Νοσταλγία...

Παιδιά,


Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τη νοσταλγία μου για τον παλιό καλό καιρό προ βουλιμίας.
Θυμάμαι πέρσι τέτοιο καιρό, που έκανα δίαιτα, ήμουνα ένα πλάσμα χαρούμενο και γεμάτο ενέργεια. Είχα ένα σκοπό στη ζωή μου, έβλεπα τα κιλά να φεύγουν και χαιρόμουνα.
Πόσο μου έλειψε το να απολαύσω ένα γλυκό ή ένα fredoccino. Πόσο μου έλειψε το να φάω έξω χωρίς να σκέφτομαι ποσότητες και θερμίδες.
Έχω κουραστεί τόσο πολύ από αυτή την κατάσταση. Μερικές φορές νομίζω πως είναι απλώς ένας εφιάλτης από τον οποίο θα απαλλαγώ ένα πρωί που θα ξυπνήσω. ʼλλες φορές πάλι σκέφτομαι ότι δεν πρόκειται να γίνω ποτέ καλά.
Είναι καλοκαίρι, ο κόσμος βγαίνει, χαίρεται, ακούει δυνατά μουσική. Πού είμαι εγώ σε όλα αυτά? Βιάζομαι να νυχτώσει να πέσω για ύπνο, να μη σκέφτομαι το φαγητό. Δεν έχω πια όρεξη για τίποτα. Ακόμα και τα πιο απλά μου φαίνονται βουνό. Είναι φορές που μέχρι και να κάνω μπάνιο βαριέμαι.
Αν ήξερα εκ των προτέρων την τωρινή μου κατάληξη πόσα διαφορετικά πράγματα θα είχα κάνει...

Δελφινακι σε καταλαβαινω καθως βρισκομαι μερικες ωρες στην ιδια θεση.
Κ εγω νοσταλγω τον παλιο καιρο οπως περυσι τετοια εποχη λιγο πριν παρω κ εγω την "κατω βολτα" της ανορεξιας, οπου δε σκεφτομουν τι κ ποτε θα φαω.Ετρωγα οσο κ οτι ηθελα χωρις να το παρακανω κ χωρις να εχω μια αγωνια αν θα γινω χοντρη με ενα κουλουρακι.Κ το αστειο ειναι οτι κ τοτε αδυνατη ημουν.Τωρα εχουν χαθει ολα αυτα, χαθηκαν σταδιακα κ αυτο ειναι το χειροτερο.Καθε μερα αλλαζα συνεχως κ απομακρυνομουν απο τον εαυτο μου οπως τον ηξερα.Κ τωρα ειμαι εδω να κοιταω παλιες μου φωτογραφιες, να παλευω με τα γευματα, με τις θερμιδες, με τους γιατρους καθε ειδους, με τον εαυτο μου στην τελικη.Ενω πριν ουτε καν φοβομουν οτι ενα ταξιδι πχ θα μου στοιχιζε κιλα.Πριν ουτε καν σκεφτομουν να παραλειψω ενα γευμα για να πιω ενα σκετο καφε.Πριν ημουν χαρουμενη με εμενα, με το σωμα μου, ενιωθα μια οντοτητα ενιαια, οχι διασπασμενη σε θρυψαλλα οπως τωρα που προσπαθω να τα ενωσω κ παλι.Ξερω οτι φανταζει απιθανο μια μερα να φας σαν ανθρωπος χωρις να σε απασχολησουν οσα ανεφερες, ομως ανθρωπος που περασε ολο αυτο κ τωρα ειναι καλα μου λεει οτι κ ομως θα υπαρξουν τετοιες αναλαμπες που κ που.Τι να σου πω, μακαρι, ουτε εγω πιστευω οτι θα ειμαι ποτε οπως πριν.Ομως, καθε εμποδιο για καλο!Η ζωη ειναι πολυ μικρη για να την αναλωνουμε σε τετοιες σκεψεις κ ενεργειες.Μας δοθηκε κ εμεις την καταστρεφουμε.Γιατι?Κ εγω πολλες φορες λεω "αχ εκεινο το καλοκαιρι περυσι, να χα σκεφτει αλλιως...Να χα κανει κατι!Να χα σταματησει οσο μπορουσα ακομα!".Μη κρινεις ομως τα περασμενα με κριτηρια του παροντος.Γιατι ολα θα φανουν ενα λαθος.Την κατασταση που περιγραφεις την εζησα πολυ εντονα πριν 1 μηνα κ κατι.Αισθανθηκα οτι δε θα βγω ποτε απο ολο αυτο, οτι πνιγομουν μες στην προσπαθεια.Μ επιασαν τα κλαμματα γιατι μου φαινοταν βουνο ο πολεμος με το μυαλο μου.Διχαζομουν με καθε μπουκια που ετρωγα.Επιθυμουσα το υγιες ομως απ την αλλη το φοβομουν.Σταδιακα ολα θα περασουν.Μη βιαζεσαι να νυχτωσει κ να κοιμηθεις, μη ξεφευγεις απ τον εαυτο σου.Αυτο δε καναμε ως τωρα με τη συμπεριφορα μας?Αντιμετωπισε τον, κοιταξε τον, μιλα του.

Ειναι σιγουρα ενα διαφορετικο καλοκαιρι απ καθε προηγουμενο.Καθε μερα ειναι διαφορετικη.

Κερδισε το ομως, καντο δικο σου.Ζησε το οσο κ οπως μπορεις, οπως κ καθε μερα.

ΣΑΦΩΣ ΤΟ ΝΙΩΘΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΥΤΟ. ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ..ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΑ ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ.. ΠΩΣ ΜΛΠΕΞΑΜΕ ΕΤΣΙ ΘΕΕ ΜΟΥ? ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΕΙΧΑ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΑ ΟΤΙ ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ ΟΛΗ ΑΥΤΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΟΛΑ ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΛΛΑ Η ΖΩΗ ΕΧΕΙ ΕΠΙΠΕΔΑ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ. ΓΙΑΤΙ ΑΝΤΙ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΚΙΛΑ ΝΑ ΤΑ ΧΑΡΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΑΙ ΤΑ **** ΟΛΑ??

ΤΕΛΟΣΠΑΝΤΩΝ, ΘΑ ΚΛΕΙΣΩ ΟΠΩΣ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΑΚΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΩ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΚΤΙΜΗΣΗ,ΤΟ ΣΕΒΑΣΜΟ,ΤΗΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ,ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΣΕ ΕΜΑΣ.

Βασικά το θέμα είναι ότι όλοι νοσταλγούμε το παρελθόν αλλά όχι μόνο σε αυτό το βαθμό.Εγώ θα έλεγα πως είμαστε και κολλημένοι σε αυτό.Θέλουμε να είμαστε πάντα όπως παλιά,έμμεσα αρνούμαστε να μεγαλώσουμε και γενικά ζούμε πολύ με το παρελθόν μας...

Δεν ξέρω αν συμφωνείτε ή διαφωνείτε αλλά τουλάχιστον σε μένα έτσι λειτουργεί...

Ζούμε με τις αναμνήσεις του παρελθόντος και τα όνειρα του μέλλοντος
κι εντωμεταξύ χάνουμε ό,τι πιο πολύτιμο:το ΠΑΡΟΝ!
Αρνούμαστε να μεγαλώσουμε,αρνούμαστε να ζήσουμε,να χαρούμε...Πόλλή άρνηση,γενικότερα...
Καιρός για θέση,για το σήμερα,γι' αυτή τη στιγμή...
"η ζωή ,που περνά και χάνεται...η στιγμή,που ποτέ δεν πιάνεται..."
Αν ήμουν αλλιώς,αν ήμουν νεότερη/ος, αν , αν, αν... Αχαριστία κι αγνωμοσύνη!
'Ηδη χυπάω το κεφάλι μου για τα χρόνια,που πέρασαν χωρίς εμένα...
Ας μη χαθεί ούτε μία παραπάνω στιγμή!Αρκετά!!

Για να ζήσεις το σήμερα πρέπει να τα βρεις πρώτα με τον εαυτόσ ου, να πάψεις να τον πολεμάς. Εγώ προσωπικά τον έχω χάσει τελείως...

Δελφινακι,
τον εαυτο σου θα τον βρεις αν παψεις να τον πολεμας κ τον αποδεχτεις οπως ειναι.Πρεπει να ειναι συμμαχος σου κ να σε συντροφευει.Δε γινεται να εχουμε οχι μονο ανθρωπους που για χ λογους δε μας συμπαθουν αλλα και τον εαυτο μας εναντιον μας!Τουλαχιστον εκει που μπορουμε να τον βοηθησουμε κ ειναι στο χερι μας ας το κανουμε!Βεβαιως αυτο θελει χρονο κ κοπο ομως ειναι επιδιωξιμο.Δε ξερω αν θελω να ζω με το παρελθον γιατι πλεον το εχω αντιπαθησει κ με ποναει να το σκεφτομαι.Ο μονος λογος που ισως ακομα να ζω καποιες στιγμες μαζι του ειναι οτι μου παρειχε μια "ασφαλεια" οπως νομιζα τοτε.Ομως αυτη η "ασφαλεια" εγινε φυλακη κ ειναι προτιμοτερο ν ανοιξει κανεις τα φτερα του σ αγνωστα νερα παρα να αυταπαταται οτι ετσι ειναι ασφαλης ενω στην ουσια χανει τα παντα κ τον εαυτο του.Προτιμοτερο ειναι να ζεις τη ζωη με οποια ρισκα εμπεριεχει παρα να εισαι απλος θεατης.Οι αναμνησεις του παρελθοντος ας γινουν μαθημα οπου χρειαζεται για αποφυγη παρομοιων σφαλματων κ ας παραμεινουν ο,τι ειναι:αναμνησεις, χωρις εμεις να τους δινουμε παραπανω σημασια απ οση αρμοζει.Κ τα ονειρα για το μελλον ας γινουν κινητρα για να ζησουμε το παρον...Εξαλλου, το παρελθον αποτελει το περασμενο παρον κ το μελλον αυτο που θα ερθει, αν το χασουμε, ξεθωριαζουν ολα μαζι με αυτο..

Είχα μια φίλη κολλητή τότε που ήμουνα παιδί
νόμιζα δίπλα μου θα είναι σε κάθε δύσκολη στιγμή
Ξεσπούσα πάνω της τα εφηβικά μου όνειρα
και τελικά κολύμπησα βαθιά μέσα στ απόνερα

ʼπειρες νύχτες είχα τη συντροφιά της
άπειρες μέρες τη ψεύτικη παρηγοριά της
Με τύλιξε στα δίχτυα της δίχως να καταλάβω
κι όταν κατάλαβα τι ήτανε?ήταν αργά για να προλάβω

Με πόνεσε αλύπητα σα να ΄μουνα σκουπίδι
ένιωθα πως έχανα της ζωής το όμορφο ταξίδι
Έγραψε στις μνήμες μου τις πιο σκληρές της πράξεις
και μου ?πε μια μέρα με κακία « αυτή είναι η ζωή που θα χαράξεις»

Δεν ήταν φίλη μου αυτή, αλλά δηλητηριώδες φίδι
που μου ?παιξε στην εφηβεία το πιο σκληρό παιχνίδι
Την πέταξα απ τη ζωή μου μ απίστευτη μανία
δεν ήθελα να γεύομαι την τόση της αηδία

Σήμερα δεν ξέρω πια που ζει και πόσους κοροϊδεύει
την έδιωξα, την κέρδισα και πια δεν με παιδεύει
Τη μίσησα όπως με μίσησε, την πέταξα μακριά
δεν μετανιώνω που της φέρθηκα απίστευτα σκληρά

Σ αυτήν αξίζει μόνο πόνος, πόνος και μοναξιά!!!
ας μην το παίξει θεέ μου φίλος σε άλλη ψυχή ξανά
Αν έχετε κι εσείς μια «φίλη» με τα όνομα θερμίδα
Σκοτώστε την αμέσως πριν δείτε ότι είδα?.