Γεια σας παιδιά!
Λοιπόν, και η δική μου ιστορία δε διαφέρει πολύ από τις εμπειρίες όλων που έχουν γράψει κατά καιρούς? Όταν γεννήθηκα ήμουν ένα πολύ παχουλό μωρό, μάλιστα είχαν πει στη μαμά μου πως "αυτή η κόρη σου ποτέ δε θα είναι αδύνατη". Στο δημοτικό συνέχισα να είμαι το παχουλό παιδάκι, στο γυμνάσιο και το λύκειο η κάπως υπέρβαρη έφηβη... και όταν μπήκα πια στο πανεπιστήμιο άρχισε να εκδηλώνεται το πρόβλημα. Με ύψος 1.73 και βάρος 78 κιλά, ξεκίνησα τις δίαιτες με σκοπό να φτάσω τα 62 που μου λέγανε ότι είναι το ιδανικό μου βάρος.
Από τότε μέχρι σήμερα, 6 χρόνια αργότερα, όχι μόνο δεν έχω αγγίξει ποτέ το ιδανικό μου βάρος αλλά ζω μαζί με την κοινή μας "φίλη", τη βουλιμία... Η οποία μου έκανε παρέα κάθε φορά που ήμουνα χάλια ψυχολογικά, και που για κάθε ώρα ανακούφισης που μου χάριζε με φόρτωνε μετά με 10 ώρες τύψεων, μιζέριας και αυτολύπησης... Πίστευα πως τρέχοντας στην τουαλέτα μετά από κάθε κρίση δεν θα έβαζα κιλά κι έτσι θα απολάμβανα και το φαγητό... Τώρα όμως ξέρω ότι το πρόβλημά μου δεν ήταν να μπορώ να τρώω όσο θέλω χωρίς να βάζω κιλά. Το πρόβλημα είναι ότι πάντα ήμουνα κλειστός χαρακτήρας και καθόλου εκδηλωτική... οπότε όλα μου τα συναισθήματα συνήθιζα να τα πνίγω καταβροχθίζοντας φαγητό. Αντί να τα εκφράσω εκδηλώνοντάς τα στους άλλους, τα έπνιγα μέσω του φαγητού και μετά τα απέβαλλα από μέσα μου μέσω του εμετού...
Μέσα σ? αυτά τα 6 χρόνια έχω ζήσει και περιόδους που νόμιζα ότι δε θα ξαναγυρνούσα στα ίδια, περιόδους που προσπαθούσα με γυμναστήριο και διατροφή και διαιτολόγους να λύσω μια για πάντα το πρόβλημα των κιλών. Ή περιόδους που δοκίμαζα κάθε στερητική δίαιτα και κάθε καινούριο συμπλήρωμα διατροφής που υποσχόταν θαύματα. (Πόσα πεταμένα λεφτά...) Όμως πάντα κατέληγα στις ίδιες πρακτικές, γιατί τόσο καιρό προσπαθούσα να αντιμετωπίσω τα εξωτερικά αποτελέσματα και όχι τις αιτίες που με οδηγούσαν στην ψυχαναγκαστική κατανάλωση φαγητού. Κάθε φορά που προσπαθούσα και κατάφερνα να χάσω κιλά, ήταν λόγω εξωτερικών κινήτρων... οπότε μόλις εξαφανιζόντουσαν αυτά από τη ζωή μου ξαναγυρνούσα στις ίδιες συνήθειες... Και το γελοίο είναι ότι ακόμα και στα κιλά με τα οποία ένιωθα καλά, κανένα πρόβλημα δε λυνόταν μόνο και μόνο επειδή είχα αδυνατίσει...
Τόσο καιρό βλέπω ότι ζω τη ζωή μιας άλλης... δεν ευχαριστήθηκα ποτέ τίποτα, ούτε καν τα καλά πράγματα που μου έχουν συμβεί ή άλλους στόχους που είχα πετύχει... μια ζωή με το βραχνά των επιπλέον κιλών, και τη σκέψη του πόσο διαφορετικά θα μπορούσα να τα είχα ζήσει όλα αν ήμουν αδύνατη... Και κάθε πρωτοχρονιά, μέσα στους στόχους της νέας χρονιάς η φράση "θα γίνω 65 και θα σταθεροποιηθώ μια και καλή". Τι φαύλος κύκλος...
Ε λοιπόν, βαρέθηκα πια! Βαρέθηκα να αποτυχαίνει κάθε καινούρια αρχή τύπου "από αύριο μόνο υγρά", βαρέθηκα την απογοήτευση και τη μιζέρια, βαρέθηκα να χάνω ευκαιρίες στη ζωή μου επειδή "δεν είμαι στα κιλά που θέλω", βαρέθηκα να προσποιούμαι και να υποκρίνομαι. Γι' αυτό λέω να αποχαιρετήσω μια και καλή τη "φίλη" αυτή... που αρκετές φορές με έχει τρομάξει με τα συμπτώματά της (ξέρετε τι εννοώ όσοι καταφεύγατε σε εμετούς...) και που μου έχει κάνει τη ζωή κόλαση!
Ήμουνα πολύ περήφανη τόσο καιρό... σε κάθε νέα κρίση έλεγα πως θα είναι και η τελευταία, πως δε χρειάζεται να μιλήσω σε κανέναν για αυτό, πως δε με αφορά εμένα αυτό το πρόβλημα γιατί είναι προσωρινό... (ναι, γι? αυτό κράτησε 6 χρόνια...)
Είχα διαβάσει πριν ένα χρόνο ένα βιβλίο αυτοβοήθειας για τη βουλιμία. Και δεν ακολούθησα τις συμβουλές του γιατί στόχος του ήταν να ξεπεραστεί το πρόβλημα και όχι το να χάσεις βάρος... Δε μπορώ να συμβιβαστώ με τα 78 κιλά, ενώ ξέρω πως μπορώ να είμαι κανονική. Δε θέλω να εγκαταλείψω την προσπάθεια να αδυνατίσω! Καταλαβαίνω όμως πως το κάνω με λάθος τρόπο... είμαι δυστυχώς της νοοτροπίας "όλα ή τίποτα", που μου έχει κάνει πολύ κακό σε όλους τους τομείς της ζωής μου! Είμαι πολύ ανυπόμονη, ξέρω όμως τώρα πως όποια μέθοδο express και να ακολουθήσω δε θα έχει ποτέ μόνιμο αποτέλεσμα...
Οπότε αποφασίζω για τη νέα χρονιά να αποχαιρετήσω αυτή την άσπονδη φίλη μια για πάντα! Όχι από τις 2/1, από σήμερα κιόλας!
Συγγνώμη αν σας κούρασα... θέλω πραγματικά αυτή τη φορά να τα καταφέρω και νομίζω πως το να "μιλάω" εδώ σε άτομα που με καταλαβαίνουν θα με βοηθήσει.
Φιλιά σε όλους!
