(ʼλλη) μια προσωπικη ιστορια
Χαιρετε. Βρηκα τυχαια αυτο το φορουμ και σκεφτηκα να γινω μελος γιατι οπως λενε και οι Αμερικανοι "eating disorder is my middle name".
Λοιπον ειμαι κοπελα (δεσποινιδα ετων 32). Απο παντα ειχα προβλημα με υπερβολικα αυξημενες αντρικες ορμονες (αρα αμμηνορρεια-καθολου περιοδος πιο απλα χωρις χαπια). Παντα παχουλη απο κοριτσακι, διαιτες απο την εφηβεια, εχανα λιγο βαρος, ξαναπεφτα μετα στα ιδια. Οι γιατροι εβλεπαν παντα τα αυξημενα ανδρογονα και εμεναν εκει.. δεν εψαχναν παραπερα. Εφτασα στα 25 να ειμαι 130 κιλα (καταλαβαινετε δεν ειχα και την πιο τρελη εφηβικη ζωη απλα προσπαθουσα να μην ειμαι ακοινωνητη-για αγορι ουτε λογος βεβαια).
Μονη μου πηγα μικροβιολογο και εκανα εξετασεις θυροειδους και βρηκα οτι ειχα υποθυροειδισμο (ενιωθα οτι δεν ετρωγα τοσο που να δικαιολογουσε την κατασταση μου). Βρηκα μια καλη ενδοκρινολογο και αρχισα θεραπεια με χαπια (παραλληλα με τα χαπια για τα ανδρογονα). Μεσα σε ενα χρόνο καταφερα να παω απο 130 στα 80! Ουαου! Βασικα κατεβασα τρομακτικα τις θερμιδες που επαιρνα, ετρωγα λιγο (ειδικα τις καθημερινες). Το κινητρο μου για να πουμε και την πασα αληθεια ηταν η αγαπη μου για ενα αγορι. Ειχα παρεες, ειμουν κοινωνικη (σχετικα) και συν τις αλλοις ποτε ποτε εξυπνη. Καταλαβαινα (μια και τον ηξερα πολυ καλα ως φιλο) οτι χοντρουλα δεν ειχα ελπιδα. Και δεν μπορω να πω οτι τον κατηγορω για αυτο. Σε ολους μας αρεσει μια ωραια εμφανιση και δεν μιλαω για τελειοτητα, απλα για "φυσιολογικοτητα".
Δυσυχως ο χρονος περασε, τα σχεδον 50 κιλα χαθηκαν αλλα ο "καλος" μου δεν θεωρησε καλο να περιμενει να χαθουν και τα υπολοιπα (ηξερε τα συναισθηματα μου, καταλαβαινε ακομα και τα κινητρα μου) και καλα εκανε ισως, δεν θα ειναι σωστο να περιμενεις κατι που ισως να μην γινει ποτε ουτε να εχεις απαιτησεις απο τον αλλο να αλλαξει για να τον αποδεχτεις. Εκανε σχεση με αλλη κοπελα κι εγω εμεινα μονη μου χωρις τον καλυτερο μου φιλο και χωρις τις "ελπιδες" μου.
Απο τοτε με πηρε η κατω βολτα...για 2-3 χρονια εμεινα σταθερη στο βαρος μου αλλα τα καταφερνα με λαθος τροπο (γεια σου βουλιμια). Ετρωγα απο λυπη και μοναξια και μετα εκανα εμετο για να μην παρω βαρος (εμ τοσος αγωνας να παει χαμενος; )
Δυστυχως τον τελευταιο χρονο "καταφερα" και απο 80 πηγα παλι στα 100. Η Βουλιμια παραμενει καθημερινη συνηθεια αλλα δεν ελεγχω το βαρος μου καλα πλεον. Επισης εχω τελευταια διαβασει για την βουλιμια και φοβαμαι τις σωματικες επιπτωσεις (εχω πονους στην καρδια και σκεφτομαι οτι ισως φταιει η βουλιμια, ισως ειναι ψυχοσωματικο)
Θελω να προσπαθησω παλι με σωστη διατροφη καθως και να σταματησω τους εμετους. Εχω παρεες, ειμαι κοινωνικη. Σχεση δεν εχω εννοειται (γιατι δεν εχω αυτοπεποιθηση) κατι πολυ λογικο για καποιον που παιζει 80-90-100-90 (κιλα).
Προσφατα ο πρωην κολλητος μου/μεγαλη μου αγαπη θελησε να παμε για καφε. Ισως ειναι στο μυαλο μου αλλα πιστευω οτι μαλλον ηθελε να δει αν εχω αδυνατισει. Δεν εχω αλλη εξηγηση μια και μετα απο αυτο ξαναεξαφανιστηκε. Δεν με απασχολει το συγκεκριμενο ατομο πλεον. Απλα υποτιθεται οτι ειμαι μια τοσο εξυπνη και κοινωνικη και μορφωμενη κοπελα (τσ τσ τσ και μετριοφρων οπως βλεπετε) που πεφτει στην πολυφαγια γιατι δεν μπορει να κανει σχεση γιατι εχει ασχημο χοντρο σωμα για το οποιο ντρεπεται. (βεβαια η αληθεια ειναι οτι οχι οτι ζητησε κανεις και του ειπα οχι, ειχα 1-2 περιπτωσεις που εκδηλωσαν ενδιαφερον αλλα ηταν ατομα τα οποια ολοφανερα με εβλεπαν σαν τελευταια σανιδα σωτηριας για να μην καταληξουν μονοι στην ζωη τους)
θα προσπαθησω να βαλω τον εαυτο μου σε μια πειθαρχια. Θα προσπαθησω να βρω και επαγγελματικη βοηθεια (ψυχολογικης ή διαιτολογικης φύσης). Το προβλημα ειναι οτι ξερω την πηγη του προβληματος, απλα οση βοηθεια και να εχουμε το κεντρο της λυσης ειμαστε εμεις και η αποφασιστικοτητα μας.
Ποσο θα ηθελα καποτε να καταφερω να φτασω 60 κιλα. Θα ξεκινησω αλλη μια προσπαθεια και αν θελετε θα σας πω πως θα τα παω. Το μονο που θελω να πω συν τις αλλοις ειναι οτι απο οτι καταλαβα απο τον εαυτο μου και απο αλλες ιστοριες (που διαβασα και εδω) τελικα ο ανθρωπος πεφτει ο ιδιος σε παγιδες (βουλιμια, ανορεξια, τζογος, ποτο, ναρκωτικα, ...και τοσα αλλα) και παλευει χωρις να μπορει να ξεκολλησει, και κανει αγωνα να απελευθερωθει και να αφησει πισω του την παγιδα και να ζησει φυσιολογικα σκοτωνοντας το σαρακι που τον τρωει. Παλαιοτερα το επαιζα εξυπνη ("μα πως χανουν τα λεφτα τους στα τυχερα παιχνιδια, πως ξεκινουν τα ναρκωτικα")... μετα την εμπειρια μου πιστευω οτι υπαρχουν τοσες διαφορετικες παγιδες γυρω μας και τοσο πολλοι ανθρωποι πεφτουν καθημερινα μεσα... Μακαρι κιολας περισσοτεροι ανθρωποι να ειχαν διατροφικες διαταραχες απο ναρκωτικα ή αλλου ειδους ασχημους και θανατηφορους εξαναγκασμους. Δεν λεω οτι ειναι ωραια η βουλιμια. Η στεναχωρια για το βαρος μου, η ανικανοτητα μου να κανω κατι για αυτο και η καθημερινοτητα μου μου εχουν χαλασει την ζωη μου κανοντας με να ειμαι μια κοπελα που ισως πεθανει χωρις ενα ερωτικο συντροφο.
Απλα λέω ...Καλη τυχη σε ολους οσους επεσαν σε παγιδα, οποια μορφη αν εχει κι αυτη
Θα ξεκινησω αλλη μια προσπαθεια και το ποσο εξυπνη ή δυνατη ειμαι θα το κρινει το αποτελεσμα (σε αυτη την ζωη κρινομαστε απο το αποτελεσμα-δικαιως ή αδικως)
