Ψυχολογικο και διατροφικο προβλημα
Γεια σας,
θα ηθελα να αναφερω τα και εγω τις δικες μου ανησυχιες. Ειμαι 19 χρονων, φοιτητρια σε πανεπιστημιο. Σε γενικες γραμμες η ζωη μου ηταν πολυ περιεργη και αυτος ειναι ο λογος κατα την αποψη μου οπου βρισκομαι στην κατασταση οπου βρισκομαι. Οταν γεννηθηκα οι γονεις μου δεν στην ηλικια μου περιπου και οι δυο. Δεν με ηθελαν, δεν ειχαν παντρευτει, η μητερα σπουδαζε με αποτελεσμα να με μεγαλωσουν οι γονεις της και να βλεπω τον πατερα μου 1 φορα την εβδομαδα οπως ειχε ορισει το δηκαστηριο. Η μητερα μου αν και παντα εμενε στο ιδιο σπιτι με εμενα ποτε δεν ηταν διπλα μου ουτε για να με φροντισει ουτε για να με διαβασει και γενικα για τπτ. Δεν κατηγορω επειδη και αυτη ειχε τα προβληματα της. Οταν τελειωσε τις σπουδες της(πολυ γρηγορα ακριβως 4 χρονια) ειχε πολυ καλο πτυχιο και επιασε δουλεια αμεσως. Στα 6 μου ο μπαμπας μου επιασε δουλεια σε αλλη πολη οποτε τον εβλεπα μια φορα το μηνα η το διμηνο(και τους γονεις τους συνεπως). Στα 8 ξαναθερμανθηκαν οι σχεσεις τους. Παντρευτηκαν. Μετα απο ενα χρονο γεννηθηκε ο αδερφος μου. Στα 14 πεθαινει ο μπαμπας μου απο εγκεφαλικο. Μετακομιζουμε εγω στους γονεις της μαμας και η μαμα και ο αδερφος μου απο επανω. Επειτα ερωτευτηκα ενα παιδι. Για πολλους λογους με απεριπτε για 3 χρονια. Οταν τελικα αποφασισε να τα φτιαξει μαζι μου εγω χαρηκα πολυ. Αν και η σχεση αυτη ηταν πολυ εντονη και δυσκολη το χειροτερο ειναι οτι τελειωσε με πολυ ασχημο τροπο. Ειχαμε και οι δυο μια κολλητη φιλη. Ειχαμε γνωριστει και οι τρεις στην πρωτη λυκειου (δηλ μολις ειχα μετακομισει). Πηγαιναμε και σε ενα αθλημα οχι και τοσο γνωστο. το μπατμιντον. Εγω ειχα αναγκαστει να το σταματησω εξαιτιας των φροντηστιριων. Επανερχομαι λοιπον στη σχεση οπου προανεφερα η οποια τελειωσε οταν η κολλητη μας σκοτωθηκε. Την πατησε ενα αυτοκινητο καθως περνουσε το δρομο για να προλαβει το λεωφορειο. Μολις ειχα παει στο πανεπιστημιο ειχα λιγους φιλους. Μετα γνωρισα ενα πολυ καλο αγορι που με βοηθησε πολυ και εχουμε μια καταπληκτικη σχεση. Παραλληλα με το πανεπιστημιο πηγαινα αγγλικα (τα οποια απεχθανομουν, ευτυχως πηρα το πτυχιο). Αλλα γενικα εχω χασει την αισιοδοξια οπου ειχα ως παιδι (μεχρι πριν απο 2 χρονια δηλ) την χαρα, την κοινωνικοτητα. Τον τελευταιο χρονο μετα το θανατο της φιλης μου εκλαιγα σε γενικες γραμμες συχνα, τωρα εχουν λιγοστεψει κατα πολυ ομως και παλι δεν ειμαι ευτυχισμενη η εστω λιγο αισιοδοξη. Με την μητερα μου δεν εχω καλες σχεσεις με εχει γενικα βασανισει πολυ αλλα μετα το θανατο του πατερα μου μου εχει προσφερει υπερβολικα πολλα πραγματα, ευτυχως ασχολειται με τον αδερφο μου και μου δινει και χαρτζιλικι(κατι το οποιο απο τους γονεις μου δενγνωραζα μεχρι το λυκειο, τα μονα λεφτα που ειχα μου τα εδειναν οι παππουδες και οι γιαγιαδες). Ευτυχως ειμαι ανθρωπος που δεν δινει σημασια καθολου στο χρημα. Εχω 2 φιλους. Μια φιλη η οποια μου κανει αναπ καθε μερα σχεδον μια 2 φορες το χρονο μου στελνει και κανενα γραμμα (η κολλητη μου απο το μερος στο οποιο ζουσα οταν ηταν παντρεμενοι οι γονεις μου) και εναν φιλο ο οποιος με εβλεπε ερωτικα παλια αλλα τωρα σπουδαζει σε αλλη πολη στον ιδιο κλαδο. Συχνα κατακρινει την σχεση μου και την κατασταση μου και το πανεπιστημιο (επειδη στα τει κανουν καλυτερη δουλεια). Εγω προσπαθω οπως παντα να διαβαζω και να περνω καλους βαθμους. Δεν πολυ βγαινω(δηλ μια φορα το 2μηνο η τριμηνο). Παρακολουθω ολα τα μαθηματα στο πανεπιστημιο. Περναω το μεγαλυτερο μερος της εβδομαδας με το συντροφο μου(ο οποιος ειναι και συμφοιτητης μου). Ειμαι περισσοτερα κιλα απο οτι θα επρεπε (ΔΜΣ 26,2) προσφατα (οπου κανει καταληψη η σχολη) ξεκιν ησα διαιτα(η τριτη διαιτα που εχω κανει) διοτι μετα το θανατο της φιλης μου εβαλα 10 κιλα (κυριως επειδη εξαιτιας των αγγλικων και της σχολης δεν τρεφομουν σωστα ολη παρα μονο με κρυα σαντουιτσς και το βραδυ ετρωγα κανονικα στο σπιτι ενα πιατο φαγητο και γλυκα. Επισης κυριως τα σαββατοκυριακα και τις γιορτες επειδη νιωθω μοναξια η εξαιτιας εξεταστικης τρωω πολλα γλυκα. Καποιες μερες τρεφομουν ολη μερα μονο με γλυκα). Τωρα προσπαθω να αδυνατισω να βρω φιλους να καταλαβω γιατι δεν εχω φιλους να προσπαθισω θελω να βγαινω και να μην σκεφτομαι τοσο τα διαβασματα. Επισης προσπαθω να νιωθω πιο αισιοδοξη και να ρυθμισω την διατροφη μου. Και να γινω παιδι της ηλικιας μου (να βγαινω, να ξενυχταω οχι διαβαζοντας αλλα βγαινοντας εξω και να κανω πολλες παρεες)γιατι γενικα ειμαι πολυ φιλοσοφιμενο και ωριμο ατομο και αυτο με ενοχλει. Προσπαθω πολυ αλλα δεν μπορω να τα καταφερω και κυριως δεν μπορω να πισω τον εαυτο μου οτι ειναι λανθασμενος που δεν βγαινει αλλα καθεται και διαβαζει. Λεω στην γιαγια μου να παω σε ψυχολογο αλλα λεει οτι δεν χρειαζεται. Εσεις τι πιστευεται χρειαζεται η οχι? Επισης πιστευετε οτι χρειαζεται να παω σε διαιτολογο?
Ειναι δυσκολο να τρωω συγκεκριμενα πραγματα επειδη λειπω απο το σπιτι.
Ευχαριστω πολυ
