Κάτι μου λέει πως ακόμη θέλω να ζήσω....
Δεν ξέρω, πραγματικα δεν ξέρω γιατί θα τα γράψω εδώ όλα αυτά, μα ίσως είναι προτιμότερο από το ναγράφω ημερολόγιο. Τουλάχιστον θα τα διαβάσει κάποιος εδώ, και ας μην καταλάβει τι νιώθω, αλλά το ημερολόγιο παραμένει σκέτο χαρτί...
Παρά τα χάλια μου, δεν ξέρω αν είναι ¨αναλαμπή¨ ή ¨φλασια¨ της στιγμής αλλά κάπου μέσα μου, θέλω να ζήσω...Μακάρι να γίνω καλά και να ζήσω... Μακάρι να αισθανθώ όλα αυτά που θέλω να αισθανθώ, μακάρι να καταφέρω να γίνω αυτό που θέλω...
Πάντα ονειρευόμουν ένα σπίτι δίπλα στη θαλασσα, και δεν έχω λεφτα, μια σκηνη δίπλα στη θάλασσα έστω, να ακούω το κύμα... Και κάποτε δεν το ονειρευόμουν μόνη μου. Κάποτε είχα μια φίλη που μεγαλώσαμε μαζί και κάναμε όνειρα μαζί, θα φτιάχναμε λέει ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα, κάπου στη Ρόδο, να βλέπουμε την αγριεμένη θάλασσα, να ακούμε το κύμα. Θα είχαμε μέσα λέει ένα στούντιο για να ηχογραφώ εγώ τη μουσική μου και ένα χώρο που εκείνη θα ζωγράφιζε...Θα είχαμε και τους άντρες της ζωής μας, εκείνη ονειρευόταν κάτι πιο wild σε σχέση με μένα και εγώ κάτι πιο σοφιστικε... Θα ¨φιλοσοφούσαμε¨, θα ακούγαμε μουσική, θα βλέπαμε τη θάλασσα, θα ονειρευόμασταν...Θα ζούσαμε όμορφα... Αυτά ονειρευόμασταν τότε, τότε που λέγαμε πως θα ¨μεναμε για πάντα φίλες¨, αλλα σύντομα ήρθε η ώρα που έπρεπε να πάρει κάθε μια το δρόμο της... Και δεν ήμασταν όπως τότε... Δεν μιλούσαμε ατέλειωτες ώρες πια πάνω στο λόφο που βρίσκεται το δημοτικό σχολειο του χωριού, παρατηρώντας τα πάντα από ψηλά με μια μπυρα στο χέρι... Δεν χαζογελούσαμε πια. Δεν μυξοκλαίγαμε πια για τις ηλίθιες σκεψεις μας με μόνο φως το φώς των κεριών σε ένα σκοτεινό δωμμάτιο. Τίποτα δεν έμεινε ίδιο. Έιχαμε αλλάξει... Όλα αυτά είχαν μείνει στο παρελθόν και τράβηξε κάθε μια το δρόμο της... Προσπάθησα πολλές φορές να τη φέρω πίσω και εκείνη εμένα, αλλά δεν γινόταν, οι στιγμές πέθαναν, οι άνθρωποι άλλαξαν και όλα αυτά είχαν μείνει στο παρελθόν...
Παραδέχομαι πως για το χάλι που έχω φτάσει φταίει και αυτό, φταίει που πέθαναν όλα αυτά, φταίει που χάθηκε για πάντα εκείνο που για περίπου 7 χρόνια θεωρούσα ό,τι πιο σημαντικό έχω στη ζωή μου, τα υπόλοιπα τρία πάλευα να το κρατήσω, ώσπου για πάντα τέλειωσε.
Παραδέχομαι επίσης πως όλες οι υπόλοιπες στιγμές της ζωής μου είναι απλά ανιαρές και γλυκανάλατες σε σχέση με αυτές που ζούσα τότε. Και τότε είχα κατάθλιψη, αλλά υπήρχαν φορές που το παραδέχομαι πως ημουν ευτυχισμένη, γιατί περνούσαμε όμορφα, πολύ όμορφα και ας πονούσαμε πάρα πολύ...
Σήμερα, δεν ξέρω αν ποτε θα ξαναζήσω έτσι...Αμφιβάλλω... Μόνο το όνειρο έχει μέινει, που δεν έιναι όνειρο που το μοιράζομαι πια, δεν έχω με κάποιον κοινά ονειρα... Βασικά ονειρεύομαι να ξαναζήσω κάποια πράγματα. Βαρέθηκα να νιώθω τόσο μόνη μου... Θα θελα να είχα κάποιον δίπλα μου να μοιράζομαι τις ηλίθιες, οχι και τόσο φυσιολογικές σκέψεις μου, το απαίσιο-τραγικό κατάμαυρο χιούμορ μου(που το έχω χάσει), την μουσική μου (δεν ακούω πια), τα τραγούδια που γράφω (εχω καιρο πια να γράψω), τις ταινίες που γουστάρω(κάνεις δεν θέλει να βλέπει ταινίες μαζί μου). Θα ήθελα πολύ να κάταφερνα να γελάσω μέχρι δακρύων, ή να γελάω συνεχώς χωρίς λόγο και αιτία όπως έκαναν κάποτε. Θα ήθελα να κατάφερνα να κλάψω απλά για να ξεσπάσω, και μετά ν κατέληγα σε γέλια ξανά...
Να κοίταζα τη θάλασσα, να μύριζα την μυρώδια που έχει το χώμα όταν βρέχει, να άφηνα την φαντασία μου ελευθερη χωρίς να φοβάμαι, να διάβαζα πολλά όμορφα βιβλία και να τα μοιραζόμουν...
Τίποτα δεν έμεινε...
Αν με συγκρίνω με παλιά έχω πεθάνει γαμώτο!
ΠΟΣΟ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΞΑΝΑ,
ΝΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΝΑ ΖΗΣΩ ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΣΤΙΓΜΗ ΞΑΝΑ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟ... ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΣΑΝ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ...
