Ψυχολογικός εκβιασμός "παιδιών" (μετά την ενηλικίωση) από γονείς

Είμαι πολύ συγχυσμένη. Καταρχήν είμαι μοναχοπαίδι. Από μικρή οι γονείς μου ήθελαν με αφορμή την υπερπροστατευτική αγάπη τους, να παρεμβαίνουν με εκβιασμούς στο πως θα καθορίσω την ζωή μου. Δεν μπόρεσαν να τα καταφέρουν.
Σπούδασα σε ΤΕΙ και όχι ΑΕΙ, παντρεύτηκα τελικά τον άνδρα της ζωής μου τον οποίο δεν ενέκριναν (επειδή τελείωσε μόνο λύκειο ), δουλεύω στον ιδιωτικό τομέα ενώ αυτοί ήθελαν να μπω στο δημόσιο και τρέχαν απο βουλευτή σε βουλευτή να με βολέψουν.
Τελικά τα αποδεχτηκαν όλα. Έτσι φαινόταν μέχρι πρότινος.

Προχθές όμως , άφησαμε στους γονείς μου την μικρή για να πάμε για καφέ. Τι το ήθελα! Στο μισάωρο επάνω πάιρνω τηλέφωνο να ρωτήσω τι κάνει η μικρή? Με ρωτάει η μαμα μου που είμαι.Της λέω στην κουμπάρα μου. Μου λέει το παιδί γκρινιάζει. Αφήνουμε τον καφέ και πηγαίνουμε σπίτι. Με το που μπαίνω βλέπω το μωρό να κοιμάται του καλού καιρού. Την ρωτάω αν αυτό το θεωρεί γκρίνια. Να μην τα πολυλογώ άρχισε να λέει ότι γκρίνιαζε το παιδί, και εγώ το άφησα, και πήγα για καφέ στην κουμπάρα μου , η οποία θα με καταστρέψει. Της λέω ότι ήθελα να πάω για καφέ με τον άνδρα μου που είχε άδεια, μου απαντάει με υφάκι "και μόνο εσύ έχεις άντρα" . Νευριάζω τα μαζεύω από το εξοχικό και φεύγουμε οι "πρόσφυγες".

Επειδή τους έχω όμως φοβερή αδυναμία τους πήρα σήμερα τηλέφωνο να δω τι κάνουν. (Τι θέλω και τα κάνω??)
Άρχισε και δεύτερος γύρος, μέσω τηλεφώνου με πιο χοντρές ατάκες!
Μπορεί κάποιος να μου πει πως να αντιμετωπίσω την κατάσταση??
Έχω στεναχωρηθεί αρκετά, και αυτη την στεναχώρια εισπραττει και το παιδί μου και ο άντρας μου. Την πληρώνει άλλος την νύφη!

Καλημέρα akritziab...Μοιάζεις πολύ θυμωμένη με τους γονείς σου. Ως μοναχοπαίδι κι εγώ καταλαβαίνω τι εννοείς ως προς τις προσπάθειες για παρέμβαση. Τα όσα περιγράφεις είναι σε ένα βαθμό λογικά, από τη δική τους τη σκοπιά πάντα. Πολλοί Έλληνες γονείς εξάλλου θέλουν το παιδί στο πανεπιστήμιο και μετά στο δημόσιο!....

Όμως αυτά πάνε...έκανες όπως λες αυτά που ήθελες. Στο παρόν τώρα, νομίζω πως η λύση είναι να μη φέρεσαι πλέον σαν παιδί αλλά ως ενήλικας. Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο...γιατί με την παρουσία των γονιών μας εύκολα γινόμαστε και πάλι παιδιά, ειδικά αν ήταν παρεμβατικοί και υπερπροστατευτικοί.

Αλλά...για σκέψου: Γιατί πήρες τηλέφωνο στο μισάωρο επάνω, γιατί δίνεις αναφορά που είσαι και τι κάνεις, γιατί να τα παρατήσεις όλα επειδή το παιδί \'γκρινιάζει\', γιατί στη συνέχεια απαντάς στις προκλήσεις είτε με απολογίες είτε με νεύρα και σπασμωδικές αντιδράσεις; Την άλλη μέρα πήρες τηλ για να δεις τι κάνουν, ή επειδή ένιωθες ενοχές που τους στεναχώρησες; Αυτά στα ρωτάω γιατί είναι χαρακτηριστικά ενός αγχωμένου παιδιού που ακόμα δεν έχει ολοκληρώσει την επανάστασή του...και όχι ψύχραιμες αντιδράσεις ενός ενήλικα.

Να αφοσιωθείς στην ζωή σου κ στην οικογένεια, την δική σου πλέον κ πρόσεξε μην κάνεις τα λάθη που έκαναν οι γονείς σου, κατά την γνώμη σου, σε εσένα.

Επειδή τους έχω όμως φοβερή αδυναμία τους πήρα σήμερα τηλέφωνο να δω τι κάνουν. (Τι θέλω και τα κάνω??)

Φίλη μου.....νομίζω ότι αυτή η φράση σου λέει τα πάντα σε ότι αφορά τη στάση σου και συνεπώς στο τι μπορείς να κάνεις....Η \"φοβερή αδυναμία\" ή ακόμα και η αίσθηση ενοχών είναι η δική σου προσφορά στην διατήρηση αυτής της επώδυνης συσχέτισης.Οι γονείς συνήθως θέλουν να κρατούν αυτή τη δέσμευση αν θέλεις και \"συμφεροντολογικά\" σκεφτόμενοι τα γεράματα τους.Σε ότι αφορά τις απαιτήσεις που είχαν απο σένα (σπουδές,γάμο,εργασία) στην ουσία ήταν απαιτήσεις απ τον ίδιο τον εαυτό τους ή μέσα σε ένα πλαίσιο όπου εσύ δεν είσαι αυτόνομη προσωπικότητα αλλά μια δική τους συνέχεια.Η σχέση αυτή είναι αλληλεξάρτησης και ενισχύεται και απ την πλεύρα τους αλλά και απ την πλεύρα σου.Εσύ ενισχύεις αυτόν τον δεσμό δίνοντας τους την αίσθηση ότι τους έχεις ζωτική ανάγκη (είτε για ντάντεμα του παιδιού,ενδεχομένως και κάνοντας τους κοινωνούς των προβλημάτων που κατα καιρούς παρουσίαζε ο γάμος σου) και άρα τους ελκύεις και τους επιβραβεύεις γι αυτήν τους τη στάση εμμέσως.....Απ την άλλη εκείνοι καλλιεργώντας σου ενοχές,τύψεις και ίσως κινητοποιώντας και \"φρούδες\" προσδοκίες ...σε κρατούν σε ένα καθεστώς συναισθηματικής εξάρτησης.

Νομίζω ότι μια καλή εκκίνηση θα ήταν να διακρίνεις εσύ τα όρια της προσωπικότητας σου και την αυτονόμηση σου. Οι γονείς πάντα θα είναι γονείς...και τους οφείλουμε και αγάπη και σεβασμό.Σε καμμιά περίπτωση όμως δεν τους οφείλουμε την ομηρία μας (συναισθηματική/υλική κλπ).Κρατήστε εκείνες τις αποστάσεις ή εκείνη την εγγύτητα που η σχέση θα σας τρέφει με χαρά και αλληλοεκτίμηση.Για να γίνουν όλα αυτά όμως φίλη μου......καλό θα ήταν να μπείς στην διαδικασία να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι ένα αυτόνομο άτομο που δεν χρειάζεται καμμία ιδιαίτερη επέμβαση/ανάμιξη εκ των έξω σε ότι αφορά τα θέματα της οικογένειας του.Τώρα κι εσύ πλέον είσαι γονέας και έχεις αν θέλεις και χρέος απέναντι στο παιδί σου να δείξεις ότι εσύ (φυσικά και ο πατέρας του) μπορείς να στηριχτείς στα πόδια σου και δεν είσαι \"υποχείριο\" άλλων κέντρων εξουσίας έστω και αν αυτά λέγονται γονείς.....