φαντασματα

Στο στομα μου εχω ακομη την οξινη γευση του υδροχλωρικου και η γλωσσα μου παραμενει μουδιασμενη..
Μα η μνημη μου ειναι αυτη που ακομη πιο νοσηρη με κανει να νιωθω.

Ηταν Κυριακη οταν περπατουσα σε μια πλατεια
και ειδα μια γυναικα γυρω στα πενηντα να ερχεται καταπανω μου σε κατασταση μαλλον χαμενη.
Ειχε το θλιμμενο βλεμμα που εχουν ολοι οι ανθρωποι απογοητευμενοι απο τη ζωη,
εξαντλειμμενοι και αδιαφοροι-
και που ευκολα συναντας σε μια απροσωπη μεγαλουπολη.
Εκεινη τη στιγμη αρχισε μπροστα μου να φανερωνει
οση βρωμια ειχε καταναλωσει πριν λιγη ωρα-
στο προσωπο της εβλεπα οτι ολα αυτα ειχαν σκοπο
μαλλον να τη δηλητηριασουν παρα να τη θρεψουν ενω,
το χειροτερο απο ολα ηταν οτι εκεινη
εμοιζε να το γνωριζει.
Ουτε που εσκυψε οπως θα εκανε ο καθενας
παρα μονο σταματησε μεχρι να φτυσει οτι απεμεινε και συνεχισε να περπαταει.
Ηταν αδιαφορη γι αυτο που της συνεβη περισσοτερο και απο τους ιδιους τους περαστικους.
Τη ρωτησα αν ηταν καλα και αν χρειαζοταν λιγο νερο μα δε φανηκε να με ακουει βυθισμενη στις σκεψεις της,
καθως συνεχισε να απομακρυνεται σαν..για φαντασου..
βιαστικη.
Εμεινα πολυ ωρα να αναρωτιεμαι αν την ειδα η αν το φανταστηκα στο ιδιο σημειο που πριν λιγο ειχε κανει εμετο κατα ειρωνια ετοιμη να κανω το ιδιο.
Στο χαρακωμενο προσωπο της μου φανηκε πως αναγνωρισα κατι οικιο..
ισως να ημουν εγω.
Αναρωτιεμαι αν θα προλαβω να ζησω
μα αν αυτο γινει δεν επιθυμω να ειναι ετσι.
Το φαντασμα μου πηρε σαρκα,
μου γυρισε την πλατη κι αν ακομη δισταζει
θα φυγει μακρια.
Εχουμε τη δυναμη να ορισουμε τους κανονες,
να παλεψουμε με το δαιμονα που εχουμε μεσα μας
και που εμεις δημιουργησαμε..
Ανεξαρτητα απο τις αιτιες-κακα τα ψεματα-
εμεις επιμελως θρεψαμε μεσα μας την αυτοκαταστροφη
και μονο εμεις εχουμε τη δυνατοτητα
να την απαρνηθουμε..

Με συγχωρειται για την αδυναμια του λογου μου

------------------------------------------------------------
εχω μια ασχημια
εχω μια φιλη
που το ονομα της
απο βητα αρχιζει

δεν ειναι η βαλια
ειναι ο λυκος
που με καρφια
το μυαλο μου στολιζειText

Με συγκλόνισες κοπέλα μου...

Evey καλώς ήλθες στην κοινότητα μας!


Η περιγραφή μιας νοσηρής κατάστασης είναι, το λιγότερο, τόσο άσχημη όσο την περιέγραψες.Σίγουρα θα 'θέλες όλες αυτές οι λέξεις να μην ήσαν απλά μέρη του λόγου,αλλά λύσεις στο πρόβλημα,αλλά πως να πιστέψουμε τώρα πια πως όλα περνούν τόσο εύκολα;
Πίστεψε με,εμείς εδώ έχουμε βιώσει τέτοιες καταστάσεις και έχουμε βασανιστεί αρκετά.

Παρ'όλα αυτά,δε μπορώ να προσπεράσω πως κλείνεις με κάποιο λυτρωτικό, περί ίασης, μήνυμα το οποίο δίνει μια νότα ελπίδας και υποβόσκουσας αισιοδοξίας για το μέλλον.

Εύχομαι,λοιπόν,να πραγματοποιηθεί η επιθυμία σου ν' απαρνηθείς για πάντα την <<αυτοκαταστροφή>> σου και να έχεις μια καλή και επιτυχημένη προσπάθεια σε ότι και αν αποφασίσεις να κάνεις...

ο καθενας μας εχει τη δικη του ιστορια με τους δικους της αριθμους..
ποσους μηνες?
ποσα χρονια?
ποσες φορες καθε μερα?
αυτο που περιεγραψα ηταν κατι που βιωσα και που με στιγματισε πριν λιγες μερες..
κι αν συνεχιζω να εχω επισοδεια
συχνοτερα απο οσα φανταζεστε για καποιον που μιλαει ετσι
ειναι γιατι ακομη το φαντασμα δισταζει-
συχνα οι εικονες εναλλασσονται και αυτος που φευγει δεν ειναι ο αρρωστος εαυτος μου
αλλα εγω
και το ελπιδοφορο μηνυμα ανατρεπεται
αρα κλεανθη μου τιποτα δεν περναει τοσο ευκολα!
οσοι ομως ειμαστε εδω ειτε γραφουμε ειτε διαβαζουμε και δακρυζουμε μπροστα στην οθονη
ειναι γιατι εχουμε επιγνωση του οτι ειναι πλεον καιρος να σταματησουμε να τραυματιζουμε την ψυχη και το σωμα μας
για λαθη που ειτε δεν καναμε εμεις ειτε καναμε και δεν μπορουμε να μας τα συγχωρησουμε.
οπως κι εσεις ετσι και εγω εχω βασανιστει
μα δεν ειμαι εδω για να τα βαλω αυτα σε ζυγαρια-
Αν χασουμε και την τελευταια αυτη που σε ολους μας υπαρχει ελπιδα
και γυρισουμε εμεις την πλατη
τιποτα δε θα μεινει να μας κοιταζει να φευγουμε..
παρα μονο φαντασματα.