Τώρα πια το ξέρω πως ποτέ ξανά δεν θα χαμογελάσω

Η ζώη και ευτυχία δεν μένουν πια εδώ,
έφυγαν ταξίδι,
ποτε δεν θα τις ξαναδώ.
Είναι μακριά , πολύ μακρια
και τώρα πια αναρρωτιέμαι
αν ποτε στ' αλήθεια τις συνάντησα.

Ήτανε πλάσματα της φαντασίας μου,
αφού το μόνο τη σκιά τους κατάφερα να αγγίξω.
Δεν τις άγγιξα ποτε,
μονάχα τις κυνηγούσα τις κρύες νύχτες,
τότε που έψαχνα προς τα που να πάω για τον παράδεισο.

Αλλά υπάρχει μονάχα μια κόλαση
και εκεί βυθίζομαι,
κάθε μέρα όλο και πιο βαθειά,
αφού η ζωή και η ευτυχία δεν μένουν πια εδώ
και ούτε ποτε μου τις συνάντησα.

Τώρα πια το ξέρω πως ποτέ ξανά δεν θα χαμογελάσω :(

ΟΥΑΟΥ!ΩΡΑΙΟ,ΑΛΛΑ ΛΙΓΟ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟ,ΔΕ ΝΟΜΙΖΕΙΣ?

χειροτερα νιωθω από αυτά που περιγράφω...

ΓΙΑΤΙ??????

ας πούμε πως έχω υποτροπιάσει...αυτός είναι ο \"επιστημονικός \" όρος

ΝΑΙ,ΤΟΝ ΞΕΡΩ.......ΚΙ ΕΓΩ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΠΑΘΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΕΡΙΠΟΥ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΧΩΡΙΣ ΧΑΠΙΑ.ΤΩΡΑ ΞΑΝΑ ΣΤΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ

Εγώ είαχ μειώσει τη δόση γιατί ήμουν σχεδόν εντελώς καλά, ήταν να τα κόψω κιόλας, αλλα νομίζω πια οτί ποτε δεν θα γίνω καλά...

ΠΟΣΟ ΧΡΟΝΩΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΠΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ ΠΑΛΕΥΕΙΣ?

σχεδόν 22, μια ζωή σκατά ημουν αλλα από πεισυ πέρνω φάρμακα, αφού είχα κάνει απόπειρα...

ΕΓΩ ΕΚΑΝΑ ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΣΤΑ 19 ΜΟΥ.ΦΡΙΚΑΡΗΣΑ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ.(ΑΠΟ ΑΛΚΟΟΛΙΣΜΟ,ΟΠΟΤΕ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ ΠΩΣ ΗΤΑΝ)ΕΣΕΝΑ ΤΙ ΣΟΥ ΣΥΝΕΒΗ?ΓΟΝΕΙΣ ΧΑΛΙΑ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΩ?

οι γονείς μου ήταν πάντα καταπιεστικοί.. αλλά πέρασα κ μια ζώη χάλια, μικρή δεν είχα φίλους ως τα 14, έτρωαγα ξύλο στο σχολείο, με κορόιδευαν όλοι... ξύλο, φτυσιμο(ροχάλες) , να μου πετάνε από το μπαλκόνι τα πράγματα μου κ αλλα ωραία...

ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΚΟΡΟΙΔΕΥΑΝ?ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΙ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΙ ΛΕΓΑΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ?ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΚΛΗΡΑ.ΤΟ ΖΩ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΟΥ.ΦΕΡΟΝΤΑΙ ΑΠΑΙΣΙΑ ΣΤΟ ΠΙΟ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ,ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΟΥΝ

επειδη ήμουν το πιο ευαίσθητο παιδί της τάξης, επειδή μεγάλωσα σε οικογένεια άλλου δόγματος και δεν έκανα το στευρό μου στην προσευχη (ημουν σε χωριό.... καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό...) , επειδη δεν είχα λεφτά να αγοράσω ακριβά ρούχα κ φορούσα ό,τι να ναι, επειδή τύχαινε κ να είμαι και έξυπνη... και για χίλιους δυο ακόμη λόγους... απλά μεγάλωσα με διαρκή φόβο και νόμιζα οτι έφταιγα κιόλας για όλα αυτα που ζούσα γιατί έτσι \"έπρεπε\"... μετά πηγαίνα κ σπίτι κ εκεί ολα σκατα... γάμησε τα

ΚΙ ΕΓΩ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΟ ΛΥΚΕΙΟ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΤΡΟΜΕΡΗ ΙΔΕΑ ΝΑ ΠΩ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ ΠΩΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΑΘΕΗ.ΦΥΣΙΚΑ ΜΕ ΚΑΝΑΝΕ ΠΕΡΑ.ΕΠΙΣΗΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΝΤΟΡΟΣ ΓΙΝΟΤΑΝΕ ΟΤΑΝ Η ΜΑΜΑ ΕΡΧΟΤΑΝ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΑΘΜΟΥΣ ΤΥΦΛΑ ΣΤΟ ΜΕΘΥΣΙ.ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟΥΣ.....ΟΜΩΣ ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ.ΕΣΕΝΑ ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ?

δεν με ενδιαφερουν γεγονοτα ρε...απλα ο πονος εμεινε... πολυς πονος...