Καταθεση ψυχης...

Καποτε ηταν ενα κοριτσακι..
Ηταν ομορφο,γλυκο και καλοσυνατο..
Του αρεζε να βρισκει θησαυρους και να τους μοιραζεται...Να φανταζεται,να ονειρευεται,μα αγαπαει..Του αρεζε να τρεχει στη φυση και να αφουγκραζεται τη ζωη..Αγαπουσε τους ανθρωπους και την μουσικη..Ηθελε συνεχεια να μαθαινει..
Ομως το κοριτσακι αρχισε να μεγαλωνει..
Τα λαμπερα του ματια ειδαν την αλλη πλευρα της ζωης..Την βια,την απορριψη,την ανασφαλεια..Το κοπιτσι ηθελε να το αγκαλιασουν γιατι φοβηθηκε..Και πραγματι το αγκαλιαζαν αλλα...για λιγα μονο λεπτα,μετα ολοι χανονταν μακρυα...και το κοριτσακι εμενε μονο...εψαχνε τροπους να αγαπησει τη ζωη αλλα δεν ειχε με ποιον να τη μοιραστει,προτιμουσε να μενει απαρατηρητο,ενιωσε αναξιο αγαπης...
Δεν ειχε τον ελεγχο των συναισθηματων και της ζωης του και ετσι αποφασισε να αποκτησει τον ελεγχο εστω και σε κατι ανουσιο,το φαγητο...
Σταματησε να τρωει και αρχισε να νιωθει πιο ομορφο,πιο αξιο..Εφτιαξε εναν ψευτικο κοσμο γυρω του και μπηκε μεσα σ αυτον..εναν κοσμο οπου τιποτα δεν εχει αξια παρα μονο ο ελεγχος του φαγητου και αφου ηταν καλη σε αυτο ολοι θα την αγαπουσαν περισσοτερο,θα επαιρνε την αγκαλια που ηθελε..Ομως ο κοσμος αυτος ηταν μια ψευδαισθηση...
Το κοριτσι συνεχισε να μεγαλωνει και εγινε μια νεαρη γυναικα 20 χρονων..
Αρχισε να δουλευει,να κοινωνικοποιειται ομως παντα κατι ελλειπε..Ενιωθε κενη..
Το φαγητο ηταν και παλι η λυση που προσεφερε στον εαυτο της..Αρχισε να τρωει μεχρι να μην μπορει αλλο...Ηθελε να υπνωτιστει,να ξεχασει...Ομως ειχε κουραστει να προσπαθει να ελεγχει και αφεθηκε...
Η μερα σκοτεινιασε...Τιποτα δεν ηταν ομορφο...
Η νεαρη γυναικα εβγαζε τα σωθικα της και μετα ενιωθε τιποτενια...
Τωρα πια η γυναικα κλαιει ωρες ατελειωτες...
Ο κοριτσακι μεσα της δεν εχει εξαφανιστει...θελει ακομα αυτην την αγκαλια...Θελει να αγαπησει αλλα φοβαται τους ανθρωπους...Θελει να σπασει τον ψευτικο κοσμο που δημιουργησε γιατι μετατραπηκε σε κελι...
Ομως δεν χανει την ελπιδα της...
Καλη συνεχεια σε ολους στον αγωνα που κανουμε!

Γιατί βρε γλυκιά μου τέτοια απογοήτευση!!!!!!!!!!! Εχω τα διπλά σου χρόνια αλλά δεν έχω ξεχάσει πόσο εύκολο είναι όταν είσαι 20 χρονών να απογοητευτείς από το τίποτα και να τα δεις όλα μαύρα. Δεν είναι κακό που σου συμβαίνει, ούτε που νομίζουμε μερικές φορές ότι πιάνουμε πάτο, αρκεί από αυτό να βρούμε τη δύναμη να γυρίσουμε το νόμισμα και να δούμε τη ζωή αλλιώς. Λίγο πιο χαλαρά....και πιο αισιόδοξα και να δούμε ότι εκτός απ' όλα τα άλλα είναι και όμορφη...
Είσαι νέα και αυτό είναι το καλύτερο απ' όλα....και χαίρομαι που δεν χάνεις την ελπίδα σου.... είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις!!!!!!!!!!!

Σ ευχαριστω πραγματικα αλαλουμακι μου για τα καλα σου λογια...Μερικες φορες με πιανει ενας μελοδραματισμος αλλα κατα βαθος ξερω οτι μπορω να τα καταφερω,ολοι μπορουμε!!!Ηθελα μαλλον ετσι μια τονωση και μου τημ εδωσες και εσυ αλλα και ολοι εδω μεσα εστω και χωρις να το ξερουν..Ευχαριστω Πραγματικα πολυ!!!

κι εγω θελω αγκαλιτσες κι ολο φαπες μου δινουνε
κι εγω ειμαι κοριτσακι κι ολοι μου λενε πως δεν ειμαι
κι εγω θελω να κρυφτω καπου που να μη με βρισκει η αποριψη
κι εγω θελω να μετατραπει ολος ο κοσμος γυρω μου στο παραμυθοσπιτο της μπαρμπι
μα μονο με μπαρμπι δεν δειχνω
ολα γλυκια αναμνηση αυτων που ποτε δεν εζησα

ιπομονη βρε κοριτσια αν εχετε 8ετικη ψιχολογια τα πραγματα 8α βελτιο8ουν για σας.

Kassi είναι τόσο όμορφο να αγγίζεις τις ευαίσθητες, αλλά ξεκούρδιστες χορδές της ψυχής μας με την εξομολόγηση σου...

Υπομονή και ποτέ δεν ξέρεις...Κάπου,εκεί έξω, μπορεί...

Αυτο το κοριτσακι θα το σωσουμε γιατι αν το αφησουμε και πεθανει δε θα χουμε τιποτα πια να μας θυμιζει γιατι ηρθαμε,τι ζηταμε και που παμε...Θα γινουμε τυχοδιωκτες μεσα στην ιδια μας τη ζωη...
Θα το σωσω γιατι μονο ετσι θα μπορεσω να σωσω την ψυχη μου που παει να θαφτει μεσα σε τονους φαγητου,μεσα σε τονους σκοταδιου...
Θα το σωσω και θα μου το ανταποδωσει....κ ας εχω μεγαλωσει...θα με παρει απο το χερι και θα με παει στην παιδικη χαρα,εκεινη την παλια και θα μου δειξει το παλιο μου ποδηλατο με τις ροδες τις βοηθητικες....και οταν θα μαθω παλι να ισορροπω θα τις βγαλει και θα μου πει πως αυτη τη φορα δεν τις χρειαζομαι στ αληθεια πια...πως αληθεια μπορω να οδηγησω μονη μου πια το ποδηλατο της ζωης μου και θα εξαφανιστει παιρνοντας μαζι του ολες τις τυψεις και τις ενοχες μου και θα με αφησει πανω στο ποδηλατο μου γαληνια και δυνατη πια να παω οσα ταξιδια θελω στα ονειρα μου.....
Αυτο εχω αναγκη να πιστευω,αυτο εχω αναγκη να προσδοκω,μονο γι αυτο παλευω...
Αλλιως δεν υπαρχει γυρισμος,αν χασω τελικα το παιδι εκεινο που συντηρω μεσα μου,εχω ηδη χαθει....