Υπάρχει τέλος?

Καλησπέρα σε όλους σας,

(Να δηλώσω εξ αρχής ότι είμαι καινούρια εδώ και δεν γνωρίζω τους κανόνες του forum και ούτε έχω διαβάσει πολλά topics, λόγω έλλειψης χρόνου. Γι αυτόν τον λόγο οποιαδήποτε υποδείξη σας είναι κάτι περισσότερο από αποδεκτή, απαραίτητη θα την χαρακτήριζα.)

Η απορία μου είναι αν υπάρχει τέλος? Σταματάει ποτέ αυτή η φωνούλα που σε φωνάζει στο ψυγείο? σταματάει ποτε αυτή η φωνούλα που σε φωνάζει στη τουαλέτα? Ας σας πω και εγώ την μικρή μου ιστορία για να με καταλάβετε, συμπονέσετε, βοηθήσετε, κτλ κτλ

Είμαι 23 ετών αισίως και αν και πάσχω από βουλιμία χρόνια τώρα είναι η πρώτη φορά που αναζητώ "λύσεις" στο διαδύκτιο--ίσως επειδή βαρέθηκα να μην κάνω τίποτα για να λύσω το προβλημα, ίσως λίγο επειδή η τατάνια έθιξε το θέμα της νευρικής ανορεξίας σήμερα. Το δίκο μου πρόβλημα υπερκατανάλωσης φαγητού (αρχικά) ξεκίνησε απο τότε που πήγαινα δ' δημοτικού. ʼρχισα να τρώω να τρώω και να τρώω αστμάτητα... Σε αυτό συνέβαλε βέβεαια η υπερπροστατευτικότητα των ελληνίδων μητεράδων -που αν το παιδάκι τους δεν φάει όλο τους το φαγητό κάτι παθαίνουν (*-κατάλοιπα της κατοχής που δεν είχανε να φάνε) και από την άλλη πλευρά να σε πιέζουν να μην παχύνεις γιατί είσαι γυναίκα!!! Τι να πείς?!?!?! μπέρδεμα...Τέλος πάντων, κατέληξα να είμαι πολλά περισσότερα κιλά από όσα "έπρεπε" σε εκείνη την ηλικία..και κατόπιν άρχισαν οι δίετες -χωρίς κανένα αποτέλεσμα, διότι οι άλλοι που τις υπέβαλλαν και εγώ έτρωγα κρυφά (πατατακια, σπιτικο φαγητό και άλλα πολλά :P ). Εντούτοις παράλληλα ξεκίνησε και η καταθλιψη!! Για να σας πω την αλήθεια ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΠΡΩΤΑ..η κατάθλιψη ή η βουλιμία? άμεσα συνδεδεμένα θέματα. όμως πρέπει να σας πληροφορήσω ότι ξεκίνησε εκείνη την εποχή μια πολύ βαριά κατάθλιψη με πολλές αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας. Οι γονείς μου δεν πήραν χαμπάρι τίποτα και ποτέ (σε μια πολύ μεγαλύτερη ηλικία το αποκάλυψα σε αυτούς). Δεν δέχτηκα ποτέ κοινωνικό ρατσισμό (λόγω των κιλών ) τότε όμως φυσικά ένιωθα πολύ άσχημα με τον εαυτό μου κι το σώμα μου.

Για να μην πολυλογώ (ούτως ή αλλιώς δεν θυμάμαι και πολλά - έχω μια μικρή αμνησία που είτε οφείλεται στην βουλιμία είτε στην κατάθλιψη..δεν ξέρω) έφτασα κάπου στα 16 μου όπου έκανα και την πρώτη μου μισό-επιτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας με χάπια. Τα χάπια ήταν υπνωτικά και με βρήκανε μετά απο 5 ώρες φυτό, με αποτέλεσμα να τρέχουμε (να με τρέχουνε για την ακρίβεια) στα νοσοκομεία..Φυσικά δεν πέτυχε πλήρως η απόπειρα, αφού έιμαι ακόμα εδώ. Το πρόβλημα έγινε εμφανές εκείνη την στιγμή και ξεκίνησα με παιδοψυχολόγο. Μετά απο 6 μήνες παρακολούθησης και χωρίς κανένα ιδιαίτερο αποτέλσμα..στάματησα την παρακολούθηση καθότι το μόνο που κατέφερε η τότε γιατρός μου ήταν απλά να με ενημέρωσει ότι έχω κατάθλιψη!! εξαιρετική διάγνωση:P:P.. Μόλις σταμάτησε η παρακολούθηση με τα επισόδεια υπερφαγίας (που ήταν καθημερινά) να συνεχίζονται, ξεκίνησαν και οι επισκέψεις στην τουαλέτα (εμετοί). Αδυνάτισα, αποκτώτοντας ένα φυσιολογικό βάρος. Τότε ξεκίνησα να έχω και φίλους, διότι ως τότε δεν ήμουν ανοιχτή σε παρέες, όχι επειδή με έλεγαν χοντρή, αλλά επειδή εγώ δεν ήθελα. (Οι φορές που με είπαν χοντρή είναι ελάχιστες..και είαμι πολύ τυχερή σε αυτό..Βασικά το οφείλω σε ένα κοριτσακι που είχε θυροειδή και ήταν περισσότερα κιλά απο έμένα... Σε ευχαριστώ όπου και να είσαι Β. Ένα πολύ όμορφο κορίτσι παρόλα τα κιλά της, που αργότερα έμαθα ότι έγινε φωτομοντέλο (αδυνάτισε). αλήθεια σας λέω!!)

Εκ τότε (ηλικία των 16-17) το φαινόμενο υπερφαγίας και μετά εμετού ήταν καθημερινά, η κατάθλιψη συνεχιζόταν (χωρίς απόπειρες , αλλά πάντα με την ιδέα της αυτοκτονίας καρφωμένη στο μυαλό μου)...Ως την ηλικία των 18 όπου μετά απο μια απόπειρα να κρεμαστώ , ξαναπήγα σε γιατρό -ψυχίατρο . Σε ευχαριστώ Δημήτρη..μου έσωσες την ζωή..όχι ότι την αγαπώ πία...αλλά σίγουρα δεν θέλω να πεθάνω, θέλω να δω απο περιέργεια και μόνο τι θα γίνει μετην πάρτη μου. Φυσικά πήρα χάπια (αντικαταθλιπτικά) και μετά απο μια θεραπέια ενός έτους ήμουν η πιο χαρούμενη κοπέλα που έχετε συναντήσει και γεμάτη αυτοπεποίθηση. Φυσικά, συνεχίζω να παίρνω κανά χαπάκι όταν νιώθω τις μαύρες μου-για μην καταλήξω σε απόπειρες πάλι. Παρόλα αυτά, όμως, η βουλιμία συνεχίζεται ώς τις μέρες μας..σε αυτό το θέμα δεν κατάφερε να με βοηθήσεις Δημήτρη, αλλά όπως μου είχες πεί είναι σημαντικότερο να λύσω την κατάθλιψη πρώτα.. Είναι πιο άμεσος κίνδυνος! Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο εστίασα ως τώρα (στην αφήγηση μου) σε αυτήν(την κατάθλιψη).

Τότε έλεγα θα φύγει ποτέ αυτη η ιδέα, εμμονή, σκέψη φωνή που μου λεέι να πεθάνω? Και όμως έφυγε... Και γι αυτό σας τα λέω όλα αυτά...Μια πιο σοβαρή αρρώστεια απο την βουλιμία έφυγε..πάει! Επομένως υπάρχει ελπίδα, είανι εφικτό... Η ιστορία βουλιμία μου φαίνεται βουνό αυτήν την στιγμή..πιστέυω ότι αν σταματήσω τους εμετούς θα παχύνω..και μετά η κοινωνική μου ζωή θα πεθάνει! Ξέρω όμως εκ των προτε΄ρων ότι νικίεται και η βουλιμία-δύσκολα- αλλά νικίεται. Δειξτε μου τον τρόπο σας εκλιπαρώ.......................

Σήμερα είμαι 1,60 58 κιλά (μια χαρά σώμα-παρόλο το πρότυπο που σε θέλει δέκα κιλά κάτω απο το ύψος σου). Όλη την ημέρα τρώω μια κανονική ποσότητα φαγητού ίσως και λίγο παραπάνω απο το κανονικό εντούτοις τα βράδια ξυπνάω μέσα στον ύπνο μου κι τρέχω στο ψυγέιο να φάω χωρίς να θυμάμαι την επόμενη μέρα τι έχω φάει. Γι αυτό κατα την διάρκεια της ημέρας κάνω εμετό -προσπαθώντας να μην δίωξω όλο το φαγητό που έχω φάει (γιατί φοβάμαι τις συνέπειες της αφαγίας)-Κάνω εμετό γιατί ξέρω ότι θα ξυπνήσω το βράδυ και ότι θα φάω. Έχω κάνει προσπάθειες να κλειδώσω την κουζίνα πριν πέσω για ύπνο χωρίς μεγάλη επιτυχία..αν και μερικές φορές πιάνει.. (κομπογιαννίτικες λύσεις).

Τέλος πάντων, το topic είναι μεγάλο ακι επομένως βαρετό.. όποιος κατάφερε να το διαβάσει ως το τέλος τον ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο του..και ότι έχει να πεί να σχολιάει τον ευχαριστώ εκ των προτέρων D:D:D::DD:D:

Έχεις δοκιμάσει να απομακρύνεις τρόφιμα με πολλές θερμίδες απο το ψυγείο?
Από τα λεγόμενα σου, αν κατάλαβα καλά, όταν ξυπνάς και πας στο ψυγείο δεν είσαι εντελώς ξύπνια, αφου δεν θυμάσαι τι ακριβώς έφαγες, οπότε οι κινήσεις σου είναι κάπως μηχανικές.
Αν μέσα το ψυγείο είναι γεμάτο φρούτα και λαχανικά, πιθανόν αυτό το βουλιμικό επεισόδιο να φύγει καταναλώνοντας τέτοιου είδους τρόφιμα?
Βέβαια αυτό δεν λύνει το πρόβλημα αλλά αν το καταφέρεις αυτό δεν θα καταναλώνεις αρκετές θερμίδες και δεν θα νιώθεις την ανάγκη να κάνεις εμετό για να γλιτώσεις απο τις παραπανίσιες θερμιδες.
Πολλές φορές έχω πάει στο ψυγείο ψάχνοντας να φάω κάτι, οτιδήποτε. Αν δεν βρω, η ανάγκη μου για αυτό το κάτι μεγαλώνει και γίνεται ανυπόφορη. Το αποτέλεσμα ήταν να πηγαίνω στο περίπτερο και να γεμίζω μια σακούλα πράγματα με ότι έβρισκα μπροστά μου για να δαμάσω αυτή μου την ανάγκη.
Πλέον βγάζω το άχτι μου στα φρούτα και ειδικά τωρα που βγήκαν στην αγορά τα μανταρίνια, είναι η καλυτερή μου :)
Όταν με πιάνει αυτή η τάση να φαω κάτι, τρέχω στη Φρουτιέρα και πέρνω 3 μανταρίνια :) (να νε καλά ο πατέρας μου που φροντίζει να είναι γεμάτη πάντα η φρουτιέρα μανταρίνια)

Καταρχας σε ευχαριστώ που απάντησες..είχα αρχίσει να απελπίζομαι..

Το ψυγείο μας είναι μονίμως άδειο.. Οικογενειακώς είμαστε σε μια συνεχή δίαιτα. (Οι γονείς μου την χρειάζονται για λόγους αισθητικής αλλά κυρίωσ για λόγους υγείας.) Απαριθμώ τα λιγοστά πράγματα του ψυγείου μας : μήλα, ντομάτες, λάχανα,λεμόνια, αυγά,πιπεριές...και εκτός ψυγείου corn flakes φρυγανιές. γαλατάκια για καφέ..Βλέπεις δεν έχω κάτι με πολλές θερμίδες, αν εξαιρέσεις τα κορν φλεικς πια!

Χτες βέβεαια, με έπιασε κατι τις και έφαγα μια πίτσα ολόκληρη! (απο τις σπάνιες φορές που παραγγέλνω απ'έξω) Σε ευχαριστώ γι αυτό που μου πρότεινες, όμως την θεωρώ "κομπογιαννίτικη" λυση όπως και αυτή του κλειδώματος ψυγέιου. Χρειάζομαι θεραπεία---δεν ξέρω πως να ξεκινήσω. Αυτή η εμονή μου στην θεραπεία οφείλεται στο ότι αυτή με βοήθησε να ξεφύγω εντελώς απο τα σοβαρότερα προβλήματα που με ταλάνιζαν παλαιότερα! Απλά δεν ξέρω απο που να ξεκινήσω...παρόλα αυτά σε ευχαριστώ θερμά..

Nora καλώς ήλθες!


Καταρχήν να σου υπενθυμίσω πως, εδώ, δεν είμαστε ειδικοί και πως οτιδήποτε προτείνουμε βασίζεται στις βιωματικές μας εμπειρίες και όχι σε κατεξοχήν επιστημονικές προσεγγίσεις.

Όπως ξέρεις κι εσύ,τα περιστατικά που αναφέρεις, ενδέχεται, να κρύβουν μια ψυχοπαθολογία που δε μπορεί ούτε ν' αναλυθεί, ούτε και να εκτιμηθεί, όπως πρέπει, από εδώ.Το μόνο που κάνουμε είναι μια γενική συζήτηση ως προς το πρόβλημα.


Προσωπικά πιστεύω πως, γενικότερα, τα άτομα με βουλιμία ( και ήμουν κι εγώ ένα από αυτά ) έχουν μια μόνιμη κρίση αυτοαμφισβήτησης.Παθαίνου� � εμμονή με τον <<ιδεατό>> εαυτό τους:την εικόνα που έχουν σχεδιάσει ( ή είχαν παλιά ) στο μυαλό τους για εκείνους - και οτιδήποτε συγκρίνεται με αυτόν είναι <<λίγο>> ή απλά συμβιβασμός.

Έτσι δε μοιάζει τόσο περίεργο που καταφεύγουν σε αυτές τις αυτοκαταστροφικές πρακτικές.
Σίγουρα, αυτό οδηγεί , αργά ή γρήγορα, σε άλλες πιο επικίνδυνες καταστάσεις που επηρεάζουν και την κοινωνική ζωή έχοντας μεγάλο αντίκτυπο και στους γύρω τους.

Όπως και να 'χει, νομίζω πως η βουλιμία ( ή οτιδήποτε κρύβεται κάτω από αυτήν ) μπορεί να επιφέρει σωματικές και όχι μόνο διαταραχές, γι' αυτό και η καθοδήγηση ενός ψυχιάτρου ( ή ειδικού παθολόγου, για αρχή ) ειδικευμένου σε διαταραχές πρόσληψης τροφής καθίσταται απαραίτητη.Σίγουρα η ολιστική προσέγγιση είναι η ενδεδειγμένη, καθώς είναι ζήτημα ψυχικής υγείας και όχι απλά <<λάθος>> διατροφική συμπεριφορά.

Καλή αρχή σε ό,τι και να κάνεις!

sigoura..exeis dikio. Δεν ζήτησα όμως εγώψυχοθεραπεία online.. Απλά όντως πιστεύω πωςοποιαδήποτε΄λύση είανι κομπογιαννίτικη πέρας της θερπαείας με ειδκο. το προανέφερα και για την δική μου λύση (κλείδωμα ψυγείου) ούτως ή αλλως... Αυτο που θα ήθελα να ακούσω postarontas εδώ είναι το "ξέρεις κάτι νορίτσα? " ήμουν και εγώ σε αυτή τη φάση και ξέρεις πως το ξεπέρασα? να έτσι..θέλει δύναμη ψυχής..πάρε κι άλλες ιδεές απο τους υπόλοιπους". Ξέρω ότι τα posts ed;v δεν είανι λύση στο πρόβλημα απλά είναι κάτι που θα σου δώσει δύναμη να προχωρήσεις στις πιο "βαριές λύσεις" πχ ψυχοθεραπείας.

Να σας πω κάτι και γενικότερα ..δν έχω διαβάσει κάποιο βαρύ ποστ...δεν έχω βρει ένα ποστ που να δηλώνει ξεκάθαρα το πρόβλημα του/της (δεν τα έχω διαβάσει και όλα βεβαια) απλά το φορουμ μου έχει αφήσει την εντύπωση..κρύβομαι πίσω απο το δάχτυλο μου".

όσοι απο εσάς έχετε ξεπεράσει το προβλημα της βουλιμίας ή οποιοδήποτε άλλο δείξτε σε εμάς που πάσχουμε ακόμα τον τρόπο διαφυγής. Αλλός μπορεί να έπαθα σοκ βλέποντας την εικόνα του εαυτού του στον καθρέφτη και έπαψε τους εμετούς, άλλοσ μπορεί να είδε κάποο ντοκιμαντερ στην τηλεόραση, άλλοσ/η να έμεινε εγγυος και να είπε ότι θα σταματήσω..αυτά θα ήθελα να ακούσω...Και πάλι δηλώνω ότι δεν είανι λύση όλα αυτά--είανι κομπογιαννίτικες λύσεις διότι ή αιτία αφορμή της έναρξης της βουλιμίας διαφέρει στον καθέναν λόγω διαφορετικής ψυχοσύνθεσης, αλλά σίγουρα ορισμένες είανι συμβατές... ελπίζω να έγινα κατανοητή.

Ειδικά εδώ,που υπάρχει η ανωνυμία,κανείς δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλο του!Αν προσέξεις, στην ενότητα <<Βουλιμία>> υπάρχουν πολλές εξομολογήσεις με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες ατόμων που συγκλονίζουν.Ενδεχομένως να μην κοίταξες παλαιότερες δημοσιεύσεις...


Όσο αφορά αυτό που λες περί υπόδειξης του τρόπου διαφυγής ( του καθενός ):

Αν πιστεύεις πως αν εγώ σου πω, πως το ξεπέρασα, θα έχει αυτό αποτέλεσμα και σε σένα, τότε ευχαρίστως θα μιλήσω για τη δική μου περίπτωση.

Σε πρώτη φάση με ταρακούνησε το γεγονός ότι με τη βουλιμία είχα σωματικές επιπτώσεις ( καρδιακή αρρυθμία κτλ).Αυτό ήταν κάτι που με ανησύχησε πάρα πολύ και μ' έβαλε σε σκέψεις του στυλ:<<Γιατί να κάνεις όλες αυτές τις αλχημείες τη στιγμή που μπορεί να σου επιφέρουν μεγάλο κακό;>>.

Κατόπιν ξεκίνησα να εργάζομαι σ' ένα αντικείμενο που μου αρέσει πάρα πολύ και είμαι δημιουργικός σε αυτό.Δούλευα αρκετές ώρες και ειλικρινά δεν ένιωθα άσχημα γιατί με γέμιζε πάρα πολύ σαν άνθρωπο και μου έδινε την επιβεβαίωση που ήθελα.

Αυτό ήταν πολύ σημαντικό γιατί έτσι και δεν είχα χρόνο ν' ασχοληθώ με <<κακές>> διατροφικές πρακτικές αλλά και γιατί μ' έκανε να νιώθω σημαντικός και αρεστός.

Συνεπεία των προαναφερθέντων, ήταν να ξεκινώ ν' απενοχοποιώ τη διαδικασία του φαγητού ενώ συνέχισα να καταναλώνω σχετικά μεγάλες ποσότητες από είδη που ήταν ποιοτικά καλά.Αυτό, βέβαια, δε με αποθάρρυνε καθόλου,το αντίθετο.Κατάλαβα πως όταν έχεις μια υγιή και φυσιολογική σχέση ανάγκης με το φαγητό μπορείς να έχεις και την εικόνα που θες αλλά και την υγεία που σου αξίζει.

Κοντολογίς,και για να μην σε κουράζω,αυτές ήταν οι κύριες σκέψεις που επεξεργάστηκα σε διάστημα περίπου δύο ετών και μέσω αυτών κατάφερα να είμαι σε σταθερή πορεία τον τελευταίο καιρό.

Ελπίζω να απάντησα στη δημοσίευση σου.
Αν όχι, είμαι πρόθυμος να συμπληρώσω. :)

Φιλικά.

Εγω ΝΟΡΑ τρομαξα απο αυτα που που λες γιατι εγω δεν ειχα τοσο σοβαρο προβλημα και προπαντον δεν μου ξεκινησε απο τοση μικρη ηλικια. Και για τον λογο αυτο δεν μπορω να ταυτιστω μαζι σου και να σου πω οτι και εγω συμπασχω και οτι περασα παρομοια πραγματα.
Διαβαζοντας το κειμενο σου παντως ενιωσα θυμο για τους γονεις σου γιατι για να φτασεις στις αποπειρες αυτοκτονιας ευθυνονται εκενοι.
Να σου δωσω την βοηθεια που ζητας δεν μπορω. Το μονο που θελω να σου πω ειναι οτι η βουλιμια για να ξεπεραστει χρειαζεται ψυχοθεραπεια, ειναι ενα συνθετο προβλημα που δεν σχετιζεται μονο με το φαγητο αλλα εχει να κανει και με πολλα αλλα πραγματα. Επιπλεον, για την παρακινηση που ζητας για να προχωρησεις στο βημα της ψυχοθεραπειας, θελω να σου πω τι εχει προσφερει σε εμενα.
Εγω εχω βουλιμια χωρις εμετους εδω και 2 χρονια. Οταν εμφανιστηκε η βουλιμια στη ζωη μου, ντρεπομουν απιστευτα για το σωμα μου. Ενιωθα η πιο χοντρη απο ολους, φανταζομουν οτι ολοι κοιτουσαν εμενα για το αποκρουστικο μου παχος και με σχολιαζαν αρνητικα. Και ημουν μολις 68 κιλα με υψος 1,68.Καθε εξοδος μου ηταν εφιαλτικη. Ντρεπομουν μεχρι 2 τετραγωνα πιο περα απο το σπιτι μου να παω και το καλοκαιρι με τη ζεστη φοραγα φαρδια ρουχα με μακρυ μανικι για να μην φαινεται το μεγεθος μου. Αυτο λοιπον που μου προσεφερε η ψυχοθεραπεια ειναι οτι πλεον μπορω να βγαινω εξω χωρις να ντρεπομαι για το σωμα μου(εκτος απο σπανιες περιπτωσεις). Με εχει βοηθησει στο να ακουω τα συναισθηματα μου και να τα εκφραζω, να ακουω τις επιθυμιες μου, που παλιοτερα τις επνιγα με το φαγητο. Με λιγες λεξεις ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ απο τοτε που εμφανισα την βουλιμια. Πλεον, προσπαθω να αναπτυχθω σαν ανθρωπος, προσπαθω να επικοινωνησω με αλλους ανθρωπους, και σε διαβεβαιω πως η κοινωνικοτητα δεν ειναι θεμα εμφανισης.
Για μενα ο μονος τροπος να ξεφυγεις απο την "κολαση" που ζεις ειναι η ψυχοθεραπεια. Αν θες μπορω να σου συστησω την ψυχοθεραπευτρια που πηγαινω εγω, η οποια ειναι φοβερη και εχει θεραπευσει πολλα ατομα με σοβαρο προβλημα βουλιμιας σαν το δικο σου.
Σου ευχομαι οτι καλυτερο!