Η δική μου ιστορία - Νοσοφοβία
Παιδιά γεια σας! Σήμερα ανακάλυψα το site αυτό και δε φαντάζεστε πόσο ανακουφίστηκα γιατί βλέπω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, νέοι, με παρόμοια προβλήματα, που όμως είναι πολύ δυνατοί και δεν το βάζουν κάτω. Γιατί άνθρωποι σαν εμάς με το πρόβλημα των κρίσεων πανικού να το αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα, δείχνει ότι είμαστε πολύ δυνατοί. Σε αυτά τα συμπεράσματα κατέληξα μετά από πολύ δύσκολες καταστάσεις...
Μια από τα ίδια είναι και η δική μου ιστορία. Από μικρή αντιμετώπιζα δύσκολες οικογενειακές καταστάσεις γιατί οι δικοί μου δεν τα πήγαιναν καλά, αλλά με αγαπούσαν,
με τον τρόπο τους . Βέβαια χάρη και στα προβλήματα που μου χάρισαν \"απλόχερα\" και συνεχίζουν να μου χαρίζουν έφτασα και στις κρίσεις πανικού...δυστυχώς. Η σχέση μου με τον πατέρα μου σχετικά απόμακρη, δεν ήταν ποτέ διαχυτικός μαζί μου, αλλά με τον τρόπο του μου έδειχνε την αγάπη του. Εγώ από πάντα δεν εξωτερίκευα τα συναισθήματά μου λόγω μάλλον του γεγονότος αυτού αλλά και γιατί ντρεπόμουν για τα οικογενειακά μας προβλήματα που τα ήξερε ο περίγυρός μας και οι φίλοι μου.
Έτσι δε μιλάω πολύ όπως και ο μπαμπάς μου που και αυτός πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια.
Κι εγώ ως φοιτήτρια βίωσα ξαφνικά τις κρίσεις μετά από έντονο άγχος λόγω της σχέσης μου με το αγόρι μου και έπειτα λόγω εξετάσεων για το proficiency.Ώσπου όταν έδωσα εξετάσεις για το Proficiency μετά από λίγες μέρες ήρθε η κρίση πανικού. Νόμιζα ότι θα πεθάνω.
Μετά φοβόμουν να πάρω το αστικό να πάω στη σχολή ή οπουδήποτε. Φοβόμουν ότι θα το πάθω μέσα και θα γίνω ρεζίλι. Φοβόμουν να πάω στους δικούς μου για σαβ/κο και να κάνω τόσες ώρες ταξίδι στο λεωφορείο. Φοβόμουν να πάρω ταξί. Φοβόμουν να το πω στον οποιονδήποτε, ούτε στο αγόρι μου. Φοβόμουν ότι θα τρελαθώ. Και το πάθαινα συχνά. Αλλά έκανα την καρδιά μου πέτρα και συνέχιζα τη ζωή μου \"κανονικά\" λέγοντας πως ότι είναι να πάθω, θα \"πεσω\" ηρωικά στο πεδίο της μάχης.
Μετά από λίγο καιρό - 1χρόνο σχεδόν - προσπαθώντας μόνη καταφέρνω να νικήσω για λίγο το πρόβλημά μου, οι κρίσεις ξανάρχονται και είναι χειρότερες από πριν!
Έκλαιγα, είχα τάσεις αυτοκτονίας και μόνο με το διάβασμα για τη σχολή ξεχνιόμουν. Δεν άφηνα κανέναν να με καταλάβει. Είχα αδυνατίσει όμως αρκετά και οι συγγενείς μου δίναν συμβουλές σα να είχαν καταλάβει ότι κάτι μου συνέβαινε...
Τελικά τελειώνω τη σχολή και ψάχνω για δουλειά με την ψυχή στο στόμα. Οι κρίσεις και το άγχος με ακολουθούν. Βρίσκω δουλειά και τις πρώτες μέρες ήμουν έτοιμη να λιποθυμίσω! Όταν το ξεπέρασα ένιωσα τόση αυτοπεποίθηση που είμαι ανεξάρτητη και τα νικώ όλα αυτά που άρχισαν όλα σιγά σιγά να υποχωρούν.
Τώρα προσπαθώ να μην σκέφτομαι το πρόβλημά μου και συνεχίζω τη ζωή μου. Αλλά η μοίρα μου επιφύλασε ένα ακόμη χτύπημα...
Ο μπαμπάς μου λιποθυμά, μεταφέρεται στο νοσοκομείο με πρόβλημα καρδιάς και του λένε για εγχείρηση. Κι αν δεν την κάνει του μένουν 2 χρόνια ζωής. Δε θέλει ούτε να το ακούσει! Τι εμείς, τι συγγενείς, κανένας δεν μπορεί να του αλλάξει γνώμη! Αρχικά ούτε στο νοσοκομείο ήθελε να μπει. Από τότε έχουν περάσει μήνες. Από ότι καταλαβαίνουμε έχει νοσοφοβία (κληρονομικότις ίσως). Τον πήγα σε διαφορετικούς γιατρούς για να πειστεί, του μίλησα, έκλαψα, θύμωσα, τίποτα! \"Εγώ τελείωσα τώρα, εσείς να κοιτάτε μπροστά\", λέει. Πώς να κοιτάξω μπροστά που εγώ ΚΑΙ για σας ξεπέρασα τα προβλήματά μου για να μη στενοχωρήσω κανέναν; Εμένα δε με σκέφτεται,
μόνη στα 26 που θα μείνω χωρίς πατέρα; Που δεν ξέρει τι έχω περάσει τόσα χρόνια;
Το ήξερε ότι χρειάζεται εγχείρηση πριν από μερικά χρόνια. Είχε πάει σε ένα γιατρό για κάποιες ενοχλήσεις που είχε και δεν μας είχε πει τίποτα και μας το είπε τώρα. Το τρελό είναι ότι τότε που το έμαθε είχαν αρχίσει οι δικιές μου κρίσεις πανικού χωρίς να το ξέρω. Φανταστείτε να το ήξερα! Ίσως ήταν θέλημα Θεού να μην το μάθω τότε και χειροτερέψω. Αν όμως το ήξερα κάτι θα είχα κάνει μέχρι σήμερα, θα τον έπειθα... Νιώθω ενοχές για όλα. Για το ότι είναι απόμακρος μαζί μου, για το ότι έχει ΄χάσει την
όρεξη για ζωή, για το ότι φαίνεται ότι δε με αγαπά τόσο ώστε να υπερνικήσει το φόβο του και να προσπαθήσει να θεραπευτεί, για όλα.
Τώρα όμως τι θα κάνω; Αν φύγει, θα με πιάσουν ξανά οι κρίσεις... Κάθε μέρα κλαίω και βουλιάζω σιγά σιγά, όπως τότε, στην αρχή... Έτσι βρήκα αυτό το site ψάχνοντας συμβουλές για τη νοσοφοβία. Επίσης έκλεισα ραντεβού με ψυχολόγο για να μου δώσει συμβουλές για το μπαμπά μου.
Παιδιά αν κάποιος έχει αντιμετωπίσει ο ίδιος κάτι ανάλογο ή η οικογένειά του ή θέλει κάτι να πει, σας παρακαλώ πείτε το. Σας ευχαριστώ πολύ γιατί μου δώσατε κουράγιο από τις προσωπικές σας ιστορίες...Σας ευχαριστώ!!!
Υ.Γ. gatoula μπορείς, αυτό να λες στον εαυτό σου, μπορείς! Κάνε φίλους, βοηθάει πάρα πολύ
ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΑΛΛΑ.....
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕΣ ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΩ.
ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΒΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ,ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΣΑΝ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ ΤΟ ΛΙΒΑΝΙ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ.ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΠΟΥ ΤΡΥΠΗΘΗΚΑ ΜΕ ΕΝΑ ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΟ ΨΑΛΙΔΙ ΚΑΙ ΑΡΝΙΟΜΟΥΝ ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΑΝΤΙΤΕΤΑΝΙΚΟ.ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΦΩΝΑΖΑΝΕ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΟΥΣΑΝΕ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ,ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΜΕ ΠΑΕΙ ΣΗΚΩΤΗ ΚΑΙ ΤΣΑΚΩΘΗΚΑΜΕ ΑΣΧΗΜΑ .ΟΥΤΕ Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΙΚΑΝΗ ΝΑ ΜΕ ΠΕΙΣΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ .ΒΛΑΚΕΙΑ ΜΟΥ.....ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΑ ΕΚΑΝΑ ΑΣΧΕΤΑ ΜΕ ΤΟ ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΑΩ ΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΜΟΥ....
ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Ο ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΣΟΥ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ ΔΕΝ ΜΕΙΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ Ή ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΓΥΡΩ ΤΟΥ .ΜΠΟΡΕΙ ΑΠΛΩΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ .ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΑΠΛΩΣ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΟΠΟΙΟ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ...ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΕΙΣ ΤΑ ΔΥΟ ΓΕΓΟΝΟΤΑ .ΑΛΛΟ Ο ΠΑΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟ Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ .ΜΗΝ ΤΑ ΣΥΝΔΥΑΖΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ ΑΥΤΟ , ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ......
