Καλώς σας βρήκα και εγώ - βουλιμική ανορεξία
Καλησπέρα και από μένα.
Ειλικρινά δεν ξέρω από πού να αρχίσω, γιατί μπορεί να είμαι καινούρια στο φόρουμ αλλά παλιά στον αγώνα, καθώς φέτος κλείνω "αισίως" 20 χρόνια προσπάθειας να φτάσω στο τέλειο. Βλέπετε, από μικρή έκανα μπαλέτο και το όνειρό μου ήταν να γίνω χορεύτρια, να φύγω στο εξωτερικό κτλ. και η καινούρια δασκάλα μου (γιατί στα 12 άλλαξα σχολή) θεώρησε σωστό από τα 12 μέχρι τα 18 να μου υπενθυμίζει καθημερινά πως πρέπει να φτάσω 45 κιλά γιατί δεν υπάρχουν χοντρές χορεύτριες. Καταλαβαίνετε, βέβαια τι αντίκτυπο είχε αυτό στην ψυχολογία μου και μάλιστα στην περίοδο της εφηβείας. Το αποτέλεσμα ήταν η συνεχής ενασχόληση με δίαιτες, οι οποίες δεν είχαν πάντα αποτέλεσμα (δεν μπορούσα να κατέβω από τα 58 κιλά) και σαν παιδί που ήμουν ζήλευα και τους υπόλοιπους που δεν τους απασχολούσε το βάρος τους και τρώγαν ό,τι ήθελαν. Έτσι, έπρεπε να βρω έναν τρόπο να τρώω ό,τι θέλω αλλά να μην έχει αντίκτυπο στο βάρος μου και κατέφυγα στους εμετούς. Ούτε που θυμάμαι πόσες φορές την ημέρα προκαλούσα εμετό και τις τύψεις να με κατατρώνε μετά. Αυτά μέχρι που τελείωσα το σχολείο και δεν είχα καταφέρει να φτάσω στο επιθυμητό βάρος (45κιλά). Τότε ήταν που σταμάτησα και το χορό, ίσως γιατί ενδόμυχα πίστευα ότι σταματώντας θα κατάφερα να ξεκολήσω το μυαλό μου από το βάρος μου. Φυσικά, δεν έγινε έτσι. Αντίθετα, τα βουλιμικά επεισόδια αυξήθηκαν παρόλο που με δίατες και γυμναστήριο κατάφερα να φτάσω τα 55 που ήταν ο πρώτος στόχος. Όμως ούτε αυτό ήταν αρκετό. Σχεδόν πάντα όταν έβγαινα έξω για φαγητό ή θα ήμουν καλεσμένη σε τραπέζι, ήμουν η πρώτη που θα επισκεφτόταν την τουαλέτα μόλις τελείωνα το φαγητό μου.
Για να μην τα πολυλογώ, παντρεύτηκα, έκανα δύο παιδιά (ντρέπομαι που θα παραδεχτώ ότι και στις δύο εγκυμοσύνες συνεχίστηκαν τα επεισόδια βέβαια, σε πολύ μικρότερο βαθμό και για λίγο διάστημα) και έφτασα τώρα στα 32 να συνεχίζω να προκαλώ εμετό όταν ζορίζομαι συναισθηματικά ή σωματικά (καθώς η τελειομανία μου και η μανία να κάνω πολλά περισσότερα από όσα αντέχω, έχει ξεπεράσει κάθε ρεκόρ). Φυσικά, έχω αποξενωθεί από όλους και από όλα και η μοναδική μου σκέψη είναι πώς θα αδυνατίσω κι άλλο (τώρα είμαι 52 κιλά με 14% λίπος) και παρότι νόμιζα ότι στα 52 κιλά θα είμαι ευτυχισμένη, τώρα το μόνο που θέλω είναι να χάσω κι άλλο. Έτσι για να γελάσουμε λίγο σας παραθέτω το εξής περιστατικό που μου συνέβη. Πριν από λίγο καιρό είχα πάει να αγοράσω τζην και ρωτάει η πωλήτρια τι νούμερο φοράω. Χαμογελαστά της απάντησα "Το μικρότερο"(νόμιζα ότι είναι το 25) και μου φέρνει .... 24 νούμερο παντελόνι!!!!!!!!!!!!!! Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να πάω να δω κάποιον ψυχολόγο γιατί ένιωσα τα νεύρα μου να γίνονται κουρέλια. Φανταστείτε, 20 χρόνια αγώνα και να μου λέει ότι πρέπει να αδυνατίσω κ'άλλο! Εδώ και ένα μήνα βλέπω κάποιον ψυχολόγο, μήπως καταφέρω και κάνω κάτι.
Βλέπω τη ζωή μου σαν απλός θεατής σε ταινία να περνάει από μπροστά μου και εγώ να μην τη ζω. Νιώθω ότι έχει σταματήσει στα 12 όταν άκουσα να μου λέει η δασκάλα μου την πρώτη φορά που με είδε "Πω πω, είσαι χοντρή πρέπει να αδυνατίσεις!"
Φιλικά
Υ.Γ. Ζητάω συγγνώμη για τη μεγάλη έκταση του μηνύματος.
