ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ

Γεια σας, τό όνομα μου είναι Σοφία.. Βρίσκομαι σε μια πολύ ταραγμένη κατάσταση αυτή την στιγμη και το forum αυτό, ίσως με βοήθήσει και πολύ περισσότερο να με καταλάβει όσο κανείς άλλος..
Μάλλον έπρεπε να νιώσω τον φόβο του θανάτου για να παραδεχτώ ότι όχι μόνο έχω τα συμπτώματα αλλά είμαι και βουλιμική.. και αυτό συνέβει μόλις πριν λίγο.. (ακόμα δεν έχω συνέλθει.. )
Για να μην σας κουράσω άλλο.. θα μπώ κατευθείαν στο θέμα γιατι νομίζω πως χρειάζομαι την βοήθεια σας.. Παρ' οτι ντρεπομαι να περιγράψω αυτό που μου συνέβει, θα το κάνω..
Πριν απο λιγη ώρα είχα ενα βουλιμικό επεισόδιο.. δεν αισθανόμουν καθόλου καλά ψυχολογικά κ ξέσπασα για άλλη μια φορά στο φαγητό.. (τους τελευταιους 4 μήνες μ συμβαινει να 'βγαζω' οτι παχυντικό τρώω τουλάχιστον 3 με 4 φορές την εβδομάδα..) Εφαγα λοιπον έτσι κ σήμερα ( με την σκεψη στο πίσω μέρος του μοιαλου μου οτι θα κάνω κ πάλι εμετο, όμως αυτή την φορά δεν εξελίχθηκαν τα πραγματα όπως τα 'υπολογιζα'...
Μετα τις τεράστιες ποσότητες γλυκών κ.α. που εφαγα κ κατα την διάρκεια που έκάνα εμετο ένιωσα κυριολεκτικα τον οισοφάγο-καρότίδα μου (αν λέω σωστα το σημείο) να κολλάει στον λαιμό μου, μην μπορώντας να πάρω ανάσα.. νιώθωντας απόλυτα΄ξηρό' εκεινο το σημείο.! Δεν μπορω να περιγράψω αυτό το συναισθημα, ένιωσα οτι θα πέθαινα.. κ ακομα κ τώρα ο που γράφω αυτές τις γραμμές ο πονος δεν έχει φύγει.. ο λαιμός μου ακομα χτυπάει σαν καρδια,κ με το ζόρι καταπίνω.. (υπάρχει περίπτωση να έχει αποκοληθεί ο οισόφάγος μου..? )
Φοβάμαι να το πω σε κάποιον (π.χ. στην μητέρα μου..) γιατι δεν θέλω να την ταράξω καθώς πάσχει απο μια πολύ σοβαρη κ δύσκολη ασθένεια.. (οι γονεις μ είναι χωρισμενοι κ ο μπαμπας μ είναι μακρια.)
Επίσης δεν θέλω να το κάνω και τόσο μέγαλο θέμα στην ΄οικογένεια', γιατι τότε φοβάμαι (ειμαι σίγουρη δλδ) πως θα ασχολούνται ακομα περισσότερο με το τι τρώω.. και αν παχαίνω ή αδυνατιζω.. (κάτι τέτοιο θα με σκότωνε, πραγματικα..)
Επίσης θα στεναχωρούσε κ τον πατέρα μου που σε καμια περιπτωση δεν θέλω να χαλάσει η εικόνα που έχει για μένα..
Γενικότερα τα' χω παιξει κ δεν ξέρω τι να κάνω!
Εδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου σήμερα, οτι θα είναι η τελευταια φορά που το κάνω αυτο.. γιατί τρόμαξα πραγματικά με αυτό π μ συναιβει σήμερα τοοοσο πολυ!Νομίζω οτι τρέχει αίμα μεσα στον λαιμο μου γιατι καιει.
φοβαμαι. Βοηθηστε με

γεια σου σοφακι. μιας και δεν ειμαι βουλιμικος δεν μπορω να πω τιποτα αλλα ευχομαι να κρατησεις την υποσχεση σου!
η μητερα σου σε χρειαζεται κοντα της και πρεπει να εισαι καλα....
για το θεμα που εχεις και στο νικνειμ σου, το εχεις κοιταξει? ειναι εξισου σημαντικο προβλημα...

narcoleptic καλωσηρθες
θα ηθελα κι εγω να μας εξηγησεις γιατι διαλεξες το νικ αυτο , αν υπαρχει καποιος ιδιαιτερος λογος.
ακομα, θα ηθελα να μας πεις την ηλικια σου. μηπως εισαι ανηλικη?
αν οχι, δεν υπαρχει λογος για ολες αυτες τις ανησυχιες με την οικογενεια σου,θα πας σε εναν γιατρο να δει αν κατι οργανικο τρεχει με αυτην την ανησυχια που εχεις με τον οισοφαγο σου και στην συνεχεια ,αν κι εσυ το θελεις να απαλλαγεις απο το προβλημα της βουλιμιας, η δικ μου γνωμη ειναι να ζητησεις την βοηθεια ενος ψυχολογου...

Γειά σου,narcoleptic...
Προφανώς από τους εμετούς έχεις κάνει οισοφαγίτιδα(νιώθεις γδάρσιμο,κάψιμο)...ʼμα τους σταματήσεις θα ηρεμήσεις...
Είχα κάνει κι εγώ από τους εμετούς του δακτυλίου,αλλά δε χρειάστηκε θεραπεία,παρά αποχή από εμετούς...
Ελπίζω η τρομάρα που πήρες να σε ταρακούνησε αρκετά και να πάρεις κάποιες αποφάσεις σχετικά με τη συμπεριφορά σου αυτή.
Δεν είναι κακό να ζητήσεις βοήθεια...Αν δε θέλεις να επιβαρύνεις ψυχολογικά τους δικούς σου,
απευθύνσου σε κάποιον γιατρό εσύ,προσωπικά...Να προσέχεις!Φιλιά...

Καλωσήρθες, θα συμφωνήσω με τη Ναντίν αν είσαι ενήλικη να πας σε ένα γιατρό άμεσα αν όχι να ζητήσεις τη βοήθεια κάποιου πολύ δικού σου ανθρώπου. Εκτός και αν η τρομάρα που πήρες λειτουργήσει.... Πάντως μην αφήσεις τον εαυτό σου σε μία κατάσταση που όλο και θα χεριοτερεύει. Σου εύχομαι να βρεις την καλύτερη λύση για σένα...

Γεια χαρά σε όλους κσι σε όλες :)
Kαταρχάς να σας ευχαριστήσω που απαντήσατε, αλλά και να δώσω μερικές 'εξηγησεις' για εμενα που πάνω στον χθεσινό πανικό μου δεν καταφερα να γράψω..
Καταρχας είμαι 21 χρονών.. το nickname μου προέρχεται απο ένα τραγούδι των Placebo με ομόνυμο τίτλο (*έτσι τo διάλεξα γιατι α) είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα εδω και χρόνια.. β) δεν περίμενα να σας κάνει εντύπωση κ να δώσετε σημασια. :) )

Οι ανησυχίες μου σχετικά με την οικογένεια μου είναι οτι με έχουν υπερ-προστατευμένη (λογω χωρισμένων γονιών κτλ. κάτι που εγώ ξεπερασα με τα χρόναι και ποτέ δεν θεωρούσα τρομακτικο πρόβλημα.. ) κ γιαυτο δεν θα ήθελα να τους στεναχωρήσω ή κάτι τετοιο..

Στο παρελθόν ειχα βάλει κιλά.. ήμουν περιπου 72 με ύψος 1,67.. μετά όμως απο πολλες προσπάθειες και αφου ξεκίνησα γυμναστήριο( με παροτρινση απο τον μπαμπα μου.. ) κατάφερα να φτάσω 55 κιλα. Στα οποία ένιωθα πολυ όμορφα και ήθελα να μείνω εκει.. Εκει θέλανε να μείνω και οι άλλοι..

Εδω και 6 μηνες περίπου που σταμάτησα τη γυμναστική λόγω εξετάστικών, προβλημάτων υγειας της μητέρας μου όπου χρειαζόταν βοήθεια.. άρχισαν οι φοβιες μου σχετικά με το βάρος μην ξαναγίνω όπως παλία δλδ και τέτοια..
Εδώ και μερικούς μήνες λοιπόν σκέφτηκα (απορώ κ εγώ πως!! ) να κάταφέυγω στους εμετους όταν προσπαθόντας να νιώσω καλύτερα για όλα όσα μ συναιβησαν έτρωγα ακατάπαυστα..

Μετά το χθεσινοβραδινό ομως είπα όχι.. κ ότι πρέπει να σταματήσω.. μου είναι δύσκόλο (ακομα κ σήμερα που ο πόνος απο τον λαιμό μου έχει σταματήσει λίγο..) περισσότερο ψυχολογικά όμως..
Πιστεύω οτι μπορώ να τα καταφέρω.. δεν είναι ακατόρθωτο ε...; :)
Δίαβασα κ άλλες περιπτώσεις εδω στο fotum που μου έδωσαν κουράγιο..

ωραιo κομματακι αν και εχουν πολλα αλλα λιγο καλυτερα (meds, post blue, song to say goodbye, bitter end, a friend in need, every me and every you κλπ) :P
χαιρομαι παντως που εμεινε τραγουδι και οχι προσωπικο προβλημα.

τιποτα δεν ειναι ακατατορθωτο σοφια, υπαρχει το δεν θελω και οχι το δεν μπορω. εχεις τοσα πραγματα να κανεις και ωραιοτατες εξεταστικες να σε περιμενουν μεχρι να παρεις το πτυχιο. χεχε. λιγο προσοχη να μην κανεις υπερβολες με το φαγητο και να πας περιπατους οταν εχεις τον χρονο. δυναμη girl!!!

"I was alone,
Staring over the ledge,
Trying my best not to forget" ;)

Καλώς ήλθες και από μένα.

Σε αυτό το θέμα υπάρχουν οι συνέπειες των καθαρτικών μεθόδων που χρησιμοποιούν τα άτομα που πάσχουν απο βουλιμία:http://www.eatingdisorders.gr/forum/...ad.php?tid=305

Ρίξε μια ματιά και στα βίντεο.Νομίζω είναι χρήσιμα και ενδεχομένως να σου λύσουν τις απορίες σχετικά με αυτό που σου συνέβη.


Καλή δύναμη και υπομονή.

το εχω παθει απειρες φορες αυτο που περιγραφεις..οι ακυρωτικες μεθοδοι της βουλιμιας(εμετοι-καθαρτικα)μου δημιουργησαν ανεπανορθωτες βλαβες στον οργανισμο μου..(κυριως οι εμετοι) Αυτο ειναι το σταδιο που σου δειχνει το σωμα σου οτι στους επομενους εμετους θα σπανε αγγεια στον λαιμο σου,το καψιμο θα ειναι αναποσπαστο κομματι της καθημερινοτητας σου,και πολλες φορες θα βλεπεις και αιμα στους εμετους σου,σιγα σιγα θα αρχισει να σε καιει και το σαλιο που καταπινεις και καπου εκει κοντα ειναι και το ελκος και αλλες πολλες ομορφες καταστασεις κυριως με πολυ πονο.Επισης εχουμε ακομα ενα κοινο,κατεληξα κι εγω βουλιμικη γιατι ηθελα να ειμαι τελεια στα ματια του πατερα μου κυριως στο θεμα των κιλων και της εμφανισης γενικοτερα.Αν δεν μπορεις να το αντιμετωπισεις καλο θα ηταν να μιλησεις στους δικους σου κι ας μην θες, μην ξεχνας οτι λεγεται anorexia nervosa και ειναι ασθενια και μαλιστα υπουλη και επειδη ειναι ψυχογενους προελευσης δεν γινεται να αντιμετωπιστει επιδερμικα..αλλιως θα καραδοκει παντα..(καλη ωρα...)Λοιπον ευχομαι να σε επηρεασα λιγο καλη δυναμη και να ξερεις οτι οι γονεις μας μας αγαπουν ετσι κι αλλιως δεν ειναι αναγκη να καταφυγουμε σε εμμονες για να τους ευχαριστησουμε.

Είναι βέβαιο ότι η βουλιμία είναι καθαρά ψυχολογική ασθένεια κι έχει να κάνει με την πλεονεξία του ατόμου. Δηλαδή αυτός που καταφεύγει σε βουλιμικά επεισόδια αδυνατεί να κορεστεί, δε νιώθει ικανοποίηση ακόμα και με μεγάλες ποσότητες φαγητού.

Αν η βουλιμία συνοδεύεται από εμετό αυτό δηλώνει αδυναμία αποδοχής ευθυνών. Το άτομο θέλει και να τρώει πολύ αλλά και να αποφεύγει τις συνέπειες των πράξεών του. Δηλαδή πρόκειται για ανευθυνότητα και ανωριμότητα.

Οι ψυχολογικές αυτές διαταραχές (που δηλώνουν και έλλειψη ικανοποίησης από τη ζωή ή εμμονή προς την τελειότητα με αθέμιτα και καταστροφικά μέσα κι όχι με την αξία της προσπάθειας) χρειάζονται ψυχανάλυση γιατί κρύβουν βαθειά προβλήματα. Δε νομίζω να υπάρχουν γονείς που να ακούσουν ότι το παιδί τους είναι άρρωστο και να μη το βοηθήσουν γιατί αλλιώς πρόκειται για ζώα. Οι ασθένειες - σωματικές ή ψυχολογικές - δεν είναι ντροπή αλλά θέλουν παραδοχή και προσπάθεια για να ξεπεραστούν. Όχι κουκούλωμα.

Η βουλιμια κ καθε ψυχογενης διατροφικη διαταραχη εχει διαφορες ριζες κ αιτιες που ποικιλλουν αναλογα με το ατομο.Ειναι λαθος λοιπον να γενικευουμε αποψεις του τυπου οτι προκειται για ανευθυνοτητα κ ανωριμοτητα η οτι προκειται περι αδυναμιας αποδοχης ευθυνων κλπ.Το φαγητο μπορει να λειτουργει ως επαινος, παρηγορια, συντροφια η απλα τυψεις ωστε να απασχολειται ο νους με αυτες κ να αποφευγει να σκεφτεται αλλα δυσαρεστα συναισθηματα.Τωρα οσον αφορα τις ακυρωτικες μεθοδους, μπορει κ να προκειται για αδυναμια αποδοχης του εαυτου μας κ αηδια προς αυτον.Καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη οπως καθε ανθρωπος.