Είδα φώς και μπήκα! Καλώς σας βρήκα λοιπόν..
Σας χαιρετώ! Είμαι η Ελένη..( θα μπορούσα να είμαι η ωραία απλά με προλάβανε)
Προσφάτως έκλεισα τα 26 και μπήκα στα 27..
Κάπου εκεί είναι και το βάρος που πρέπει και θέλω να χάσω..λέτε να είναι σημαδιακό?
Θα μου πείτε " Κοπελιά το οτι τα παντελόνια σου στενάζουνε δεν φτάνει για σημάδι ;" αλλά νταξ μωρέ, το βγάζεις το βάζεις στη ντουλάπα και σταματάει να σκούζει!
Από πάντα μου ήμουν βαρυκόκαλη, νταρντάνα που λένε, εξ ου και τα χτυπήματα στην πλάτη του στυλ " Που' σαι ρε μάγκα μου" λες και κάπου πάνω μου έγραφε "Όχι δεν είμαι κοπέλα αλλά σάκος του μποξ"..
Είμαι 1.72 και τώρα κάπου στα 95 κιλά..Ζυγαριά δεν έχω, η τελευταία το'σκασε απ'το παραθυράκι του μπάνιου. Το καλό είναι ότι όταν βάζω κιλά τα βάζω παντού και το αντίστοιχο όταν τα χάνω. Αυτός είναι κι ο λόγος που όλοι με νομίζουν πιο ελαφριά (είναι μέχρι να κάτσω στα πόδια τους, μετά πείθονται).
Σύμφωνα με κάποιο διαιτολόγο τον οποίο είχα επισκεφθεί πριν κάποια χρόνια, κι έπειτα από τις μετρήσεις το φυσιολογικό μου βάρος κυμαίνεται στα 72 με 74 κιλά ( τα 72 για να έχω και αέρα να βάλω κανά δυο, αλλά προφανώς έχω δει την έννοια του " αέρα" με την πολύ ευρεία σημασία του όρου)
Στα 16 μου διαπίστωσα ότι έχω σπονδυλολίσθηση, πρόβλημα που φυσικά επιδεινώνεται με το περιττό βάρος και την έλλειψη άσκησης (ναι είμαι αθλητικός τύπος, λατρεύω τις φόρμες).
Η δουλειά μου εκ φύσεως είναι καθιστική (το ίδιο και η ζωή μου γιατί τα πτώματα δύσκολα τρέχουν) μιας και είμαι λογίστρια. Κάτι μίνι μαραθώνιους ρίχνω μια δυο φορές το μήνα στις εφορίες (οι ομοπαθείς θα γνωρίζουν φαντάζομαι), περπάτημα έχω αλλά ελάχιστο (πράγμα καλό για τα παπούτσια που δε φθείρονται αλλά για μένα χείριστο).
Το χειρότερο πρόβλημα μου λοιπόν πέρα από το περιττό βάρος, θεωρώ πως είναι η ανοργανωσιά μου και η τάση αναβλητικότητας που με δέρνει από μικρή. Ζω μόνη μου και το πρόγραμμα μου είναι βάρβαρο (σιγά που θα μου τη χάριζε). Φεύγω στις 7 το πρωι κι επιστρέφω στις 10 το βράδυ, με καμιά διάθεση να μαγειρέψω για να φάω ή να ετοιμάσω κάτι για την επόμενη μέρα. Το ψυγείο μου αν είχε στόμα θα μου "την έλεγε" επί καθημερινής βάσεως για τα τρόφιμα τα οποία αγοράζω, που είναι υγιεινά μεν αλλά καταλήγω να μην τα τρώω ποτέ! Πρωινό φυσικά δεν το συζητάμε, ξυπνάω πάντα την τελευταία στιγμή και ειδικά αυτό τον καιρό έχω υιοθετήσει το στυλάκι του Χουζούρη: Όπου με ακουμπήσεις κοιμάμαι!..
Όλη η μέρα φεύγει με καφέδες και το πολύ κάποιο τοστ στο δρόμο αρκετά ελαφρύ..Το βράδυ σπίτι η εύκολη λύση καραδοκεί στο πίσω μέρος του μυαλού μου, που να μου κοβόταν το τηλέφωνο για τα delivery, οπότε καταλαβαίνετε λίγο πολύ πώς πάει το πράγμα!
Όπως είναι φυσικό ο οργανισμός μου τα'χει παίξει ο έρμος και ο μεταβολισμός μου την έχει δει αρκούδα σε χειμερία νάρκη..Ξέρω τι πρέπει να κάνω και δεν το κάνω ! Δεν αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου χρόνια τώρα, κι αυτό με κρατάει σε πολλά πράγματα. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα στις διαπροσωπικές μου σχέσεις, είτε αυτές ήταν ερωτικής ή φιλικής φύσεως..Βλέπετε το θέμα μου είναι καθαρά με τον εαυτό μου και μόνο. Εγώ δε με αφήνω ελεύθερη να απολαύσω πράγματα όπως θα ήθελα κι όπως θα μπορούσα. Χώρια φυσικά το πρόβλημα υγείας που έχω και όσα έπονται να έρθουν.
Πρόγραμμα διατροφής δε μπορώ να ακολουθήσω με τον άστατο χαρακτήρα που έχω (χάπι γι αυτό μου'παν πως δεν έχει),πόσο μάλλον με το ωράριο μου..
Κι έχω ένα φαύλο κύκλο να ανοίγεται εμπρός μου..που με οδηγεί στην απραξία! Αλλά γνωρίζω πως μέσα μου δε θα είμαι ήρεμη αν δεν με αντιμετωπίσω..
Δεν ξέρω αν κάποιος είχε ποτέ παρόμοιο πρόβλημα ή αν βγήκα μια κι έσπασε το καλούπι προς αποφυγή παρόμοιων λαθών, αλλά ειλικρινά θα ήθελα μια γνώμη ρε παιδιά ! Μια που να ξεφεύγει από τα όρια των προγραμμάτων διαίτης που γνωρίζω καλά και λίγο πιο προσαρμόσιμη στα ανώμαλα μέτρα μου..
Κλείνοντας (αν δεν έχετε κοιμηθεί ακόμα από το κατεβατό μου) θα θελα να πω, πως σας χαίρομαι πραγματικά, για το πείσμα και την επιμονή σας, την πρόοδο και τους στόχους που έχετε βάλει, μα πάνω απ' όλα για την υποστήριξη που δίνετε ο ένας στον άλλον..Είναι μεγάλη υπόθεση!
Καλώς σας βρήκα λοιπόν, και θα τα λέμε εδώ τριγύρω
