η πλευρά ενός τρίτου?

Γεια σε όλους,
έψαχνα χθες κάτι στο google και πατώντας ότι link έβρισκα μπήκα τυχαία εδώ. Κάθησα και διάβασα αρκετά posts. Το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ και σήμερα συνεχίζεται η κακή διάθεση. Μου ήρθαν τόσες άσχημες αναμνήσεις στο μυαλό. Δεν ξέρω ποια ορολογία είναι κατάλληλη για να χρησιμοποιήσω, ούτε με ενδιαφέρει να το ψάξω. Τέλος πάντων, μία απ' τις εικόνες που μου έχει μείνει απ' τη μητέρα μου είναι να τη βλέπω να κάνει εμετό. Νομίζω ότι ήμουν πολύ μικρή όταν το συνειδητοποίησα αυτό, ίσως 6 ή 7 ετών. Δεν έμπαινε καν στον κόπο να κλείσει τη ρημάδα την πόρτα, γιατί προφανώς θεωρούσε ότι τα μικρά παιδιά δεν καταλαβαίνουν τι τους γίνεται. Αυτό συνεχιζόταν για χρόνια, απλά όταν μεγάλωσα προσπαθούσε ανεπιτυχώς να το κρύψει. Απ'όσο μπορώ να ξέρω, αυτή την τακτική άρχισε να την εφαρμόζει κάπου στην ηλικία των 18 με 20, όταν συνειδητοποίησε ότι η ομορφιά παίζει πολύ σημαντικό ρόλο και ότι η ίδια ήταν αρκετά παχουλή. Αυτό όντως είναι αλήθεια γιατί έχω δει και φωτογραφίες και επειδή γνωρίζω εξ ιδίας πείρας πόσο καταπιεστική ήταν η γιαγιά μου σε σχέση με το φαγητό. Η γυναίκα δεν "παιζόταν". Το μόνο που σκεφτόταν όλη μέρα ήταν το τι φαγητό θα αγοράσει και το τι θα φάμε. Όποτε έμενα στο σπίτι της (κάθε μέρα, μέχρι και τα 14, έτρωγα εκεί για μεσημεριανό! ) κυριολεκτικά με μπούκωνε, με κυνηγούσε μέσα στο σπίτι για να μου δώσει να φάω. Εγώ φυσικά, επειδή δεν άντεχα, έκανα καθετί δυνατό για να βρω μία λύση. Το πετούσα όπου μπορούσα, το έκρυβα, μάλωνα μαζί της κτλ, δεν έκανα ποτέ εμετό ωστόσο, ούτε το σκέφτηκα ποτέ. Παρόλο που κάθε μέρα περνούσα χάλια και που, από τα 14 και μετά, απέφευγα τη γιαγιά μου και δεν την έβλεπα σχεδόν ποτέ, αυτό μπορούσα κάπως να το διαχειριστώ . Αυτό που δεν μπορούσα να διαχειριστώ όμως ήταν οι εμετοι της μητέρας μου. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι συναισθήματα μου προκαλούσε. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω και να περιγράψω τι ήταν αυτό που ένιωθα και γιατί. Θυμό, ενοχές? Δεν ξέρω ποιες λέξεις είναι σωστές. Χρόνια ολόκληρα έψαχνα για κάποιες ενδείξεις στην τουαλέτα και συνήθως τις έβρισκα ή όταν καθόμουν στο δωμάτιό μου, προσπαθούσα να ακούσω τι κάνει στο μπάνιο. Σκεφτόμουν "όχι, όχι και σήμερα" και μου είχε γίνει εμμονή αυτό το πράγμα. Αυτό συνέβαινε καθημερινά αλλά δεν το έκανε με όλες τις τροφές αλλά μόνο με αυτές που εκείνη θεωρούσε ότι έπρεπε. Δεν το συζήτησα ποτέ μαζί της αλλά ξέρω ότι εκείνη δεν το θεωρούσε κάτι κακό και επίσης δεν είχε ποτέ πρόβλημα στις καθημερινές συναναστροφές της. Ποτέ δεν εκδήλωνε τάσεις του στυλ "θα φάω όλο το ψυγείο σήμερα" και το βάρος της παρέμενε κανονικό. Μία φορά, όταν ήμουν ακόμα στην εφηβεία, μου είχε πει με υπερηφάνεια, ότι όταν ήταν έγκυος σε μένα πήρε συνολικά μόνο 4 κιλά. Από τότε σκέφτομαι ότι ακόμα και η γ***μένη εγκυμοσύνη της δεν την σταμάτησε. Ήταν ικανή να ξεράσει ακόμα και μένα. Εδώ και κάποια χρόνια μένω πλέον μόνη μου και δεν ξέρω τι γίνεται σπίτι και έτσι ησύχασα.
Σημασία έχει ότι ούτε κι εγώ νιώθω καλά με το σώμα μου και η σχέση μου με το φαγητό είναι πολύ κακή. Πέφτω με τα μούτρα όταν νιώθω χάλια και δεν μπορώ να σταματήσω εύκολα όταν ξεκινήσω. είναι θέμα ορίων και απλά δεν μπορώ να τα θέσω. Για ένα μεγάλο διάστημα μάλιστα ντρεπόμουν να φάω μπροστά σε άλλους. Παιδεύομαι πάρα πολύ. Κάθε μέρα λέω, σήμερα θα προσέξω, ή σήμερα θα ξεκινήσω δίαιτα αλλά δεν τα καταφέρνω. ωστόσο, έχω περάσει από διάφορα στάδια και κάποια στιγμή είχα 10 παραπανίσια κιλά. Σήμερα είμαι σχετικά οκ, κι αν χάσω 4 κιλάκια θα νιώσω καλύτερα. Τέλος πάντων , το θέμα δεν είναι αυτό αλλά το ότι δεν έχω μάθει απ' τη μία να αγαπάω το σώμα μου και απ' την άλλη να έχω μία φυσιολογική σχέση με το φαγητό.
Αυτά από μένα, συγγνώμη αν σας κούρασα, αλλά ήθελα να εκφραστώ. Και να σας δείξω πως είναι απ' την πλευρά ενός άλλου, κάποιου που μένει στο ίδιο σπίτι και τυγχάνει να είναι και το παιδί σου.

Διάβαζα τα λόγια σου,είχα εικόνα και σφιγγόταν η ψυχή μου...
Ειδικά εκείνο το "Ήταν ικανή να ξεράσει ακόμα και μένα" !!!
Δεν ξέρω αν ποτέ ξαναμπείς στο φόρουμ...
Πολύ καλά έκανες και εξωτερίκευσες το θυμό σου,
θα ήταν όμως πολλαπλάσια λυτρωτικό αν όλα αυτά τα έλεγες σ'εκείνες...
Φοβάμαι πως ποτέ δε θα έχεις μια καλή σχέση μαζί τους,αν δεν τολμήσετε να μιλήσετε,
αλλά ούτε κι εσύ η ίδια με την εικόνα σου και το φαγητό...
Κι αν νομίζεις ότι επειδή έφυγες απ'το σπίτι,τ'άφησες όλα αυτά εκεί και πια δε σ'αφορά,
διάβασε μια φορά τα λόγια σου και αφουγκράσου το συναίσθημα που τα ντύνει...
Πίστεψέ με θα νιώσεις πολύ καλύτερα,όσο ψυχοφθόρο κι αν αποβεί...
Εμένα η σχέση μου με τον πατέρα μου,η ουσιαστική,άρχισε στα 23 μου
όταν με λυγμούς του είπα όλα όσα δεν είχα ποτέ τολμήσει!
Τότε και μόνο τότε,διαλύθηκαν και τα φαντάσματα του παρελθόντος...
Σου εύχομαι να βρεις την ηρεμία σου και ό,τι περισσότερο ποθείς!

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ ΣΤΟ ΦΟΡΟΥΜ ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΞΑΝΑΜΠΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΑΣ. Η ΝΑΝΤΙΝ ΕΧΕΙ ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ. ΚΑΛΟ ΘΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΥΣΕΙΣ ΤΟ ΘΥΜΟ ΣΟΥ ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΔΩΘΕΙ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ. ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΧΕΙΣ ΑΠΟΣΤΑΣΟΠΟΘΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΛΛΑ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ΟΠΩΣ ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΑΙ Η ΙΔΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΕΝΟΥΝ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΣΤΗ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΝΑ ΤΑ ΑΝΑΜΟΧΛΕΥΕΙΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΣΟΥ. ΜΗ ΦΟΒΗΘΕΙΣ ΚΑΙ ΜΗΝ ΝΤΡΑΠΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΝΙΩΣΕΙΣ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΘΑ ΣΕ ΩΘΕΙ ΣΤΟ ΨΥΓΕΙΟ ΝΑ ΤΟ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ.

ΚΑΠΟΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΤΙΣ ΑΠΟΔΕΧΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΤΙΣ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ.

ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΞΑΝΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΝΕΑ ΣΟΥ! ΦΙΛΙΑ

ALL IN ALL ΕΧΕΙΣ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΚΙ ΕΣΥ ΜΙΑ ΕΜΠΑΘΕΙΑ ΜΕ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ?
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΟΥΚΛΑ ΜΟΥ Η ΜΑΜΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΝΑ ΤΟ
ΚΡΥΨΕΙ
ΑΠ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΙΑ ΟΜΩΣ ΜΠΟΡΕΙ Η ΣΥΧΑΜΑΡΑ ΠΟΥ ΒΓΑΖΕΙΣ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗΣ ΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΑΠΟΤΡΕΠΕΙ ΑΠ ΤΟ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΑΚΤΙΚΗ
ΙΣΩΣ!!!!!