Ειμαι η ιωαννα 28 χρονων και σας εχω ανακαλυψει εδω και λιγο καιρο.Παντα με "αγγιζαν"οι ιστοριες των διατροφικων διαταραχων γιατι εχω υπαρξει βουλιμικη σε ολη μου την εφηβεια.Περασα δυσκολα χρονια τοτε με συνεχη σκαμπανεβασματα βαρους,αλλα και διαθεσης.Επαιρνα και εχανα 5 με 10 κιλα συνεχως.Την τοτε κατασταση μου την καταλογιζω στην οικογενεια μου και στον χαρακτηρα μου.Οι γονεις μου και ιδιαιτερα η μητερα μου δεν χειριστηκαν το θεμα μου οπως θα επρεπε,με αποτελεσμα αντι να με βοηθησουν , να μου συντηρουν το προβλημα.Η μητερα μου ειχε εστιασει στο θεμα της εμφανισης (που νομιζω οτι τα 68 τοτε κιλα μου για το υψος μου 1.69 δεν ηταν και κατι τοσο τραγικο)και μου επεβαλλε υγειινη διατροφη χωρις να μπορει να "δει" οτι το παιδι της με το να τρωει υπερβολικα ουσιαστικα "ουρλιαζει" και το μονο που ζητα ειναι υποστηριξη,αισθημα ασφαλειας,κουβεντα,κατανοη ση,προσοχη.Παντα θα τους το καταλογιζω και ειναι κριμα γιατι τους αγαπω παρα πολυ και παρολη τη μορφωση τους εκει απετυχαν.Στον χαρακτηρα μου χρεωνω επισης πολλα καθοτι τελειομανης και παρορμητικη,ηθελα να ειμαι αψογη σε ολα πριν μαθω τη ζωη,πριν φαω και 5 σφαλιαρες,πριν με αφησω να μεγαλωσω κανοντας και λαθη.Και καπου εκει ειχα χασει την μπαλα.Η δικια μου προσωπικη λυτρωση ηρθε οταν εφυγα απο το σπιτι μου για να σπουδασω.Εκει,μακρια απο την οικογενεια μου,μονη μου εγω και ο εαυτος μου καθησαμε και βρηκαμε τις ισορροπιες.Σταθεροποιηθηκ� � στα 56 κιλα και εζησα μια φυσιολογικη ζωη με ομορφια εξωτερικα και εσωτερικα.Εμαθα να με αγαπω και να με στηριζω.Το τι θα εμπαινε στο ψυγειο μου ηταν αποκλειστικα και μονο δικη μου επιλογη και αυτο μου εδινε την αισθηση της δυναμης και της ανεξαρτησιας.Ετρωγα υγειινα,αλλα γιατι το ειχα επιλεξει εγω και κανενας αλλος!Γυμναζομουν,επετρεπα στον εαυτο μου 1 με 2 φορες την εβδομαδα ενα ωραιο γλυκο και ολα μια χαρα.Στο πατρικο μου δεν ξαναγυρισα,δουλευω μακρια,βλεπω και επικοινωνω πολυ συχνα με την οικογενεια μου,αλλα ειμαι πολυ καλυτερα μονη μου.Το προβλημα μου εχει να κανει με κατι που συνεβη πριν απο 5 μηνες.Λογω καποιου γυναικολογικου προβληματος αναγκαστηκα να παρω μια αγωγη με ορμονες.Η αγωγη θα κρατουσε για 6 μηνες,αλλα στους 4 τη σταματησα γιατι δυστυχως μου ανοιξε απιστευτα η ορεξη και πηρα μεσα σε 4 μηνες 14 ολοκληρα κιλα.Πρωτη φορα μετα απο τοσα χρονια.Δεν ηταν το νουμερο 70 που εδειξε η ζυγαρια τοσο το προβλημα,αλλα ο φοβος μου μη δεν τα καταφερω και ξαναζησω βουλιμικες καταστασεις,οπως τοτε.Αποφασισα να χειριστω το θεμα με λογικη και ψυχραιμια.Εχω ξεκινησει προσπαθεια και ηδη εχω χασει 2.5 κιλα σε 20 μερες.Θελω πολυ να τα χασω τα κιλα που πηρα με αργο και σταθερο ρυθμο,αν και ξερω πως δε θα ειναι και πολυ ευκολο.Ειχα συνηθισει τοσα χρονια στα 56 και μου φαινεται αυτο το σωμα ξενο.Αναγκαστηκα και αγορασα και καποια καινουρια ρουχα γιατι δε θελω να πεσω στο τρυπακι του"μεχρι να χασω τα κιλα δε βγαινω,δε διασκεδαζω,δε ζω".Δε θα θελα να χασω μερα απο τη ζωη μου επειδη μου συνεβη αυτο.(ενα ακομη λαθος που κανουν οι βουλιμικοι).Θα προσπαθησω να καταγραφω στο αντιστοιχο ποστ το τι τρωω καθε μερα,γιατι με βοηθα η αισθηση του να δινω καπου που να εχω εγω επιλεξει αναφορα.Σε διαιτολογο δε θελω να παω,πιστευω μπορω να καθοριζω απο μονη μου τι να τρωω.Συγνωμη αν κουρασα,απλα αυτο που εγω εχω να πω στα ατομα που ταλαιπωρουνται απο διατροφικες διαταραχες ειναι να βρουν τι ειναι αυτο που πυροδοτει την κατασταση τους και να το αλλαξουν παση θυσια.Πιστευω ακραδαντα πως οι αιτιες και οι αφορμες βρισκονται καπου εκει στα παιδικα και εφηβικα χρονια,στο τοτε περιβαλλον και στα προσωπικα "κολληματα"του καθενος.Ποσο ο καθενας "αφηνει"τον εαυτο του να χαρει και να ζησει.Θελω να πω πως ναι,η θεραπεια ειναι εφικτη αρκει να καταφερει καποιος να "μιλησει"στον εαυτο του και να τον αφουγκραστει.Δεν ειναι ευκολο,το ξερω.Επισης,θελω να πω σε εκεινους που νιωθουν πως χασανε το τραινο της ζωης και της ευτυχιας πως κανουν λαθος γιατι ευτυχως η ζωη μας ειναι γεματη τραινα και σταθμους κι αν χασανε καποια παντα υπαρχει ενας σταθμος γι αυτους που τους περιμενει ετοιμους και γελαστους πια,για να τους οδηγησει εκει που λαχταρανε.Καλη δυναμη ευχομαι σε ολους!
