Δεν λένε να τελειώσουν τα προβλήματα βρε παιδιά..!! Τα τελευταία 2 χρόνια βρίσκομαι σε περίοδο αλλαγής και είτε λόγω του χαρακτήρα μου είτε λόγω του μεγέθους του προβλήματος βάρους που είχα, παρατήρησα πως μόνο η απόλυτη πειθαρχία και έλεγχος με βοήθησαν στην πορεία μου αυτή. Δεν έχει σημασία ο τρόπος, αυτή η μέθοδος με βολεύει αυτήν ακολουθώ. Τώρα λοιπόν που έχω μάθει να ζώ μ' αυτο τον τρόπο, μου παρουσιάζονται δευτερεύοντα προβλήματα που ειλικρινά μ' εκνευρίζουν αφάνταστα. Όταν κανονίζουν οι φίλοι μου εξόδους γίνεται πάντα θέμα γιατί δεν τρώγω ποτέ κάτι που δεν έχω ετοιμάσει η ίδια και δεν κάνω καμία υποχώρηση και ούτε πρόκειται. Αρκετές φορές τους έχω πεί ψέμματα πως έχω άλλα σχέδια γιατί δεν αντέχω την κατάσταση και τις διαφωνίες που απαρθινά δεν έχουν λόγω ύπαρξης. Ο λόγος που εκνευρίζομαι είναι κυρίως το γεγονός πως όπως δεν καταπιέζω εγώ κανένα να ακολουθήσει τις δικές μου συνήθειες νομίζω πως αντίστοιχα δεν θά έπρεπε να καταπιέζει κανένας εμένα να κάνω κάτι που δεν θέλω. Η έλλειψη ανοχής σε νέους ανθρώπους με κάνει να αισθάνομαι απαίσια. Και ίσως να ακούγεται υπερβολικό να το χαρακτηρίζω "έλλειψη ανοχής" αλλά για 'μενα είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρα αυτή η κατάσταση. Καταλαβαίνω πως απο τη μεριά τη δική τους είναι ενδιαφέρον που δείχνουν για 'μενα και το πως με θέλουν στην παρέα τους είναι προς τιμήν μου αλλά πως θα τους κάνω να καταλάβουν πως αυτή είναι η καινούρια μου ζωή?
