Δραπετευω απτη ζωη μου

Καλωσόρισες Myrto!Νομίζω ότι η φυγή δεν είναι λύση γλυκειά μου.δεν είναι η πόλη που μας κρατάει δέσμιες αλλά το μυαλό μας και η κατάσταση...εκτός αν υπάρχουν καταστάσεις εκεί που σου κάνουν κακό και σε κάνουν ψυχολογικά και κατα συνέπεια σωματικά να κυλάς στη βουλιμία ξανα και ξανά..

παρ ολο που συμφωνω με τη νασσια για το προβλημα που ειναι παντα μεσα μας, νομιζω οτι αν νοιωθεις οτι η φυγη μπορει να σε απελευθερωσει απο κατι, πρεπει να το κανεις...
ελπιζω να υπαρχει η δυνατοτητα να συνεχισεις κι εκει τις σπουδες σου ομως. μηπως σκεφτεσαι να τις παρατησεις?

Eνας τροπος είναι να φύγεις.Πριν απο 20 χρόνια για τους ιδιους λόγους (μάλλον)εφυγα και γω απο Αθήνα.Απλά, και για να σου πω κάτι απο το "εργο της Δευτέρας" θα χρειαστεί να ξαναγυρίσεις για να λύσεις τους κόμπους που αφησες πίσω σου, και οι οποίοι λύνονται ή κόβονται επιτόπου...
Καλή τύχη!Χάρηκα για το μήνυμά σου γραψε πιο πολλα

οχι ρε μυρτω ρε γαμωτο οχι μην αφησεις για κανεναν ουτε για σενα τις σπουδες σου σιγουρα θα εχεις κανει μεγαλο αγωνα για να φτασεις εκει που εισαι τωρα βρες στα ρε παιδι μου με τον εαυτο σου και μη μεταθετης το προβλημα στους αλλους οτι ταχα φταινε αυτοι και τα τετοια σιγα μωρε για μερικα κιλα παραπανω να καταστρεψεις εσυ τη ζωη σου αν ειναι δυνατον πια αντε μωρε στρωσου να κανεις λιγο διαιτα αφου το ξερεις οτι ολα απο σενα εξαρτωνται τι βοηθεια απο ψυχολογους αμα θελεις εσυ εδω περασες ιατρικη και κολονεις σε αυτο κανε το σταυρο σου και προχωρα ΜΠΟΡΕΙς

Myrto!
Εφυγα στα 18.Τι εννοεις τα καταφερα? Εφυγα γιατι νομιζα οτι δεν θα επιβιωσω αν έμενα, χρειαζομουνα χωρο, οξυγονο, ανοιχτο οριζοντα.Πήγα Ιταλία και μετά Θεσσαλονίκη.Στη Θεσσαλονίκη εννοιωθα περισσοτερες αγραφες δυνατοτητες να λειτουργήσω , πράγμα που μου κρατησε για αρκετα χρόνια.Μετά χρειάστηκε να ξαναγυρίσω για να τακτοποιησω αυτα που δεν ειχα λύσει στο παρελθον (σου ειπα αλλωστε οι κόμποι λύνονται ή κόβονται επιτόπου) γιατι αλλιως ή μισή μου καρδια...ή αλλιως ή μισή μου ελευθερία...
Κάθισα 6 χρόνια και μετά ξαναφυγα αυτη τη φορά με καθαρή ματια και νεές βεβαιοτητες και αποφάσεις.Αν φαντασιωσουμε την αναγκη του τότε για φυγή με την σημερινη εμπειρία μου θα πολεμούσα πρώτα επιτόπου και μόνο ΕΛΕΥΘΕΡΗ θα εφευγα.Αυτο ομως για μένα.
Φιλια

Γεια και απο μένα σε όλους!!!είμαι και εγώ ακριβώς στην ίδια κατάσταση με την Myrto.Τέταρτο έτος τώρα στο πολυτεχνείο και με επισόδεια υπερφαγείας απο το πρώτο έτος χωρίς όμως εμμετούς(καμια φορά με επίπονη γυμναστική) και χώρις αύξηση βάρους πέρα απο κάποια διαστήματα που πέρνω 2με3 κιλά τα οποία τα χάνω πάλι.Θέλω και εγώ τόσο πολύ να φύγω όχι απ΄την Αθήνα αλλά απ΄το σπίτι μου νιώθω ότι η κατάσταση εδώ με πιέζει και μου εντύνει το πρόβλημα.Νιώθω οτι δεν ζώ όπως θέλω.Τους γονοίς μου τους λατρέυω δεν θέλω να τους στεναχωρώ και αυτό με γεμίζει άγχος αν παλι το κάνω πεθαίνω απο τύψεις και αυτά οδηγούν στην βουλιμία βαρέθηκα να λεω ψέματα ,να εξαρτόμαι οικονομικά ,να δίνω αναφορά για το τι κάνω η το τι τρώω...απ΄την αλλη με την σχολή τα πάω καλά μονο κ μόνο για να τελείωσω όσο πιο γρήγορα γίνεται και να δουλέψω ώστε να μείνω μόνη μου ,ούτε τις σπουδές μου δεν ευχαριστιέμαι τις βλέπω σαν αγώνα δρόμου.Όλα αυτά πάλι μπορεί να είναι στο μυαλό επειδή κατα βάθος πάντα θα θελα να μαι πιο αδύνατη αλλά ουτε και αυτό το μπορώ γιατί δεν με αφήνουν οι γονοίς που οτι και να έχω φάει δεν το βρήσκουν αρκετό και μου λένε ότι έχω πρόβλημα και ότι θα γίνω ανορεξική.πρόβλημα έχω ασχετά αν είναι το αντίθετο,ποιος οι ποιοι παράγοντες μου το δημιούργησαν όμως;;;;;Πραγματικά το πιστεύω οτί η μόνη λύση είναι να τελείωσω με τις υποχρεώσεις μου και να μείνω μόνη μου η με τον ανθρωπό μου....αλλα μέχρι τότε δεν αντέχω το ίδιο μαρτύριο!!!

SOFIA!
Εχω ζήσει επεισόδια παρορμητικής υπερφαγίας σε ολη την ζωή μου.Σήμερα πιστεύω οτι ενα μέρος απο αυτην την συμπεριφορά μου το δίδαξε η παρορμητικη υπερ τροφός μητέρα μου.Μεγάλο μέρος απο τη ζωή μου μαζί της εζησα να προσπαθεί να με υπερταίσει αν και ποτε δεν το χρειαζόμουνα, αν και ολοι της λέγανε οτι ειμαι ενα γερό παιδι και μια παχουλη εφηβος.Υπήρχαν πολλες παθολογικές συμπεριφορές της που υποφώσκαν πίσω απο την υπερ προσφορά ή υπερ επιδειξη τροφής που τώρα μόνο καταλαβαίνω , την καταλαβαίνω, την συγχωρώ, και προσπαθώ να αλλαξω ΜΕ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΥΘΥΝΗ.Είναι καλή η παρόρμηση σου να φύγεις , απλά να ξέρεις οτι θα χρειαστεί να εκπαιδευτεις απο την αρχή στο πως να ΣΕ ΤΑΙΖΕΙΣ...ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΑΓΑΠΑΣ

Και νόμιζα ότι έίμαι μόνη στο κλαμπ!
Κι εγώ Σοφία σαν εσένα νιώθω πως ζω μια ζωή τελείως διαφορετική από αυτή που θα ήθελα... Η κατάσταση φαίνεται να οδηγεί σε φαύλο κύκλο, χρειάζονται όμως τεράστια αποθέματα δύναμης για να κάνει κάποιος ένα νεο ξεκίνημα μόνος του, μακριά από το σπίτι. Ενώ παλαιότερα το σκεφτόμουν, τώρα με τρομάζει η σκέψη μιας πιθανής αποτυχίας και ίσως δεν θα το αποτολμούσα για αυτό. Το μόνο σίγουρο είναι πως πρέπει να βασιζόμαστε στους εαυτούς μας και στις δικές μας δυνάμεις. Ισως αυτό είναι που μας ενοχλεί περισσότερο, το ότι δεν μας έχει δωθεί συτή η δυνατότητα...
Εγώ βλέπω τις σπουδές μου όχι μόνο ως αγώνα δρόμου, αλλά ως ατελείωτο μαραθώνιο. Νιώθω πως δεν ειμαι σίγουρη για τίποτα, δεν ξέρω αν θα τελειώσω και πότε, δεν ξέρω αν είμαι καλή στη δουλειά μου (μάλλον δεν είμαι), γενικά βρίσκομαι σε μια περίοδο κατάπτωσης, έπειτα έναν πρόσφατο χωρισμό. Εχω βουλιμικές τάσεις κατά περιόδους.
Εχω παρατηρήσει ότι η διατροφή επηρεάζει κατά μεγάλο ποσοστό τη διάθεσή μου, γι'αυτό όταν την ελέγχω απόλυτα όλα βαίνουν καλώς, όταν όχι ...

Κορίτσια γεια σας και από μένα!
Ω ναι Greekgirl80, τελικά το κλαμπ συνεχίζει να αποκτάει καινούρια μέλη? Και γω μια από τα ίδια λοιπόν, πολλά από αυτά που γράφτηκαν είναι σαν να μου τα λέει ο καθρέφτης μου. Ειδικά αυτό το «δραπετεύω από τη ζωή μου» χτυπάει ακριβώς στόχο για την περίοδο που διανύω?
Είμαι στο 6ο έτος της σχολής μου και όλα αυτά τα χρόνια που έχω μπλέξει με το φαύλο κύκλο της βουλιμίας νιώθω ότι φυτοζωώ? Ακόμα και όταν κάνω πράγματα που μου αρέσουν δε νιώθω ότι τα ζω στο φουλ, δεν απολαμβάνω τίποτα 100%. Γιατί in the back of my mind τίποτα δε γίνεται καλά και σωστά αφού δεν είμαι στα κιλά που θέλω. Δεν αξίζει να κάνω τώρα καινούριες γνωριμίες, δεν αξίζει να αφοσιωθώ τώρα στα ενδιαφέροντά μου, δεν έχει τίποτα νόημα τώρα? και όλα θα φτιάξουν όταν επιτέλους αδυνατίσω. Ζω μέσα στην αίθουσα αναμονής για ένα αύριο που ποτέ δεν έρχεται?

Myrto και γω το ίδιο πράγμα θέλω να κάνω! Μια καινούρια αρχή! Να ξεκινήσω τη ζωή μου από το μηδέν. Να φύγω επιτέλους από το σπίτι μου, από τις καταστροφικές συνήθειές μου, από τις ίδιες διαδρομές, τα ίδια πρόσωπα και το ίδιο περιβάλλον.
Όμως όσο πιο πολύ το σκέφτομαι τόσο καταλήγω στο ότι τελικά μια ζωή προσπαθώ να φύγω από τον ίδιο μου τον εαυτό? και ότι θα είναι στρουθοκαμηλισμός να νομίζω ότι αλλάζοντας σπίτι και περιβάλλον θα λυθεί ως δια μαγείας το πρόβλημά μου? Που έχεις δίκιο, δεν είναι τα κιλά αυτό καθ? εαυτό. Είναι η δυστυχία και η εσωτερική δυσαρμονία, που αντικατοπτρίζεται εξωτερικά σε ένα υπέρβαρο σώμα. Γιατί και στο καινούριο σπίτι μου θα υπάρχει ψυγείο?και ένα σουπερμάρκετ που θα κατεβαίνω να το αδειάζω κάθε φορά που θα νιώθω χάλια ψυχολογικά. Και μετά οι γνωστοί ψυχαναγκαστικοί τρόποι αυτοτιμωρίας?
Ναι, νιώθω τεράστια την ανάγκη να φύγω και να κάνω μια καινούρια αρχή. Όμως όπως λέει και η KLEONIKI θέλω να παλέψω να ελευθερωθώ από τον κακό εαυτό μου πρώτα? Να μάθω όπως λες και συ να με ταΐζω και να με αγαπάω. Και μετά να την κάνω την καινούρια αρχή εκεί όπου δε θα με ξέρει κανείς και θα μπορώ να παρουσιάσω το αληθινό μου πρόσωπο, αυτό που κρύβεται τόσο καιρό πίσω από τη μάσκα της «βουλιμικής».

Αλλά Myrto σε καταλαβαίνω απόλυτα που λες ότι χρειάζεσαι αυτό το break για τον εαυτό σου. Και αν νιώθεις ότι η οικογένεια είναι μέρος του προβλήματος τότε μάλλον θα σε βοηθήσει το να μείνεις μόνη σου. Μη το φοβάσαι αυτό, ούτε το να ξεκινήσεις από το μηδέν! Δεν μπορεί να είναι χειρότερο από την τωρινή σου μιζέρια που σε σκοτώνει όπως λες!