Υπαρχει καποιος εδω που να ξεπερασε οριστικα και σε βαθος χρονου τη βουλιμια?

Νομίζω οτι αυτο που ζητάς να "βάλεις το χέρι σου στο σημάδι των καρφιών" δεν σου ειναι χρήσιμο.Πιστεύω οτι δυστυχως η εμπειρία του ενος δεν μπορει να πεισει και να κινητοποιησει τον αλλο.Γιαυτο και οι συμβουλες κενες.
Αυτο που πολλοι εδω μέσα εχουμε μοιραστεί σαν θέση υποστηρικτικη με θετικό αποτέλεσμα ειναι ενας συνεχης αγώνας ΄στον οποιο γίνεται κανεις ολο και πιο ικανος και δυσκολεύεται ολο και λιγότερο.Μήπως το να αναπνέεις δεν ειναι μια αγωνία και ενας αγώνας του οργανισμού σου?
Κάπως ετσι με αυτογνωσια , γνωρίζοντας τον εαυτό μας προσπαθούμε καθε μέρα , ενα γεύμα τη φορά, μια μέρα τη φορά να τα καταφέρουμε.Δεν κυττάμε πίσω ποσα βήματα μας χωριζουν απο την αφετηρια δεν ζαλιζομαστε να μετρησουμε ποσα βήματα μας χωριζουν απο το τερμα. KEEP GOING

καλη τύχη!

Quote:

---

Originally posted by KLEONIKI
Νομίζω οτι αυτο που ζητάς να "βάλεις το χέρι σου στο σημάδι των καρφιών" δεν σου ειναι χρήσιμο.Πιστεύω οτι δυστυχως η εμπειρία του ενος δεν μπορει να πεισει και να κινητοποιησει τον αλλο.Γιαυτο και οι συμβουλες κενες.
Αυτο που πολλοι εδω μέσα εχουμε μοιραστεί σαν θέση υποστηρικτικη με θετικό αποτέλεσμα ειναι ενας συνεχης αγώνας ΄στον οποιο γίνεται κανεις ολο και πιο ικανος και δυσκολεύεται ολο και λιγότερο.Μήπως το να αναπνέεις δεν ειναι μια αγωνία και ενας αγώνας του οργανισμού σου?
Κάπως ετσι με αυτογνωσια , γνωρίζοντας τον εαυτό μας προσπαθούμε καθε μέρα , ενα γεύμα τη φορά, μια μέρα τη φορά να τα καταφέρουμε.Δεν κυττάμε πίσω ποσα βήματα μας χωριζουν απο την αφετηρια δεν ζαλιζομαστε να μετρησουμε ποσα βήματα μας χωριζουν απο το τερμα. KEEP GOING

καλη τύχη!

---

Quote:

---

Originally posted by KLEONIKI
Νομίζω οτι αυτο που ζητάς να "βάλεις το χέρι σου στο σημάδι των καρφιών" δεν σου ειναι χρήσιμο.Πιστεύω οτι δυστυχως η εμπειρία του ενος δεν μπορει να πεισει και να κινητοποιησει τον αλλο.Γιαυτο και οι συμβουλες κενες.
Αυτο που πολλοι εδω μέσα εχουμε μοιραστεί σαν θέση υποστηρικτικη με θετικό αποτέλεσμα ειναι ενας συνεχης αγώνας ΄στον οποιο γίνεται κανεις ολο και πιο ικανος και δυσκολεύεται ολο και λιγότερο.Μήπως το να αναπνέεις δεν ειναι μια αγωνία και ενας αγώνας του οργανισμού σου?
Κάπως ετσι με αυτογνωσια , γνωρίζοντας τον εαυτό μας προσπαθούμε καθε μέρα , ενα γεύμα τη φορά, μια μέρα τη φορά να τα καταφέρουμε.Δεν κυττάμε πίσω ποσα βήματα μας χωριζουν απο την αφετηρια δεν ζαλιζομαστε να μετρησουμε ποσα βήματα μας χωριζουν απο το τερμα. KEEP GOING

καλη τύχη!

---

θα πρεπει να απαντησει αυτος που του εχει συμβει....
διαβασε τα threads της βουλιμιας, θυμαμαι μια κοπελα που μας ειπε οτι το εχει ξεπερασει και παει καλα...
εχει καιρο να γραψει, δεν ξερω πως παει τωρα..

:)
thread, ειναι μια σειρα απο posts(δημοσιευσεις) που αφορουν το ιδιο θεμα...
αυτο εδω που ανοιξες εσυ με τιτλο:"Υπαρχει καποιος εδω που να ξεπερασε οριστικα και σε βαθος χρονου τη βουλιμια?", ειναι ενα thread..

Καλησπέρα σε όλους και καλή χρονιά! Είχα αρκετο καιρό να μπω...2sweet2b4go10 μάλλον εμένα λες :-)
Ναι όντως κατάφερα και ξεπέρασα τις βουλιμίες μου και είμαι καθαρή εδώ και κάποια χρόνια. Το πρόβλημα της βουλιμίας το έζησα στην πιο άγρια μορφή του και δυστυχώς τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να το περιγράψουν. Ήμουν πολλά χρόνια βουλιμική , 35 κιλά ,μόνη,καταθλιπτική,απομονω� �ένη και η ζωή μου κρεμόταν από μια λέπτη κλωστή. Δυστυχώς , όσοι κι αν γνωρίζουν για το πρόβλημα σου και όσο κι αν θέλουν να σε βοηθήσουν το κουπί το τραβάς μόνος σου. Οι άλλοι σε νομίζουν απλά για διαταραγμένο άτομο χωρίς να βλέπουν τα πιο βαθιά κομμάτια σου. Σήμερα είμαι 50 κιλά , μένω μόνη,έχω καλή δουλεια,το αμάξι μου, τους φίλους μου και γενικά μια ζώη όμορφη θα έλεγα. Θα φάω και τα γλυκά μου , θα φάω και τους γύρους μου χωρίς να έχω ενοχές και τύψεις!!!
Το φαγητό σταμάτησε να είναι εχθρός μου επειδη κατάφερα να αγαπήσω επιτέλους εμένα. Εκεί είναι το μυστικό. Να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, να δουμε τα όμορφα που έχει,να χαμογελάσουμε γλυκά με τα όσα έχουμε καταφέρει και να του πούμε για μια φορά στη ζωή μας ένα ΜΠΡΑΒΟ.
Σε μένα αυτο συνέβει....Όταν είχα φτάσει στο τέλος , το ένιωθα να με απειλεί, σχεδόν μύριζα το θάνατο...Εκεί πάνω ακριβώς, σε αυτο το λέπτο σημείο , αποφάσισα να κάνω κατι που δεν είχα κάνει ΠΟΤΕ. ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΩ!
Εβαλα νέα ενδιαφέροντα στη ζωή μου. ʼρχισα γυμναστική, μουσική , να γράφω ποιήματα και γενικά νε μεγάλωνω τον κύκλο μου. Έτσι συναντησα σιγα σιγα ανθρώπους που με εκτίμησαν και με αγάπησαν για όσα ήμουν και αυτό μου έδωσε θάρρος και ασφάλεια να συνεχίσω τον αγώνα μου.
Ηταν δύσκολη η μάχη.δεν το ξεπέρασα σε μια μέρα. Θέλει χρόνο προσπάθεια και θέληση. Την πρώτη φορά που εκανα μπάνιο και δε ξέρασα πάνω μου ακόμα τη θυμάμαι. την πρώτη φορα που εφαγα και δεν ξέρασα την φυλάω μέσα μου σαν μαγική εικόνα. Πραγματικά δεν πίστευα οτι θα το ξεπέρασω αλλά με ενα μαγικο τροπο και με μια μαγική δυναμη που έκρυβα μέσα μου το ξεπέρασα!
μπορουμε αν θέλετε να κανονισουμε ολοι εμεις να τα πουμε και απο κοντα καποια στιγμη! Εγω ειμαι απο θεσσαλονικη και θα χαρώ παρα πολυ να γνωρισω απο κοντα ανθρωπους με τα ιδια βιωματα. Ειναι και ενας ορκος που ειχα δωσει στον εαυτο μου....οτι αν ποτε ξεπερασω το προβλημα μου να βοηθησω με ολη μου τη δυναμη και αλλους ανθρωπους που ειναι στο ιδιο λουκι....

Να είσαι πάντα καλά female, δύναμη και παράδειγμα για εμάς τους υπόλοιπους που ακόμη επιδιώκουμε την ψυχική και σωματική μας αποκατάσταση.. και εκεί οδεύουμε καθημερινά με μικρά-μικρά βήματα, σαν αυτά που έκανες κι εσύ. Σίγουρα θέλει δρόμο και προσπάθεια, αλλά πιστεύω πως συμφωνείς κι εσύ ότι το αποτέλεσμα το αξίζει.

Χαίρομαι πραγματικά για εσένα και αδημονώ να σε φτάσω.
Μπράβο σου! Χαιρετίσματα από Αθήνα στην όμορφη Θεσσαλονίκη!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!
Έχω πάρα πολύ καιρό να μπώ και να γράψω. Εντελώς από περιέργεια σήμερα σκέφτηκα να μπω για να δω τι γίνεται. Δεν είχα σκοπό να γράψω αλλά διάβασα την ερώτηση της Μυρτώς και θα ήθελα να τις απαντήσω. Εγώ όπως κάποιοι θα έχεται διαβάσει στο «Αθεράπευτα Βουλιμική» (έτσι πίστευα τότε - Βλακείες) ζούσα 5 χρόνια με το πρόβλημα. Όταν τυχαία βρήκα το site αυτό πίστεψα ότι τελικά δεν είμαι μόνη μου και ότι υπάρχουν άνθρωποι που με καταλαβαίνουν. ΨΕΜΑΤΑ! Και πάλι μόνη μου ήμουν και ξέρετε γιατί; Γιατί ναι μεν το πρόβλημα και τα συμπτώματα του προβλήματος είναι τα ίδια αλλά καθένας έχει την δική του εκδοχή για το πρόβλημα βάση των συναισθημάτων του, και είναι απολύτως φυσιολογικό αυτό. ʼρα κανένας δεν μπορεί να καταλάβει κανέναν. Θέλω να καταλήξω στο εξής: Μυρτώ ξεπέρασα την βουλιμία και την ξεπέρασα όχι γιατί αγάπησα τον εαυτόν μου (υπάρχει κάποιος που να μην τον αγαπά όπως και να είναι εμφανισιακά; άρα πάντα τον αγαπούσαμε)και όλα αυτά τα ανόητα πράγματα που μου έλεγαν αλλά γιατί ισσορόπισα το μυαλό μου. Στο site αυτό θύμωνα πάρα πολύ κάθε μέρα που διάβαζα όλα όσα έγραφαν και που ο καθένας λέγοντας τα δικά του φαινόταν στα μάτια των άλλων «ειδικός» (δεν αναφέρομαι σε κάποιον συγκεκριμένα). Όταν λοιπόν διάβαζα επανελλημένα την φράση «Έφτασα στο θάνατο και γύρισα πίσω» τότε ήταν που έβγαινε οργή από μέσα μου, τώρα έχω να απαντήσω σε αυτό: Ποιος είναι από όλους εμάς (γιατί και εγώ το είχα πει και λυπάμαι που το λέω) σε θέση να μιλήσει και να αναφέρει οτιδήποτε έχει σχέση με τον θάνατο;Κανένας μας πιστεύω, σε αυτή την ζωή δεν ήρθαμε να μιλήσουμε για θάνατο αλλά να ζήσουμε και να προσφέρουμε: Αγάπη - Ελπίδα -Ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μας. Ισσοροπία λοιπόν μυαλού χρειάστηκα (εγώ του λάχιστον) και αναγνώριση. Αναγνώριση στο τι έκανα και σε ποιο σημείο θα κατέληγα αν συνέχιζα. Ξέρω πολύ καλά ότι θα παρεξηγηθώ από πολλούς για όλα τα παραπάνω που γράφω, αλλά δεν με πειράζει. Την ελευθερία λόγου την έχουμε για να λέμε τις απόψεις μας και τα πιστεύω μας. Να είσται όλοι καλά και εύχομαι μέσα απ' την καρδιά μου ο καθένας να βρει τον δρόμο του, γιατί στον καθένα αξίζει!

Γεια και χαρα
Ήμουν και εγώ βουλιμική με όλα τα συμπτώματα εκτός των εμετών. Μέχρι εκεί δεν έφτασα ευτυχώς. όμως είχα βαρεθεί πραγματικά στην λούμπα που είχα πέσει για πολλά χρόνια και δεν με άφηνε να ευχαριστηθώ τίποτα. Έτσι άρχισα να ψάχνω πληροφορίες σε διάφορες πηγές για πιθανούς τρόπους αντιμετώπισης. Εντόπισα που ήταν το πρόβλημα σε ψυχολογικό επίπεδο και άρχισε δουλειά με τον εαυτό μου.
Πήρε πολλά χρόνια η ?θεραπεία? και ίσως ήταν καλύτερα αν είχα απευθυνθεί σε ψυχολόγο αλλά έστω και έτσι η θέληση για νέα ζωή λειτούργησε και απαλλάχθηκα από όλα αυτά τα ενοχικά αισθήματα που συνδέονται με την βουλιμία.
Πάντως όπως είπε και η προηγούμενη φίλη η αγάπη για τον εαυτό μας είναι ένα σημείο κλειδί αλλά για να φτάσεις εκεί θέλει αυτοπαρατήρηση.
Να δεις τι είναι αυτό που σου χαλάει την εικόνα του εαυτού σου ( είναι πιθανών να έχει δημιουργηθεί και από άλλους το πρόβλημα?.μαμά, μπαμπάς, σύντροφος , ΜΜΕ κτλ), επίσης το αλλάζεις συνήθειες παλιές με νέες ποιο δημιουργικές (γυμναστήριο, περιπάτους σε πάρκα αν βαριέται κανείς την γυμναστική) Γενικά το να δεις τι σε βαραίνει στην καθημερινή σου ζωή, τι σου προκαλεί μιζέρια και κατάθλιψη η οποία σε οδηγεί σε ανορεκτικες-βουλιμικές καταστάσεις. Είναι δύσκολο αρκετά γιατί τουλάχιστον εγώ είχα να αντιμετωπίσω και πρόσωπα που κατάλαβα ότι με οδηγούσαν σε τέτοια προβλήματα και έπρεπε με επονείδιστο πολλές φορές τρόπο να τους σταματήσω.

Ratataplan περίπου τα ίδια κι εγώ...

Ευτυχώς, είναι σε ύφεση η διαταραχή και έχω αποκτήσει,χωρίς τη βοήθεια ειδικού,κάποιον αυτοέλεγχο για τους τελευταίους μήνες.
Σαφώς, και μερικοί διατροφικοί <<εκτροχιασμοί>>υφίστανται ακόμα, αλλά σε ελεγχόμενο βαθμό - μπορεί να μη κινούνται και στα πλαίσια συμπεριφοράς ατόμου με διατροφικό πρόβλημα -και χωρίς να έχουν και άμεσο αντίκτυπο στη σχετικά καλή μου ψυχολογική κατάσταση.

Μπορεί ( ελπίζω ) το μαρτύριο να πέρασε...Οψόμεθα...

Θέλω να πω ένα πολυ μεγαλο μπράβο σε ολους αυτούς που είχαν την δύναμη της ψυχής, το πείσμα και την θεληση να βγουν από το φαύλο κύκλο της βουλιμίας.... Σας θαυμάζω κ εύχομαι να καταφέρουμε κ εμεις να "νικήσουμε" αυτό το κόλλημα του μυαόύ μας....

ΜΠΡΑΒΟ!!!

Μακάρι Κλεάνθη μου να απαλλαχθούμε εντελώς.
Ο πόλεμος δεν χάθηκε ακόμα και αν «πέσουμε» σε μια από τις μάχες μας