρώτα ήρθε η κατάθλιψη. Λίγο μετά τον τοκετό που είχα στα 34 μου χρόνια. Την ήξερα τούτη την επισκέπτρια από παλιά.. Ποτέ της δε με ξέχασε, τελικά.
Η 2η επίσκεψή της όμως ήταν καταλυτική. Με σάρωσε, με διέλυσε, με ώθησε ένα βήμα πριν το θάνατο. Δεν δικαιούμουν όμως να πεθάνω. Ήμουν πλέον μητέρα.

Μεταξύ ψυχοθεραπευτικών συνεδριών, μητρότητας και αντικαταθλιπτικών χαπιών, έστρεψα το ενδιαφέρον μου στην απώλεια των περιττών κιλών της εγκυμοσύνης (αισίως είχα φτάσει τα 93 kg).

Όλα πήγαιναν "καλά". Τα κιλά χάνονταν. Μαζί μ'αυτά κι ο έλεγχος του εαυτού μου. Η νευρική ανορεξία ήταν η επόμενη επισκέπτρια της ζωής μου. Κατέβηκα στα 54 κιλά και σταματημό δεν είχα. ʼρχισαν να πέφτουν τα μαλλιά μου, οι μικροαμυχές στο σώμα μου δεν εξαφανίζονταν για μήνες. Η συνεχής χρήση καθαρτικών νέκρωσε το έντερό μου. Αιμορροϊδες, πόνος, εξευτελισμός, σεξουαλική νέκρωση.

Κάπου εκεί, ήρθε ο χωρισμός μου. Εφυγα απ'το σπίτι μου, παίρνοντας μαζί μου την κατάθλιψη, την ανορεξία, προβλήματα υγείας κι ένα 5χρονο κοριτσάκι.

Έκανα μια ύστατη προσπάθεια ν'αποδείξω ότι κάτι αξίζω, ότι δεν υποφέρω πλέον, ότι είμαι ΑΞΙΑ μητέρα. Η αξιοσύνη αυτή (στο άρρωστο μυαλό μου) μεταφραζόταν σε αυτοκυριαρχία - αυτοέλεγχο- αποχή από τη μισητή τροφή. Όποτε παρέκλινα της πορείας κι έβαζα κάτι στο στόμα μου, έπρεπε να με τιμωρήσω σκληρά. Με εμετό. Με καθαρτικά. Συνεχίζω να με τιμωρώ κάθε μέρα.

Μοναδικός μου φόβος, μην καταλάβει τίποτα η κορούλα μου, μη τυχόν κι εμφανίσει διατροφική διαταραχή κι εκείνη. Αυτό θα με σκότωνε απ'τις τύψεις. Για μένα δε με νοιάζει πια. Ο δρόμος είναι χωρίς επιστροφή, το ξέρω. Κάθε είδους απόλαυση (φαγητό, έρωτας, βόλτες, παρέες, χαμόγελο) έχει απορριφθεί απ'τη ζωή μου. Δεν είμαι πλέον ούτε γυναίκα, ούτε σύζυγος, ούτε φίλη. Μόνο ΜΗΤΕΡΑ. Αυτός ο ρόλος είμαι εγώ. ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ. Αν αποτύχω ΚΑΙ σ'αυτόν, μου αξίζει η χειρότερη μοίρα.

Φυσικά, κάθε μέρα νοσταλγώ το πώς ήμουν. Νοσταλγώ τη γεύση ενός αγαπημένου φαγητού στα χείλη μου, χωρίς να το αποβάλλω εντός 5 λεπτών, γεμάτη ενοχές και σκληρή αυτοκριτική. Νοσταλγώ τα απλά, καθημερινά πράγματα που δίνουν κουράγιο στους ανθρώπους να συνεχίζουν μέρα με τη μέρα. Νοσταλγώ το χαμόγελο, την εσωτερική δύναμη, την ελπίδα.. .Είμαι όμως μόνη. Το επέλεξα εγώ και πρέπει να υποστώ τις συνέπειες. Ο καθένας κερδίζει αυτό που του αξίζει.-

Quote:

---

Originally posted by maria_p_40
Πρώτα ήρθε η κατάθλιψη. Λίγο μετά τον τοκετό που είχα στα 34 μου χρόνια. Την ήξερα τούτη την επισκέπτρια από παλιά.. Ποτέ της δε με ξέχασε, τελικά.
Η 2η επίσκεψή της όμως ήταν καταλυτική. Με σάρωσε, με διέλυσε, με ώθησε ένα βήμα πριν το θάνατο. Δεν δικαιούμουν όμως να πεθάνω. Ήμουν πλέον μητέρα.

Μεταξύ ψυχοθεραπευτικών συνεδριών, μητρότητας και αντικαταθλιπτικών χαπιών, έστρεψα το ενδιαφέρον μου στην απώλεια των περιττών κιλών της εγκυμοσύνης (αισίως είχα φτάσει τα 93 kg).

Όλα πήγαιναν "καλά". Τα κιλά χάνονταν. Μαζί μ'αυτά κι ο έλεγχος του εαυτού μου. Η νευρική ανορεξία ήταν η επόμενη επισκέπτρια της ζωής μου. Κατέβηκα στα 54 κιλά και σταματημό δεν είχα. ʼρχισαν να πέφτουν τα μαλλιά μου, οι μικροαμυχές στο σώμα μου δεν εξαφανίζονταν για μήνες. Η συνεχής χρήση καθαρτικών νέκρωσε το έντερό μου. Αιμορροϊδες, πόνος, εξευτελισμός, σεξουαλική νέκρωση.

Κάπου εκεί, ήρθε ο χωρισμός μου. Εφυγα απ'το σπίτι μου, παίρνοντας μαζί μου την κατάθλιψη, την ανορεξία, προβλήματα υγείας κι ένα 5χρονο κοριτσάκι.

Έκανα μια ύστατη προσπάθεια ν'αποδείξω ότι κάτι αξίζω, ότι δεν υποφέρω πλέον, ότι είμαι ΑΞΙΑ μητέρα. Η αξιοσύνη αυτή (στο άρρωστο μυαλό μου) μεταφραζόταν σε αυτοκυριαρχία - αυτοέλεγχο- αποχή από τη μισητή τροφή. Όποτε παρέκλινα της πορείας κι έβαζα κάτι στο στόμα μου, έπρεπε να με τιμωρήσω σκληρά. Με εμετό. Με καθαρτικά. Συνεχίζω να με τιμωρώ κάθε μέρα.

Μοναδικός μου φόβος, μην καταλάβει τίποτα η κορούλα μου, μη τυχόν κι εμφανίσει διατροφική διαταραχή κι εκείνη. Αυτό θα με σκότωνε απ'τις τύψεις. Για μένα δε με νοιάζει πια. Ο δρόμος είναι χωρίς επιστροφή, το ξέρω. Κάθε είδους απόλαυση (φαγητό, έρωτας, βόλτες, παρέες, χαμόγελο) έχει απορριφθεί απ'τη ζωή μου. Δεν είμαι πλέον ούτε γυναίκα, ούτε σύζυγος, ούτε φίλη. Μόνο ΜΗΤΕΡΑ. Αυτός ο ρόλος είμαι εγώ. ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ. Αν αποτύχω ΚΑΙ σ'αυτόν, μου αξίζει η χειρότερη μοίρα.

Φυσικά, κάθε μέρα νοσταλγώ το πώς ήμουν. Νοσταλγώ τη γεύση ενός αγαπημένου φαγητού στα χείλη μου, χωρίς να το αποβάλλω εντός 5 λεπτών, γεμάτη ενοχές και σκληρή αυτοκριτική. Νοσταλγώ τα απλά, καθημερινά πράγματα που δίνουν κουράγιο στους ανθρώπους να συνεχίζουν μέρα με τη μέρα. Νοσταλγώ το χαμόγελο, την εσωτερική δύναμη, την ελπίδα.. .Είμαι όμως μόνη. Το επέλεξα εγώ και πρέπει να υποστώ τις συνέπειες. Ο καθένας κερδίζει αυτό που του αξίζει.-

---

Δεν είναι έτσι καλή μου...Ποτέ δεν είναι αργά.Έχεις ένα παιδί και δικαιούται να έχει μια υγιής μάνα.Το χωστάς και στον εαυτό σου άλλωστε....Και τι θα γίνει αν πάθεις κάτι;Τι θα γίνει το παιδί;
Γιατί δεν προσπαθείς;Βρες από κάπου την δύναμη..ʼσε την αγάπη για την κόρη σου να σου δείξει πως θα τα καταφέρεις..

......Συνεχίζω να με τιμωρώ κάθε μέρα.

Μοναδικός μου φόβος, μην καταλάβει τίποτα η κορούλα μου, μη τυχόν κι εμφανίσει διατροφική διαταραχή κι εκείνη. Αυτό θα με σκότωνε απ'τις τύψεις. Για μένα δε με νοιάζει πια. Ο δρόμος είναι χωρίς επιστροφή, το ξέρω. Κάθε είδους απόλαυση (φαγητό, έρωτας, βόλτες, παρέες, χαμόγελο) έχει απορριφθεί απ'τη ζωή μου. Δεν είμαι πλέον ούτε γυναίκα, ούτε σύζυγος, ούτε φίλη. Μόνο ΜΗΤΕΡΑ. Αυτός ο ρόλος είμαι εγώ. ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ. Αν αποτύχω ΚΑΙ σ'αυτόν, μου αξίζει η χειρότερη μοίρα.

Φυσικά, κάθε μέρα νοσταλγώ το πώς ήμουν. Νοσταλγώ τη γεύση ενός αγαπημένου φαγητού στα χείλη μου, χωρίς να το αποβάλλω εντός 5 λεπτών, γεμάτη ενοχές και σκληρή αυτοκριτική. Νοσταλγώ τα απλά, καθημερινά πράγματα που δίνουν κουράγιο στους ανθρώπους να συνεχίζουν μέρα με τη μέρα. Νοσταλγώ το χαμόγελο, την εσωτερική δύναμη, την ελπίδα.. .Είμαι όμως μόνη. Το επέλεξα εγώ και πρέπει να υποστώ τις συνέπειες. Ο καθένας κερδίζει αυτό που του αξίζει.- [/quote].....

Γειάσου !
Είμαι και γω μητέρα.Επίσης πάσχω απο διατροφικη διαταραχη.
Αυτα που γράφεις με συγκινουν.Γνωρίζω το ειδος του πόνου η ενταση και η εμπειρία του ειναι δικα σου ομως.
Θέλω πολυ να σου μιλησω ή καλυτερα να μιλησουμε ομως δεν ξέρω ακριβως τι απο ολα να σου πω και απο που να αρχισω.Νομίζω το ίδιο και ολοι οι υπολοιποι φιλοι του site.
Αναγνωρίζω τον σκληρο τροπο να φέρεσαι στον εαυτο σου , αναγνωρίζω τον ψυχαναγκασμο του ολα ή τιποτα ,
το να καταπινεις την πικρα και μετα να τη βρισκεις κιολας...
τα ξέρω απο μεσα μου.
Ο γονιος ειναι ο σοβαροτερος ρόλος μας βέβαια, οπως ειναι αλλωστε σοβαρος ρόλος και ο ρόλος του ΕΠΙΒΙΩΤΗ.
Ξέρεις μετα απο πολλα πολλα κύματα κατεληξα οτι το μονο που εμαθα απο τον πατερα μου και το μονο που θέλω να μάθω στα παιδια μου είναι η ΕΠΙΒΙΩΣΗ. Με οσα πολλα και ποικιλα σημαινει αυτη.Δηλαδή μια σταση που να εχει διαρκεια με εναν προσανατολισμο που παρολο που στρεφεις προς στιγμη το βλεμμα πίσω, το σώμα σου και ολο σου το ειναι συνεχιζει να κυτταζει προς τα μπρος , προς το θετικο.
Να μάθω στα παιδια μου να μην αυτοκαταστρεφονται, να αντεχουν, να παλευουν και ολα αυτα ΑΠΑΛΑ. Οχι με μελοδραμματικες μάχες αλλα ετσι σαν να πινουν νερο, σαν να ανπνευουν σαν να χαμογελουν στο φως του ηλιου.
Δεν θέλω να γίνουν ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟΙ θέλω να γινουν ΕΠΙΒΙΩΤΕΣ.
Αν οσα σου γραφω σου ακουγονται εκτος θέματος δέξου απλα την θετικη μου προθεση και βγαλε το μαξιμουμ απο αυτην.
φιλικα Νίκη

Με εχετε πραγματικα συγκλονησει!!! Ενας απο τους μεγαλυτερους φοβους μου ειναι η επιλοχειος καταθλιψη....
Ημουν στα προθυρα της καταθλιψης παλαιοτερα και φοβαμαι μην με θυμηθει τοτε που εγω θα την εχω ξεχασει.....
Σας ευχομαι καλη δυναμη σε ολα και να χαιρεστε καθε λεπτο της ζωης με τα παιδια σας....

Σας ευχαριστώ για τη στήριξη.

Όντως, η αγάπη για το παιδί μου είναι η ΜΟΝΗ πηγή ενέργειας για μένα, πλέον. Είναι το μόνο πράγμα που με κρατάει ακόμα εδώ, στη μιζέρια μου, στο να ανασαίνω καθημερινά, στο να υπάρχω χωρίς να υπάρχω κατ'ουσίαν.

Αναρωτιέμαι όμως βρε Νίκη μου, πώς θα κάνω κι εγώ πραγματικό επιβιωτή το παιδί μου, όταν το πρότυπό της (η ίδια της η μάνα) έχει μια στάση ζωής που παραπέμπει σε αυτοκαταστροφή?

Αρκεί, άραγε, να της ΜΙΛΑΩ συνεχώς για τα όμορφα, τα ιδεώδη, τα άξια μάχης? Θα καταφέρω να "αποσπάσω" την προσοχή της απ'το λανθασμένο "σήμερα" της μαμάς προς το σωστό "αύριο" που ονειρεύομαι για εκείνη?...

kalhspera..
Grafw 8elontas na kanw mia protash.. to chat pou iparxei sto site sunexws kollaei..kai den einai efkolo sth xrhsh tou..epeishs iparxoun polla melh pou episkeptontai to site alla de dinoun posts giati polu apla apo pou na arxisoun k ti na poun... please protino na ftiaksei kapioios ena kanali -gia olous emas -sto irc pou i xrhsh tou einai aplh -de kollaei-klp..eimai ths apopshs oti etsi kai 8a gnwristoume metaksi mas kalutera kai 8a sumeristoume ta problhmata tou allou kai 8a aistan8oume oti exoume filous dipla mas mou taftizontai me mas...Giati otan h trofh ginetai ex8ros..prepei na anazhthsoume filous =)
olga .

Quote:

---

Originally posted by maria_p_40
...........Αναρωτιέμαι όμως βρε Νίκη μου, πώς θα κάνω κι εγώ πραγματικό επιβιωτή το παιδί μου, όταν το πρότυπό της (η ίδια της η μάνα) έχει μια στάση ζωής που παραπέμπει σε αυτοκαταστροφή?

Αρκεί, άραγε, να της ΜΙΛΑΩ συνεχώς για τα όμορφα, τα ιδεώδη, τα άξια μάχης? Θα καταφέρω να "αποσπάσω" την προσοχή της απ'το λανθασμένο "σήμερα" της μαμάς προς το σωστό "αύριο" που ονειρεύομαι για εκείνη?...

---

Η αλήθεια ειναι οτι δεν ξέρω. Ελπίζω μόνο και εύχομαι. Πιστεύω πως ουδεν κρυπτον απο τα παιδια μας.Και ο,τι δεν θα δουν τα ματακια τους θα φροντισει το DNA ή οπως το λένε αυτο ,να "πάρουν το μηνυμα".Αυτο που κάνω ή τουλαχιστον εγω προσπαθώ να κάνω ειναι να μιλαω για ολα ΄.Για τα καλα και τα χειροτερα μου ετσι που πιο πολυ απο ολα να αξιζει η δυνατοτητα μας σαν οικογενειακη ομάδα πανω σε ΟΛΑ, να σκεφτομαστε, να επικοινωνουμε, να δουλευουμε μαζι.Ξέρω οτι τα παιδια μου δεν με απορριπτουν οταν λέω ΑΠΕΤΥΧΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΟΥ ΝΑ....γιατι το γεγονος και μονο οτι μιλαω γιαυτο με βάζει σε μια θέση κριτικη ,δυνατοτερη της αποτυχιας, σε μια αποσταση ασφαλειας, σε κατασταση να αποφασισω την διορθωση.Τους βάζει και αυτους σε θέση να σκεφτουν να κρινουν να παρουν θέση. Στην πράξη ανακαλυψα οτι δεν υπαρχει μικρη ηλικια που δεν μπορεις ή δεν πρεπει να εισαι ειλικρινης με τα παιδια "ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ ΤΑ ΞΕΡΟΥΝ ΟΛΑ".
Οσο για το αν αρκουν τα λόγια που περιγραφουν ή υποσχονται το "δεον" , νομίζω οτι φυσικα και δεν αρκουν
ομως σκεφτομαι οτι η εικόνα μιας μητερας που προσπαθει ειναι πολυτιμότερη και απο μια μητερα τελεια, νικητρια (αυτη η τελευταια ισως ειναι και επιβαρυντικη για τα παιδια).
Πριν μερικα χρόνια ο αγαπημένος μου πατερας αρρωστησε. Παρέλυσε ολοκληρος τα προγνωστικα ηταν μαυρα οι γιατροι βαζαν στοιχημα οτι θα πεθάνει ,και για να μην στα πολυλογω, ολα ηταν δυσοιωνα. Εκείνος ομως ελεγε θα πολεμήσουμε και θα νικήσουμε και κοροιδευε και γελουσε.Δεν εχει σημασια οτι απο αυτο τον πολεμο κονομησαμε και αυτος και γω τραυματα σημασια εχει οτι μου μαθε οτι πρεπει να πολεμας.
Και ηταν δώρο για μένα οτι ειμασταν ΟΜΑΔΑ.
φιλια νικη

Τρέλλας το ανάγνωσμα συνέχεια...

Επί 2 μέρες ήμουν σε ΑΡΙΣΤΗ ψυχολογική κατάσταση, επειδή κοντρολάρισα τη Μαρία, της επιβλήθηκα (?) και δεν της επέτρεψα να καταναλώσει πάνω από 600 θερμίδες. Όλα καλά και υπό έλεγχο (μπράβο μου και μπράβο της...)

Σήμερα ξαναβούλιαξα (μαζί της) στην άβυσσο της κατάθλιψης, γιατί ενέδωσε και ΤΟΛΜΗΣΕ να φάει 2 φετούλες ψωμιού, χωρίς να έχει τα κότσια να τις βγάλει μετά!

Στο πυρ το εξώτερο, λοιπόν, αδύναμε εαυτέ μου.


Διάλεξε και πάρε Μαρία:

α). Ή θα τρέφεσαι νορμάλ και θα σε τρώνε οι τύψεις για τις παλιοθερμίδες που με φορτώνεις...

β). Ή θα υποσιτίζεσαι και θα νιώθεις άψογα ψυχολογικά αλλά ράκος σωματικά

Πότε θα τελειώσει το μαρτύριο??? Με οποιοδήποτε κόστος θεέ μου...

Quote:

---

Originally posted by maria_p_40
....... Κάθε είδους απόλαυση (φαγητό, έρωτας, βόλτες, παρέες, χαμόγελο) έχει απορριφθεί απ'τη ζωή μου. Δεν είμαι πλέον ούτε γυναίκα, ούτε σύζυγος, ούτε φίλη. Μόνο ΜΗΤΕΡΑ. Αυτός ο ρόλος είμαι εγώ. ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ. Αν αποτύχω ΚΑΙ σ'αυτόν, μου αξίζει η χειρότερη μοίρα.

Φυσικά, κάθε μέρα νοσταλγώ το πώς ήμουν. Νοσταλγώ τη γεύση ενός αγαπημένου φαγητού στα χείλη μου, χωρίς να το αποβάλλω εντός 5 λεπτών, γεμάτη ενοχές και σκληρή αυτοκριτική. Νοσταλγώ τα απλά, καθημερινά πράγματα που δίνουν κουράγιο στους ανθρώπους να συνεχίζουν μέρα με τη μέρα. Νοσταλγώ το χαμόγελο, την εσωτερική δύναμη, την ελπίδα.. .Είμαι όμως μόνη. Το επέλεξα εγώ και πρέπει να υποστώ τις συνέπειες. Ο καθένας κερδίζει αυτό που του αξίζει.-

---

Μαρια καλησπερα
απαντω στο σημερινο σου μηνυμα, διαλεγοντας αυτο το αποσπασμα απ το πρωτο σου...
καλως η κακως, τα παιδια δεν μαθαινουν ουτε απο τα λογια μας ουτε απο τις προθεσεις μας.
μαθαινουν ΜΟΝΟ απο το παραδειγμα μας...

ετσι, μαθαινουν αγωγη, απο γονεις που εχουν κι οι ιδιοι, μαθαινουν τη χαρα απο γονεις που χαιρονται κι οι ιδιοι,μαθαινουν να αγαπανε τον εαυτο τους, ΜΟΝΟ απο γονεις που αγαπαν τους εαυτους τους...

αυτο εχω βιωσει, αυτο πιστευω οτι συμβαινει...(ως παιδι εγω..)

ευχομαι και ελπιζω η νοσταλγια σου απο τις καλες εποχες της ζωης σου να ειναι ενα κινητρο για να ξαναβρεις και τη γυναικα και τη φιλη και τη συζυγο που εχεις χασει απο σενα, και να χαρισεις στο παιδι σου τη μητερα που σου αξιζει να εισαι...

δεν ξερω αν εχεις απογοητευτει απο τις "βοηθειες" η αν δεν εχεις διαθεση να λαβεις πλεον, αλλα εγω θα ελεγα να το σκεφτεις...

μπορει να επελεξες να εισαι μονη οπως ειπες και γι αυτο να εισαι....
το επελεξες ΚΑΠΟΤΕ ομως. εχεις καθε δικαιωμα να αλλαξεις την αποφαση σου πλεον, δεν εχεις καμια υποχρεωση να υποστεις καμια συνεπεια μιας αποφασης εφ ορου ζωης...
οι αποφασεις ειναι δικες σου να τις αλλαζεις οσο συχνα θελεις...
και η ζωη σου το ιδιο...και δεν εχει και επαναληψη κατα τη γνωμη μου.....