Μια ζωή, δυο ζωές

Χωρίς δίδυμη αδερφή, όπως στο γνωστό σήριαλ. Αυτή ήταν η ζωή μου μέχρι τώρα...

Αυτή και η σημερινή διαπίστωση με την ειδικό...

Μέχρι πότε όμως;

Έκρυβα τα προβλήματά μου από τον άνθρωπο που είμαστε τόσα χρόνια μαζί. Από τους φίλους μου, από την οικογένεια. Από τον εαυτό μου; Ναι.

Και από πάνω τον τελευταίο καιρό δημιουργούσα και άλλα μυστικά και το χάσμα ανάμεσα στις δύο μου ζωές αντί να γεφυρώνει μεγάλωνε.
Έπιασα τον εαυτό μου να κάνει παράτολμα πράγματα, ίσως και επικίνδυνα. Πράγματα που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έκανα.
Παρόλαυτά δε θα πω έκανα βλακείες. Ήταν τόσο μα τόσο όμορφα. Άσχετα αν ντρεπόμουν γι'αυτά. Θα τα αναλύσω και θα σκεφτώ το γιατί τα έκανα. Δε θα πω δεν άξιζαν. Άξιζαν γιατί επέλεξα να τα κάνω. Δε μετανιώνω για ΤΙΠΟΤΑ...

Και τώρα αυτό που φοβόμουν στο οποίο θα καταλήξουν αυτά τα όμορφα και τρελά που έκανα ήρθε και μάλιστα πολύ γρηγορότερα από ότι πίστευα. Το τέλος... Πριν καν ακόμα γίνει η αρχή. Έμεινε εκεί που άρχισε. Δεν υπήρξε απάτη σωματική αλλά εγκεφαλική.
Και ήρθε το τέλος και γιατί εγώ φοβόμουν τόσο πολύ να το ζήσω αυτό που συνέβαινε...Δεν εκφραζόμουν. Αυτό μου θυμίζει κι άλλα, παλιά μου λάθη, που επαναλαμβάνω...

Προχτές τόλμησα να μιλήσω για τη δεύτερη ζωή μου - των φοβιών - στον άνθρωπο που τρελάθηκε και εξοργίστηκε μαζί μου μόλις συνειδητοποίησε πόσο λίγο με ξέρει. Με το δίκιο του. Όμως...η δεύτερη ζωή μου παραμένει εκεί. Συνεχίζει να με πνίγει και νιώθω πια πως δεν μπορώ να την κοντρολάρω. Δε με αφήνει να ανασάνω. Να μεγαλώσω. Πόσο μικρή είμαι
τελικά; Ένα παιδί που δε μεγάλωσε...

Θέλω να μείνω μόνη... Μακριά από τον άνθρωπο που έζησα τόσα χρόνια μαζί του... Που μου συμπαράστάθηκε και του συμπαραστάθηκα στις δύσκολες στιγμές. Με πονάει αυτό. Από την άλλη με πνίγει. Και με τρομάζει. Πως θα βρω το κουράγιο να χωρίσω; Να βρω εμένα; Ακόμα και μέσα από λάθη... Αισθάνομαι ΤΟΣΕΣ ενοχές...Φοβάμαι

Σε βλέπω ότι ψάχνεσαι .....
Για αυτό και ρωτάς για διαλογισμο κτλ.
Εγώ πιστεύω ότι απο μικρά παιδιά μας μαθαίνουν να κρύβουμε συναισθήματα. Είτε μας το λένε , είτε όταν εμείς θυμώσουμε να τιμωρούν. Με τα χρόνια χειροτερεύει. Καταντάμε να μας ενδιαφέρει περισσότερο πως αισθάνεται ο άλλος για εμάς παρά από το τι αισθανόμαστε εμείς. Στο τέλος αισθανόμαστε ξένοι μέσα στο ίδιο μας το σώμα. Ήμασταν καλά παιδάκια και ακούγαμε τους μεγάλους. Μετά περνάνε τα χρόνια και αποφασίζουμε ότι να μιλήσουμε. Και παθαίνουν οι γύρω κρίση!!!!
Μα τι έπαθες , άλλαξες, τι σε έπιασε......κα.....
Διότι είναι πολύ πιό βολικό , για τους άλλους πάντα, η σιωπή παρά η φωνή. Εξού και οι χρόνιες καταθλίψεις...... ο καταθλιπτικός θέλει να ξεφύγει από αυτό , έλα μου όμως που το επόμενο βήμα είναι ο θυμός ???? Ε!! δεν αφήνουν τον καταθλιπτικό να θυμώσει οπότε και ξαναγυρνά στην κατάθλιψη , ΔΙΟΤΙ πολύ πιο βολικός είναι ο καταθλιπτικός παρά ο θυμωμένος.
Αυτααααααααααα...............

ωχχχχ...για τον διαλογισμό σε μπέρδεψα με την θεοφανία σόρυ!!!!!!!!!!!

Quote:

---

Originally posted by katarina
Σε βλέπω ότι ψάχνεσαι .....
Για αυτό και ρωτάς για διαλογισμο κτλ.
Εγώ πιστεύω ότι απο μικρά παιδιά μας μαθαίνουν να κρύβουμε συναισθήματα. Είτε μας το λένε , είτε όταν εμείς θυμώσουμε να τιμωρούν. Με τα χρόνια χειροτερεύει. Καταντάμε να μας ενδιαφέρει περισσότερο πως αισθάνεται ο άλλος για εμάς παρά από το τι αισθανόμαστε εμείς. Στο τέλος αισθανόμαστε ξένοι μέσα στο ίδιο μας το σώμα. Ήμασταν καλά παιδάκια και ακούγαμε τους μεγάλους. Μετά περνάνε τα χρόνια και αποφασίζουμε ότι να μιλήσουμε. Και παθαίνουν οι γύρω κρίση!!!!
Μα τι έπαθες , άλλαξες, τι σε έπιασε......κα.....
Διότι είναι πολύ πιό βολικό , για τους άλλους πάντα, η σιωπή παρά η φωνή. Εξού και οι χρόνιες καταθλίψεις...... ο καταθλιπτικός θέλει να ξεφύγει από αυτό , έλα μου όμως που το επόμενο βήμα είναι ο θυμός ???? Ε!! δεν αφήνουν τον καταθλιπτικό να θυμώσει οπότε και ξαναγυρνά στην κατάθλιψη , ΔΙΟΤΙ πολύ πιο βολικός είναι ο καταθλιπτικός παρά ο θυμωμένος.
Αυτααααααααααα...............

---

Κατερινα....θα χαρώ να συζητήσουμε το θέμα του διαλογισμού στο ποστ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑ Η ΩΡΑ.

Ανώνυμη συγνώμη για το οφ τόπικ.............

Δεν πειράζει κορίτσια.
Όσο για αυτό που λες katerina ναι, ειδικά αν μια οικογένεια λειτουργεί έτσι, με την απόκρυψη συναισθημάτων, ασυνείδητα και τα παιδιά μαθαίνουν σε αυτό τον τρόπο ζωής. Και πιστεύουν ότι το αντίθετο τους κάνει κακούς ανθρώπους. Μόλις συνειδητοποιήσουν κάποια στιγμή της ζωής τους ότι αυτό είναι τραγικό λάθος παθαίνουν μέχρι και κρίση ταυτότητας...Ποιος είμαι; Γιατί λειτουργώ έτσι; Γιατί μου κάνω κακό; Άντε τώρα να γκρεμίσεις όλους αυτούς τους χρόνιους και παγιωμένους μηχανισμούς μέσα σου και να δημιουργήσεις από την αρχή καινούριους...Σαν να ξεκινάς από το μηδέν. Σαν ένα μικρό παιδί που τώρα μαθαίνει πως να λειτουργεί. Μόνο που τώρα είσαι πια μεγάλος και δεν (πρέπει να) έχεις κανέναν να σε νταντεύει!

Επαναλαμβάνω όμως βολεύει τους άλλους αυτό...γιατί υπάρχει κάποιος λιγότερο να τους ενοχλεί. Δεν μπορείς να <<χορέψεις>> αρκετά για να κάνεις όλους τους γύρο σου χαρούμενους, και στην απίθανη περίπτωση που το καταφέρεις πάλι κάτι θα βρουν που πρέπει να αλλάξεις. Είναι μέγα λάθος να κάνουμε κακό στον εαυτό μας επειδή απλά μας έμαθαν ότι έτσι πρέπει. Ξέρεις κάτι το έκανα πολλά χρόνια , δεν λέει πιά διότι απλά έμαθα ότι ότι και αν έκανα πάλι κάτι έπρεπε να αλλάξω (συμφωνα με την γνωμη τους ) Οπότε έμαθα να με νοιάζει πως εγώ νοιώθω για μένα και όχι να κάνω πράγματα για μόνο και μόνο για να έχω την αποδοχή των άλλων......εξάλλου έχω μόνο να προσφέρω κάτι σε αυτούς που αγαπώ μόνο αν είμαι καλά.................

Quote:

---

Originally posted by katarina
εξάλλου έχω μόνο να προσφέρω κάτι σε αυτούς που αγαπώ μόνο αν είμαι καλά.................

---

Κατερίνα πολύ σημαντικό αυτό.

Το θέμα μου με πληγώνει σε μια επικείμενη ενέργειά μου είναι ότι θα πληγωθώ πληγώνοντας τον άλλο...πληγώνοντας κάποιον που αγαπώ, αλλά κουράστηκα να είμαι εκεί...Παλεύω με μένα την ίδια

Κοίτα ξέρω ότι αυτά που λέω ακούγονται κουλά αλλά το έχω ψάξει το ζήτημα διότι και εγώ πέρασα τα δικά μου . Ήμουν παντρεμένη 15 χρόνια και αυτά τα χρόνια μια ζωή έπνιγα τον εαυτό μου και έκανα ότι ήθελαν οι άλλοι. Απλά και μόνο γιατί να τους βλέπω ευτυχισμένους μου έδινε μεγάλη χαρα, αλλά κατάντησα να φτάσω πάτο.
Δεν σου λέω να επιδιώκεις να στεναχωρείς , αλλά οι άλλοι έχουν ποτέ σκεφτεί αν εμάς μας πληγώνουν???? Μήπως τελικά βολεύονται , χωρίς να το θέλουν , με αυτή την κατάσταση???
Και να σου πω και κάτι εαν δεν γίνεις ο άνθρωπος που οι εμπειρίες σε έκαναν να θέλεις τότε σίγουρα θα πληγώσεις αυτόν που αγαπάς. Τελικά που ξέρεις μπορεί να αρέσεις καλύτερα όταν αποκτήσεις την νεα σου ισορροπία .
Παλεύεις με τον εαυτό σου να μην αναπτυχθείς κάτι που οι ίδιες οι εμπειρίες σε έκαναν να θέλεις. Πρώτα μπουσουλάμε μετά περπατάμε και μετά τρέχουμε, αλλά το παιδί μου δεν το πλάκωσα στα μπινελίκια επειδή προσπαθώντας να περπατήσει πρώτη φορά έπεσε. Ίσα ίσα που το ενθάρρυνα.
Εγώ ένα ξέρω ότι όποια σχέση και αν αφήσω τον εαυτό μου μαζί μου θα τον έχω. Για αυτό πρώτα θα ισορροπήσω στο όποιο νέο μου εαυτό , και μετά οι αποφάσεις έρχονται αβασάνιστα. Σιγά σιγά η μία μετά την άλλη όχι απότομες και καταλυτικές , μη ισορροπημένες , αποφάσεις......
Δεν είναι ανάγκη να φύγεις από πουθενά. Με το που θα βρείς τον εαυτό σου μπορεί ο άνθρωπος που πάντα έψαχνες να είναι ήδη δίπλα σου. Είτε ναι είτε όχι θα έρθει η όποια απόφασή σου αβασάνιστα.....

Quote:

---

Originally posted by katarina
Πρώτα μπουσουλάμε μετά περπατάμε και μετά τρέχουμε, αλλά το παιδί μου δεν το πλάκωσα στα μπινελίκια επειδή προσπαθώντας να περπατήσει πρώτη φορά έπεσε. Ίσα ίσα που το ενθάρρυνα.

---

Μου άρεσε η εικόνα αυτή και η παρομοίωση που δίνεις.

Quote:

---

Originally posted by katarina
Για αυτό πρώτα θα ισορροπήσω στο όποιο νέο μου εαυτό , και μετά οι αποφάσεις έρχονται αβασάνιστα. Σιγά σιγά η μία μετά την άλλη όχι απότομες και καταλυτικές , μη ισορροπημένες , αποφάσεις......
Δεν είναι ανάγκη να φύγεις από πουθενά. Με το που θα βρείς τον εαυτό σου μπορεί ο άνθρωπος που πάντα έψαχνες να είναι ήδη δίπλα σου. Είτε ναι είτε όχι θα έρθει η όποια απόφασή σου αβασάνιστα.....

---

Κατερίνα κορίτσι μου με έχεις αποστομώσει...λες πολύ σωστές κουβέντες. Πραγματικά αν είχα ισορροπήσει μέσα μου 100% θα ήμουν σίγουρη στο τι θα έκανα. Τώρα δεν είμαι σίγουρη ούτε για το αν θα φύγω ούτε για το αν θα μείνω. Με βλέπω αν φύγω να μην αντέχω και να γυρίσω τρέχοντας πίσω. Αλλά αυτό δεν είναι λύση! Το θέμα είναι ότι συνεχώς είμαι έτσι, μία έτσι και μια αλλιώς και δεν το αποφάσιζα...Κι όσο σκέφτομαι πόσο ακόμα καιρός θα πρέπει να περάσει μέχρι να αποφασίσω γιατί δεν είμαι και το πιο αποφασιστικό άτομο τρομάζω και κλαίω τα χρόνια που πέρασαν και τα χρόνια που θα έρθουν... Η λύση όμως παραμένει η ίδια -αυτή που λες. Να ισορροπήσω εγώ...

Καλημέεεεεεεεεεεεερρααααα ααααααααα..............
Να κάνεις ότι είναι δυνατόν για να είσαι όσο καλύτερα γίνεται.

Το να φύγεις σε αυτή την φάση δεν είναι μια απόφαση που θα σε κάνεις να αισθανθείς καλύτερα, αλλά και το να μείνεις δεν είναι ότι καλύτερο. Ίσως ανάμεσα στα δύο το να κάτσεις είναι λιγότερο δύσκολο από το να φύγεις αυτή την στιγμή. Οπότε κάτσε. Η διαφορά είναι ότι παίρνοντας την λιγότερο δύσκολη απόφαση για σένα αυτήν την στιγμή σου δίνεις τον χρόνο για να σκεφτείς πιο ήρεμα τι είναι καλύτερο για σένα να κάνεις. Δεν μιλάμε για την καλύτερη απόφαση του αιώνα δεν μιλάμε για την καλύτερη απόφαση του μήνα. Μιλάμε για την καλύτερη απόφαση που θα κάνει την ψυχή σου λίγο να χαλαρώσει ΤΩΡΑ.
Και έτσι σιγά σιγά θα σταματήσεις να μαστιγώνεις τον εαυτό σου που δεν μπορείς να πάρεις αποφάσεις. Σου έχει περάσει από το νου καθόλου ότι καλύτερα να μην πάρεις κάποια απόφαση παρά να πάρεις την λάθος? Αυτό το πέρα δώθε είναι που σε κάνει να τρελαίνεσαι . Για αυτό κάτσε στην μέση , και είναι απίθανο πως τα πράγματα θα ξεδιπλωθούν.
Το σωστό είναι τόσο μοναδικό για τον καθένα μας όσο και το δακτυλικό μας αποτύπωμα.
Κάνε παρέα με άτομα που σε χαλαρώνουν. Μην σηκώνεις τηλέφωνα αν δεν έχεις όρεξη. Κάνε ότι χρειάζεται για να περνάς όλο και καλύτερα και σταμάτα να μαστιγώνεις τον εαυτό σου.
ορροπήσει

Καλέ από πού μου περίσσεψε το ορροπησει??????????????????????/

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Χωρίς δίδυμη αδερφή, όπως στο γνωστό σήριαλ. Αυτή ήταν η ζωή μου μέχρι τώρα...

Αυτή και η σημερινή διαπίστωση με την ειδικό...

Μέχρι πότε όμως;

Έκρυβα τα προβλήματά μου από τον άνθρωπο που είμαστε τόσα χρόνια μαζί. Από τους φίλους μου, από την οικογένεια. Από τον εαυτό μου; Ναι.

Και από πάνω τον τελευταίο καιρό δημιουργούσα και άλλα μυστικά και το χάσμα ανάμεσα στις δύο μου ζωές αντί να γεφυρώνει μεγάλωνε.
Έπιασα τον εαυτό μου να κάνει παράτολμα πράγματα, ίσως και επικίνδυνα. Πράγματα που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έκανα.
Παρόλαυτά δε θα πω έκανα βλακείες. Ήταν τόσο μα τόσο όμορφα. Άσχετα αν ντρεπόμουν γι\'αυτά. Θα τα αναλύσω και θα σκεφτώ το γιατί τα έκανα. Δε θα πω δεν άξιζαν. Άξιζαν γιατί επέλεξα να τα κάνω. Δε μετανιώνω για ΤΙΠΟΤΑ...

Και τώρα αυτό που φοβόμουν στο οποίο θα καταλήξουν αυτά τα όμορφα και τρελά που έκανα ήρθε και μάλιστα πολύ γρηγορότερα από ότι πίστευα. Το τέλος... Πριν καν ακόμα γίνει η αρχή. Έμεινε εκεί που άρχισε. Δεν υπήρξε απάτη σωματική αλλά εγκεφαλική.
Και ήρθε το τέλος και γιατί εγώ φοβόμουν τόσο πολύ να το ζήσω αυτό που συνέβαινε...Δεν εκφραζόμουν. Αυτό μου θυμίζει κι άλλα, παλιά μου λάθη, που επαναλαμβάνω...

Προχτές τόλμησα να μιλήσω για τη δεύτερη ζωή μου - των φοβιών - στον άνθρωπο που τρελάθηκε και εξοργίστηκε μαζί μου μόλις συνειδητοποίησε πόσο λίγο με ξέρει. Με το δίκιο του. Όμως...η δεύτερη ζωή μου παραμένει εκεί. Συνεχίζει να με πνίγει και νιώθω πια πως δεν μπορώ να την κοντρολάρω. Δε με αφήνει να ανασάνω. Να μεγαλώσω. Πόσο μικρή είμαι
τελικά; Ένα παιδί που δε μεγάλωσε...

Θέλω να μείνω μόνη... Μακριά από τον άνθρωπο που έζησα τόσα χρόνια μαζί του... Που μου συμπαράστάθηκε και του συμπαραστάθηκα στις δύσκολες στιγμές. Με πονάει αυτό. Από την άλλη με πνίγει. Και με τρομάζει. Πως θα βρω το κουράγιο να χωρίσω; Να βρω εμένα; Ακόμα και μέσα από λάθη... Αισθάνομαι ΤΟΣΕΣ ενοχές...Φοβάμαι

---

Πολύ καλό ποστ, χαίρομαι τόσο για σένα. Και τα άλλα ήταν αληθινά, μη μετανιώνεις για τίποτα, ήταν κομμάτια σου που έπρεπε να ικανοποιήσεις, επανέρχομαι όμως στο υπέροχο που είπε κάποτε η μαρίνα εδώ μέσα, όλοι έχουμε το δικαίωμα να είμαστε αυτό που είμαστε ανά πάσα ώρα και στιγμή. Πόσο αληθινό!!

Σ\'ευχαριστώ Liber.
Βέβαια, όσο περνάει λίγο ο καιρός αρχίζω καλώς ή κακώς το αυτομαστίγωμά μου...

Κατερίνα συμφωνώ με αυτό που λες, ότι το να μην πάρω τώρα μια απόφαση είναι προτιμότερο από το να πάρω μια λάθος απόφαση, ή μια απόφαση που θα την αναιρέσω αμέσως. Αυτό έκανα άλλωστε εδώ και τόσο καιρό. Το κακό σε αυτή την επιλογή είναι ότι ειδικά τώρα κάνω ακόμα μεγαλύτερο κακό στη σχέση. Είμαι απομακρη, αποκομμένη, στον κόσμο μου, κλειστή. Και γενικά συμπεριφέρομαι άθελά μου όπως δε θα ήθελα να μου συμπεριφερθούν.

ΔΕΝ πειράζει. Θέλεις τον χρόνο σου. ΔΕΝ κάνεις τίποτα το κακό που προσπαθείς να ισορροπήσεις.

Σας ευχαριστώ για την αποδοχή σας κορίτσια...
Νομίζω ότι ανέκαθεν σε αυτό υστερούσα, στην αποδοχή των συναισθημάτων μου, του εαυτού μου ως σύνολο. Κι αυτό με έκανε να αυτομαστιγώνομαι. Σίγουρα δεν το έχω δουλέψει αυτό το κομμάτι μου αλλά πιστεύω είμαι σε καλύτερο δρόμο...