Θέλω την γνώμη σας..
Η στάση μου μεσα στο σπίτι έχει αλλάξει αρκετά τους τελευταίους 2 μήνες. Αποφεύγω καταστάσεις, που με κάνουν χειρότερα, κοιτάζω να φεύγω κ να λείπω όσο μπορώ περισσότερο τις ώρες που γίνονται καυγάδες κ ας πάω κ κάθομαι μόνη μου στην παραλία. Κάνω τις δουλείες με μεγάλη πίεση κ μόνο όταν λείπουν οι υπόλοιποι, γενικά δεν θέλω να κάθομαι ούτε μαζί τους. Προτιμώ να είμαι σπίτι μόνο για να κοιμάμαι ή να κάνω το μπάνιο μου, αν κ αυτό το απέφευγω τις ωρες που ειναι εκει ο πατέρας μου, γιατί μου κανει γκρίνια ότι του χαλάω πολύ νερό κ γεμίζω τον βόθρο κ πρέπει να πληρώνω, το νερό που ξοδεύω, το βόθρο που γεμίζω, μέχρι κ το φαγητό που τρώω. Εντάξει, τσοντάρω δεν ειμαι γαϊδαρα, αλλά δεν είναι κ τόσο ωραίο να έχεις ένα πατέρα να σε λεει τεμπελα, πολυεξοδη κλπ.
Αυτό που με έχει εκνευρίσει είναι η δυσπιστία τους, αν είναι δυσπιστία δεν ξέρω, γιατί με κοιτάζουν με μισό μάτι τελευταία, (η μανα μου) ότι κάπου πηγαίνω, κάτι κάνω, κάτι τους κρύβω.
Τους είπα ότι σας ειχα πει πως εχω καταθλιψη κ εσεις γελαγατε κ παράδειγμα την Τετάρτη που για εκεινη την ημερα έγινε η όλη κουβέντα, είχα ψυχοθεραπεία. Δεν καταλαβαινουν τι κάνω εκει κ επιμενουν που έχω μπλέξει να ρωτάνε.
Δεν θέλουν να δεχτούνε ότι έχω πρόβλημα; Πως δηλαδή αντί σαν γονιός να κοιτάξει να δεί τί είναι αυτό που απασχολεί το παιδί του κ είναι σε αυτή την κατάσταση, να το βοηθήσει κάπως, κοιτάνε να βρούνε τι κρύβεται αλλό πισω απο αυτό;
Δεν μου κολλάνε όλα αυτα! Τι είναι το τοσο περίεργο κ το κακό στην ψυχοθεραπεία; Μάλλον δεν πιστεύουν ότι πηγαίνω εκεί;
