Τι περιέργο? έχω κρίσεις πανικού!¨)
Καλησπέρα.
Διαβάζω προσεκτικά εδώ και μερικές μέρες τα ποστ από διάφορα μέλη και θα ήθελα αν μπορώ να δώσω και εγώ λίγο κουράγιο στους συμπάσχοντες.
Για την ιστορία είμαι 24 ετών.
Πάντα (μέχρι τον Ιανουάριο) ήμουν από τους ανθρώπους που έλεγαν ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα , ότι δεν κουράζονται ποτέ και ότι είναι οι καλύτεροι σε ότι και αν κάνουν.
Τα τελευταία 4 χρόνια δουλεύω σε μια εταιρία που δραστηριοποιείτε σε όλη την Ελλάδα και αυτό σήμαινε ατελείωτα και συνεχόμενα ταξίδια , κυρίως αδίκως , τύχαινε πολλές φορές να κάνω και 1700 χιλιόμετρα σε 2 μέρες (μη ρωτάτε πως).
δουλεύοντας 14 έως και 32 ώρες συνεχόμενα.
Τον περασμένο Ιανουάριο από μια ασήμαντη αιτία λιποθύμησα για πρώτη φορά στην ζωή μου.
Δεν το έδωσα σημασία και μετά από δύο μέρες που βρισκόμουνα σε μια γειτονική πόλη για δουλειά , έπαθα την πρώτη κρίση πανικού.
ʼρχισα να ζαλίζομαι , πίστευα ότι θα λιποθυμήσω κτλ. (τα ξέρετε)
Για καλή μου τύχη ήμουνα μαζί με έναν συνεργάτη και οδήγησε αυτός στην επιστροφή.
Αφού έκανα όλες τις ιατρικές εξετάσεις που υπήρχαν και φυσικά δεν μου έβρισκαν οι γιατροί τίποτα άρχισα να συνηδητοπιώ ότι όλα είναι μέσα στο μυαλό μου.
Βέβαια πριν αρχίσω να το συνηδητοπιώ ζήτησα να \"υποβιβαστώ\" στην εταιρία που δούλευα και να περνώ λιγότερο μισθό αλλά να δουλεύω εντός πόλης.
Ο κυριότερος φόβος μου ήταν μην λιποθυμήσω στον δρόμο και πάρω και κανέναν ακόμα στο λαιμό μου.
Και το φαινόμενο είναι έντονο κυρίως όταν οδηγώ.
Ακόμα δεν το έχω ξεπεράσει και έχω αντιληφθεί ότι ο φόβος κάνει κύκλους.
Προσωπικά εμένα με πιάνει όταν ο οργανισμός μου χαλαρώνει π.χ στην οδήγηση που κάθομαι στο κάθισμα και δεν κινούμε και δεν μπορώ να αφήσω τον οργανισμό μου τελείως χαλαρό με αποτέλεσμα μέχρι το βράδυ να είμαι πιασμένος παντού.
Παρόλα αυτά έχω δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου να συνεχίσω την ζωή μου κανονικά και να μην με σταματήσει ποτέ ο φόβος από το να κάνω αυτό που βαρέσει.
Είναι γεγονός ότι από τότε που είχαν την πρώτη κρίση έχω βελτιώσει την ποιότητα ζώης μου σημαντικά και να κάνω πράγματα που με χαλαρώνουν ή με εξιτάρουν όπως διάφορα extreme sports πηγαίνοντας κόντρα στην φοβία μου.
Ειλικρινά αυτό βοηθάει πολύ , όπως προσωπικά πιστεύω ότι βοηθάει πολύ η έκθεση στον ¨κίνδυνο\"¨
Δεν έχω επισκεφτεί ακόμα κάποιον ψυχολόγο κακώς ίσως και αυτό γιατί έτσι πίστευα ότι θα ήταν σαν να αποδέχομαι ότι υπάρχει πρόβλημα ενώ αγνοώντας το ότι με τον καιρό θα το ξεχάσω.. πλέον έχω αρχίσει να το σκέπτομαι σοβαρά.
Προσωπικά με απασχολούν τρία ερωτήματα που θα ήθελα αν ήταν δυνατόν να πάρω απαντήσεις:
1) είναι κάτι που όσο περνάει ο καιρός εξασθενεί?
2) υπάρχει περίπτωση τουλάχιστον όσον αφορά εμένα να λιποθυμήσω κατά την διάρκεια μιας κρίσης?
στην δεύτερη ερώτηση έχο πάρει τις ίδιες απαντήσεις και από τον παθολόγο μου και από ένα γνωστό μου ψυχολόγο που του έκανα την ερώτηση και ήταν και οι δύο απόλυτα αρνητικοί δηλαδή ότι δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση.
3) αυτό το πρόβλημα μπορεί να εξαλειφθεί τελείως?
Το μήνυμα που ήθελα να περάσω στους συνάδελφους είναι απλά να μην παραιτηθούν και κάνουν ότι επιθυμούν χωρίς να υπολογίζουν την κρίση.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο trust me i know:) αλλά τελικά είναι η μόνη οδός προς την αποδέσμευση από την φοβία - τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ.
Ευχαριστώ πολύ και με συγχωράτε για το μακροσκελές ποστ.:)
Π.Σ Υπάρχουν και θετικά σε παιδιά ! τουλάχιστον εγώ έβαλα λίγα κιλά και πλέον με περνάνε για άνθρωπο:) πριν δυστιχώς με περνούσαν μάλλον για οδοντογλυφίδα:P
Σχετικά με τη δεύτερη ερώτηση
Η λιποθυμία δεν έρχεται εύκολα. Μου το έχει πει κι εμένα κάποιος παθολόγος. Προκαλείται από οργανικά αίτια και πολύ σπάνια από ψυχολογικά. Σε ερώτησή μου αν όλες αυτές οι απότομες ζαλάδες που διαρκούν λίγα δευτερόλεπτα, αλλά είναι ικανές να σε τρομοκρατούν για όλη την υπόλοιπη ημέρα, μου είπε οτι δεν πρόκειται να προκαλέσουν λιποθυμία. Κι ας νομίζεις οτι εκείνη τη στιγμή θα πέσεις κάτω. Είναι δύσκολες καταστάσεις κυρίως οι ζαλάδες όταν συμβαίνουν. Απο μικρός τις φοβόμουν. Ποιός να μου \'λεγε οτι θα συνέβαιναν τακτικά όταν μεγάλωνα και αγχωνόμουν πιο πολύ...
και να σας εξηγήσω εγώ το γιατί...!
Καλησπέρα σε όλους,
για να καταπραύνω λίγο τα πνεύματα εδώ πέρα, πράγματι η λιποθυμία ως αντίδραση στο άγχος (και των ζαλάδων που το ακολουθούν) είναι αδύνατον να συμβεί.
Κι αυτό γιατί:
οι κρίσεις πανικού όπως τις ξέρουμε (τα συμπτώματα είναι πλέον πιστεύω γνωστά, διαφορετικά υπάρχουν επιγραμματικά σε σχετικό άρθρο στην κεντρική σελίδα) προκαλούνται και συντηρούνται από τον τρόπο αναπνοής του ατόμου, ένα φαινόμενο που ονομάζεται υπέρπνοια.
Τα συμπτώματα της υπέρπνοιας περιλαμβάνουν όλα τα συμπτώματα που εμφανίζονται και στις κρίσεις πανικού.
Η υπέρπνοια συμβαίνει όταν παίρνουμε πιο βαθιές αναπνοές με την ίδια συχνότητα ή πιο συχνές αναπνοές του ίδιου βάθους ή και τα δυο αυτά ταυτόχρονα. Στις περιπτώσεις αυτές καταναλώνουμε οξυγόνο που δεν αποθηκεύουμε και χάνουμε διοξειδιο του άνθρακα. Αυτό προκαλεί τη λεγόμενη αλκάλωση (μείωση του CO2 στο αίμα), η οποία οδηγεί σε αύξηση των καρδιακών παλμών (πιο γρήγοροι και πιο δυνατοί) και στην αίσθηση της δύσπνοιας. Αυτά είναι και τα συμπτώματα που παρατηρούν συνήθως τα άτομα που έχουν κρίσεις πανικού. Και αυτά ακριβώς είναι τα συμπτώματα που ερμηνεύονται από το άτομο ως ξαφνικά, μη αναμενόμενα και ανεξήγητα, και κατά συνέπεια δημιουργούν φόβο (άγχος), ο οποίος στη συνέχεια οδηγεί στην ενεργοποίηση του αυτόνομου νευρικού συστήματος, μεταξύ άλλων υπέρπνοια, και έτσι συμπληρώνεται ο φαύλος κύκλος που συντηρεί την κρίση πανικού.
Γι\' αυτό και στη θεραπευτική αντιμετώπιση των κρίσεων πανικού σημαντική είναι η τεχνική της χαλάρωσης και της εκμάθησης καλύτερου τρόπου αναπνοής, ώστε να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος της υπέρπνοιας. Ως καλύτερος τρόπος αναπνοής νοείται η βαθιά εισπνοή και η ακόμα πιο μακρά εκπνοή - η εκπνοή με το στόμα στρογγυλό, σαν να το φυσάμε και να μην κρυώνει...χιχι. Και όταν λέμε εκμάθηση αυτό συνεπάγεται και την απαραίτητη εξάσκηση, δηλαδή τουλάχιστον 3 φορές τη μέρα γύρω στις 15 αναπνοές-εκπνοές. Όσο πιο πολύ εξασκηθεί κανείς, τόσο πιο \"έμπειρος\" γίνεται και μπορεί να το εφαρμόσει σε μια επικείμενη κρίση πανικού για να χαλαρώσει και να την ξεπεράσει.
Στην περίπτωση της υπέρπνοιας λοιπόν, που βιώνει κανείς κατά την κρίση πανικού, οι καρδιακοί παλμοί αυξάνονται, η αιματική πίεση αυξάνεται και τα αγγεία στενεύουν.
Για να λιποθυμήσει κάποιος πρέπει να συμβούν ακριβώς τα αντίθετα, δηλαδή να πέσει η καρδιακή και η αιματική πίεση και να φαρδύνουν τα αγγεία. Οπότε όταν κάποιος περνάει μια κρίση πανικού και νιώθει τις συνήθεις ζαλάδες, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να λιποθυμήσει. Είναι κλινικώς αδύνατο :o.
Η μόνη περίπτωση που αυτό μπορεί να συμβεί είναι στην αιματοφοβία (φοβία του αίματος). Όπου όταν κάποιος έχει αιματοφοβία και δει αίμα, μπορεί να λιποθυμήσει, αλλά πάνω σε αυτό μη με ρωτήσετε, δεν ξέρω γιατί...
Αυτά από μένα.
Ελπίζω να βοήθησα λίγο να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα..
Φιλικά
Αγγελική