ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ

Γεια σας. Μου είναι δύσκολο να γράψω κάτι κ εγώ! Δέν έχω μιλήσει ξανά για αυτό! Είμαι βουλιμική εδώ κ 2 χρόνια! Η ιστορία μου είναι πάνω κάτω όμοια με όλες τις άλλες που διάβασα!!! Μέχρι τα 14 μου ήμουν 70 κιλά με ύψος 1.63! ήμουν πολύ κοινωνική, με αρκετές παρέες, κ αριστούχος μαθήτρια! Ένοιωθα ότι είχα λίγα κιλά παραπάνω αλλά δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα! Κάποια κακόγουστα αστεία συμμαθητών έγιναν οι αιτία να χάσω 20 κιλά με δική μου δίαιτα που δεν ήταν «δίαιτα express». Μόλις αδυνάτισα, όλοι μου έλεγαν πόσο όμορφη έχω δίνει, τι ωραία αλλαγή, μπράβο που τα κατάφερα κτλ! Με την αλλαγή αυτή, που διήρκισε μέχρι τα 16 μου περίπου, άρχισα να νοιώθω κ θηλυκό, κάτι που δεν το ένοιωθα πριν, τόσο επειδή ντυνόμουν συνέχεια με φόρμες όσο κ επειδή δεν με είχαν προσεγγίσει ερωτικά άτομα του αντίθετου φίλου. Μετά από περίπου μισό χρόνο άρχισαν τα συμπτώματα της βουλιμιάς?.! Πέρα από εκεί ι ιστορία είναι γνωστή σε όλους εμάς. Κάθε βράδυ υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι αύριο δεν θα σε ταπεινώσω ξανά!! Κάθε μέρα αναζητώ το πείσμα μου κ την πειθαρχεία μου αλλά κάθε μέρα με διαψεύδω! Από το Σεπτέμβριο, στην πρόθεση μου να απαλλαγώ από αυτή την κακή συνήθεια σταματησα να κάνω εμετους κ προσπαθησα να αγαπησω τον ευατο μου! Όμως οι κρισεις μου συνεχίστηκαν σε σημειο που εφταναν κ τις 3 την ημέρα! Τωρα εχω φτασει 60 κιλα με υψος 1.65 κ νοιώθω πολύ άσχημα με τον εαυτό μου, με το σώμα μου!! Ντρέπομαι για εμένα, ντρέπομαι που ψάχνουν οι γονείς μου κ η αδερφή μου το ψυγείο να βγουν κάτι να φάνε κ τις πιο πολλές φορές λείπει επειδή εγώ το έχω καταβροχθίσει αμάσητο, ντρέπομαι που προκαλώ στον εαυτό μου εμετό, όταν κοιτιέμαι στον καθρέφτη με τα μάτια δακρυσμένα μετά το άδειασμα μου στην τουαλέτα βλέπω πόσο χαμηλά έχω φτάσει, πόσο μηδενίζω την αξιοπρέπεια μου, πόσο με απογοητεύω, κ μετά το κλάμα στο δωμάτιο μου?..! απλά ντρέπομαι?..

ΘΕΛΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΝΑ ΚΑΝΩ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ!!!

Μαγδαληνή...η ντροπή,οι ενοχές,η αυτολύπηση είναι επακόλουθα των δικων μου βουλιμικών επεισοδίων...Είναι και η τρομερή στενοχώρια και η απομόνωση επίσης...Και πολλά άλλα ακόμη...Θα μπορούσα να γεμίσω μια σελίδα από λέξεις που χαρακτηρίζουν την κατάσταση...

Περιττό ν' αναφέρω , λοιπόν,πόσο όμοιες είναι οι περιπτώσεις μας...

Όλοι θέλουμε, να κάνουμε ότι κάνουμε ( ή κάναμε ) στα κρυφά,να μην καταλαβαίνει κανείς τίποτα,να κρύβουμε την κατάσταση,να προσποιούμαστε,να βυθίσουμε κάπου μέσα μας την τεράστια ντροπή που νιώθουμε...

Αυτό μήπως δηλώνει και αναβλητικότητα στο ν'αντιμετωπίσουμε την κατάσταση;Μήπως ήρθε η ώρα να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και ν'αποδεχτούμε τον εαυτό μας μαζί με το πρόβλημα του ;

Magdalini
Στρίμωξε τον εαυτο σου και Ρώτα τον κατά πόσο και σε τι βαθμό είσαι διατεθειμένη να κανείς για να ξεφύγεις από αυτό το πρόβλημα?
Έχεις σκεφτεί κάποια πράγματα που θα μπορούσαν να σε βοηθήσουν?