αντιμετωπιζεται?

ειμαι 18.5 χρονων και εχω προβλημα βουλιμιας τα τελευταια περιπου 2-3 χρονια.. απλα παλια ηταν πολυ πιο σπανιο ενω τωρα που μενω μονη μου εχω ξεφυγει... εντελως.. εχω παρει 10 κιλα σε μικρο διαστημα και με τεραστιες αυξομοιωσεις.. δεν ειναι υπερβολικα πολλα τα δεκα κιλα που πρεπει να χασω το ξερω απλα νιωθω αδυναμη πλεον γτ καθε προσπαθεια μου τωρα πια καταληγει σε παταγωδη αποτυχια..

να σημειωσω οτι εμεττους δε κανω -πια- δεν ξερω γτ απλα δεν μπορω το σιχαθηκα εκανα παλαιοτερα αλλα τα επεισοδεια υπερφαγιας ειναι πλεον κατι μονιμο (ενω παλια ηταν σπανια)

φοβαμαι πια.. φοβαμαι οτι τωρα που ειμαι μονη μου δεν θα μπορεσω να το αντιμετωπισω αφου δεν μπορεσα μεχρι τωρα..
εχει καταρρρακωθει η ψυχολογια μου δεν μου κανει τιποτα..
ζηλευω σαν τρελη ολες τις αδυνατες κοπελες.... νιωθω αδυναμη και μονη σ αυτο
πηγα σε διατροφολογο αλλα δεν βοηθηθηκα (ενω περσι που χα ξαναπαει με ειχε βοηθησει και ειχα σταματησει για 4 μηνες να εχω κρισεις..) τωρα απλα δεν με ελεγχα.. δεν με ελεγχω και αυτο με φοβιζει και γι αυτο σταματησα ηταν ενα περισσοτερο αγχος το πως να απολογηθω καθε φορα που ανεβαινε η ζυγαρια

βλεπω οτι πολλα ατομα εδω εχετε το ιδιο προβλημα με μενα... πιστευεται οτι αντιμετωπιζετε? και αν ναι μηπως μπορειτε να μου πειτε τι να κανω... δεν εχω ιδεα τι αλλο να δοκιμασω εχς παει σε 3 διατροφολγους εχω κανει απειρες διαιτες εχω δοκιμασει ενα σωρο βλακειες και παλι καταληγω στα ιδια... με το στομαχι μου να ποναει, ειδικα τωρα τελευταια ξυπναω καθε μερα με ταση για εμμετο.. δεν αντεχω... τι πιστευετε οτι πρεπει να κανω? να παω σε ψυχολογο? δεν μπορω μονη μου?

ξερω οτι με καταλαβαινετε αφου εχουμε το ιδιο προβλημα και αυτο ειναι κατι που με κανει κ νιωθω καλυτερα.. θελω τοσο πολυ να το ξεπερασω και να γινω και γω φυσιολογικη.. δεν ειμαι φυσιολογικη και νιωθω τερας.. οχι μονο στα κιλα αλλα στο φαγητο που καταναλωνω.. το φαγητο μου ειναι μανια, εμμονη, εθισμος.. ακομη και οταν κανω διαιτα (γτ η που θα κανω διαιτα η που θα τρωω σα βοδι) ολη μου η σκεψη περιφερεται γυρω απο το πως ποτε τι και που θα φαω... ειναι απλα τραγικο...
δεν ξερω το αισθημα της πεινας αλλα της λιγουρας...

απλα ηθελα να τα βγαλω αυτα απο μεσα μου.. γιατι στους περισσοτερους ανθρωπους κανουν ασχημη εντυπωση.. εσεις μπορειτε να με καταλαβετε... πιστευετε οτι μπορω να το ξεπερασω? και αν ναι πως να αρχισω αυτη τη φορα για να μην ειναι η 10000στη + 1 αποτυχημενη προσπαθεια μου..

ευχαριστω.......

Καλησπέρα mysteryS και καλωσήρθες. :) Και εγώ πολύ πολύ πρόσφατα ανακάλυψα το συγκεκριμένο φόρουμ, οπότε μπορείς να πεις οτι είμαι καινούργια εδώ.
Καταρχάς συγχαρητήρια για την αποχή σου απ τους εμετούς: συνήθως αποτελεί το δυσκολότερο εμπόδιο για την αντιμετώπιση της ασθένειας, απ' το οποίο αποκόπτεται κάποιος, καθώς είναι ένα απ' τα πιο εθιστικά στοιχεία της βουλιμίας (εξίσου εθιστικό με τα υπερφαγικά επεισόδια).
Θα αφήσω τις/τους υπόλοιπους/πες εδώ μέσα να σου απαντήσουν σχετικά με την αντιμετώπιση της αρρώστειας και την αναζήτηση θεραπείας, καθώς δεν έχω εμπειρία επί του θέματος. Εννοώντας φυσικά οτι μέχρι τώρα ενώ είχα κάνει άπειρες προσπάθειες να ξεπεράσω το πρόβλημα μόνη μου, πρόσφατα αποφάσισα να απευθυνθώ σε κάποιον ειδικό. Επομένως αναμένω κι εγώ τις απαντήσεις τους. :P
Σχετικά με τον εθισμό στο φαγητό και την συνολική ενασχόληση με αυτό, σε καταλαβαίνω απόλυτα, δεν είσαι καθόλου μόνη σε αυτό. (Για να μην μπαίνω σε λεπτομέρειες η ιστορία μου είναι λίγο πιο κάτω, αν έχεις όρεξη διάβασέ τη). Δεν είσαι τέρας, ούτε το πρόβλημά σου είναι να χάσεις κιλά. Οι περισσότεροι εδώ αντιμετωπίζουμε την τροφή σαν ένα μέσο κάλυψης των συναισθηματικών μας κενών, ένα μέσο ρύθμισης των ψυχολογικών μας σκαμπανεβασμάτων, αν θες. Μόνο που αυτή τη διαδικασία είναι μονόδρομος, και μας οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα. Την πλήρη απορύθμιση της διάθεσής μας, της σωματικής μας υγείας και όλων των άλλων "ευχάριστων" επακόλουθων. Η εικόνα μας γίνεται όλο και πιο απεχθής και συνεχίζουμε σε αυτό τον καταστροφικό κύκλο, απομακρύνοντας για ΄λίγο όλα τα άλλα "χειροπιαστά" θέματα που μας απασχολούν, που όμως γυρίζουν μπούμερανγκ και μας καταδυναστεύουν, συν τις τύψεις για το κακό που προξενούμε στους εαυτούς μας.
Είσαι μόνο 18,5...δεν είναι αργά, για κανέναν δεν είναι αργά είτε είναι 18, 28, 38 και πάει λέγοντας. Απλώς επειδή είσαι ιδιαίτερα νέα, μπορείς πιο εύκολα να ακολουθήσεις ένα πετυχημένο πρόγραμμα θεραπείας, απ' ότι αν ας πούμε κουβαλούσες 10+ χρόνια βουλιμίας στην πλάτη σου. Το αξίζεις, να χαμογελάς ξανά, να χαίρεσαι τη ζωή με τις στιγμές της, να μην αναλώνεσαι σε αυτό το τριπάκι που μαυρίζει την ψυχούλα σου και κάνει το σώμα σου να υποφέρει.
Για την ώρα με ανησυχεί λιγάκι αυτό που λες οτι ξυπνάς με πονόκοιλο και έχεις τάση για εμετό...Σε παρακαλώ, μη ντραπείς, κοίταξέ το, καλύτερα να ξέρεις απο νωρίς αν συμβαίνει κάτι. Κι εγώ που ομολογώ πως με το συναισθηματικό μέρος δεν ασχολήθηκα καθόλου τόσα χρόνια (δηλαδή δεν πήγα σε ψυχίατρο), σωματικούς ελέγχους έκανα και κάνω ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Δεν είναι ντροπή, στην τελική μη φοβάσαι, μπορεί κάν να μην είναι τίποτα σοβαρό, απλώς καλύτερα να ξέρεις.
ʼσχημη εντύπωση σε μας δεν κάνουν σίγουρα αυτά που λες. Και να τα λές, και να τα βγάζεις απο μέσα σου, σε καταλαβαίνουμε γιατί οι περισσότεροι το ίδιο φορτίο κουβαλάμε.
:)

mysteryS καλημερα και απο μενα!Η απαντηση ειναι ΝΑΙ αντιμετωπιζεται.Και αν δεν μπορεις μονη σου,οπως καθε αρρωστια θελει τον ειδικο του.Και αυτος δεν ειναι ΟΥΤΕ διαιτολογος,ΟΥΤΕ διατροφολογος,ΟΥΤΕ γυμναστης.Ειναι ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ ειδικευμενος στις διατροφικες διαταραχες.Ειναι ΑΡΡΩΣΤΙΑ με ολη τη σημασια της λεξης αυτο που εχεις και χρειαζεσαι ΘΕΡΑΠΕΙΑ.Ειτε αυτη ειναι ψυχοθεραπεια διαφορων μορφων αναλογα με το τι ειναι καταλληλο για σενα,ειτε ακομη και καποιο αντικαταθλιτικο.(Νομιζω η ψυχοθεραπεια βοηθαει καλυτερα).Μην το αναβαλλεις,ειναι αδικο να ταλαιπωρεισαι μονη σου.Και να μην το καταλαβεις απολυτως τωρα,θα το καταλαβεις μερικα χρονια αργοτερα.Ημουν βουλιμικη απο τα 13 και στα 19 το ειχα σταματησει τελειως και ναι,εκτος απο πολλη δουλεια μεσα μου μονη μου(καταλαβα νωρις τι μου συμβαινει και με βοηθησε πολυ το τοτε περιβαλλον),με ειχε δει και ενας ψυχιατρος.Πηγα μονο 5 φορες (ημουν φοιτητρια και δεν μπορουσα οικονομικα να ανταπεξελθω παραπανω),αλλα με βοηθησε πααααααρα πολυ στο να καταλαβω οτι αυτο που εχω ειναι αρρωστια και στο να ΚΑΤΑΛΑΒΩ τι μου γινεται.Και θεραπευτηκα.Μερα με τη μερα το σταματησα.Το σκοτωσα.Αφου μπορεσα εγω το μπορεις και εσυ και ολοι...Παντα θα ζω με το φοβο μην επανελθει,ειδικα τωρα που περναω μια δυσκολη φαση με τα κιλα μου(που δεν ειναι πολλα,αλλα δεν ειναι και αυτα που ειχα),αλλα αυτο μαλλον ειναι η "κληρονομια"που αφηνει σε ολους μας αυτη η αρρωστια.Ο φοβος...Μην το αναβαλλεις,ΠΑΛΕΥΕΙΣ ΜΕ ΘΗΡΙΟ,οπλισου με σιγουρα οπλα και ασε στην ακρη τις διαιτες.Δεν ειναι εκει το προβλημα..Ουτε η λυση ειναι να καθεσαι να αναρωτιεσαι με τις ωρες τι φταιει,μηπως τα αστρα,μηπως τα πατατακια,η σοκολατα η εσυ που εισαι λιχουδω.Αν το καταλαβεις αυτο εισαι σε καλο δρομο...Υπαρχουν και βιβλια σχετικα.Ενημερωσου και παρε τα μετρα σου.Αν δεν μπορεσεις μονη σου να πας σε ειδικο.Ακου με και δε θα χασεις.Δε φταις εσυ...Φιλια

καταρχην ευχαριστω παρα πολυ για τις απαντησεις σας.. purpleglass θα διαβασω την ιστορια σου...
απαντησατε σε πολλα και απο τα δικα μου ερωτηματα.. ναι ιωαννα οντως αυτο που μου λες, οτι δε φταιω εγω ειναι κατι που προβληματιζει και μενα γιατι απ τη μια λεω οτι δε φταιω εγω γι αυτο που μου συμβαινει, καθοτι δεν ειναι κατι που με ευχαριστει ισα ισα με βασανιζει... αλλα απ την αλλη νευριαζω με τον εαυτο μου και λεω οτι ολο αυτο ειναι μια δικαιολογια που πλαθει το μυαλο μου για να τρωω και να αποποιουμαι τις ευθυνες μου. αλλα αφου οντως ειναι ψυχικη νοσος.. ναι τοτε μαλλον δε φταιω εγω...

αποφασισα επισης να ζητησω βοηθεια απο ειδικο αλλα θα περιμενω καμια βδομαδα για να σταθεροποιηθει το προγραμμα της σχολης μου.. για την ωρα πηρα την αποφαση και παρηγγειλα το βιβλιο ''βουλιμια ξανακερδιστε τον ελεγχο'' θα ριξω και σ αυτο μια ματια και θα δω... ετσι ειναι οντως ειναι φαυλος κυκλος.. πεφτεις μια φορα στην αδυναμια.. αποδοητευεσαι και τρως και μετα απλα απογοητευεσαι ακομη περισσοτερο επειδη εφαγες και ολο αυτο ειναι τρομερα ψυχοφθορο πλεον...
για τους εμμετους, Purpleglass, δεν ξερω πως ετυχε και το σταματησα απλα ετυχε γιατι ηταν κατι που για να το κανω βασανιζομουν παρα πολυ στην αρχη και ετσι απλα το κοψα.. οχι οτι δεν το χω σκεφτει απλα δεν μπαινω στη διαδικασια.. δν ειχα σκεφτει οτι ειναι εθιστικο και αυτο πιστευα οτι απλα το κανει καποιος απλα για να ελαφρυνει μετα το στομαχι και να μην παχαινει οχι οτι δεν μπορει να μην το κανει... (γι αυτο παχυνα λογικα γιατι τα παιρνω οτι τρωω :( )

για το στομαχι μου αν δεν μου περασει οταν ηρεμισω με το φαγητο θα το ψαξω.. η αληθεια ηταν οτι ηταν πολυ στρεσογονος περιοδος (εξεταστικη) και εμενα οταν αγχωνομαι ποναει ετσι κ αλλιως το στομαχι μου απλα αυτη τη φορα και τα δυο μαζι.. στρες και φαι.. τα παιξε.. λογικο ειναι.. εχω κανει πολυ κακο στον εαυτο μου με ολη αυτη τη διαδικασια και το βλεπω... νιωθω οτι πολλες φορες εχω φτασει στον πατο... να μην μπορω να περπατησω απο το φαι να ποναει ολο μου το κορμι.. θα προσπαθησω να ψαξω ειδικο..

ευχαριστω πολυ για τη βοηθεια σας.. θελω να μπαινω εδω.. βλεπω οτι υπαρχει αλληλουποστηριξη και αυτο μου αρεσει πολυ.. νιωθω πολυ καλα γιατι οπως λετε κουβαλαμε το ιδιο προβλημα και αλληλοκαταλαβαινομαστε...

mystery καλησπερα.
οπως ειδες και στο τοπικ μου(μου απαντησες κιολας)αντιμετωπιζω και γω το ιδιο ακριβως θεμα.δεν θελω να σε απογοητευσω αλλα εγω ειμαι ετσι απο τα 15 μου.δηλαδη κοντα 20 χρονια χωρις καμμια βελτιωση.ετσι καταλαβα οτι μονη μου δεν μπορω να το αντιμετωπισω και τωρα απευθυνθηκα σε ψυχολογο που θα με βοηθησει να ισορροπησω.οσο ειναι νωρις ακομα σε συμβουλευω να απευθυνθεις και συ σε καποιον ειδικο.ψαξτο ομως να πας σε καποιον σωστο διοτι δεν ειναι ολοι καλοι.

ευχαριστω για τη συμβουλη σου.. σκεφτηκα να παω στο ανασα αλλα περιμενω την ευκαιρια να παρω τηλεφωνο (εχω μαθημα αυτες τις ωρες παντα) και εγω ειμαι ετσι αρκετα χρονια |(τωρα διανυω τον τεταρτο)| απλα στην αρχη δεν ηταν τοσο σοβαρο.. δεν ξερω μαλλον πρεπει να κανω κατι οσο ειναι -σχετικα- νωρις... ευχαριστω...

καλησπερα mystery συγουρα ειναι συμαντικο να ζητησεις βοηθεια για να μπορεσεις να βρεις την ριζα του προβληματος... σου ευχομαι τα καλυτερα και μη ξεχνας οτι η δυναμη βρησκεται μεσα σου

Καλησπέρα mysteryS!Πιστεύω οτι θα τα καταφέρεις να το ξεπεράσεις,αφού ηδη έχεις σταματήσει τους εμμετούς.Νομίζω οτι χρειάζεσαι συνδυασμό ψυχολόγου και διαιτολόγου και όλα θα πάνε καλά...Ευχομαι σύντομα να απαλλαχτείς από τη βουλιμία...