ΑΣΚΗΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΘΕΣΗ

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΤΟ ΠΟΣΟ ΚΑΛΟ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ Η ΜΙΚΡΗ ΕΣΤΩ ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΗ ΜΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ!
ΟΤΑΝ ΚΑΘΟΜΑΙ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΒΟΥΛΙΑΖΩ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ Η ΣΤΗΝ ΠΟΛΥΘΡΟΝΑ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΝΙΩΘΩ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΠΟΥ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΓΙΝΕΤΕ ΕΝΤΟΝΟΤΕΡΗ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΧΟΥΣ ΑΚΟΜΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ.
ΑΝΑΚΑΛΥΨΑ ΟΤΙ ΤΟ ΑΠΛΟ ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ ΣΤΑΘΕΡΑ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΩΡΑ ΠΕΡΙΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΜΟΥ ΕΦΤΙΑΞΕ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΗ.
ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΩ 500 ΜΕΤΡΑ ΠΙΑΝΟΝΤΑΝ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ ΚΟΥΡΑΖΟΜΟΥΝ ΜΟΥ ΕΦΤΑΙΓΑΝ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ :Ρ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΠΑΡΑ ΤΑ ΚΙΛΑ ΜΟΥ ΠΕΡΠΑΤΑΩ ΜΕ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΑΝΕΣΗ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΙΩΘΩ ΕΥΕΞΙΑ.
ΑΝΤΕ ΝΑ ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ ...ΓΚΡΡΡΡΡ :Ρ
ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΜΟΥ ΚΙΝΗΘΕΙΤΕ ΛΙΓΟ ΛΙΓΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΦΟΡΑ!
ΚΑΛΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΕ ΟΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΤΕ.:)

Το έχω νοιώσει άπειρες φορές αυτό που λές Λόλα μου. ΄Οχι μόνο με το περπάτημα, με οποιαδήποτε άσκηση...το έχω γράψει και αλλού εδώ μέσα. Περπατούσα κι εγώ ατέλειωτες αποστάσεις μέχρι πριν 1-2 μήνες που μου βγήκε πρόβλημα στη μέση...από το παραπανίσιο βάρος βεβαίως βεβαίως και που άρχισε και αυτό να με κουράζει γιατί πονούσα. ΄Αρχισα λοιπόν να κάνω αυτό που είχα διαβάσει. ΄Εσπασα το χρόνο της γυμναστικής σε δεκάλεπτα μέσα στη μέρα. Λίγο το πρωί, με το ξύπνημα (σας πληροφορώ ότι έχω βρει ολόκληρα προγράμματα γυμναστικής σε βιβλία και dvd που γίνονται στο κρεβάτι (!!!) και στην καρέκλα), λίγο στο γραφείο, λίγο παντού. Και δεν ξέρω τι λένε οι φανατικοί του είδους, εγώ παντως που είμαι "του καναπέως", μια χαρά αισθάνομαι με τρία δεκάλεπτα τη μέρα, έστω και με δύο. Και "μπαίνω" σε ποντάκια στα δύσκολα σημεία και πάνω απ΄όλα ΝΟΙΩΘΩ ΚΑΛΑ! Το καλύτερό μου βεβαίως είναι η γιόγκα, το streching και το tai chi...ότι, όσο μπορώ κι όσο θυμάμαι από τα μαθήματα που έκανα το καλοκαίρι (που τα παιδιά μου είναι κατασκήνωση ντε και προλαβαίνω να κάνω κάτι για τον εαυτό μου). Διάθεση να υπάρχει γλυκειά μου και λύσεις και ιδέες τώρα πιά βρίσκονται. Ειδικά μεταξύ μας που έχουμε τον ίδιο καημό. Καλή συνέχεια.-

Ναι,έτσι είναι!Κι εγώ κάθε φορά που ασκούμαι και ανεβαίνω αυτόματα ψυχολογικά
και με φροντίζω περισσότερο και τηρώ ευλαβικότερα το διατροφικό μου πρόγραμμα
και όλο λέω πόσο χαζή είμαι που τα ξεχνάω όλα αυτά κι αφήνομαι στην αδράνεια...
Αλλά,έξις δεύτερη φύσις ή εγώ αθεράπευτα χαζή κι όλο το βλέπω ξανά και ξανά το ίδιο έργο...
Λες να βάλουμε ένα post it στο κούτελο να το θυμόμαστε καθημερινά μέχρι να γίνει βίωμα αβίαστο;

χα χα χαχα να μια καλή ιδέα :D
Aλήθεια, δεν είναι περίεργο τελικά; Όλες μας ξέρουμε πόσο καλό μας κάνει η άσκηση, όλες μας έχουμε δοκιμάσει τουλάχιστον κατά καιρούς και ξέρουμε πως μας φτιαχνει τη διάθεση, αλλά παρόλα αυτά ελάχιστες από εμάς τηρούμε σταθερό πρόγραμμα. Γιατί βαριόμαστε και αφηνόμαστε τόσο πολύ;;

Οκ,έλα να το πάμε ΚΟΥΙΖ:

1) γιατί εκτιμάμε πραγματικά κάτι μόνο αν το χάσουμε,οπότε είμαστε συνεπείς στην αδράνεια,ώστε ν'απολαμβάνουμε στο μέγιστο τη δράση

2) γιατί έχουν ρουτινιάσει τόσα άλλα στη ζωή μας,που προστατεύουμε αυτό το πολύτιμο αρχέγονο αγαθό από τη φθορά του χρόνου.

3) γιατί θέλουμε να διαφυλάξουμε την εθνική μιζέρια και γκρίνια μας κι η φτιαγμένη διάθεση δε συμβάλλει στην εκτόνωση.

4) γιατί:βάλε-βγάλε ρούχα,πλύν'τα,άπλωσ'τα,σιδέ� �ωσ'τα...ίδρωσε,ζέστανε νερό,γδύσου,πλύσου,ντύσου... ουφ!(κι όλα αυτά όχι για σεξ)

5) γιατί ίσως δεν είναι και ό,τι καλύτερο πάντα το καλό μας...Καθώς οι καλοί πάνε στον παράδεισο,ενώ οι κακοί παντου!
Προειδοποιεί εξάλλου και ο Μηλιώκας:
"για το καλό μου,για το καλό μου,ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου,πήρε ανάποδες στροφές για το καλό μου
κι είμαι στο θάλαμο εννιά για το καλό μου,στην ηρεμία για να βρω τον εαυτό μου...κι έχω κρυμμένο το σουγιά για το καλό μου"

6) γιατί έχουμε να υπερασπιστούμε τα υψηλά ποσοστά παχυσαρκίας μας,καθότι δεν έχουμε και πολλές πρωτιές να χαλαλίσουμε...

7) γιατί έχουμε μνήμη χρυσόψαρου και ξεχνάμε...

8) γιατί απλούστατα είμαστε ΧΑΖΕΣ και είναι καιρός να το πάρουμε απόφαση!

9) Δεν ξέρω...δεν απαντώ...

10) Τίποτα από τα παραπάνω.

χαχααχαχαχαααχαχαχαχαχαχα χα :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D

σημερα γραφτηκα στο γυμναστηριο! οντως νοιωθεις πολυ καλυτερα!
ασε που επειδη παω μεσημερι τρωω λιγοτερο μεσημεριανο.. να δωτωρα το βραδυ τι θα κανω δεν ξερω ¨:p

Μπράβο,Ζωήτσα μου! Καλή δύναμη και καλά αποτελέσματα στην προσπάθεια σου! Ήδη εξάλλου διαφαίνονται!
Μπορεί σιγά σιγά να γίνει μεταδοτικό και να σηκωθούμε κι εμείς από"καναπέδες,πολυθρόνες,κ� �ρέκλες,ντιβάνια,κρεβάτια... κλπ"
κι όχι να τηλεφωνήσουμε για αγορές βιβλίων αλλά να λαδώσουμε (με προσοχή,ε!)το διάδρομο-πρών καλόγερο-του σπιτιού μας,
να βάλουμε αθλητικά για περπάτημα,να κάνουμε ασκήσεις στο σπίτι ή να εγγραφούμε κι εμείς στο γυμναστήριο της γειτονιάς...
Τώρα,ως προς το τι να κάνεις το βράδυ για να μη σκέφτεσαι το φαγητό...κάτι μου έρχεται στο μυαλό...αν δεν...στη χειρότερη θα μιλάς μαζί μου!

Παιδιά,
προσπαθήστε να κάνετε πράγματα που σας αρέσουν για να λιγοστεψετε τις πιθανότητες να τα βαρεθείτε και να τα παρατήσετε! Το σημαντικό ΔΕΝ είναι να χάσουμε οοοοοοολα τα κιλά που θέλουμε και ονειρευόμαστε..το σημαντικό είναι να χάσουμε όσα ΠΡΕΠΕΙ και να μην τα ξαναπάρουμε ΠΟΤΕ! Κι επειδή εδώ μέσα βλέπω και μικρές κοπέλες (και μικρά προβλήματα, επιτρέψτε μου) , μία φιλική συμβουλή ... προσπαθείστε, όσο μπορείτε και γίνεται, να το κάνετε τώρα, πριν περάσουν τα χρόνια και ξεκινήσετε κλιμακτηρίους, εμμηνοπαύσεις και τα συναφή. Διότι τότε, κλάφτα Χαράλαμπε. ΄Ολα γίνονται απείρως δυσκολότερα διότι το ίδιο το σώμα δεν ανταποκρίνεται και δεν βοηθάει. ΄Εχει όμως κι ένα καλό η ιστορία. Πως όταν φτάσει να στο πει γιατρός (ό μη γένοιτο για σας, για μένα συνέβη) δεν μένουν πολλές δικαιολογίες για να συνεχίσουμε τις ανοησίες...πρέπει να συμμαζευτούμε και να το ράψουμε!
Πολλά φιλιά, Κατερίνα

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ!!!
παντα λιγο η πολυ ειχα την ασκηση στην ζωη μου ,αλλα οταν πηρα τα κιλα συν την δουλεια που ηταν καθιστικη και πολλες ωρες μετα ηρθε το παιδι δεν ειχα καθολου χρονο για μενα.
Καποια στιγμη με επιασε η μεση μου δισκοπαθεια στους 5 τελευταιους σπονδυλους εμεινα στο κρεβατι με αφορητους πονους και 6 ενεσεις την μερα την πρωτη φορα 1.5 μηνα μετα 1 μηνα και μετα παλι 1.5 μηνα και ολα αυτα μεσα σε διαστημα 2 χρονων.Με τα κιλα που εχω δεν μπορω να κανω επεμβαση πρεπει πρωτα να τα χασω και μετα ,μου ειπε ο γιατρος οτι αυτο που θα με βοηθουσε και αυτο που θελει η μεση ειναι περπατημα ,ετσι και ξεκινησα λιγο λιγο και μετα ανετα μεγαλες αποστασεις.Να μην το γρουσουζευω ειλικρινα δεν με εχει ξαναπιασει οσο περπαταω .Το βασικο που ανακαλυψα ειναι οτι ξελαμπικαρω που λενε με το περπατημα και οπως ειπα φτιαχνει η διαθεση.Ναντιν μου τεμπελια ειναι για μενα οταν δεν το κανω καθαρα βαρεμαρα η οποια μετα με κανει και χαλια ψυχολογικα. Μια γυμναστρια μου ειχε πει οτι για να αδυνατισουμε δεν χρειαζεται εντονη γυμναστικη βαρη κτλ θελει μονο αεροβια ασκηση οπως περπατημα σε ισιο δρομο οχι ανηφορα και ποδηλατο χωρις αντισταση μεγαλη μιση ωρα δυο φορες την μερα .Το προβλημα ειναι οτι ενω η διατροφη μου δεν ειναι μεγαλες ποσοτητες ποτε ουτε λιπαρα κτλ διοτι απλα δεν μ αρεσουν ειμαι γλυκατζου και απειθαρχη στο να ακολουθησω ενα συγκεκριμενο διαιτολογιο που στην ουσια θα τρωω περισσοτερο απο οτι τρωω τωρα.Πρεπει να πειθαρχησω τον εαυτο μου να το κανει νιωθω οτι ειμαι πια στο τερμα αυτης της διαδρομης και πρεπει να ενεργοποιηθω πιο δυνατα.Ολες αυτες οι σκεψεις και τα συναισθηματα παντα ειναι απογευματινα :ρ :ρ :ρ Οταν θα γινουν πρωινα θα εχω βρει τον τροπο .αχχαχαχαχαχα αυτα ! καλη προσπαθεια παλι σε ολους!!:)

Κι εγώ ακριβώς το ίδιο (διατροφικά εννοώ). Το φαγητό μου, όταν καθίσω στο τραπέζι για φαγητό , είναι λιγότερο απ΄όλων και λιγότερο από του μέσου ανθρωπου...όμως αγαπώ τα γλυκά και,στις κακές εποχές μου, τσιμπολογάω ακαταπαύστως, ότι μ......κία βρω μπροστά μου! Συν το ότι μετά, με τη μαυρίλα που με πιάνει για το χάλι μου, την αράζω μπροστά στην τηλεόραση, ή βουτάω ένα βιβλίο και χώνομαι στην πολυθρόνα χωρίς σηκωμό! Η μόνη λύση τελικά είναι η άσκηση, η μόνη υγιής αντίδραση. Γιατί μετά νοιώθεις δυνατή, άσε που και μόνο με την ιδέα ότι θα κινηθείς δεν σου κάνει κλικ για περιδρόμιασμα!...