Τελικά μπορεί να υπάρχει "δεν μπορώ" κι "όχι δεν θέλω"
Καλησπέρα σε όλους. Είμαι η Sofi. Ψάχνοντας ακόμη μια φορά στο διαδύκτιο, για διαιτολογους, διαιτητικές συνταγές, μαγικά ματζούνια για να χάσεις βάρος, έπεσα πάνω στο site. Και χάρηκα τόσο πολύ που βρήκα τόσους ανθρώπους, οι οποίοι να μοιράζονται κοινούς φόβους και ανασφάλειες όπως εγώ. Και σκέφτηκα πως μπορεί να μου κάνει καλό να μιλήσω σε καποιους ξένους. Απο καιρό ήθελα να επισκεφτώ έναν ψυχολόγο, να με βοηθήσει με το πρόβλημα του φαγητού και της ψυχολογίας μου, αλλά ακόμη και γι αυτό πρέπει να έχεις ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ! Κι αυτό είναι ένα απο τα πράγματα που δεν μπορώ να καταλάβω. Υπάρχουν ομάδες υποστήριξης για πολλά πράγματα. Για την νευρική ανορεξία, για την βουλιμία, για την μανιοκατάθλιψη. Και ναι υπάρχουν και για την παχυσαρκία, αλλά μόνο αν είναι σε πολύ προχωρημένο στάδιο. Κι εγώ δεν ανήκω σε αυτήν την ομάδα. Ναι, είμαι πλέον 90 κιλά και πρέπει να χάσω τουλάχιστον 20 κιλά για να επανέλθω στο φυσιολογικό και στην υγεία μου (πλέον τίθεται πολύ σόβαρο θέμα υγείας με τόσα κιλά!). Κι αν δεν έχεις να δίνεις 50 με 100 ευρώ (τουλάχιστον) την εβδομάδα για να δεις έναν ψυχολόγο να τους μιλήσεις για τους φόβους σου, τι κάνεις?
Εγώ τα κιλά μου τα έχω πάρει τα τελευταία 5 χρόνια. Ποτέ δεν ήμουν αδύνατη. Γυμναζόμουν πολυ μέχρι τα 18 μου, και μέχρι τα 23μου το κορμί μου είχε κρατήσει την σφρυγιλότητά του, το πολύ καλό μεταβολισμό και όλα τα οφέλη της υγιεινής ζωής. Βασικά ούτε όταν έκανα αθλητισμό έτρωγα σωστά. Αλλά έκανα 3 ώρες γυμναστική την ημέρα, ήθελα δεν ήθελα κρατούσα τις γραμμές μου. Είχα τις ιδανικές αναλογίες κάποτε. Τώρα όσοι με βλέπουν απο αυτήν την εποχή μου ρίχνουν αυτό το βλέμμα οίκτου που μαρτυράει το "καλά πως άφησες τον εαυτό σου να γίνει έτσι?". Και ναι δεν θα πω ψέμματα, μου αρέσει το φαγητό. Μου αρέσει το "βρώμικο φαγητό". Η διαδικασία του τραπεζιού βέβαια με κάνει πάντα και τρώω ποιο υγειινά και πολύ λιγότερο. Όλα τα κιλά μου προήλθαν απο βουλιμικές κρίσεις που έτρωγα μονη ΄μου ό΄,τι έβρισκα μπροστά μου (χωρίς να κάνω εμετό). Τα τελευταία 5 χρόνια είμαι απο την μια δίαιτα στην άλλη. Και παίρνω 3 κιλά, χάνω τα 2 μένει το ένα. Και πάλι το ίδιο. Έτσι την τελευταία 5ετία πήρα σχεδόν 20 κιλά!
Και θέλω πολύ να χασώ κιλά, γιατί ναι το παραδέχομαι, είμαι πεζή, πιστεύω πως ένας αδύνατος άνθρωπος έχει περισσότερες προοπτικές και ευκαιρίες απο έναν χοντρό. Γιατί ο,τι και να λένε (και συνήθως τα λένε όλοι οι αδύνατοι που είναι έξω απο τον χορό!), αν είσαι όμορφος, ο άλλος θέλει να σε γνωρίσει πιο εύκολα κι έτσι μπορείς να του δείξεις πόσο όμορφος άνθρωπος είσαι εσωτερικά! Και πρέπει να είσαι υπεράνθρωπος ή ψεύτης για να καταφέρεις να τα βρεις τελείως με τον εαυτό σου αν έχεις πολλά κιλά παραπάνω. Γιατί αν έχεις 5 κιλά παραπάνω, τότε είναι μια πρόκληση, αν έχεις 10 τότε είναι αυτοπεποίθηση αν όμως είναι παραπάνω τότε είναι άθλος και τις περισσότερες φορές ακατόρθωτο.
Έχω επισκεφτεί πολλούς διαιτολογους, πολλά ινστιτούτα. Οι διαίτες που έχω πάρει είναι λες και τις έχεις πάρει καρμπόν. Συγνώμη αλλά δεν χρειάζεται να δίνω 50 την επίσκεψη για να μου γράψει ο άλλος μια διαιτα που έχει κοτόπουλο, ψάρι, σαλάτα, γιαούρτι. Τέτοιες να σου φτιάξω εγώ χίλιες. Αλλά προφανώς την φαντασία τους την δίνουν μονο όταν είναι να φτιάξουν καμία συνταγή light για κανένα περιοδικό και να προβληθούν στα μέσα. Διαφορετικά, το ενδιαφέρον τους είναι τελείως ψεύτικο. Κι όχι, δεν ζητάω να με αγαπάει ο διαιτολογος μου και να με νταντεύει, ζητάω όμως να με ακούει όταν του λέω, ότι μου αρέσει το φαγητό (χωρίς να χρειάζεται να τρώω πολύ), μου αρέσουν οι γεύσεις, η διαδικασία, ότι όταν σου λέω ότι πεινάω κι εσύ μου λες φάε ένα φρούτο, με το φρούτο δεν θα χορτάσω (ίσα ίσα θα μου ανοίξει την όρεξη). Ψάξε λιγάκι εκεί στους θερμιδομετριτές σου, χάλασε λίγο απο τον χρόνο σου, κάτι θα βρεις που μπορεί σε εμένα πρόσωπικά να έχει καλύτερα αποτελέσματα. Κατα τα άλλα είναι προσωπικές οι δίαιτες!
Κι όπως λέει και ο τίτλος του Post-it, τελικά ίσως υπάρχει δεν μπορώ κι όχι δεν θέλω. Γιατί τι νομίζουν, ότι θέλω να είμαι χοντρη, να υφίσταμαι όλον αυτόν τον κοινωνικό ρατσισμό, να μισώ το καλοκαίρι γιατί όλα τα κοριτσάκια κι όχι μόνο τα πετάνε έξω, ότι απολαμβάνω το γεγονός ότι δεν μπορώ να βρω ρούχα στο νουμερό μου, ότι πονάει η μέση μου, τα γονατά μου και όλα τα καλά της παχυσαρκίας!!!!! Και όλοι αυτοί που το λένε, έχουν άραγε δοκιμάσει να στερηθούν κάτι που τους αρέσει πολύ όπως το κάπνισμα, το ποτό, την γυμναστική το σεξ? Απλά θεωρούμε ότι το πιο εύκολο να στερηθούμε είναι το φαγητό εεε? Λάθος! Τελικά ίσως να μην μπορούμε και όχι να μην θέλουμε!
Αυτά απο μένα! Σας κούρασα εεε? Εγώ όμως ξαλάφρωσααααα.... Σας ευχαριστώ όλους!
