Αν είναι όλα στο μυαλό...
Γεια σας,
Έχω ξαναγράψει στους πριν κανα δυο εβδομάδες, όταν άρχιζα ακόμα μια φορά δίαιτα!
Δεν είμαι μεγάλη, είμαι μάλλον μικρή σε ηλικία, αλλά οι δίαιτες που έχω αρχίσει ανά τα 20 μου χρόνια είναι πολλές. Κι όμως, παραμένω πολλά κιλά παραπάνω από ότι θα έπρεπε.
Πάντα οι πρώτες μέρες μιας δίαιτας είναι εύκολες, το ηθικό είναι ψιλά και πιστεύεις πως αυτή την φορά θα τα καταφέρεις. Κι όμως, την τέταρτη μέρα θα βγεις με παρέα, θα φας ή θα πιείς. Την Πέμπτη μέρα, θα μαλώσεις με μια φίλη και θα το ρίξεις στο φαγητό. Την επομένη, μόλις φύγουν οι φίλοι που έχεις καλέσει στο σπίτι, θα πας κατευθείαν στο ψυγείο, χωρίς να πεινάς κι όλας, χωρίς λόγο.
Είναι μέρες που τρώω τόσο πολύ που μετά κάνω εμετούς, χωρίς πάντα να τους προκαλώ (όχι συχνά) Αυτό όμως στην δική μου περίπτωση δεν με οδηγεί στο να χάσω κιλά. Ίσα-ίσα όταν συμβαίνει πρήζομαι.
Βλέπω το σώμα μου να αλλάζει, να παχαίνω, πράγμα που με θλίβει. Κι όμως, η πρώτη μου αντίδραση σε κάθε τι δυσάρεστο είναι το φαγητό. Ντρέπομαι με την ιδέα πως θα πάω διακοπές με φίλους το καλοκαίρι, κι όμως συνεχίζω να τρώω. Ο άντρας κολλητός μου, που διαλέγει πάντα κορίτσια 45 κιλών, μου λέει πως πρέπει να προσέξω τον τρόπο που τρώω, κι όμως, όσο να με πληγώνει κι αυτό, συνεχίζω να γυρίζω σπίτι το βράδυ και να ανοίγω το ψυγείο.
Κι αναρωτιέμαι, αν είναι όλα στο μυαλό μας, μήπως δεν θέλω να αδυνατίσω? Γιατί σαμποτάρουμε έτσι τον εαυτό μας, και τι πρέπει να κάνουμε για να αλλάξουμε αυτήν μας την θέση.
Όλες τις δίαιτες τις ξέρω, ιδανικές, ανθυγιεινές, υγιεινές, γρήγορες, μεθοδικές, στερητικές κλπ. Τι είναι όμως αυτό που σε κάνει να έχεις γραφτεί γυμναστήριο και να μην πηγαίνεις, ή να τρως πρώτα την σαλάτα που έχεις ορκιστεί πως θα φας για βραδινό και μετά να παραγγείλεις σουβλάκια, ή στην πιο ακραία περίπτωση, να περιμένεις να κοιμηθεί η συγκάτοικος σου στο διπλανό δωμάτιο, ώστε να σηκωθείς και να τσιμπήσεις κάτι από το ψυγείο; Είναι απλή λαιμαργία;
Νομίζω πως όχι.
Η αλήθεια είναι πως θέλω βοήθεια, οι περισσότερη άνθρωποι, που δεν έχουν ανάλογά προβλήματα με το φαγητό δεν καταλαβαίνουν πως μπορεί μια κοπέλα 20+ χρονών να τρώει περισσότερο κι από τον μπαμπά της, να που όμως συμβαίνει. Και το χειρότερο είναι πως δεν ξέρω τι να απαντήσω ούτε σε αυτούς που με κοιτούν και σκέφτονται πως πέρυσι ήμουν 15 κιλά λιγότερη, ούτε στον εαυτό μου που απελπίζεται και λέει πως η κατάσταση αυτή δεν έχει κάποιο τέλος.
