Καλως σας βρίσκω

Καλησπερα! Είναι αλήθεια ότι διαβάζω αρκετό καιρό το site και πολύ συχνά νιώθω ότι ακούω τον εαυτό μου να λέει όσα γραφετε εσείς. Είμαι 25 χρονών και η ιστορία μου ενδεχομένως είναι ενδεχομένως η ιστορία των διατροφικών διαταραχών: από τα 15 εως τα 17 υπέφερα από νευρική ανορεξία φτάνοντας σε κιλά που όποιος τα ακούει τρομάζει. Στα 17 με πολύ προσπάθεια κατάφερα να ξεπεράσω το πρόβλημα, έφτασα σε φυσιολογικά κιλά (γύρω στα 58 με ύψος 1,72) και για τα επόμενα 2 χρόνια δεν είχα κανένα πρόβλημα. Στα 20 για διάφορους λόγους άρχισα να υποφέρω από βουλιμία καθώς αν και δεν έκανα εμετό χρησιμοποιούσα σε καθημερινή βάση καθαρτικά και διουρητικά - πιστευα ότι έτσι κάτι θα κατάφερνα. Βεβαια, όχι ότι αυτό είχε καμία διαφορά, μεσα σε 3 μήνες είχα βάλει 10 κιλά και μέχρι τα 23 είχα φτάσει τα 85. Από τότε, σιγά σιγά άρχισα να ελαττώνω κάποιες φορές το πόσο έτρωγα (για να το πω πιο σωστά, έτρωγα πάλι με "βουλιμικό τρόπο" απλώς, έτρωγα μόνο μία φορά την ημέρα οπότε οι 1500 θερμίδες που έτρωγα μονομιάς δεν με έκαναν να βάζω κιλά) και μέχρι τον προηγούμενο Αύγουστο είχα φτάσει στα 68 κιλά.

Πίστευα ότι είχα καταφέρει να ελέγξω τον εαυτό μου αλλά έκανα λάθος. Τους τελευταίους 9 μήνες βρίσκομαι για μεταπτυχιακό στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και τα πράγματα πανε από το κακό στο χειρότερο. Αν και από την αρχή καταλάβαινα ότι εχω επεισόδια υπερφαγίας, κατάφερα να διατηρήσω το βάρος μου στα ίδια επίπεδα (και σταμάτησα να παίρνω διουρητικά γιατί εδώ χορηγούνται με συνταγή γιατρού). Τον τελευταίο μήνα όμως τα πράγματα είναι τραγικά. Εχω βάλει 6 κιλά σε 25 μέρες, οι εξετάσεις πλησιάζουν απειλητικά (σε 3 εβδομάδες) και ενώ πρέπει να διαβάζω όλη μέρα εγώ μόλις ξεκινήσω να τρώω δεν μπορώ να σταματήσω και μετά κάθομαι και στενοχωριέμαι. Δεν ξέρω τι να κάνω. Αισθάνομαι ότι απογοητεύω τόσους ανθρώπους που εκτιμούν τις δυνατότητές μου - βέβαια κανείς δεν ξέρει τίποτα, αν οι γονείς μου το ήξεραν θα στενοχωριόντουσαν πάρα πολύ και δεν το έχω συζητήσει ούτε με φίλους μου, ακόμη και αυτούς που ξέρουν το πρόβλημα μου με την ανορεξία. Κυρίως όμως με κυριεύει ο εφιάλτης των κιλών, ακόμη και όταν κοιμάμαι αυτό σκέφτομαι.

Σκέφτηκα λοιπόν ότι συζητώντας το πρόβλημά μου με ανθρώπους που έχουν παρόμοια προβλήματα ίσως θα μπορούσε να βοηθήσει ο ένας τον άλλον - για την ακρίβεια νομίζω ότι είναι η τελευταία μου ελπίδα. Ελπίζω από αύριο να μπορέσω να ξεκινήσω μια πιο σωστή διατροφή (κάτι που το λέω βεβαια κάθε μέρα αλλά...) και να χάσω τα κιλά που τόσο με βασανίζουν. Συγγνώμη για το μεγάλο ποστ, ελπίζω να μη σας κούρασα πάρα πολύ.

skg καλώς ήρθες.Ολα αυτα τα σκαμπανεβάσματα κιλών σίγουρα είναι ενα κοινό όλων εδώ.Βασικα αν κατάλαβα καλα αυτη τη στιγμή είσαι 74 κιλά με ύψος 1.72.Νομιζω πως δεν έχεις πολλά κιλά να χάσεις κακώς στεναχωριέσαι.Το πολύ χάσε 10 κιλά που δεν είναι τόσο δύσκολος στόχος από την άποψη ότι δε θα χρειαστεί να περάσεις πολύ καιρό απο δίαιτα.2-3 μήνες υπόθεση είναι.Το θέμα είναι οτι σίγουρα έχεις ψυχολογικούς λόγους που τα περνάς όλα αυτα.Γιατι δε συμβουλεύεσαι κάποιον ειδικό πέρα απο διατροφολόγο.Βοηθάει και σίγουρα χρειάζεσαι συμπαράσταση γιατι πέρασες και το πρόβλημα με την ανορεξία.Και με την ανορεξία δεν πρέπει να παίζουμε.Ελπιζω να πάνε τα πράγματα όπως θέλεις.Θυμίσου πάντα υπάρχουν χειρότερα.Καλή δύναμη στην προσπάθεια σου. :-)

Deb σε ευχαριστώ πολύ για το καλωσόρισμα! Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή αυτό το οποίο έχω πιο πολύ ανάγκη είναι να μη νιώθω μόνη μου. Στις αρχές της (σχολικής) χρονιάς, όταν κατάλαβα ότι τα πραγματα δεν πάνε πολύ καλά επισκέφτηκα κάποιο ψυχολόγο εδώ αλλά να σου πω την αλήθεια ήταν πολύ δύσκολο. Πέραν του ότι οι τιμές είναι εξωφρενικές (πάνω από 150 δολλάρια η επίσκεψη) ήταν περισσότερο δύσκολο απ'όσο φανταζόμουν να εξηγήσω αυτά που αισθάνομαι σε μία ξένη γλώσσα - τελικά είναι πιο εύκολο να μιλάς επιστημονικά στα αγγλικά παρά να εξηγείς το πως αισθάνεσαι! Ελπίζω ότι τώρα τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, κυρίως αισθάνομαι ότι αναλαμβάνω μια δέσμευση απέναντί σας και ότι ακόμη και τις μέρες που δεν θα τα καταφέρνω κανείς δεν πρόκειται να θεωρήσει ότι αποτυγχάνω, ίσα ίσα οι δική σας δύναμη μπορεί να κινητοποιήσει και εμπνεύσει και εμένα... Και πάλι ευχαριστώ για το κουράγιο που μου δίνεις!

Αγαπητή skg

διαβασα με πολύ προσοχη την ιστορια σου. Θα σου πω εν συντομία και την δική μου. Εγώ ήμουν παντα 71 κιλα και που και που 73 (με υψος 1,83). Οταν έφυγα για την Αγγλία για σπουδες πήρα 30 κιλά σε 3 μήνες. Μην με ρωτησεις πως και γιατι? Περνουσα καλά αλλα το χα ρίξει στο φαγητό. Μιλαμε ομωσ για πολυ φαγητό. Απο τότε έχω κάνει πολλές προσπάθιες να τα χάσω. Χανω 10 τα ξαναπαίρνω και ετσι παει η ιστορία 8 χρόνια τώρα.

Αυτο που προσπάθησα όλα αυτα τα χρόνια είναι οτι αρχικά πρέπει να αγαπήσω τον ευατο μου με τα 30 κιλά. Είναι πολύ δύσκολο αλλα πλέον πιστεύω πως το έχω καταφέρει. Και τώρα μπορώ και πιο εύκολα να το αντιμετοπίσω.

Ξερεις πόσα χρόνια έβλεπα στον υπνο μου εφιαλτες γύρω απο το θέμα. Ειχε καταντήσει ψύχωση. Και όλο ετρωγα....

Εχω κανει πολλεσ φορες προσπάθεια να κανω δίαιτα αλλα δεν τα έχω καταφέρει να φτασω τον στόχο μου. Καποια στιγμη κουράζομαι. Τωρα έβαλα ενα στοχο να χάσω καποια κιλα μέχρι τον Σεπτεμβρη που παντρευομαι. Αλλα χωρίς αγχος.

Αυτο που εγώ έχω να σου πώ είναι καθε φορα που σε πιανει μανια για φαγητό οσο διαβασμα και αν εχεις να σηκώνεσαι και να πηγαίνεισ μια βολτα. Οτι ωρα και να είναι. Ειναι μια καλή αρχη για να καταπολεμήσεις αρχικά την μανία του φαγητού.... Δοκίμασέ το... Σε εμένα τουλάχιστον έπιασε....

Καλη συνέχεια... και πάνω απο όλα βγαλ΄το απο το μυαλό σου...... Κοιταξου στον καθρέφτη και πίστεψε στην εικόνα σου. Αγάπησε αυτό που βλέπεις.... Και έτσι θα καταφέρεις να διορθώσεις και τισ ατέλιες...
Σκέψου οτι είσαι πολύ καλη...και απλά θες να γίνεις τέλεια....

Quote:

---

Originally posted by skg
Deb σε ευχαριστώ πολύ για το καλωσόρισμα! Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή αυτό το οποίο έχω πιο πολύ ανάγκη είναι να μη νιώθω μόνη μου. Στις αρχές της (σχολικής) χρονιάς, όταν κατάλαβα ότι τα πραγματα δεν πάνε πολύ καλά επισκέφτηκα κάποιο ψυχολόγο εδώ αλλά να σου πω την αλήθεια ήταν πολύ δύσκολο. Πέραν του ότι οι τιμές είναι εξωφρενικές (πάνω από 150 δολλάρια η επίσκεψη) ήταν περισσότερο δύσκολο απ'όσο φανταζόμουν να εξηγήσω αυτά που αισθάνομαι σε μία ξένη γλώσσα - τελικά είναι πιο εύκολο να μιλάς επιστημονικά στα αγγλικά παρά να εξηγείς το πως αισθάνεσαι! Ελπίζω ότι τώρα τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, κυρίως αισθάνομαι ότι αναλαμβάνω μια δέσμευση απέναντί σας και ότι ακόμη και τις μέρες που δεν θα τα καταφέρνω κανείς δεν πρόκειται να θεωρήσει ότι αποτυγχάνω, ίσα ίσα οι δική σας δύναμη μπορεί να κινητοποιήσει και εμπνεύσει και εμένα... Και πάλι ευχαριστώ για το κουράγιο που μου δίνεις!

---

Εχεις πολυ δίκιο και όσον αφορά το κόστος και όσον αφορά τη γλώσσα.Αν ήσουν ελλάδα ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα.Προσπάθησε να γεμίσεις το χρόνο σου με διάφορα.Συνάντησε φίλους, αρχισε νέα χόμπυ.Το περισσότερο φαγητό που με πάχυνε προσωπικά είχε να κάνει με τη βαρεμάρα μου.ʼμα απασχολείσαι με κάτι όμως είναι ευκολότερο να το ξεχνάς.Κι εγώ παντως αν είχα λεφτα σίγουρα θα πηγαινα για ψυχανάλυση αλλα δυστυχως είναι πολυτέλεια για μενα.Να σαι καλα και πάλι καλό κουράγιο στην προσπάθεια.Ολοι μαζι θα τα καταφέρουμε!

ΤΗC9 σε ευχαριστώ, ώρες ώρες μου φαίνεται απίστευτο ότι οι άνθρωποι μπορεί να σκεφτόμαστε και να αντιδρούμε με τον ίδιο τρόπο! Αφού μπόρεσες να το εκλογικεύσεις, μη στενοχωριέσαι καθόλου, μέχρι το Σεπτέμβριο θα καταφέρεις να χάσεις πολλά κιλά και θα είσαι ακόμη ομορφότερη απ'ό,τι είσαι τώρα! Και όπως λεει και η Deb, όλοι μαζί θα προσπαθήσουμε και θα τα καταφέρουμε!