Τι μελαγχολική μέρα.....

ʼρχισε το φθινόπωρο...
Πάει το καλοκαιράκι, η ζέστη, ο ήλιος, η ατελείωτη μέρα με τα ηλιοβασιλέματα, η θάλασσα............
Πάντα ο Σεπτέμβριος είναι για μένα ο πιο μελαγχολικός μήνας του χρόνου.... Ο πιο λυπημένος....
Ίσως φταίει ότι έχω και μια "μαύρη" επέτειο αυτό το μήνα. Το θάνατο του πατέρα μου...
Τώρα βλέπω τη βροχή και ακούω το τραγούδι που εκείνος αφιέρωσε κάποτε στη μητέρα μου. Οι γονείς μου ήταν χωρισμένοι, χώρισαν όταν ήμουν εγώ 2 χρονών και η αδελφή μου ενός.
Ερωτεύτηκαν τρελά, έμειναν μαζί 13 χρόνια, έκαναν 2 παιδιά και χώρισαν, τόσο απλά. Και από κει άρχισε ο κατήφορος και για τους δύο.. Κατέστρεψαν την ζωή τους με αυτό το χωρισμό .. αλλά δεν το ήξεραν τότε τι ζημιά θα κάνουν.. και σ' αυτούς και σε μας..
Τι με έπιασε τώρα και σας τα γράφω όλα αυτά?
Δεν θέλω να σας μελαγχολήσω..
Αλλά σας βάζω να ακούσετε το τραγούδι τους...

http://www.youtube.com/watch?v=DVvc_g-iOyw

Εμενα παλι,μου αρεσε πολυ η σημερινη μερα και δη τωρα το βραδακι.
Toυτού,νύχτα,βροχή και ψυχρούλα μετά από τόσο καιρό,μουσική όλα τα λεφτά,άλλος στο τιμόνι κι εγώ να ταξιδεύω στις σκέψεις μου.Perfect.

Τη σχέση μου με το Σεπτέμβριο την έχω αναλύσει ήδη.. είναι και για μένα ο πιο μελαγχολικός και λυπημένος μήνας του χρόνου. Για σένα είναι κάτι παραπάνω, αλλά μην ξεχνάς.. ο Οκτώβριος ποτέ δεν είναι μακριά :)

Αχ!Λινταλένια μου,Σεπτεμβρημελαγχολημέν� � μου...
Το τραγούδι των γονιών σου είναι το αγαπημένο μου από Πάριο...Η αλήθεια είναι πως εκφράζει όλους όσους
για ηλίθιους ποταπούς μικροανθρώπινους λόγους στερούνται το μεγαλείο να χαίρονται την αγάπη τους και ζουν χώρια
κάτω από τον ίδιο ουρανό...Αν είναι ποτέ δυνατόν,που όμως είναι!Αχ!Βαρύς ο αναστεναγμός από τέτοιες σκέψεις,
αλλά από την άλλη,ποτέ δε θ'αλλάξει πως είστε και τα δυό σας καρποί ενός μεγάλου έρωτα!
Και ξέρεις τι λένε για τα παιδιά αυτα,έ;Τα πιο όμορφα,τα πιο έξυπνα,τα πιο...γενικότερα!
Ν'αναπαύεται ο μπαμπακούλης σου εκεί που βρίσκεται
και να κρατάτε τις όμορφες αναμνήσεις του εσείς ζωντανές...
Να μη σε συγκινήσω όμως...αλλαγή θέματος!

Εγώ λατρεύω τη μελαγχολία,τα πρωτοβρόχια,τη μουντίλα του ουρανού μ'όλες τις αποχρώσεις του μπλε και γκρι του!
Τον βρίσκω πολύ καλλιτεχνικό αυτό το μήνα,γεμάτο ξεκινήματα,όνειρα κι υποσχέσεις στο μέλλον!
Κύκλοι κλείνουν κι άλλοι ανοίγουν...Υπέροχα,μαγικά πράγματα συμβαίνουν κάτω από τη σκέπη του!
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που Αγάπη,Πίστη,Σοφία,Ελπίδα κούρνιασαν στην αγκαλιά του!
Σεπτέμβρη με βρήκε η λατρεία μου κι αυτό δεν το αλλάζω με τίποτα στον κόσμο!
Το ξανάβαλα το τραγούδι αυτό την πρωτομηνιά,αλλά καθότι όσο γράφω το μουρμουρίζω:

"Κι αν κάποτε χωρίσουμε,θυμήσου...Σεπτέμβ ρη σου'χα πει πως σ'αγαπώ!"

--->ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΡΑΣ : ΘΥΜΗΣΟΥ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Και γω λατρευω το Σεπτεμβρη ειδικα στη Θεσσσαλονικη που ειμαι και μακρυα της εδω και καποια χρονια,ειχε παντα ξεκινηματα και καλλιτεχνικη μορφη..κατα τα αλλα οτι και να μου φερνει η μουνταδα του καιρου ευτυχως εχω τα παιδακια μου.Αρκει ενα χαμογελο και μια αγκαλια τους για να φτιαξουν ολα..

Αυτό έβλεπα το πρωί πίνοντας τον καφέ μου στο μπαλκόνι.. Ταίριαζε με το θέμα του τόπικ και είπα να το μοιραστώ μαζί σας..

περισσότερες φθινοπωρινές εικόνες από την πρωινή μου βόλτα..

Όπως λέει και το τραγούδι ''Wake me up when September ends...''

Ναι, όντως ο Σεπτέμβρης είναι κάτι σαν πρωτοχρονιά για όλους μας, καινούργια σχέδια, καινούργιοι στόχοι, αλλά δεν τον θέλω αυτό το μήνα.
Παρόλο που Σεπτέμβρη έχω και ευχάριστη επέτειο (γνωριμία με τον άντρα μου και γάμο μετά από 4 χρόνια την ίδια μέρα!).

Κάτσε τώρα να ακούσω και το τραγούδι σου Ναντινάκι να γίνω χειρότερα...
Και συ Πένυ: τι όμορφες πραγματικά φθινοπωρινές εικόνες!