Help

Ξεκίνησα να σας διαβάζω εδώ και λίγο καιρό και μόλις σήμερα αποφάσισα να κάνω εγγραφή στο site αυτό. Είμαι η R1, 35 χρονών και τα κιλάκια μου τα κουβαλώ εδώ και 5 χρόνια περίπου. Ξεκίνησα να βάζω κιλά όταν μου συνέβη κάτι που δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω συναισθηματικά και το έριξα στα ποτό. Ήταν για μένα το μέσο για να ξεφύγω και είναι ακόμη. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω προσπαθήσει αρκετά για να τα χάσω, ξέρετε μερικές προσπάθειες και μετά ερχόταν η κούραση, αδιαφορούσα και τα παράταγα. Αυτή τη στιγμή ζυγίζω 80 κιλά και έχω ύψος 1.65 . Δεν νοιώθω καλά με τον εαυτό μου, αναζητώ το κορίτσι που ήμουν και νοιώθω αστάθεια. Νομίζω ότι όλοι ασχολούνται με τα κιλά μου και ντρέπομαι γι αυτό. Να σημειώσω δε, ότι είμαι βουλιμική από τα 18 μου και πρόσφατα πέρασα ένα επεισόδιο οισοφαγικής στένωσης, μετά το οποίο έβαλα και τα τελευταία 10 κιλά μου μετά από την θεραπευτική αγωγή που μου έδωσαν(ήμουν γύρω στα 70 πριν). Δεν ξέρω γιατί σας γράφω...ίσως γιατί αναζητώ τη βοήθεια σας, ίσως γιατί μου λείπει ένα σπρώξιμο για να ξεκινήσω να ενδιαφέρομαι και πάλι για τον εαυτό μου, ίσως..... δεν ξέρω. Δεν μπορώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Συναισθηματικά είμαι καλυμμένη από την αγάπη του άντρα μου και του γιου μου, όμως κάτι λείπει ....Ο αυτοσεβασμός μου, η αναγνώριση της προσωπικής αξίας ? Τι να κάνω για μένα ? Πως μπορώ να σταθώ και πάλι στα πόδια μου? Πως μπορώ να αρχίσω να χάνω βάρος και να αποκτήσω την αυτοεκτιμηση μου? Μπορεί κανείς να βοηθήσει? Μπορεί καποιος να με καταλάβει? Θα ήθέλα πολύ να ακούσω τις σκέψεις σας για τα παραπάνω και εαν είναι δυνατό να είχα κάποιες προτάσεις από εσας σχετικά με κάποια δίαιτα αλλά κυρίως για τον τρόπο που μπορούμε να στηρίξουμε την όποια προσπάθεια. Σας ευχαριστώ

Καμία απάντηση.....:( Με βλέπω μέχρι να γράψει κάποιος να 'χω πάρει αλλά 10 κιλά. Με έχει πιάσει μανία με το φαγητο εδώ και μερικές μέρες. Πως τα καταφέρνετε εσείς βρε παιδιά να έχετε αυτοελεγχο?

Γεια σου κοριτσακι! Και καλως ήρθες!!

Νιωθω την κραυγη αγωνιας σου, αλλα δεν μπορω να σου πω κατι να σε βοηθησω.....
Οσον αφορα τον αυτοέλεγχο όμως, θα ήθελα να σου πω, πως ο λογος υπαρξης των περισσοτερων εδω μεσα ειναι ακριβως το οτι δεν τον εχουμε!!! και το οτι πιστευουμε πως οοοοοολοι οι αλλοι τον εχουν εκτος απο εμας....
Θα κλεισω μονο προτεινοντας σου να αγαπησεις τον εαυτο σου μεσα απο τα ματια του παιδιου σου....ισως να ειναι λιγο, ειναι ομως το πιο σημαντικο, ειδικα αν σκεφτεις πως υπαρχουν και αλλοι με αντιστοιχα προβληματα που ουτε καν την αγαπη ενος παιδιου δεν μπορουν να εχουν...

Γεια σου R1.
Στα αλήθεια είναι πολύ δύσκολο να πει κανείς κατι διαβάζοντας αυτές τις λίγες γραμμές και χωρίς να βλέπεις τον άλλο απέναντι σου.
Όλοι μας εδώ αντιμετωπίζουμε προβλήματα με την λήψη της τροφής είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο. Όλοι μας προσπαθούμε να βρούμε τις λύσεις και πολλές φορές ο αγώνας μας αυτός μας φαίνεται μάταιος. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι γράφουμε και αναζητούμε να βρούμε τι φταίει μέσα από τους άλλους είναι καλό. Ολοι μας θελουμε ένα μικρο σπρώξιμο για να κάνουμε ή να μην κάνουμε πράγματα, ολοι θέλουμε βοήθεια και χειραγώγηση όμως μη ζητάς ετοιμες απαντήσεις από άλλους για σενα. Δεν σε μαλωνω απλά προσπαθώ να ανοίξουμε κουβέντα για σενα αν το θες και εσυ. Ίσως γράφοντας κάποια πράγματα δεις σκέψεις που δεν ήθελες να δεις, πράγματα που θες να κρύψεις από τα ιδια σου τα μάτια. Και μπορεί να δεις απαντήσεις που θα σου δημιουργήσουν συναισθήματα και σε βοηθήσουν να κατανοήσεις πράγματα.
Έγραψες ότι αναζητας το κορίτσι που ήσουν καποτε και νοιώθεις αστάθεια. Ποιο είναι αυτό το κορίτσι ακριβώς? Τι εκανε διαφορετικό πριν και τωρα δεν το κανει?
Αστάθεια ποτε και γιατί νοιώθεις?

Quote:

---

Originally posted by ratataplan
Στα αλήθεια είναι πολύ δύσκολο να πει κανείς κατι διαβάζοντας αυτές τις λίγες γραμμές και χωρίς να βλέπεις τον άλλο απέναντι σου.

---

Πολλές φορές ( και ειδικά σ' αυτό το φόρουμ ) είναι πιο εύκολο να ομολογήσεις το πρόβλημα σου ακριβώς επειδή δε βλέπεις τον άλλον...ʼρα να πάρεις και συμβουλές μέσω των απαντήσεων των άλλων μελών...Η ανωνυμία και το γεγονός ότι δε φαίνεται η εξωτερική σου εικόνα, στά δικά μας προβλήματα, είναι φοβερά σημαντική...

Έτσι ακριβώς όπως τα λες Kleanthi, η ανωνυμία αυτή ειναι που με εκανε να γραψω δυο λόγια για το τι νοιώθω..λίγα αλλά τα έγραψα..παρόλο που και πίσω από αυτή ντρέπομαι γι αυτό που είμαι. Ντρέπομαι για τα κιλά που έβαλα, για το σώμα μου που νομίζω ότι όλοι παρατηρούν κι ας μην είναι κάτι το υπερβάλλον (λόγω σωματοτυπου), για τη χαμηλή αυτοεκτίμηση και για πολλά άλλα.

Το κορίτσι που ψάχνω να βρω ξανα είναι αυτό που έχω στο μυαλό μου. Αυτό που όταν ήταν έτσι όπως ήταν είχε πάλι τις ίδιες εμμονές (για να μην πω μεγαλύτερες) και ήθελε απεγνωσμένα να χάσει βάρος, όντας 53 κιλά. Τότε ένοιωθα περίεργα με τα κιλά μου, ήθελα να τα διώξω κι ας υπήρχαν μόνο στο μυαλό μου. Στην ουσία αυτό που ήθελα να διώξω ήταν η ανασφάλεια μου. Κοιτάζω φωτογραφίες μου πριν 5 χρόνια και αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό που δε μου άρεσε τότε, και πραγματικά δεν βρίσκω κάτι να πω. Ίσα, ίσα...όλα ήταν στο μυαλό μου. Η διαφορά τότε με τώρα είναι ότι τώρα πια το μόνο πράγμα που ξεχωρίζω είναι ότι στις τότε φωτογραφίες το κορίτσι αυτό, όπως και να ένοιωθε ή να ηταν γελούσε ενώ στις μετέπειτα δεν υπάρχει ούτε μία να δείχνει κάποιο συναίσθημα. Όλες δείχνουν έναν άνθρωπο ανέκφραστο κι εννίοτε στρυφνό. Ίσως, συνήθως στρυφνό. Μια αηδία, απογοητευση και απέχθεια για όλα....αν μπορεί να καταλάβει κάποιος τι εννοώ. Δεν είμαι εγώ αυτή, στα σίγουρα δεν είμαι (η στρυφνή εννοώ). Φωτογραφίες δε θέλω να βγαίνω πια...δε θέλω να υπάρχει κάτι που να μπορούν να δουν οι άλλοι και να μπορούν να το περιγράψουν ή να το συγκρίνουν, και όταν γίνεται αυτό θυμώνω...εξου πιθανόν και η στρυφνή φάτσα.....

Έχω πολλές φορές σκεφτεί το τι γίνεται από εδώ και πέρα..έχω σκεφτεί αυτό που είπε η Εβελυν, να δω και να αγαπήσω τον εαυτό΄μου μεσα από τα μάτια του παιδιού μου...όμως νοιώθω αδύναμη και γι αυτό, εδώ δε μπορώ να φροντίσω το μωρό μου...το έχω αφήσει να κάνει τα βήματα του στα ίδια μονοπάτια με τα δικά μου. Έχει αρχίσει να παίρνει βάρος και όταν προσπαθώ να το συγκρατήσω, με όλες τις έννοιες (να συζητήσω και οτιδήποτε άλλο) μου λέει "μα αφού δεν έχω τι να κάνω, γι αυτό θέλω να τρώω"..........πολλά τα αποσιωπητικά εδώ...........Εχθές μίλαγα μαζί του και ζητούσα τη βοήθεια του. Του είπα ότι θέλω να κάνω κάτι για να χάσω βάρος (αυτό που στην ουσία με ενοιαζε εκείνη την ώρα, αφορούσε εκείνον, ( ήταν για να τον κάνω να πιστέψει ότι θέλω τη στήριξη του για να προσπαθήσουμε παρέα οι δυό μας- το κέντρο όμως ήταν εκείνος) και η απάντηση του ήταν "Μα αφού μανούλα μου εσύ είσαι μια κούκλα-σου είπε κάποιος κάτι ? γιατί θες να αδυνατίσεις?"

Δεν ξέρω έχω αρχίσει και χάνω τη ροή του λόγου και της σκέψης μου....όταν έγραψα εδώ, έγραψα για να ακούσω κάτι από εσάς να με ενθαρρύνει να μπορέσω να κάνω κάτι με τον εαυτό΄μου και εν συνεχεία για να μπορέσω να στηρίξω και το μωρό μου...τώρα τα έχω μπλέξει. Δεν ξέρω τι να κάνω, μάλλον κάνω κάτι λάθος. Θεώρησα ότι αν εγώ σταθώ δυνατή και σταθερή σε αυτό που θέλω να κάνω θα βοηθήσω πρώτα εμένα ΄και κατ' επέκταση και το γιο μου (πριν αρχίσει να έχει ουσιαστικό πρόβλημα) αλλά τώρα νοιώθω αδύναμη....σα να μη μπορώ να συνεχίσω να μιλάω, σα να περιμένω ότι όλοι θα μου καταλογίσετε κάτι..(και δίκιο θα έχετε δηλαδη). Αυτό που με πληγώνει΄είναι αυτή η αδυναμία και ότι θέλω να κάνω το γιο μου να αισθάνεται ότι δεν εξαρτώνται όλα από τα κιλά μας...αλλά αυτό πρέπει να το καταλάβω εγώ πρώτα ..¨(

ratataplan,

ειδικά σε εσένα, έτσι όπως με προσέγγισες, έγραψα κάποια πράγματα για μένα..είναι κι άλλα πολλα βεβαια. Δε θεώρησα ότι με μαλώνεις...αντιθέτως ήσουν η αφορμή για να πω κάτι παραπάνω....Σας ευχαριστώ όλους που με διαβάσατε και όλους όσοι μου γράψατε.

R1 δεν χωράνε τα ευχαριστώ σε αυτό το φόρουμ.
Νοιώθω την αγωνια σου γιατί απλά μοιάζει με την δική μου.
Υπάρχουν φορές που νοιώθω και εγώ τόσο μπερδεμένη που μου έρχεται να τα παρατήσω όλα. Και είναι και άλλες φορές που όλα φαίνονται να έχουν πάρει το δρόμο τους. Το καλο είναι ότι τουλάχιστον είναι θετικό ότι κάτι έχουμε καταλάβει από το πρόβλημα μας. Και το πρόβλημα μας είναι στο μυαλό μας.
Ήσουν 53 κιλά είπες και ήθελες να αδυνατίσεις κι άλλο. Και εγω τα ιδια. Οσο θυμαμε τον ευατο μου παντα μα πάντα ήθελα να αδυνατίσω. Προσπάθησα να θυμηθώ την πρώτη σκέψη που έκανα τότε και μπήκε αυτό το «μικρόβιο» Το μόνο που θυμάμαι έντονα τώρα ποια είναι τα αλλά παιδάκια στο σχολείο που με κορόιδευαν χοντρή, Είναι και άλλες καταστάσεις που συνέβαλλαν σε αυτό. Δεν επηριπτω ευθυνες στους αλλους με αυτό.
Ναι στο μυαλό μας είναι το πρόβλημα και στην ανασφάλεια που μας κάνουν ή μας έχουν κάνει οι αλλοι να νοιώθουμε ενίοτε.