Τον ένιωσα...

Δεν πίστευα ότι θα μου συνέβαινε αυτό...ειδικά τώρα...σε αυτή τη φάση της ζωής μου...που δεν μπορώ να πω ότι έχω και ιδιαίτερη επικοινωνία με το πένθος μου. Είχα ακούσει ανθρώπους να λένε ότι έχουν αιστανθεί τους ανθρώπους που έχουν χάσει να είναι μαζί τους, και εδώ στο φόρουμ αλλά και δικοί μου φίλοι. Αλλά δεν το πολυπίστευα...Το θεωρούσα φαντασία, σαν κάτι που θέλουμε να το πιστέψουμε για παρηγοριά. Αλλά τώρα νιώθω ότι μπορεί να συμβεί...

Ταξίδευα προχτές και άρχισαν να με πιάνουν τα συνηθισμένα μου αγοραφοβικά συμπτώματα. Άρχισαν να με ψιλοτρομοκρατούν. Αλλά αντί να αναγκάσω τον εαυτό μου
να σκεφτεί εντελώς άσχετα πράγματα για να με αποσπάσουν από τη φοβία μου όπως κάνω πάντα, άρχισα να παρατηρώ...Κοιτούσα τόσο έντονα από το παράθυρο του λεωφορείου τη φύση, τον ουρανό, τα σύννεφα. Μία διαδρομή που μπορεί να έχω κάνει 5000 φορές. Μου φάνηκε τόσο τέλεια... Τόσο αγγελικά πλασμένη. Δε χόρταινα να τη βλέπω. Κι όσο την παρατηρούσα τόσο την ερωτευόμουν! Τα χρώματα μου φαίνονταν τόσο έντονα. Άρχισα να νιώθω τέτοια ευφορία που ήμουν σε θέση να τα βλέπω όλα αυτά, να τα παρατηρώ, να τα χαίρομαι με όλη τη σημασία της λέξεως. Ένιωσα ένα κύμα αγάπης να με πλημμυρίζει χωρίς αποδέκτη, χωρίς πομπό, ένα τεράστιο κύμα ευτυχίας, χωρίς λόγο. Σαν να είχα έρθει σε επαφή με το θεό μέσα από τη φύση, με το θεό με τον οποίο δεν ήμουν και ποτέ ουσιαστικά σε επαφή και μάλλον δεν ήθελα. Τα σύννεφα άρχισαν να μαυρίζουν και εγώ ήθελα να βρεθώ ξαπλωμένη στα χωράφια, να με λιώσει η δυνατή βροχή και εγώ να γελάω, να πίνω το νερό της βροχής. Τόσο έκσταση! (Λέτε να μου είχαν βάλει τίποτα στο νερό;) Έλεγα θεέ μου σε ευχαριστώ που ζω, ότι και αν γίνει, ότι κι αν μου συμβεί...

Σε λίγο έφτασα...Αντίκρυσα τη μικρή πόλη με τα πεζοδρόμιά της...Και ξαφνικά τον θυμήθηκα. Τον φαντάστηκα να περπατάει σε αυτά, όπως τόσο συχνά του άρεσε να κάνει. Τόσο απλά, μεγάλους περιπάτους, μόνος ή με παρέα...Άρχισε να με πλημμυρίζει η συγκίνηση. Όταν κατέβηκα ένιωσα τέτοια επιθυμία να είναι εκεί ξανά, να με
περιμένει να κουβαλήσει τη βαλίτσα μου...Κι εκεί μου συνέβη το τόσο παράξενο...Καθώς περπατούσα ένιωσα ένα τόσο βαθύ συναίσθημα...Ότι ήταν δίπλα μου, περπατούσε μαζί μου! Δεν θα το έλεγα παραίσθηση, αφού δεν είχα ούτε οπτικά ούτε ακουστικά παραισθητικά ερεθίσματα. Ήταν αποκλειστικά δική μου αίσθηση αλλά τόσο πειστική. Ένιωθα ένα βαρύ συναίσθημα χαράς και συγκίνησης μαζί. Τώρα που το σκέφτομαι δεν είχα συναίσθηση του χρόνου και του χώρου εκείνη τη στιγμή, δεν
κατάλαβα πόσο διήρκεσε και πότε εξαφανίστηκε η αίσθηση αυτή.
Αμφιβάλλω αν μου ξανασυμβεί...αν και πολύ θα το ήθελα.
Μπορεί να σας φαίνονται πολύ τρελά όλα αυτά αλλά έτσι τα ένιωσα και είχα έντονη την ανάγκη να τα γράψω...Για να τα θυμάμαι. Για πάντα.

Θα σου πω κάτι που θα με πονέσει πολύ, αλλά αξίζει τον κόπο.

Την ημέρα που η μαμά έκλεινε σαράντα μέρες είχα αποφασίσει να τα κάνω όλα μόνη μου.
Από τις δουλειές του σπιτιού, μέχρι τα διαδικαστικά για την τελετή και μετά.
Να σημειώσω ότι σιχαίνομαι το νοικοκυριό και ότι αυτό συνεπάγεται.
Έτρεχα μέρες ώστε να γινουν όλα σωστά και όπως πίστευα πως θα τα ήθελε.
Αργά το απόγευμα που είχαν φύγει όλοι, ξάπλωσα στον καναπέ στο σαλόνι, πάρα πολύ κουρασμένη.
Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, την ένιωσα πάνω μου να με αγκαλιάζει και να με φιλάει στο πρόσωπο.
Ήταν τόσο δυνατό το συναίσθημα που τεντώθηκε από ευτυχία και το τελευταίο κύταρο μου.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που ένιωσα.
Κάπως έτσι νομίζω πως ένιωσες και αν θες τη γνώμη μου, ήταν πέρα για πέρα αληθινό....

Θεοφανία σ\'ευχαριστώ για το μοίρασμα και της δικής σου πολύτιμης εμπειρίας με τη μαμάκα σου...Τώρα ειμαι σε θέση να σε πιστεύω αληθινά! Όχι μόνο εσένα αλλά και όποιον μου διηγηθεί κάτι παρόμοιο...

Σημασία τελικά δεν έχει να σε πιστέψει κάποιος που θα του το περιγράψεις. Είναι εντελώς αδιάφορο.

Μου λείπει ήδη τόσο το συναίσθημα αυτό. Μακάρι να γινόταν κάθε μέρα...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi



Μου λείπει ήδη τόσο το συναίσθημα αυτό. Μακάρι να γινόταν κάθε μέρα...

---

Ξέρεις πόσες χιλιάδες φορές το έχω σκεφτεί αυτό?
Μακάρι να γινόταν έστω και κάθε τρεις μήνες.
Να ένιωθα πως την έχω κάπου εδώ, διπλα μου και καταλαβαίνει πόσο μου λείπει. Είναι απίστευτο συναίσθημα και μόνο αν το νιώσει κάποιος μπορεί να το καταλάβει.

αυτό το συναίσθημα σαν ανακούφιση που προκαλεί κλάμα, γιατί υπάρχει..
υπάρχει μέσα σου, είναι δίπλα σου, σαν να μην έφυγε ποτέ απο κοντά σου.
το εχω νιωσει με την γιαγιά μου.. σαν να ήρθε.. σαν να ηταν μέσα μου, γυρω μου, παντού κ να πήρε τον πόνο μου.. μια ελπίδα οτι ειναι εδω κ θα μείνει.. μια γλυκια νοσταλγία πως με κρατησε.. ηταν μαζι μου..

πολύ θα ήθελα να το ξαναένιωθα...

Εγω οταν ημουν στα μικράτα μου, ελεγα, μανουλα μου, σε παρακαλω μην ερχεσαι να με δεις!! Δεν θελω!
Φοβομουν. Φοβομουν οτι τις νυχτες θα ερθει το φαντασμα της και θα πεθαινα απο τον τρομο.
Και παντα ηλπιζα να μην ειναι εκει.
Στο σπιτι φοβομουν τις πρωτες μερες, ημουν βεβαια και παιδακι.....
Δεν ειχα μια παρομοια εμπειρια με την μητερα μου.
Ομως αυτην την εκστατικη επικοινωνια με την υπαρξη, την πλαση, και κατι εκει στο βαθος μεσα μου, σαν λεπτο αδιορατο νημα να με συνδεει με ολη την ομορφια του κοσμου... Αυτες τις στιγμες που περιγραφεις Ανωνυμη, τις εχω ζησει τοσες φορες!
Το βλεπω σαν μια μυστικη συνδιαλεξη, αναμεσα σε μενα και τα στοιχεια της φυσης, πηγη εμπνευσης και ανακουφισης!
Μια τετοια αισθηση μου εδωσε δυναμη οταν πρωτοξεκιναγα την μαχη με τις φοβιες.
Περπατουσα διπλα στην θαλασσα κι ακουγα το κυμα... Με επορροφησε η λαμψη του και ο ηχος. Κι ενιωσα τεοια βαθια ΕΠΑΦΗ με τον εαυτο μου, με το ειναι μου, με τον κοσμο που με περιβαλλει. Αλλα το πιο χαρακτηριστικο ήταν η απιστευτη γαληνη εκεινης της στιγμης... Μια αισθηση ΑΦΟΒΙΑΣ, η παντελης ελλειψη φοβου.
με οπλισε με αποθεματα δυναμης μεγαλα...
πολυ χαιρομαι που κι αλλοι βιωνουν παρομοια.
Δεν υπαρχει κατι πιο ουσιαστικο απο τις στιγμες αυτες που υπαρχει μονο το παρον.

Αυτό μου αναφέρεις με τις φοβίες weird μου μου δίνει πολύυυυ θάρρος...

Κι εγώ όμως σαν μεγάλη υποτίθεται που είμαι ήρθαν φορές, νύχτες που αγριευόμουν στη σκέψη αυτή... Φοβόμουν... Κι αν γυρίσω το κεφάλι μου και είναι εκεί; ελεγα...
Μακάρι όμως να γινόταν τώρα που το σκέφτομαι...

Τώρα που σκέφτομαι όλο αυτό το συμβάν το βλέπω ότι ίσως να μου συνέβη σαν ανταπόδωση...Για το ευχαριστώ που είπα στην πλάση...στο θεό...Πάντως και τα δύο ήταν πολύ παράξενες εμπειρίες...σαν εκστατικές.

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Μακάρι να γινόταν έστω και κάθε τρεις μήνες.

---

Αχ καλή μου...

Quote:

---

Originally posted by weird
Δεν υπαρχει κατι πιο ουσιαστικο απο τις στιγμες αυτες που υπαρχει μονο το παρον.

---

Πράγματι...Και μάλιστα να χαίρεσαι και να νιώθεις πλήρης έστω και για μια στιγμή χωρίς να υπάρχει κανένας ιδιαίτερος λόγος, να είσαι μόνο εσύ και ο εαυτός σου...

Είναι το πιο όμορφο συναίσθημα που νόμιζα ότι μόνο εγώ το παθαίνω με τον πατέρα μου και που φυσικά δεν τολμούσα πουθενά να το πω. Το επιδιώκω καθημερινά και τις περισσότερες φορές το πετυχαίνω.............αχ να είστε καλά διότι νομιζα ότι ήμουν μόνη στην πύλη του ανεξήγητου............

Είσαι απλά τυχερή γιατί έχεις το μυαλό σου είναι αρκετά ανοιχτό ώστε να επικοινωνείς με τον άνθρωπό σου...
Εγώ το θεωρώ ακατόρθωτο να μου ξανασυμβεί. Έστω όμως κι αυτό θα το θυμάμαι για πάντα.

Πάντως είναι γεγονός ότι χρησιμοποιούμε μόνο ένα πολύυυυ μικρό ποσοστό του εγκεφάλου μας. Ποιος ξέρει τι δυνατότητες κρύβουμε... Κάποιοι άνθρωποι είναι πιο δεκτικοί ίσως

Εγώ άρχισα να το <<παθαίνω>> όταν μελέτησα και εξάσκησα την τεχνική του διαλογισμού. Ο διαλογισμός βοηθάει σε πάρα πολλά πράγματα και δεν είναι και τίποτα δύσκολο , ούτε διαβολικό όπως στην αρχή νόμιζα......καμία σχέση με πορτοκαλί ρόμπες βουντού κτλ. και η μεγαλύτερη παρενέργεια του είναι ότι σε μικρό διάστημα δείχνεις 10 χρόνια νεότερος ........Με αυτό τον τρόπο ανοίγει και το μυαλό μας και γινόμαστε πιό δεκτικοί ..........όπως γράφεις Ανώνυμη.........

Καταρίνα....θες να μας πεις περισσότερα γι\' αυτό?

λοιπόν ............

Ξαπλώνουμε κάπου αναπαυτικά....Καλό είναι να κλείσουμε κινητά σταθερά και άλλα ....πχ. στο κρεβάτι μας. και αρχίζουμε να αναπνέουμε βαθιά και να εκπνέουμε αργά βοηθάει να μετράμε......εισπνοή 1 φου....εκπνοή 2 κτλ. Στην αρχή είναι λογικό να έρχονται σκέψεις όπως <<καλέ τι θα μαγειρέψω σήμερα>> και τέτοιου τύπου , δεν κάνουμε κάτι απλά συνεχίζουμε το μέτρημα και εστιάζουμε στην αναπνοή μας. Μετά από κάποιες φορές θα έρθει η αίσθηση μουδιάσματος, χαλάρωσης και με τον καιρό και γαλήνης. Δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας τίποτα το περίεργο δεν θα σας συμβεί. Όταν αισθανθείτε αυτήν την χαλάρωση τον σκοπό τον φτάσατε. Σκοπός είναι η ηρεμία και η γαλήνη που προσφέρει η τεχνική αυτή. Σύμφωνα με βιβλία και cd που έχω βρει γίνετε λέει ευθυγράμμισή των ενεργειών. Αυτό το καταλαβαίνουμε όταν αρχίζουμε και μουδιάζουμε κινούνται κάποιοι μυώνες που ξέρουμε ότι δεν το κάνουμε εμείς.

Υπάρχουν και cd σχετικά που τα εξηγούν όλα και βοηθούν στην αρχή. Όμως το κύριο θέμα και τρόπο σας τον γράφω.
Υπάρχουν φορές που εμένα βολεύει να εστιάζω σε κάποιον θόρυβο πχ. ψυγείο , κλιματιστικό έτσι χωρίς να σκέφτομαι συγκεκριμένα κάτι. Υπάρχουν πολλοί τρόποι και ιδιαίτερος για τον καθένα. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος.

Μην πιέσετε τον εαυτό σας σιγά σιγά θα το καταφέρετε. Κάθε μέρα θα είναι και καλύτερα.

Ελπίζω να έδωσα σαφή εικόνα.

πραγματι αν βρεθείς σε μέρος όπου σου προσφέρει απόλυτη ηρεμία κ συγκεντρωθείς στο μέσα σου θα ξεπηδήσουν συναισθήματα, όπως νοσταλγία για κάποιο κοντινό πρόσωπο που δεν είναι πλεον μαζί σου, τοτε μπορείς με την σκέψη να φτάσεις πολύ κοντά κ να νιώσεις αυτό το αίσθημα, εμένα τουλάχιστον έτσι μου είχε συμβεί, γιατί τις άλλες φορές που ένιωσα κάτι παρόμοιο, φοβήθηκα κ το χασα..

Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου τον ένοιωθα να ξαπλώνει κοντά μου στο κρεβάτι μας και τις σαράντα μέρες απο τον θάνατό του. Ενα συναίσθημα που παρόλου τα 18 χρόνια που έχουν περάσει από τον θάνατο του, ακομη όταν το σκέφτομαι ανατριχιάζω!!!Τελικά οι αγαπημένοι μας συνεχίζουν να υπάρχουν δίπλα μας, απλά δεν τους βλέπουμε.