ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΤΑΠΙΝΟΥΜΕ ?

ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΟΥ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΝΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΠΛΑ ΦΑΓΗΤΟ,ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ...
ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΤΑΠΙΝΩ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΜΟΥ "ΦΤΙΑΡΙΖΩ"ΦΑΓΗΤΟ?
ΚΑΤΑΠΙΝΩ ΑΠΟΡΡΙΨΗ,ΚΑΤΑΠΙΝΩ ΜΟΝΑΞΙΑ,ΚΑΤΑΠΙΝΩ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ,ΚΑΤΑΠΙΝΩ ΑΝΟΧΗ,ΚΑΤΑΠΙΝΩ ΑΠΟΓΝΩΣΗ...
ΣΤΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΩΡΕΣ ΜΟΥ ΠΑΡΗΓΟΡΙΕΜΑΙ ΣΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΦΑΓΗΤΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΤΑΝΙΕΣ ΜΟΥ...ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΩ ΣΧΕΣΗ,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΑΡΕΑ,Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΞΩ ΖΕΙ...ΕΓΩ ΕΧΩ ΠΑΝΤΑ ΑΥΤΟ:Ο ΠΙΣΤΟΣ "ΦΙΛΟΣ" ΜΟΥ,ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΜΟΥ! ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΠΑΣΩ ΤΟΝ ΦΑΥΛΟ ΚΥΚΛΟ, ΠΟΥ ΜΕ ΚΡΑΤΑ ΑΛΥΣΣΟΔΕΜΕΝΗ,ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ ΑΥΤΑ ΤΑ ΒΑΡΙΔΙΑ ,ΠΟΥ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΣΕΡΝΩ,ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΩ ΤΕΛΙΚΑ...ΚΑΠΟΤΕ ΠΙΣΤΕΥΑ ΠΩΣ ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΑΥΤΗ Η ΤΙΜΩΡΙΑ...ΟΧΙ ΠΙΑ! ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΜΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ...ΜΠΟΡΕΙ ΑΠΛΑ ΝΑ ΚΟΛΑΩ ΣΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ...ΔΕΝ ΞΕΡΩ...ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΒΓΑΛΩ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΟΥ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΜΟΝΙΜΑ ΚΟΥΒΑΛΩ ΚΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΖΗΣΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΝΑΒΑΛΛΩ...ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΙΩΞΩ ΤΗΝ ΕΜΜΟΝΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΣΥΛΛΑΒΗΣ ΜΙΣΗΤΗΣ ΛΕΞΗΣ ΚΙ ΑΠΛΑ ΝΑ ΝΙΩΣΩ...ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Ουσιαστικά ξεσπάμε τρώγοντας. Βρίσκουμε διέξοδο στο φαγητό. Αντί να τρώμε για να ζούμε, ζούμε για να τρώμε μερικές φορές. Το φαγητό θα πρέπει να αποτελεί απόλαυση. όταν όμως το παρακάνουμε ισοδυναμεί με τιμωρία. Όταν όλοι εδώ κατανοήσουμε ότι μπορούμε να τρώμε λίγο από όλα τότε μόνο θα μπορέσουμε να σπάσουμε το φαύλο κύκλο...Αμήν...

ΑΜΗΝ...ΑΝ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΘΕΜΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑΣ,ΑΛΛΑ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ.ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ ΒΑΡΟΣ,ΑΛΛΑ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΤΗΡΗΣΕΙΣ!
ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΑΝΥΣΕΙ ΠΟΛΥ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΩΣ...ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΠΟΘΗΣΑΜΕ ΑΡΚΕΤΑ?

μπορει...
μπορει να μη το ποθησαμε αρκετα...
μπορει να το ποθησαμε αλλα να μην τα καταφεραμε να ξεπερασουμε τις ελλειψεις μας...
μπορει να μην καταλαβαμε γιατι μας συμβαινει αυτο.,..
μπορει να το καταλαβαμε αλλα να μην βρηκαμε τους τροπους να αλλαξουμε αυτα που μας σπρωχνουν εκει...
πολλα μπορει..

Quote:

---

Originally posted by 2sweet2b4go10
μπορει...
μπορει να μη το ποθησαμε αρκετα...
μπορει να το ποθησαμε αλλα να μην τα καταφεραμε να ξεπερασουμε τις ελλειψεις μας...
μπορει να μην καταλαβαμε γιατι μας συμβαινει αυτο.,..
μπορει να το καταλαβαμε αλλα να μην βρηκαμε τους τροπους να αλλαξουμε αυτα που μας σπρωχνουν εκει...
πολλα μπορει..

---

Παιδια οτι γραφετε εδω ειναι πραγματικα υπεροχο...

γειασου πουκακι
πως εισαι;;
[url=http://ticker.7910.org/eng]http://ticker.7910.org/wg__78__01ZV0...WSBUSEVSRQ.gif[/url

μπορει να μην τα καταφεραμε γιατι δεν ειχαμε διπλα μας ανθρωπους να μασ στηριξουν οταν ειχαμε αδυναμιες...

μπορει και να μην δεχομαστε κανεναν για να μας στηριξει
μπορει να θελουμε να αυτομεμφομαστε
δεν ξερω γιατι
ισως για να κερδισουμε περισσοτερη προσοχη

[url=http://ticker.7910.org/eng]http://ticker.7910.org/wg__78__01ZV0...WSBUSEVSRQ.gif[/url

ισως γιατι συνηθησαμε να μην εχουμε κανενα
κι οταν εχουμε δεν μπορουμε να το διαχειριστυμε
εμενουμε λοιπον στη γνωριμη κατασταση του καταπινειν
που δεν μπορει να μας φερει μη αναμενομενα αποτελεσματα

[url=http://ticker.7910.org/eng]http://ticker.7910.org/wg__78__01ZV0...WSBUSEVSRQ.gif[/url

Το θεμα ειναι οτι δεν κερδιζουμε προσοχη..το μονο που κανουμε ειναι να χανουμε πολλα...κ πανω απ ολα τη ζωη μας σε ηλιθιες σκεψεις του τυπου...εφαγα γιατι εφαγα?κ αντι να σταματαμε μας κανει κ το συνεχιζουμε...τασεις αυτοκαταστροφης...κ πιο το κερδος?απ τη λαιμαργια ουτε γευση καταλαβαινουμε...τρωμε ασυναισθητα..ετσι για να ξεσπασουμε..κ μετα πασχιζουμε να χασουμε..κ στην απογνωση μας βαζουμε κι αλλα..κ χαλαμε ολη τη δυναμη που εχουμε μεσα μας, στο καναπε μας να γκρινιαζουμε κ να λυπομαστε τον εαυτο μας...κ τι γινετε περνανε οι μερες κ μεις δεν τις χαιρομαστε..γιατι? για μας? η για τους αλλους? για οτι κ να το κανουμε επιτεους στοπ...ε αυτη τη φορα παιδια δεν θα με παρει ααπο κατω...εδω αλλοι κοβουν τα ναρκωτικα κ μεις ακομη παλευουμε με το φαγητο?δεν θελω να ειμαι δυστυχισμενη..απο δω κ περα εγω θα κανω κουματο στο μυαλο μου...αντε γιατ τα χω παρει...αμαν πια..μακαρι να κρατησει ο θυμος..κ να κρατησω κ γω τον λογο μου...(παραλιριμα ειναι μην με παρεξηγητε)

Επειδη νιωθουμε οτι δεν αξιζουμε (εμεις το νιωθουμε και το παιρνουμε σαν πραγματικη κατασταση,ενω δεν ειναι ετσι)να εχουμε σχεση, να αρεσουμε να ντυθουμε σεξι, να απολαυσουμε πραγματα γενικοτερα ακομη και μια καλη δουλεια η μια σωστη φιλια,ψαχνουμε ολα αυτα τα συναισθηματα και ολες αυτες τις ''ηδονες'' μεσα απο το φαι, ψαχνουμε παρηγορια,αλλαζοντας γευσεις ψαχνουμε εμπειριες και γενικα ονειρευομαστε οτι η ζωη μας θα ξεκινησει και ολα θα ρθουν οταν αδυνατισουμε ενω δεν ειναι ετσι,ηζωη εχει ξεκινησει και βαρεθηκε να μας περιμενει . . .πρεπει να σηκωθουμε απ'τον καναπε με τις φαντασιωσεις και οσα ονειρευτεικαμε να τα κανουμε πραγματικοτητα.

ΑΧ,ΠΟΣΕΣ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΕΙΣ ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΝ Σ'ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗ ΜΕΡΑ,ΧΡΟΝΟ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ,ΩΣΠΟΥ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ...ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΧΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΜΑΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕ Σ'ΕΜΑΣ,ΠΟΥ ΗΛΠΙΖΕ,ΠΟΥ ΧΑΙΡΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗΣ...
"Η ΖΩΗ ΕΧΕΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΚΑΙ ΒΑΡΕΘΗΚΕ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ..."ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΚΙ ΕΓΩ ΝΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙ ΧΑΡΑ...ΧΑΘΗΚΑ ΚΑΠΟΥ ΕΝΔΙΑΜΕΣΑ ΚΑΙ ΠΑΛΕΥΩ ΠΑΛΙ ΝΑ ΜΕ ΒΡΩ,ΝΑ ΜΕ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΩ...
ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΤΗΡΙΞΑΝ,ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΡΟΣΕΞΑΝ ΑΡΚΕΤΑ,ΔΕ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΤΗΚΕ Η ΖΩΗ,ΕΝΑ ΣΩΡΟ "ΔΕΝ"...
ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΙ ΣΤΑΣΗ ΚΡΑΤΗΣΑ ΕΓΩ ΑΠΕΝΕΝΤΙ Σ'ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΙ ΣΤΑΣΗ ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ!
ΣΗΜΕΡΑ ΗΤΑΝ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΑΝ ΤΙΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ ΚΑΙ ΜΕ ΚΡΑΤΗΣΑΝ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠ'ΟΣΑ ΜΟΥ ΑΞΙΖΟΥΝ...
ΕΛΠΙΖΩ ΣΥΝΤΟΜΑ ΝΑ ΦΩΝΑΞΩ"ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑΣ ΜΟΥ ΖΩΗΣ!"ΚΑΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ!

Διαβάζω τα γραμμένα μου κάτι μήνες πριν κι αναρρωτιέμαι...Τι πραγματικά άλλαξε από τότε;
ΟΚ...Μετέφερα τη βάση μου από τον καναπέ στο γραφείο,από την τηλεόραση στον υπολογιστή...
Μπήκαν νέοι άνθρωποι στη ζωή μου,κάποιοι πολύ σημαντικοί,μοιράστηκα μαζί σας σκέψεις και συναισθήματα,
αποπειραθήκαμε να ξορκίσουμε τη μοναξιά μας,να δώσουμε ο ένας τον άλλον το "μπράβο" που στερούμε από τον εαυτό μας,
νιώσαμε ίσως εδώ μέσα λιγότερο εξωγήινοι απ' ό,τι στην έξω ζωή μας,πιο απενοχοποιημένοι,πιο ανθρώπινοι...
Δε θα κάνω τον απολογισμό μου με βάση δυο αριθμούς στη ζυγαριά(όχι πως δεν έχει τη σημασία του,αλλά αρνούμαι να με δω ως χοιρομέρι)
αλλά κυρίως ως προς το πόσο άλλαξα πραγματικά εγώ στάση αντιμετώπισης απέναντι στους δαίμονες μου.
Διαβάζω τις βαρύγδουπες δηλώσεις μου,διακρίνω την έντονη λαχτάρα μου,τον πανικό μου να με πείσω,να πείσω και άλλους(τρομάρα μου!)
Ομολογώ σήμερα ότι τελικά η ζωή μου τις δίνει τις χαρές της ή τουλάχιστον τις ευκαιρίες της για χαρά,
αλλά εγω κατά κόρον εμμένω στα κολλήματα μου και της γυρνάω την πλάτη...
"Γυρνάω τις πλάτες μου στο μέλλον"περιορίζοντας έτσι για άλλη μια φορά την οπτική μου στο παρελθόν.
Δεν το υποτιμώ,αλλά εκείνο ό,τι είχε να μου δώσει μου το έδωσε...Το στράγγισα πια...Δεν έμεινε σταγόνα του πια να με δροσίσει.
Ανοίγεται εμπρός μου η θάλασσα του παρόντος μου κι εγώ δε βουτώ...Φορές,ούτε καν βρέχω τα πόδια μου...Η δικαιολογία κλασσική:
~είναι στενό το μαγιό μου(=με πνίγει η ζωή και τ'αδιέξοδα που επέλεξα να ντυθώ)
~έχει κόσμο η παραλία(=με απασχολεί περισσότερο η κριτική των τρίτων)
~θα προτιμούσα κάποια ερημική(=καλύτερα να κρυφτώ στο ασφαλές καβούκι της μοναξιάς και του μικρόκοσμου μου)
~μόλις σήκωσε και κύμα(=φοβάμαι να αντιμετωπίσω τις φουρτούνες της ζωής)
~ο ήλιος δύει εξάλλου-αν είχα έρθει νωρίτερα(=έχασα πολλά,τώρα πλέον είναι αργά για τα όνειρα μου)
Ακόμα και ο έρωτας,το πιο δυνατό ίσως κίνητρο να κάνεις την ανατροπή σου,αποδυναμώνεται μπροστά στο απροσπέλαστο τείχος που υψώνω...
Κι αναρρωτιέμαι...Τελικά μήπως και τα κιλά είναι μια πρόφαση δειλίας για ζωή;
Μήπως αν δεν ήταν αυτά θα βρίσκαμε κάτι άλλο να ενοχοποιήσουμε για την απροθυμία μας να ρουφήξουμε το μεδούλι της;
Τα γρανάζια του από μηχανής θεού σκούριασαν πια...κι ούτε μάνα εξ'ουρανού πρόκειται να πέσει...
Όλοι μιλάμε για την ευτυχία ή έστω τις στιγμές της σαν να είναι κάτι έξω από τον άνθρωπο...Μη πραγματοποιήσιμο...
Κι αν ποτέ μας διαψεύσει η λάμψη στα μάτια και στο χαμόγελο κάποιου άλλου,
τροποποιούμε την οπτική μας και την περιορίζουμε σε κάποιους λίγους τυχερούς ,πάντως όχι σ'εμας...
Δεν είναι ο παράγοντας "τύχη"που μας λείπει...Όχι ότι κάποιες φορές δεν παίζει κι εκείνη το ρόλο της...
Είναι η "πίστη"που στην πορεία χάσαμε,εκείνη που πρέπει ν'αναζητήσουμε μέσα μας και η "τόλμη"να λουστούμε το εκτυφλωτικό της φως...
Θα γυρίσω και πάλι εδώ με την ελπίδα στο ενδιάμεσο να έχω αναζωπυρώσει την πίστη μου,που τρεμοσβήνει
και να έχω δρασκελίσει έστω ένα βήμα,υπερπηδώντας τα εμπόδια που με αναχαιτίζουν,όχι γαιτί δεν μπορώ,αλλά γιατί απλά φοβάμαι...

Νομίζω ότι η παραίτηση από τη ζωή, γιατί για κάτι τέτοιο μιλάμε, είναι κάτι πολύ γενικότερο από ένα πρόβλημα βάρους. Πάρα πολλοί άνθρωποι το βιώνουν εκφράζοντας μια απάθεια για τα πάντα. Κι όχι μόνο μεγαλύτεροι άνθρωποι εγκλωβισμένοι σ' έναν γάμο φυλακή και χωρισμένες - κυρίως - μητέρες αλλά και πιο νέα άτομα.

Νιώθουν ότι η ζωή δεν είναι γι' αυτούς και απλά λένε τυχερούς τους άλλους. Ότι πχ οι άλλες γυναίκες είναι καπάτσες και την ζουν τη ζωή τους. Ενώ ποτέ οι ίδιοι/ίδιες δεν προσπάθησαν να έχουν μια φυσιολογική ζωή. Και τέτοια είναι μια ζωή με φίλους, παρέες, κοινωνική ζωή, έρωτες, ενδιαφέροντα...

Μια δικαιολογία για τις μεγαλύτερες είναι τα παιδιά. Εγώ έχω τα παιδιά και δε μπορώ...Ξέρετε πόσοι άνθρωποι ζουν τη ζωή τους μέσα από τα παιδιά τους ρίχνοντας τη δική τους στο περιθώριο? Κι όχι στα 60 αλλά από τα 40. Κι άλλες απλά δε νοιάζονται γιατί έχουν τη χαρά των παιδιών τους κι αρκούνται σ' αυτό. ʼλλοι πάλι βρίσκουν σαν πρόφαση τα κιλά για τη ζωή που δεν έζησαν. Δε μπορώ να βγω, να κάνω φίλους, να μ' ερωτευτούν, να πάω σινεμά, συναυλία κλπ. Σίγουρα είναι εμπόδιο αλλά όχι ανυπέρβλητο. Πιο πολύ είναι δικαιολογία για να κλειστούν στο σπίτι και τον εαυτό τους.

Γιατί τόσο άνθρωποι αρκούνται στο να λένε τους άλλους τυχερούς? Επειδή έχουν κορμάρες, επειδή έχουν παρέες, επειδή έχουν καλύτερες δουλειές? Γιατί δεν προσπαθούν να τ' αποκτήσουν και μένουν στον φθόνο? Όλοι μας, αδύνατοι ή υπέρβαροι, φθονούμε κάποιους για όσα θα θέλαμε να χουμε. Το θέμα είναι να προσπαθήσουμε κι εμείς και να σταματήσουμε να τα ρίχνουμε όλα στην τύχη.