Τελικά είμαι ανορεξική;

Γεια σας. Είμαι 26 ετών, 172 ύψος και 50 κιλά. Είμαι διαιτολόγος στο επάγγελμα. Τους τελευταίους 8 μήνες δεν με απασχολεί καθόλου το φαγητό. Ξέρω τί πρέπει να κάνω αλλά δεν έχω καμία όρεξη και καμία επιθυμία για κανένα φαγητό. Πάω σε εστιατόρια και όταν έρθει η ώρα να παραγγείλω δεν με ενδιαφέρει αν θα φάω κρέας ή μακαρόνια. Είναι το ίδιο για μένα..νιώθω ότι τρώω καθαρά για λόγους συντήρησης. Ένας χωρισμός όμως με έκανε να χάσω 4 κιλά σε 10 ημέρες. Ήμουν 54 και τώρα 50. Νιώθω πως δεν μπορώ να το ελέγξω αφού μόλις φάω κάτι νιώθω χάλια και το στομάχι μου είναι πολύ βαρύ, πρέπει να ξαπλώσω γιατί δεν μπορώ να λειτουργήσω. Δεν αισθάνομαι παχιά ούτε έχω πρόβλημα με την εικόνα μου.
Προτείνετε να νοσηλευτώ?
Ευχαριστώ πολύ

alexia γεια σου!

καλη σταδιοδρομια στο επαγγελμα σου!

πως και σκεφθηκες αμεσως το ενδεχομενο νοσηλειας;

μια πιο ηπια λυση θα ηταν να επισκεφθεις εναν ειδικο της εμπιστοσυνης σου και να συζητησεις το θεμα...

ρωτας εαν πιστευουμε πως χρειαζεσαι βοηθεια αν καταλαβαινω καλα....

εσενα το σωμα σου και η ψυχη σου τι σου λεει;

μου περνα απο το μυαλο πως καπως πιεστηκες αυτο τον καιρο και σου βγηκε στη φαγητικη σου συμπεριφορα...
τωρα μπορει να ειμαι και εντελως εξω...

εμενα μου βγαινει ετσι μερικες φορες παντως

φιλακια και καλωσορισες:-)

ο καλοκαίρι μπήκε ο πατέρας μου στην εντατική και από τότε δεν έχω καμία όρεξη για φαγητό. Στην αρχή σκέφτηκα την κατάθλιψη, επισκέυτηκα ψυχολόγο και δεν υπήρξε τέτοιο θέμα. Έλεγα πίεση είναι και θα περάσει αλλά βλέπω τώρα πως περνάνε οι μήνες και καταλήγω όλο και χειρώτερα έιναι βασανιστήριο να τρως με το ζόρι. Σκέφτηκα τη νοσηλεία γιατί κανένας ειδικός δεν με παίρνει στα σοβαρά. Ο παθολόγος, ο ενδοκρινολόγος και ο γυναικολόγος θεωρούν πως είναι πανευκολο να τρώς και πως αφού είμαι διαιτολόγος θα έπρεπε να ξέρω καλύτερα. Σίγουρα είμαι αφυδατωμένη και σίγουρα το στομάχι μου είναι σε κακή κατάσταση. Σκέφτηκα πως ίσως με κάποιον ορό για λίγες μέρες θα νιώσω καλύτερα και βγαίνοντας να ακολουθήσω μια διατροφή με πρόγραμμα σαν δίαιτα..
απλά δεν ξέρω μήπως είμαι υπερβολική?

alexia γεια και απο μενα!Δε νομιζω πως εισαι υπερβολικη αφου ετσι νιωθεις.Επισκεψου εναν αλλον παθολογο για να παρεις και δευτερη γνωμη.Τι θα ελεγες να επινες ποτα υψηλης θερμιδικης αξιας η να ετρωγες π.χ. κασιους,φυστικοβουτυρο και αλλα τετοια που εχουν συμπυκνωμενες θερμιδες?Χωρις να χρειαζεται να μασουλας με το ζορι ολη την ωρα.Βεβαια αυτα τα ξερεις καλυτερα απο μενα..Αν νιωθεις αφυδατωμενη,το στομαχι σου χαλια,να ζαλιζεσαι και να εχεις αδυναμια να το κοιταξεις οπως πιστευεις εσυ,μην ακους οτι εισαι υπερβολικη,μπορει και να μην εισαι...Εγω μπορει να πηγαινα και μονη μου στο νοσοκομειο και ας κρινουν εκει αν χρειαζομαι εισαγωγη η οχι...Φιλια

Γειά σου,Αλεξία(ή Αλέξια;) κι από μένα!
Απ'όσο γνωρίζω τι είναι η διατροφική διαταραχή της ανορεξίας,δε νομίζω πως αυτό που σου συμβαίνει εμπίπτει εκεί
καθώς εμφανίζεται κυρίως στην εφηβία,έχει συνήθως άλλο ψυχολογικό υπόβαθρο κι επιπρόσθετα εκεί υπάρχει η διαστερβλωμένη εικόνα
για το σώμα,η οπτική πως το φαγητό είναι εχθρός,η μανία με την πειθαρχία και τον έλεγχο,η έμφαση στην εικόνα και το βάρος...
Εσένα σου έχουν συμβεί πρόσφατα δύο πολύ στρεσογόνα γεγονότα(και το θέμα της υγείας του πατέρα σου και του χωρισμού σου)
και δεν το βρίσκω παράλογο που σου βγήκε στο θέμα της διατροφής σου.Το ότι γνωρίζεις καλύτερα λόγω επαγγέλματος,
μου είναι αδιάφορο γιατί και οι διαιτολόγοι έχουν ψυχή που μπορεί να διαταραχθεί και να ξεσπάσει κάπου κι εκείνη.Δεν ξέρω
πώς αποκλείστηκε η κατάθλιψη,αλλά δε χρειάζεται να φτάσει εκεί για να είναι ψυχογενούς αιτίας η συμπεριφορά σου αυτή...
Αν πιστεύεις πως με λίγο ορό θα στανιάρεις μετά και θα εφαρμόσεις διατροφικό πρόγραμμα δίαιτας,αυτό να κάνεις.
Αν ρωτάς τη γνώμη μου,φοβάμαι πως δε χρειάζεσαι την καταπίεση ενός χαρτιού και πως θα σου βγει κι άλλη αντίδραση...
Η καλύτερη μου φίλη είναι στο ύψος σου και στα κιλά σου και δεν είναι λόγω ανορεξίας,αλλά για κάτι δικούς της λόγους άσχετους.
Όπως το ακούω χρειάζεσαι υποστήριξη ψυχολογική και αν θεωρείς πως η συγκεκριμένη που απευθύνθηκες δε σε κάλυψε,
αναζήτησε κάποιον άλλον.Όσο για τα κιλά σου δεν είναι τόσο ανησυχητικά για εισαγωγή...Σιγά σιγά με τροφές που προτιμάς
μπορείς να τ'αυξήσεις χωρίς να το κάνεις μεγάλο θέμα μέσα σου και παράλληλα με ό,τι για σένα θ'ανακαλύπτεις,πιστεύω θα στρωθεί
και το θέμα της διατροφής σου.Από την αφήγηση σου τεκμαίρω πως στο παρελθόν δεν ετίθετο κάποιο θέμα με τη διατροφή σου,
γι'αυτό και εκφράζω την παραπάνω άποψη,ως κάποιος μη ειδικός που ακούει τα δυό σου λόγια.Καλά κάνεις που το ψάχνεις
και που σε φροντίζεις,απλά εμπιστεύσου λίγο παραπάνω το δικό σου ένστικτο και απευθύνσου κατά τη γνώμη μου σε ψυχολόγο.
Φιλάκια και περιμένουμε νέα σου!

Σας ευχαριστώ πολύ παιδιά...
όσο για το παρελθόν μου έχω κάνει απίστευτα πράγματα για να μην φάω. Έπαιρνα καθαρτικά, διουριτικά, πέταγα το φαγητό που μόλις είχα παραγγείλει στα σκουπίδια ανάμεσα στις στάχτες για να λερωθεί και πολλές φορές κατέληγα να το τρώω το επόμενο πρωί. Έζησα 4 μήνες με νερό και 2 φλιτζάνια all bran την ημέρα...έχω ιστορικό και ίσως γιαυτό με φοβάμαι τόσο πολύ...το είχα ξεπεράσει μόνη μου χωρίς να ζητήσω βοήθεια ίσως γιαυτό τώρα αντιδρώ με τέτοια ευαισθησία.
άσχημες καταστάσεις και δυστυχώς το σώμα μου την πληρώνει πάντα
ισως κάποιος άλλος ψυχολόγος δει κάτι διαφορετικό, αν είναι να ξαναφάω με όρεξη και να μου μυρίζει ευχάριστα το φαγητό θα βάλω τα δυνατά μου

Αλεξία μου,μετά από αυτά που μόλις είπες,η εικόνα συμπληρώνεται υπέρ της διατροφικής διαταραχής...
Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που επέλεξες αυτό το επάγγελμα,δεδομένου πως θέλεις να τα καταφέρνεις και μόνη σου...
Συνεχίζω να πιστεύω πως χρειάζεσαι ψυχολογική στήριξη,αλλά καλύτερα θα ήταν να είναι κάποιος σχετικός και με διατρ.διαταραχές.
Μην το αμελείς,σε παρακαλώ!Βλέπεις πως βρίσκεται εκεί μέσα σου θαμμένο,αναμένοντας να βρει την αφορμή να βγει στην επιφάνεια...
Το ότι είχες για μεγάλο διάστημα ξεφύγει είναι πολύ ενθαρρυντικό κι ελπιδοφόρο και γι'αυτό το κρούσμα!Ας κάνουμέ όμως κάτι πιο
προσεγμένο και συντονισμένο αυτή τη φορά,ώστε να το τακτοποιήσουμε καλύτερα και για τώρα και για το μέλλον μας!

για μενα δεν ειναι απαραιτητο να μπαινει μια ταμπελα

για να παρει κανεις βοηθεια η ψυχολογικη στηριξη οταν τη χρειαζεται

εννοειται πως ολοι αυτοι οι παραγοντες σε επηρεαζουν alexia

ο πατερας σου στην εντατικη

ο χωρισμος

και μετα η ελλειψη ορεξης κι ολη αυτη ταλαιπωρια στο στομαχι και το σωμα σου


η αφυδατωση

κι αν εισαι διαιτολογος δεν εισαι και ανθρωπος;

δεν εχεις αναγκες;

ποιος βγαζει το συμπερασμα πως πρεπει να τα αντιμετωπισεις ολα αυτα μονη σου;

τι θα πει θα επρεπε να ξερεις;

εγω για μενα θα τα θεωρουσα πολλα

και θα ειχα καθε δικαιωμα να νιωθω πιεσμενη και μονη.....


εννοειται!


εν ξερω αν σου λενε κατι αυτα

τα εγραψα οπως εκφραζουν εμενα.

fobamai pws ta pragmata 8a ginoun xeirotera isws to sok tou nosokomeiou me suneferei...

θελεις καποιο σοκ να σε συνεφερει;

θελεις να συνελθεις;

δηλαδη θελεις να ελθεις συν = μαζι με καποιον

και γιατι αυτος ο καποιος να ειναι το σοκ του νοσοκομειου

και οχι καποιος ανθρωπος;

καποιος που θα μπορεσει να σε ακουσει

να σε καταλαβει

να νοιαστει πραγματικα

ωστε να συμπορευτειτε? και να πας εκει που θελεις?

μιλαω για καποιο καλο ψυχοθεραπευτη...η ψυχοθεραπευτρια...

sory μου βγαινουν πραγμτα αυθορμητα

εσυ φυσικα εχεις το λογο για τη δικη σου ζωη alexia

καλη σου αποφαση!