ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΥΠΕΡΦΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΕΜΕΤΟΥ..
Καλησπέρα σε όλους. Πρώτη φορά μπαίνω και γράφω σε τέτοιο site. Μόλις σταμάτησα από τον ψυχολόγο γιατί δεν είδα αποτέλεσμα 3 χρόνια τώρα.. μάλλον βιαζόμουν να γίνω καλά και έχασα το στοίχημα. Μετά όμως από 10 χρόνια εξάρτησης (περίπου το 1/3 της ζωής μου δηλαδη..) βιαζόμουν να γίνω καλά και έτσι 3 χρόνια τώρα πήγαινα σε ψυχολόγο.
Δεν χρειάζεται να πω κάτι, πάνω κάτω όλοι γνωρίζετε.. Γουρουνοποίηση μέχρι σκασμού κυρίως με σφολιατοειδή και γλυκά, ζεστά ροφήματα, και μετά τουαλέτα.. Έχω βαρεθεί την εικόνα της λεκάνης.
Εξωτερικά είμαι μια χαρά κοπέλα, ουδείς υποψιάζεται τι μου συμβαίνει εκτός από τον φίλο μου που τα "ζει" όλα μαζί μου.. τη θλίψη μου, την απογοήτευσή μου, την κατάντια μου, και από την άλλη, την ανεξήγητα απίστευτη χαρά μου όταν έστω και 1 μέρα δεν φάω.
Τα έχω "βάλει" με τον εαυτό μου που λαμβάνει πολύ υπόψη τους γύρω ανθρώπους και τις αντιδράσεις αυτών. Τυχόν αμηχανία μου, άγχος, χαρά μου οδηγούν στο φαγητό.. και πλέον έχει γίνει καθημερινή μου συνήθεια ακόμα και όταν όλα πάνε καλά, ακόμα και όταν δεν με έχει "πειράξει" κανείς.
Κάποτε πίστεψα ότι θα γίνω καλά και άρχισα γι αυτό την ψυχοθεραπεία αλλά, παρότι συμπαθούσα πολύ την ψυχολόγο μου, καλά δεν έχω γίνει. Σταμάτησα να πηγαίνω, από πείσμα ίσως, σκέφτηκα ότι είναι ανορθόδοξο να δίνω χρήματα και στις δύο πλευρές.. και σε αυτήν και στο βόθρο.
Δεν είμαι μικρή, είμαι 33 χρονών, με δουλειά, πτυχίο, μεταπτυχιακό, πολύ καλό σύντροφο, πολύ καλές φίλες που δυστυχώς ζουν σε άλλες πόλεις. Οι μόνοι που γνωρίζουν το πρόβλημά μου είναι ο φίλος μου και οι γονείς μου - οι οποίοι από όταν τους το είπα εδώ και 7 χρόνια, ποτέ δεν το αναφέρουν και θέλουν να πιστεύουν ότι το έχω ξεπεράσει, 1 φορά το μήνα που με βλέπουν φέρονται σαν να μην τρέχει τίποτα και το αστείο: με πρίζουν να φάω ότι υπάρχει στο τραπέζι!
Το μόνο που δεν έχω είναι την υγεία μου και αναρρωτιέμαι πλέον αν θα την βρω ποτέ.. έχω ξεχάσει πως είναι να ζεις χωρίς αυτό. Το δυσκολότερο που έχω να αντιμετωπίσω είναι να ζω την καθημερινότητα χωρίς αυτήν την νούμερο 1 καθημερινή μου συνήθεια.
Αντίο σας..