ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ Η ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΜΑΣ;

Διαβάζοντας κάποιους ενδιασμούς μελών να μιλήσουν για το πρόβλημα τους στους δικούς τους,σε φίλους,στο γιατρό τους,
σε τρίτους γενικότερα,αναρωτιέμαι κατά πόσο νιώθουμε ντροπή κι ενοχή για αυτό που μας συμβαίνει κι αν ναι,γιατί.
Παρατηρώ πως όσες(γιατί κυρίως γυναίκες είναι) ταλαιπωρούνται από ανορεξία κρύβουν το πρόβλημα πίσω από
την υπερισχύουσα κοινωνική απαίτηση αδυναμίας αναφορικά με τη γυναικεία ομορφιά(είμαι απλά λεπτή και προσέχω τη σιλουέτα μου)
όσοι πάλι από βουλιμία επιλέγουν να κρύβουν την ενοχή τους στις τουαλέτες με χίλιες δύο δικαιολογίες(ειδικά αν δεν έχουν περιττό βάρος)
και συμπεριφέρονται σα να μην τίθεται καν καποιο ζήτημα(όλα είναι μια χαρά και μάλιστα υπό τον έλεγχο μου-έχω βρει το κόλπο)
και τέλος οι παχύσαρκοι,μη μπορώντας να το αποκρύψουν,βυθίζονται στη ντροπή της κατάντιας τους κι ανέχονται ο,τιδήποτε στωικά...
Επιτέλους,τι φοβόμαστε πια τόσο πολύ;Τι τάχα θα ακούσουμε πιο σκληρό απ'όσα καθημερινά οι ίδιοι λέμε στον ευατό μας;
Μήπως αυτός ο φόβος είναι η προβολή στα μάτια των άλλων των δικών μας συναισθημάτων,που αρνούμαστε ν'αντιμετωπίσουμε;
Γιατί δεν το βλέπουμε ως ασθένεια προς αντιμετώπιση,στον αγώνα της οποίας χρειαζόμαστε τους περισσότερους δυνατούς συμμάχους;
Γιατί επιλέγουμε να βυθιστούμε στη μοναξιά μας και νιώθουμε οι μοναδικοί τρελοί του χωριού σε τέτοιο βαθμό,
που μόλις βρούμε το φόρουμ αυτό νιώθουμε τόση ανακούφιση και παρηγοριά λες και,ψάχνοντας την Ιθάκη μας,βρήκαμε τη Λέρο;
Ασφαλώς αντιλαμβάνομαι πως σ΄ένα ευρύτερο πλαίσιο οι ανθρώπινες σχέσεις περνάνε κρίση,έχουμε κλειστεί αρκετά στον εαυτό μας,
χρησιμοποιούμε ψέμματα κι υπεκφυγές για να ελισσόμαστε,δεν επικοινωνούμε ουσιαστικά ούτε καν με τους πολύ δικούς μας ανθρώπους
κι είναι αναμενόμενο να παίρνει η μπάλα και αυτό μας το ζήτημα,την αχίλλειο πτέρνα μας...Στρουθοκαμηλίζουμε...
Έχω την αίσθηση όμως,πως αν,αντί να την κρύβαμε,την αποκαλύπταμε οικειοθελώς και αυτοβούλως
και συζητούσαμε γι'αυτήν ανοιχτά,μόνο οφέλη θα είχαμε και πολύτιμους συμμάχους στον αγώνα μας...
Εσείς τι λέτε;

Σε ευχαριστω πολυ Ναντιν που το εθεσες σαν ζητημα.

Εγω ημουν βουλιμικη απο την αρχη της εφηβειας, ενα παχυ εφηβακι που εβρισκε αρχικα τον εμετο σαν ενα ευκολο τροπο για να χανει κιλα μετατρεποντας σταδιακα το φαγητο σε μια μορφη ξεσπασματος απεναντι στα καθημερινα προβληματα. Η οικογενεια μου το γνωριζε, βασικα ολο το σοι το γνωριζε και κανεις δεν μπορουσε να βοηθησει. Και στο σχολειο το γνωριζαν οι καθηγητες. Δεν θα ξεχασω ποτε το ειρωνικο σχολιο ενος "εξυπνου" οδοντιατρου που ειχα επισκεφτει οταν πλεον ειχαν χαλασει τα δοντια μου. "Καλα ποσα ναρκωτικα παιρνεις και ειναι ετσι το στομα σου;" Ειμουν απλα παιδι, και σοκαριστικα τοσο πολυ, που οχι απλα δεν του πα τι μου συμβαινει, αλλα κλειστηκα στον εαυτο μου και δεν μιλουσα σε κανενα για το προβλημα μου. Ολοι μου εμοιαζαν φυσιολογικοι, κι εγω μου εμοιαζα προβληματικη. Και σε ψυχολογο και σε ψυχιατρο με εστειλαν οι δικοι μου, αλλα το αποτελεσμα ηταν παντα το ιδιο: Σιωπη.
Οταν μετα απο χρονια μιλησα σε καποιους κοντινους τοτε φιλους για το τι μου συμβαινει, ουσιαστικα δεν πηρα απαντηση. Η καλυτερα πηρα την αντιδραση που θα εβγαζε κανεις αμα του ελεγα οτι ειμαι ουφο. Ουτε και αλλαξε κατι στην συμπεριφορα τους. Μου εχει τυχει πολλες φορες να πω την φραση: Συγνωμη λιγο, να παω να κανω εμετο και ξαναρχομαι. Και η αντιδραση που επαιρνα ηταν η ιδια με το να ελεγα οτι παω να κανω την αναγκη μου.
Για να μην μακρυλογω, νομιζω οτι ειναι αναμφισβητητα θετικο να μην κρυβουμε το προβλημα μας. Αλλα αμφιβαλλω αν μοναχα η γνωση απο την πλευρα του οποιουδηποτε κοντινου μας ατομου, επαρκει για να αναγνωρισει ουσιαστικα το προβλημα και να μπορεσει να συμβαλλει στην αντιμετωπιση του. Τι κι αν σου πει καποιος "πρεπει να τρως" και εσυ εισαι ανορεκτικος για παραδειγμα, οσο και να τον αγαπας παλι δεν θα φας. Τι κι αν σου κλειδωσουν το ψυγειο η σε παρακολουθουν στην τουαλετα και εισαι βουλιμικος; θα βρεις παλι τροπο και να φας και να κανεις εμετο.
Νομιζω ειναι λιγακι και θεμα εκπαιδευσης και νοοτροπιας. Εχω την εντυπωση οτι στην χωρα μας, ο περισσοτερος κοσμος συνδεει την ανορεξια και την βουλιμια αποκλειστικα με την απωλεια βαρους και με αυτα που δειχνουν οι τηλεορασεις για τα μοντελα και τα σχετικα. Δεν ειναι ομως ετσι, η καλυτερα δεν ειναι ο μονος λογος της ασθενειας.
Χμμμ, καλυτερους συμμαχους θα ονομαζα αρχικα τους συμπασχοντες, δηλαδη τους ανθρωπους αυτου το φορουμ και αυτους που ενδιαφερθηκαν και εφτιαξαν αυτη τη σελιδα, προφανως αφιλοκερδως και με ιδιαιτερη εξυπναδα και εχεμυθεια. Φανταζομαι οτι επειτα τους καλους συμμαχους τους κερδιζουμε με δημιουργικο διαλογο και καλη διαθεση.

Θα ηθελα να ακουσω κι αλλες αποψεις. Νομιζω η Ναντιν εχει θεσει ενα πολυ σημαντικο ζητημα.

δεν ξερω παιδια
εγω αν και το ειπα στον αντρα μου πριν χρονια δεν φανηκε να με βοηθαει σε κατι
μαλλον το εκριψε κι εκεινος με τη σειρα του
εχω την εντυπωση οτι αν δεν το εχεις περασει δεν μπορεις να το καταλαβεις
σου φαινεται εντελως παραλογο
και ειναι
αλλα οταν φαινεται να ειναι η μοναδικη λυση
το αισθανομαστε σαν μονοδρομο
τελικα αυτη ειναι η αυταπατη μας
στην αρχη διατηρουμε ενα αρεστο βαρος και νομιζουμε οτι βρηκαμε το κολπο
αλλα
μετα οταν και τα κιλα μπαινουν και η συνηθια μενει
ειμαστε στη ζωνη του λυκοφωτος
τοτε αρχιζουν και τα προβληματα υγειας και αυτη η σιχαμαρα για τον ιδιο τον εαυτο μας
πως να μοιραστεις κατι τετοιο
τι να σου πει ο αλλος
θα σε κοιταξει το πολυ πολυ με απορεια και λυπηση
κι αν γινει και εντελως γνωστο.....
καταληγεις και η τρελη του χωριου
λυπαμαι αυτη ειναι η γνωμη μου

Τελικά είναι το πώς αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας ή το πώς μας αντιμετωπίζουν οι άλλοι?

Έχω ακούσει πολλές φορές να ρωτούν τον συζυγό μου άν μου έχει πεί ποτέ τίποτα (για την όλη αλλαγή στην εμφάνισή μου), άν με προσέχει αρκετά, άν έχει προσπαθήσει να με βοηθήσει...''Καλά εσύ! -του λένε- πήρες 5 κιλάκια σαν άντρας!!!! Η γυναίκα σου? άσε καλύτερα να μην το σχολιάσω... '' και συμπληρώνουν ''εμείς απο ενδιαφέρον το λέμε''....

Καιρό πρίν επίσης (όταν η κάτω βόλτα με είχε πάει τις πρώτες βόλτες της), έπιανα και εγώ τον εαυτό μου να αναρωτιέται πώς θα ήταν άν ο σύντροφός μου με μάλωνε απο τα πρώτα κιλά...θα είχα σταματήσει? Θα τον είχα μισήσει? Η μαμά μου δέ, η οποία απο τα πρώτα κιλά είχε αρχίσει την γκρίνια, μόνο βοηθητικά δέν λειτούργησε....ʼραγε τί θέλω τελικά? Πώς θέλω να με αντιμετωπίζουν?
Είμαι άτομο της αντίδρασης! ʼν μου πείς ΜΗ θα πέσω με τα μούτρα αλλά όταν κάποια φίλη μου -πραγματική- μου είπε να μήν κάνω έτσι, λές και ήρθε η συντέλεια του κόσμου και να δώ οτι ακόμα και με αυτά τα κιλά είμαι μία όμορφη και ενδιαφέρουσα γυναίκα, την κοίταξα λίγο με μισό μάτι....Αιστάνθηκα οτι με κοροιδεύει λίγο...με την καλή την έννοια....οτι θέλει να μου χαιδέψει τα αυτιά, να με κάνει να αιστανθώ καλύτερα...και πάλι δέν το εκτίμησα...

Έχω πολλές φορές θελήσει να σηκώσω την σημαία της επανάστασης αλλά δέν τα έχω καταφέρει. Μάλλον επειδή δέν μπορώ να αποδεχτώ τον εαυτό μου με τίποτα έτσι...Λίγες ημέρες πρίν, η διαιτολόγος μου, μου είπε να σταματήσω πιά να ζώ με το παρελθόν μου...Να κοιτάξω μπροστά και τί μπορώ να κάνω τώρα για ΄μένα ...

Η ντροπή μου όμως γι' αυτό που έγινα και είμαι εδώ και αρκετό καιρό, με αποτρέπει από συναντήσεις με παλαιούς γνωστούς και φίλους, ταξίδια, περπάρτημα, φροντίδα του ίδιου μου του εαυτού. Γενικότερα δέν με αφήνει να ζώ παρά να μουχλιάζω στον καναπέ για να κρυφτώ!

Και Ναντινάκι, τελικά, για όποιον δέν έχει βιώσει την οποιαδήποτε μορφή εξάρτησης, είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτεί το πάχος ώς μία διαταραχή με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται τα άτομα της κατηγορίας μας ώς άτομα μου δέν θέλουν απλώς να δείχνουν ωραίοι....

Τί λέτε? Μήπως να ιδρύσουμε τους Anonymous Panfagous?

Σαφως και υπαρχει ρατσισμος απεναντι στα ατομα με διατροφικες διαταραχες,ταχα ολοι μας δεν το εχουμε αντιμετωπισει;Kαι προερχεται απο αγνοια,απο ευκολα ευπεπτα κλισε,που υιοθετουνται κατα καιρους απο μεγαλο κομματι της κοινωνιας,πχ το ατομο με παραπανω κιλα ειναι παντα τεμπελης,νωθρος,δεν μπορει να συγκρατησει την ορεξη του,βαριεται,ενα παραδειγμα απλα δινω σε σχεση με το ποσο ηλιθια,ευκολα,ανεξοδα,κατη� �οριοποιουνε καποιοι ξεχωριστες οντοτητες σε ενα "πακετο"χαρακτηριστικων.Δε� � υπαρχουν "πακετα",υπαρχουν ατομα,ξεχωρα,με το δικο τους παρελθον,τις εμπειριες καλες η κακες που κουβαλανε,τα ονειρα τους,ειναι αδικο να τσουβαλιαζονται μεσα στο μυαλο καποιων,το θεωρω απολυτως αδικο και ανακριβες.Ωστοσο,φταιμε και μεις,για να κανουμε την αυτοκριτικη μας,γιατι και μεις πολλες φορες,μεσα στη μαυριλα,υιοθετουμε τις συνταγες αλλων για τα δικα μας πρεπει και θελω.Η λυση ειναι η γνωση,απο εκει πηγαζει η πραγματικη δυναμη,γνωρισε το "προβλημα"σου,τι σε οδηγησε σε αυτο,τι σε κατευθυνει ψυχικα να εισαι βουλιμικος η ανορεξικος,γιατι ολα ειναι στην τελικη μια διαδικασια που μπορει να ειναι απαραιτητη για να κατακτησεις το δικο σου,ατομικο Εβερεστ.Πωπωωω,τι λεω η γυναικα πρωι,πρωι,χαχα!Ωστοσο,ναι,θ� � συμφωνησω οτι κουκουλωνουμε φορες φορες το προβλημα και,παναθεμα το,ποτε δεν λυνεται με το σκεπασμα το ρημαδι!Αααχ,απαιτει πονο η διαδικασια,αλλα για σκεφτειτε,τι καλα που θα νιωσουμε οταν φτασουμε στον ομορφο μας εαυτο,ε;Τον ομορφο μας μεσα και εξω εαυτο,αυτον ομως που γουσταρουμε εμεις,που θα τον εχουμε επιλεξει και διαμορφωσει εμεις,μεσα απο ψαξιμο,δουλεια,μπουφλες,τρ� �κλοποδιες,ξανασηκωματα...Α� �τε καλε,σιγα το δυσκολο!Θα τα παμε μια χαρα,σιγα μην το βαλουμε κατω!Οι δυσκολιες ειναι προκλησεις,αργα και σταθερα,παμε για τα καλυτερα!:)

Ναντιν υπεροχο θεμα :)

οταν ειχα νευρικη ανορεξια, δεν το παραδεχομουν πουθενα...Γιατι δεν το παραδεχομουν πρωτα στον εαυτο μου κ γιατι μετα φοβομουν οτι θα αυξηθουν οι πιεσεις να φαω περισσοτερο κ τα τοιαυτα...Στη συνεχεια, δεν ηθελα να το συζηταω πολυ το τι περασα με ατομα που αγαπουσα γιατι κατι με ενοχλουσε, σαν παλια πληγη που δεν ελεγε να φυγει...Τωρα που ειμαι καλα; Οταν εχω ακομη κατι περιεργες σκεψεις για το φαγητο κ κλεινομαι, δεν θελω να μιλαω πουθενα, κατηγορω εμενα παλι μεχρι να συνειδητοποιησω οτι δεν το αξιζω κ να χαμογελασω ξανα...Χαρακτηριστικα πριν λιγες μερες που με ρωτουσε ενα αγαπημενο μου προσωπο τι εχω κ ειμαι "καπως" του απαντησα οτι δεν θελω να το συζητησω γιατι με ποναει ο,τι με απασχολει κ λεγοντας το δακρυσα...

Για να μην αναφερουμε τους γυρω μας, που σου βαζουν μια ετικετα "ΑΝΟΡΕΞΙΚΗ" , "ΒΟΥΛΙΜΙΚΗ", "ΠΑΧΥΣΑΡΚΗ", "ΚΑΝΟΝΙΚΗ". Μα ρωτω...Ξερουν αραγε τι ειναι οι 3 πρωτες αυτες λεξεις για να ορισουν κ την τελευταια; Κυριος λογος που δεν τους ανοιγομουν ηταν επειδη εκτος του οτι δεν ειχα καταλαβει ακομα εμενα, δεν περιμενα να με καταλαβουν κ φοβομουν οτι θα τους απογοητευσω...

ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ!!!!
ΚΑΤΩ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ!