Δε μ'αρέσει να δουλεύω με ερωτευμένους...
Δεν μ’ αρέσει να δουλευω με ερωτευμένους. Ισως γιατί τους ζηλεύω –κι εγώ ο ίδιος λαχταράω να μαγευτώ. Ισως πάλι γιατί ο έρωτας και η ψυχοθεραπεία είναι μεταξύ
τους ασύμβατα. Ο καλός θεραπευτής πολεμάει στο σκοτάδι και ζητάει το φώς, ενώ ο έρωτας συντηρείται από το μυστήριο και καταρρέει μόλις αρχίσεις να τον εξετάζεις
σχολαστικά. Κι εγώ σιχαίνομαι να γίνομαι ο δήμιος του έρωτα.» Επειδή όμως υπάρχουν περιπτώσεις που ο έρωτας γίνεται δήμιος για τον … ερωτευμένο, όπως
επισημαίνει και ο ίδιος, ακόμη και αυτό το συναίσθημα χρειάζεται να αναλυθεί.
"Αυτό το υπέροχο απόσπασμα είναι από το βιβλίο <<ο δήμιος του έρωτα>>
του Irvin Yalom, καθηγητή της ψυχιατρικής και αγαπημένου μου συγγραφέα...
Όλοι θέλουμε να αφήσουμε τον έρωτα να μαγέψει την ψυχή μας...
να μας συνεπάρει στα υπέροχα ταξίδια του...
Eκεί που το σώμα και το μυαλό είναι παραδομένα στο αντικείμενο του πόθου μας..
Eκεί που η πραγματικότητα συναντάει το όνειρο και στροβιλίζεται μέσα στα υπέροχα συναισθήματα που μας κυριεύουν...
Kαι είναι στα αλήθεια πρωτόγνωρα-κάθε φορά...
Oμως ο αιώνιος έρωτας είναι ένα παραμύθι...
Eνα παραμύθι που μας παρασέρνει σε νέα μονοπάτια...σε νέες σκέψεις και ελπίδες...
Και η πιο μεγάλη ελπίδα μας που δυστυχώς είναι απατηλή είναι να κρατήσει ο έρωτας για πάντα...
Και ποτέ δε κρατάει...
Κρατάει μήνες...κρατάει χρόνια...κρατάει μέχρι που αρχίζει και ξεθωριάζει...
Πεθαίνει μαζί με τα συναισθήματα που θέλαμε τόσο πολύ να μας κρατήσουν συντροφιά για πάντα...
Και εκείνα σβήνουν και μας αφήνουν λειψούς..
Μας προσγειώνουν για άλλη μια φορά σε μια πεζή πραγματικότητα...
Γιατί όλα είναι πιο πεζά όταν απουσιάζει ο έρωτας...
Αυτή η ζωοφόρος δύναμη που εξουσιάζει, κινεί τον άνθρωπο στα όρια των συναισθημάτων και των δυνάμεών του...
Τον κρατάει αιχμάλωτο σε ένα παραμύθι στο οποίο δεν υπάρχει ο θάνατος...
δεν υπάρχουν οι καθημερινές σκοτούρες....
κυριαρχεί η μαγεία...
Και μόλις αυτή , για διαφορετικούς κάθε φορά λόγους, εξατμίζεται μένουμε να κοιτάμε τα κουρέλια ενός έρωτα που πέρασε και προσπέρασε...
Τότε ξαφνικά το αντικείμενο του έρωτα μας δεν ήταν αρκετά ικανό να διατηρήσει ακέραια τα συναισθήματα μας...
τις αιώνιες υποσχέσεις...
το παραμύθι που δε θέλαμε να τελειώσει...
Όπως είπε και ο Υalom ο έρωτας συντηρείται από το μυστήριο...έτσι είναι!
Ο έρωτας συντηρείται από την περίεργη θέληση για ζωή που μας κυριεύει...
Από τις ελπίδες που πλαισιώνουν τον άνθρωπο που μας προκαλεί έρωτα...
Από την προσπάθεια που καταβάλουμε να κερδίσουμε ολοκληρωτικά τον αγαπημένο μας...
Και συνήθως η προσπάθεια τελειώνει με την κατάκτηση του στόχου μας...
Τελειώνει όταν ρουφήξουμε από τον άλλον την τελευταία σταγόνα έρωτα...
Μετά απογοητευμένοι που δεν υπάρχει κάτι άλλο να διεκδικήσουμε στρεφόμαστε σε νέους προορισμούς...
Σε νέους στόχους που περιμένουν να τους κατακτήσουμε...
ή και αντίστροφα , όταν παραδινόμαστε τελείως στον άλλον και αυτός ρουφήξει την τελευταία σταγόνα του έρωτα μας, θλίβεται...ξενερώνει...αναζη τά αλλού αυτό που θα
του χαρίσει την ένταση στη ζωή και στην ψυχή του...
και μένει λειψός μέχρι που ένας καινούριος έρωτας θα του δώσει πίσω τα φτερά που κάποτε του δίναμε εμείς...
Αυτό είναι τελικά?
Μια αλυσίδα από έρωτες στη ζωή μας?
Κάθε έρωτας όσο μοναδικός και αν φαίνεται όταν τον ζούμε απλά θα δώσει την θέση του στον επόμενο?
Ναι...αυτή είναι η οπτική γωνία όταν είσαι ουδέτερος...
Όταν τα φτερά του έρωτα δε είναι ακόμα στην πλάτη σου...
Και αυτή η άποψη αλλάζει μόλις ερωτευτείς άσχετα αν μέσα σου ξέρεις πως το τέλος είναι αναπόφευκτο...
Σου αρκεί που το ζεις...
Σου αρκεί η ελπίδα πως αυτός ο έρωτας ήρθε για να μείνει...
Και όταν φύγει ....πόνος!
Και μια νέα ελπίδα παρηγοριάς πως ο επόμενος έρωτας θα είναι καλύτερος...
Συμπληρώνουμε το κορμί μας στο κορμί του άλλου...
Το πνεύμα μας στο πνεύμα του άλλου...
Νοιώθουμε μαζί του ένα και το αυτό..
Και πως διαλέγουμε ποιον θα ερωτευθούμε?
Πέρα από τα μοναδικά κριτήρια για τον καθένα ως προς την εξωτερική εμφάνιση αναζητάμε αυτόν που θα εξιτάρει το μυαλό μας...
Που θα τον θαυμάζουμε για την σκέψη και το χαρακτήρα του...
Αυτόν που κάνει τις ανασφάλειες μας να μην υφίστανται...
Που μας κάνει να αισθανόμαστε την μοναδικότητα του είναι μας..
Γι'αυτό ο έρωτας, όπως προείπε ο Υalom, καταρρέει όταν τον εξετάσουμε σχολαστικά..
Γιατί ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις ανασφάλειες και τους φόβους μας...
Και μόλις τους αντιμετωπίσουμε με τις δικές μας δυνάμεις , δεν έχουμε ανάγκη τις δυνάμεις του άλλου...
Τελικά ο έρωτας είναι μαγεία!
Είναι όμως και πιο πεζός όταν τον αναλύσουμε...
Είναι μοναδικός!
Χάνει όμως μερίδιο της μοναδικότητας του όταν δούμε τι στα αλήθεια εξυπηρετεί...
Γιατί αυτά που καλύπτει όπως τον φόβο του θανάτου...τους φόβους μας...την ανάγκη να χαρούμε τη ζωή μας παρά τις αντιξοότητες της...τελικά δε τα γιατρεύει!
Και επανέρχονται δριμύτερα μόλις πάψουμε να είμαστε ερωτευμένοι...
Όσες αναλύσεις όμως και αν κάνει το μυαλό τελικά υποκύπτει στην μαγεία του έρωτα που έρχεται...
Ανοίγει η ψυχή για να υποδεχθεί έναν καινούριο έρωτα...
Για να νοιώσει το μαγικό πέπλο που τον τυλίγει...
Για να ελπίσει ξανά...."
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από ένα blog, το:
http://iparxei-mageia.pblogs.gr/2008/01/o-dhmios-toy-erwta.html
Νομίζω τα λέει πολύ πιο όμορφα από ότι θα μπορούσα να τα περιγράψω εγώ...
Και το ερώτημα είναι όταν δε θέλουμε να ενθουσιαστούμε (ή/και ερωτευτούμε) γιατί δεν είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο γιατί το κάνουμε; Γιατί πάμε τον εαυτό μας εκεί που δε θα θέλαμε για την ώρα; Γιατί δεν τον προστατεύουμε; Γιατί τρεπόμαστε σε φυγή από τους φόβους μας για να τους καλύψουμε με έναν έρωτα;
Γιατί δεν μπορεί να ερωτευόμαστε έτσι απλά ειδικά όταν δεν το επιδιώκουμε...τίποτα δεν είναι τελικά τυχαίο...
