Τι περιέργο? έχω κρίσεις πανικού!¨)

Καλησπέρα.
Διαβάζω προσεκτικά εδώ και μερικές μέρες τα ποστ από διάφορα μέλη και θα ήθελα αν μπορώ να δώσω και εγώ λίγο κουράγιο στους συμπάσχοντες.

Για την ιστορία είμαι 24 ετών.
Πάντα (μέχρι τον Ιανουάριο) ήμουν από τους ανθρώπους που έλεγαν ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα , ότι δεν κουράζονται ποτέ και ότι είναι οι καλύτεροι σε ότι και αν κάνουν.
Τα τελευταία 4 χρόνια δουλεύω σε μια εταιρία που δραστηριοποιείτε σε όλη την Ελλάδα και αυτό σήμαινε ατελείωτα και συνεχόμενα ταξίδια , κυρίως αδίκως , τύχαινε πολλές φορές να κάνω και 1700 χιλιόμετρα σε 2 μέρες (μη ρωτάτε πως).
δουλεύοντας 14 έως και 32 ώρες συνεχόμενα.
Τον περασμένο Ιανουάριο από μια ασήμαντη αιτία λιποθύμησα για πρώτη φορά στην ζωή μου.
Δεν το έδωσα σημασία και μετά από δύο μέρες που βρισκόμουνα σε μια γειτονική πόλη για δουλειά , έπαθα την πρώτη κρίση πανικού.
ʼρχισα να ζαλίζομαι , πίστευα ότι θα λιποθυμήσω κτλ. (τα ξέρετε)
Για καλή μου τύχη ήμουνα μαζί με έναν συνεργάτη και οδήγησε αυτός στην επιστροφή.
Αφού έκανα όλες τις ιατρικές εξετάσεις που υπήρχαν και φυσικά δεν μου έβρισκαν οι γιατροί τίποτα άρχισα να συνηδητοπιώ ότι όλα είναι μέσα στο μυαλό μου.
Βέβαια πριν αρχίσω να το συνηδητοπιώ ζήτησα να \"υποβιβαστώ\" στην εταιρία που δούλευα και να περνώ λιγότερο μισθό αλλά να δουλεύω εντός πόλης.
Ο κυριότερος φόβος μου ήταν μην λιποθυμήσω στον δρόμο και πάρω και κανέναν ακόμα στο λαιμό μου.
Και το φαινόμενο είναι έντονο κυρίως όταν οδηγώ.
Ακόμα δεν το έχω ξεπεράσει και έχω αντιληφθεί ότι ο φόβος κάνει κύκλους.
Προσωπικά εμένα με πιάνει όταν ο οργανισμός μου χαλαρώνει π.χ στην οδήγηση που κάθομαι στο κάθισμα και δεν κινούμε και δεν μπορώ να αφήσω τον οργανισμό μου τελείως χαλαρό με αποτέλεσμα μέχρι το βράδυ να είμαι πιασμένος παντού.
Παρόλα αυτά έχω δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου να συνεχίσω την ζωή μου κανονικά και να μην με σταματήσει ποτέ ο φόβος από το να κάνω αυτό που βαρέσει.
Είναι γεγονός ότι από τότε που είχαν την πρώτη κρίση έχω βελτιώσει την ποιότητα ζώης μου σημαντικά και να κάνω πράγματα που με χαλαρώνουν ή με εξιτάρουν όπως διάφορα extreme sports πηγαίνοντας κόντρα στην φοβία μου.
Ειλικρινά αυτό βοηθάει πολύ , όπως προσωπικά πιστεύω ότι βοηθάει πολύ η έκθεση στον ¨κίνδυνο\"¨
Δεν έχω επισκεφτεί ακόμα κάποιον ψυχολόγο κακώς ίσως και αυτό γιατί έτσι πίστευα ότι θα ήταν σαν να αποδέχομαι ότι υπάρχει πρόβλημα ενώ αγνοώντας το ότι με τον καιρό θα το ξεχάσω.. πλέον έχω αρχίσει να το σκέπτομαι σοβαρά.

Προσωπικά με απασχολούν τρία ερωτήματα που θα ήθελα αν ήταν δυνατόν να πάρω απαντήσεις:

1) είναι κάτι που όσο περνάει ο καιρός εξασθενεί?
2) υπάρχει περίπτωση τουλάχιστον όσον αφορά εμένα να λιποθυμήσω κατά την διάρκεια μιας κρίσης?
στην δεύτερη ερώτηση έχο πάρει τις ίδιες απαντήσεις και από τον παθολόγο μου και από ένα γνωστό μου ψυχολόγο που του έκανα την ερώτηση και ήταν και οι δύο απόλυτα αρνητικοί δηλαδή ότι δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση.
3) αυτό το πρόβλημα μπορεί να εξαλειφθεί τελείως?

Το μήνυμα που ήθελα να περάσω στους συνάδελφους είναι απλά να μην παραιτηθούν και κάνουν ότι επιθυμούν χωρίς να υπολογίζουν την κρίση.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο trust me i know:) αλλά τελικά είναι η μόνη οδός προς την αποδέσμευση από την φοβία - τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ.

Ευχαριστώ πολύ και με συγχωράτε για το μακροσκελές ποστ.:)

Π.Σ Υπάρχουν και θετικά σε παιδιά ! τουλάχιστον εγώ έβαλα λίγα κιλά και πλέον με περνάνε για άνθρωπο:) πριν δυστιχώς με περνούσαν μάλλον για οδοντογλυφίδα:P

Quote:

---

Originally posted by Lifeissimple
1) είναι κάτι που όσο περνάει ο καιρός εξασθενεί?
2) υπάρχει περίπτωση τουλάχιστον όσον αφορά εμένα να λιποθυμήσω κατά την διάρκεια μιας κρίσης?
στην δεύτερη ερώτηση έχο πάρει τις ίδιες απαντήσεις και από τον παθολόγο μου και από ένα γνωστό μου ψυχολόγο που του έκανα την ερώτηση και ήταν και οι δύο απόλυτα αρνητικοί δηλαδή ότι δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση.
3) αυτό το πρόβλημα μπορεί να εξαλειφθεί τελείως?

---

Καλημέρα και καλωσήρθες στο φόρουμ:)

1) τη διαταραχή πανικού δεν τη γιατρεύει ο χρόνος που περνάει, αν αυτός ο χρόνος δεν συμπεριλαμβάνει κάποια συστηματική αντιμετώπιση, όπως την έχουμε περιγράψει αυτήν σε άλλα ποστ. Μπορεί να περάσει μια περίοδος που φαινομενικά να νιώθει κάποιος εντάξει, αλλά με ένα στρεσογόνο ερέθισμα να προκληθεί κρίση. Πολλοί σε αυτό το φόρουμ το περιέγραψαν σαν κάτι που κοιμάται, νομίζεις ότι έφυγε, μέχρι που ξαναξυπνάει.

2) η κρίση πανικού δεν είναι προετοιμασία του οργανισμού για κάτι κακό, αφορά απλώς τον φόβο μην τυχόν συμβεί το κακό.

3) ναι, αρκεί να το αντιμετωπίσεις αποτελεσματικά και υπεύθυνα, με τη βοήθεια ενός κατάλληλου επαγγελματία που και να σου ταιριάζει προσωπικά και να έχει μια γνώση της διαταραχής.

ευχαριστώ πολύ pops.

η μόνη μου ανησυχία ήταν μήπως ξανά λιποθυμήσω για παράδειγμα την ώρα που οδηγώ , είδη πλέον μετά από κάποιους μήνες έχω αρχίσει να συνηδιτοπιώ ότι δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα κακό και να το αντιμετωπίζω ή να το αψηφώ και να συνεχίζω την ζωή μου.

Παράλληλα είδη έχω έρθει σε επαφή με κάποιον ψυχολόγο και είναι αυτές τις μέρες να κανονίσω ραντεβού.

Πάντως έχω παρατηρήσει σημαντική βελτίωση από τότε που άρχισε να με πιάνει σε σχέση με τον τελευταίο καιρό.

ευχαριστώ και πάλι για τις χρήσιμες συμβουλές!

Προσεξε καλέ μου! πρόσεξε!

Αυτη η ασθενεια ειναι υπουλη. Εκει που λες όλα ειναι καλά , γίνεται ανατροπή. Και κάθε πισωγύρισμα ειναι χειρότερο απο το προηγούμενο.

Εχεις δυναμη και θέληση, μπράβο σου! Ειναι μια γερη βάση. Αλλά να δεις οπωσδήποτε και γιατρό, να κάνεις συστηματική αγωγή. Να ξεριζώσεις το κακό όχι να το κουκουλώσεις.

Καλή τυχη!

Η λιποθυμία δεν έρχεται εύκολα. Μου το έχει πει κι εμένα κάποιος παθολόγος. Προκαλείται από οργανικά αίτια και πολύ σπάνια από ψυχολογικά. Σε ερώτησή μου αν όλες αυτές οι απότομες ζαλάδες που διαρκούν λίγα δευτερόλεπτα, αλλά είναι ικανές να σε τρομοκρατούν για όλη την υπόλοιπη ημέρα, μου είπε οτι δεν πρόκειται να προκαλέσουν λιποθυμία. Κι ας νομίζεις οτι εκείνη τη στιγμή θα πέσεις κάτω. Είναι δύσκολες καταστάσεις κυρίως οι ζαλάδες όταν συμβαίνουν. Απο μικρός τις φοβόμουν. Ποιός να μου \'λεγε οτι θα συνέβαιναν τακτικά όταν μεγάλωνα και αγχωνόμουν πιο πολύ...

Καλησπέρα σε όλους,

για να καταπραύνω λίγο τα πνεύματα εδώ πέρα, πράγματι η λιποθυμία ως αντίδραση στο άγχος (και των ζαλάδων που το ακολουθούν) είναι αδύνατον να συμβεί.

Κι αυτό γιατί:
οι κρίσεις πανικού όπως τις ξέρουμε (τα συμπτώματα είναι πλέον πιστεύω γνωστά, διαφορετικά υπάρχουν επιγραμματικά σε σχετικό άρθρο στην κεντρική σελίδα) προκαλούνται και συντηρούνται από τον τρόπο αναπνοής του ατόμου, ένα φαινόμενο που ονομάζεται υπέρπνοια.
Τα συμπτώματα της υπέρπνοιας περιλαμβάνουν όλα τα συμπτώματα που εμφανίζονται και στις κρίσεις πανικού.

Η υπέρπνοια συμβαίνει όταν παίρνουμε πιο βαθιές αναπνοές με την ίδια συχνότητα ή πιο συχνές αναπνοές του ίδιου βάθους ή και τα δυο αυτά ταυτόχρονα. Στις περιπτώσεις αυτές καταναλώνουμε οξυγόνο που δεν αποθηκεύουμε και χάνουμε διοξειδιο του άνθρακα. Αυτό προκαλεί τη λεγόμενη αλκάλωση (μείωση του CO2 στο αίμα), η οποία οδηγεί σε αύξηση των καρδιακών παλμών (πιο γρήγοροι και πιο δυνατοί) και στην αίσθηση της δύσπνοιας. Αυτά είναι και τα συμπτώματα που παρατηρούν συνήθως τα άτομα που έχουν κρίσεις πανικού. Και αυτά ακριβώς είναι τα συμπτώματα που ερμηνεύονται από το άτομο ως ξαφνικά, μη αναμενόμενα και ανεξήγητα, και κατά συνέπεια δημιουργούν φόβο (άγχος), ο οποίος στη συνέχεια οδηγεί στην ενεργοποίηση του αυτόνομου νευρικού συστήματος, μεταξύ άλλων υπέρπνοια, και έτσι συμπληρώνεται ο φαύλος κύκλος που συντηρεί την κρίση πανικού.

Γι\' αυτό και στη θεραπευτική αντιμετώπιση των κρίσεων πανικού σημαντική είναι η τεχνική της χαλάρωσης και της εκμάθησης καλύτερου τρόπου αναπνοής, ώστε να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος της υπέρπνοιας. Ως καλύτερος τρόπος αναπνοής νοείται η βαθιά εισπνοή και η ακόμα πιο μακρά εκπνοή - η εκπνοή με το στόμα στρογγυλό, σαν να το φυσάμε και να μην κρυώνει...χιχι. Και όταν λέμε εκμάθηση αυτό συνεπάγεται και την απαραίτητη εξάσκηση, δηλαδή τουλάχιστον 3 φορές τη μέρα γύρω στις 15 αναπνοές-εκπνοές. Όσο πιο πολύ εξασκηθεί κανείς, τόσο πιο \"έμπειρος\" γίνεται και μπορεί να το εφαρμόσει σε μια επικείμενη κρίση πανικού για να χαλαρώσει και να την ξεπεράσει.

Στην περίπτωση της υπέρπνοιας λοιπόν, που βιώνει κανείς κατά την κρίση πανικού, οι καρδιακοί παλμοί αυξάνονται, η αιματική πίεση αυξάνεται και τα αγγεία στενεύουν.
Για να λιποθυμήσει κάποιος πρέπει να συμβούν ακριβώς τα αντίθετα, δηλαδή να πέσει η καρδιακή και η αιματική πίεση και να φαρδύνουν τα αγγεία. Οπότε όταν κάποιος περνάει μια κρίση πανικού και νιώθει τις συνήθεις ζαλάδες, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να λιποθυμήσει. Είναι κλινικώς αδύνατο :o.

Η μόνη περίπτωση που αυτό μπορεί να συμβεί είναι στην αιματοφοβία (φοβία του αίματος). Όπου όταν κάποιος έχει αιματοφοβία και δει αίμα, μπορεί να λιποθυμήσει, αλλά πάνω σε αυτό μη με ρωτήσετε, δεν ξέρω γιατί...

Αυτά από μένα.
Ελπίζω να βοήθησα λίγο να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα..

Φιλικά
Αγγελική

ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας:)

προσωπικά ποτέ δεν θυμάμαι να είχα ζαλιστεί παρόλες τις αϋπνίες και τα ξενύχτια που έριχνα...

Ο λόγος που είχα λιποθυμήσει τότε ήταν (και απαντάω στην Αγγελική ) γιατί είχα κοπεί και έτρεχε πολύ αίμα , θυμάμαι είχε γίνει ο νιπτήρας κόκκινος και μόλις σκεφτικά \" ρε λες να λιποθυμήσω\" πάρτε με κάτω.

Το περίεργο στην όλη υπόθεση είναι ότι δεν έχω αιματοφοβία ...τουλάχιστον τόσα χρόνια που θυμάμαι που σφαζόμουν με τα μηχανάκια και τα ποδήλατα πιο μικρός δεν ζαλιζόμουν ποτέ στην θέα του αίματος και από άλλους που χρειάστηκε να βοηθήσω που είχαν χτηπήσει.....

Βέβαια από τότε που λιποθύμησα είναι γεγονός ότι όταν βλέπω αίμα μια ψυλοανατριχίλα με πιάνει.. ίσως γιατί έχω συνδυάσει ότι η λιποθυμία ήρθε από την θέα του αίματος και με επηρεάζει

οπώς και να έχει πλέον έχω συνηδητοπιηθεί γύρω από το θέμα και αυτό χάρη σε εσάς.

Ευχαριστώ πολύ για τις εμπεριστατωμένες απαντήσεις!

Blackrose σε ευχαριστώ πολύ για την συμβουλή θα το προσέξω ! να είσαι σίγουρη ότι δεν θα αφίσω μια παλιό φοβία να με βάλει από κάτω!:D

Π.Σ Από Όλα αυτά που έχω διαβάσει έχω κατάλάβει ότι όλα είναι μέσα στο μυαλό μας τελικά ? ή κάνω λάθος?

Αγαπητε Lifeissimple,

Το ότι δεν εχεις αιματοφοβια ή, για να μην παιρνουμε τις πιο ακραιες καταστασεις, το οτι δεν σε επηρέαζε η θεα του αιματος δε σημαινει απαραιτητα οτι και στο συγκεκριμενο περιστατικο ηταν περιεργο που λυποθυμησες.

Μηπως ηταν περισσοτερο το αιμα απ\' οτι ειχες δει αλλες φορες; Μηπως δεν ειχες ξανα αντικρυσει τη θεα τοσου αιματος μεσα στο νιπτυρα; Αν δεν ηταν πρωτογνωρη η θεα του αιματος οπως την αντικρυσες σ\' εκεινο το περιστατικο, μαλλον δεν θα σκεφτοσουν \"λες να λιποθυμησω\"..

Αλλα και παλι υπαρχουν πολλοι αλλοι παραγοντες που θα μπορουσαν να προκαλεσουν τη λιποθυμια στο συγκεκριμενο περιστατικο, πχ χαμηλη πιεση (ισως λογω κουρασης, ζεστης, αδυναμιας, αν ησουν νυστικος), παραγοντες που δεν εχουν σχεση με αγχος η πανικο. Προς θεου, μην παρεξηγηθω, δεν εννοησα οτι εχεις αιματοφοβια και γι\' αυτο λυποθυμησες. Υπαρχουν αλλοι λογοι που μπορει να λιποθυμησει κανεις, αλλα το έντονο αγχος ή η κριση πανικου δεν ειναι ενας απο αυτους.

Κι εγω ειμαι φανατικη αιμοδοτρια αλλα την τελευταια φορα που πηγα να δωσω αιμα -Ιουλιο μηνα μεσημεριατικα- φευγοντας τα ειδα ξαφνικα ολα μαυρα και δεν μπορουσα να σταθω στα ποδια μου, δεν εχασα τις αισθησεις μου, αλλα λιγο ελειψε. Μου ειχε πεσει προφανως για καποιο λογο η πιεση - και οχι επειδη εχω αιματοφοβια!

Αυτο που λες οτι ισως εχεις συνδυασει τη λιποθυμια με τη θεα του αιματος και αυτο να σε επηρεαζει τωρα οταν βλεπεις αιμα, δεν αποκλειεται καθολου. Αλλα σκεψου οτι πιθανοτατα να μην ηταν η θεα του αιματος απο μονη της που προκαλεσε τη λιποθυμια (αφου και ποτε δεν ειχες τετοιο προβλημα με το αιμα), αλλα η θεα του αιματος σε συνδυασμο με καποιον απο τους παραγοντες που ονομασα παραπανω. Μην εισαι τοσο σιγουρος δηλαδη οτι απο δω και περα καθε φορα που θα βλεπεις αιμα θα λιποθυμας, μη σου γεννηθει τετοια \"προκαταληψη\", προκαταβολικη προσδοκια.

Ολα ειναι μεσα στο μυαλο μας απο την αποψη οτι ο τροπος που σκεφτομαστε επηρεαζει σημαντικα τον τροπο που αισθανομαστε (η αρχη της γνωσιακης θεωριας και θεραπειας). Αν καποιος ειναι απαιδιοδοξος και τα βλεπει ολα μαυρα και τα ερμηνευει ολα αρνητικα (που ειναι λαθος της σκεψης), επομενο ειναι να εχει καταθλιπτικη διαθεση. Αν καποιος ειναι αισιοδοξος (και οχι απαραιτητα υπεραιδιοσοξος, αλλα ρεαλιστης) θα ερμηνευσει τα γεγονοτα οπως τους αρμοζουν, θα μπορει να βλεπει και τη θετικη πλευρα των γεγονοτων, δεν θα τον καταβαλλει η αρνητικη οψη τους, οποτε δεν θα αναπτυξει ευκολα συναισθηματικο προβλημα που να μην μπορει να διαχειριστει. Και με το αγχος το ιδιο. Πχ ειναι νυχτα και καποιος κοιμαται στο κρεβατι του και τον ξυπναει ενας θορυβος απο την κουζινα. Μπορει να σκεφτει οτι ειναι ενας κλεφτης και να πανικοβληθει (ερμηνεια). Μπορει ομως να σκεφτει οτι ειναι η γατα ή κατι αλλο ασημαντο, να γυρισει πλευρο και να συνεχισει ηρεμα τον υπνο του.

Και ο τροπος που εχουμε μαθει να συμπεριφερομαστε -μεσω της κοινωνικης μαθησης και της μιμησης των προτυπων μας, και μεσω των εμπειριων της ζωης μας- επηρεαζει τα συναισθηματα μας (συμπεριφορικη θεωρια). Αν εχουμε μαθει να αντιμετωπιζουμε τις δυσκολες καταστασεις με εποικοδομητικους τροπους λογικα δεν θα αναπτυξουμε συναισθηματικα προβληματα. Αν εχουμε μαθει να μην αντιμετωπιζουμε τις καταστασεις αυτες, αλλα να τις αποφευγουμε ή να διαφευγουμε απο αυτες, πιο πιθανο ειναι τα συναισθηματικα προβληματα που μας δημιουργουνται (πχ αγχος) να συντηρουνται.

Μπορω να κατσω να το αναλυσω και περισσοτερο αλλα δεν θα σας το κανω αυτο!...:D

Τωρα διαβαζοντας ξανα την ιστορια σου για να φρεσκαρω τη μνημη μου, μηπως κουραζοσουν πολυ απο τα τρεξιματα της δουλειας σου, μηπως σου δημιουργοταν ενας υποσυνειδητο αγχος απο ολες τις υποχρεωσεις, στο οποιο δεν εδωσες σημασια επειδη οπως λες εισαι \"απο τους ανθρωπους που μπορουν να κανουν τα παντα και δεν κουραζονται ποτε\", μηπως ο οργανισμος σου προσπαθουσε να σου δωσει σημαδια οτι χρειαζεσαι και λιγη ξεκουραση, αλλα εσυ δεν εδωσες σημασια και ο οργανισμος σου ξεσπασε με τη λιποθυμια και την ακολουθη κριση πανικου; Με λιγα λογια μηπως το παρακανες λιγακι;;;...!

Ισως λοιπον πηρες τη σωστη αποφαση που ζητησες να υποβιβαστεις στην εταιρεια, αλλα δεν συνειδητοποιησες ακριβως τους σωστους λογους. Οχι για να μη σε ξαναπιασει κριση πανικου, αλλα για να χαλαρωσεις λιγο. Μου φαινεται οτι εισαι λιγο σε υπερδιεγερση - τοσο που δεν μπορεις καν να αφησεις τον εαυτο σου να χαλαρωσει (>\"Προσωπικά εμένα με πιάνει όταν ο οργανισμός μου χαλαρώνει π.χ στην οδήγηση που κάθομαι στο κάθισμα και δεν κινούμε και δεν μπορώ να αφήσω τον οργανισμό μου τελείως χαλαρό με αποτέλεσμα μέχρι το βράδυ να είμαι πιασμένος παντού\"<.

>\"Είναι γεγονός ότι από τότε που είχαν την πρώτη κρίση έχω βελτιώσει την ποιότητα ζώης μου σημαντικά και να κάνω πράγματα που με χαλαρώνουν ή με εξιτάρουν όπως διάφορα extreme sports πηγαίνοντας κόντρα στην φοβία μου. Ειλικρινά αυτό βοηθάει πολύ , όπως προσωπικά πιστεύω ότι βοηθάει πολύ η έκθεση στον ¨κίνδυνο\"¨<
Κι εγω πιστευω οτι θα σε βοηθησει πολυ να κανεις πραγματα που σε χαλαρωνουν, και ναι καλα θα κανεις να μην αφησεις το φοβο να σε κυριευσει. Η εκθεση ειναι η καλυτερη θεραπεια στους φοβους. Αν και πιστευω οτι εσυ απλα το ειχες παρακανει αλλα δεν ηθελες να το παραδεχτεις στον εαυτο σου στην αρχη, και γι\' αυτο ο οργανισμος σου αντεδρασε ετσι. Αν δεν ενδωσεις στους φοβους που σου εχουν δημιουργηθει τωρα, αλλα τους λογικοποιησεις με αυτον τον τροπο πιστευω οτι θα το ξεπερασεις και δεν θα σου μεινει κανενα \"κουσουρι\";)!

> \"Δεν έχω επισκεφτεί ακόμα κάποιον ψυχολόγο κακώς ίσως και αυτό γιατί έτσι πίστευα ότι θα ήταν σαν να αποδέχομαι ότι υπάρχει πρόβλημα ενώ αγνοώντας το ότι με τον καιρό θα το ξεχάσω.. πλέον έχω αρχίσει να το σκέπτομαι σοβαρά.\"<
Αγνοώντας το θα εκανες ο,τι χειροτερο. Η αποφυγη οπως σου ειπα και παραπανω συντηρει το φοβο και το αγχος. Μπορεις να δοκιμασεις να το αντιμετωπισεις μονος σου, με τη χαλαρωση και με το να μην αφησεις το φοβο σου να σε εγκλωβισει και αν εχεις την αναγκη επισκεπτεσαι και εναν ψυχολογο, ειδικο. (εγώ τον λογαριασμο πού να τον στείλω;;;:D:P)

Περιμενουμε τα νεα σου!!

Φιλικα
Αγγελικη

Αγγελική,

Θέλω να σε ευχαριστήσω κι εγώ για τα σχόλιά σου. Ειδικά για το θέμα της λιποθυμίας και το κατά πόσο μπορεί να προέρθει ή όχι από το άγχος, τα σχόλιά σου είναι πολύ χρήσιμα και καθησυχαστικά.
Έχω κατά καιρούς διασταυρώσει γνώμες για το κατά πόσο είναι εφικτή μια λιποθυμία από το άγχος και όλες οι γνώμες ήταν κατηγορηματικές αρνητικά. Μου κάνει βέβαια τρομερή εντύπωση πως μια τόσο έντονη ζαλάδα που διαρκεί μερικά δευτερόλεπτα, προέρχεται από το άγχος και είναι ικανή να σου χαλάσει ολόκληρη τη μέρα, δεν καταλήγει σε λιποθυμία. Ξέρω οτι φαίνεται αστείο, αλλά για όσους το έχουν ζήσει και θυμούνται τα συμπτώματα, νομίζεις οτι βρίσκεσαι στο τελικό στάδιο πριν από αυτή και οτι από λεπτό σε λεπτό θα σωριαστείς κάτω.

α ρε Αγγελική δώσε διευθινσή να σου στείλω ένα μπουκάλι κρασι! LOLL:P

Πραγματικά έχεις βοηθήσεις πολύ εμένα αλλά και άλλους που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα.

Έχεις δίκιο στο κομμάτι ότι το παράκανα.. για την ακρίβεια το έβγαλα τα μάτια....
Συγκεκριμένα το τελευταίο καιρό πριν την λιποθυμία ήμουνα μόνιμα άυπνος και το άγχος είναι κάτι που στην δική μου δουλειά είναι κάτι το βέβαιο και το μόνιμο καθώς παίζουμε μόνιμα με τον χρόνο..

Είμαι σίγουρος ότι ήταν ξέσπασμα του οργανισμού... ξέρεις κάθομαι και σκέπτομαι αυτό που είπες και σιγά σιγά μου έρχονται στο μυαλό συνεχεία προειδοποιήσεις που είχα για το επικείμενο γεγονός... μικρό ζαλάδες που ούτε καν τις έδινα σημασία ..μουδιάσματα , τσιμπήματα στην καρδιά (για όλα αυτά δεν υπάρχει τίποτα το βιολογικό) δεν υπάρχει εξέταση που να μην έχω κάνει..


Το καλό από όλη αυτή την ιστορία είναι ότι μαθαίνεις να εκτιμάς αυτά που έχεις και συνιδητοπιείς τι μπορεί να χάσεις...

Προσωπικά το έχω εκλάβει ως ένα πολύ έντονο μάθημα.

Πραγματικά με όλα όσα είπες με βοήθησες πολύ..:D
Που είπαμε να στείλω εκείνο το μπουκάλι ?:P

Αγαπητέ Giorgo,

τα συμπτωματα του εντονου αγχους ή μιας κρισης πανικου μπορουν να ειναι οντως παρα πολυ εντονα και ασχημα για οποιον ερχεται σε επαφη μαζι τους απο πρωτο χερι, και οχι δεν φαινεται καθολου αστειο!;)

Παρα πολλοι ειναι αυτοι που ερμηνευουν μια τετοια εμπειρια ως οτι θα λιποθυμησουν, θα τρελαθουν, θα πεθανουν η θα παθουν καρδιακη συγκοπη. Και αυτο φυσικα χειροτερευει την κατασταση γιατι αυξανεται το αγχος τους ακομη περισσοτερο και δημιουργειται ενας φαυλος κυκλος ο οποιος καθε επομενη φορα ενεργοποιειται και πιο γρηγορα. Αλλα ολα αυτα ειναι λαθος ερμηνειες που δινουν στον εαυτο τους για να εξηγησουν το φαινομενο της κρισης.

Καπου αλλου μεσα στο φορουμ εχω ξαναγραψει οτι το αγχος στην κριση πανικου αρχικα ναι μεν αυξανεται αλλα καποια στιγμη φτανει σε ενα πλατω, σταθεροποιειται και απο κει και υστερα αρχιζει να μειωνεται, και ολα αυτα μεσα σε 20-30 λεπτα. Συνηθως ομως κανενας δεν το συνειδητοποιει αυτο γιατι με το που αρχιζει να νιωθει την κριση πανικου να ερχεται, \"την εχει κανει\" απο την αγχογονο κατασταση και μετα συνηθως την αποφευγει τελειως. Αν ομως κανει αυτο το πειραμα των 20-30 λεπτων (εκθεση) θα καταλαβει οτι ουτε προκειται να τρελαθει, ουτε να πεθανει, ουτε τιποτα, απλα το αγχος θα φυγει από μονο του, αρκει να επιμεινει και να μην φυγει απο την κατασταση. Κι αν κανει αυτο το πειραμα επανειλημμενα αρκετες φορες, ακομα και το αρχικο αγχος που νιωθει θα ειναι ολο και περισσοτερο μειωμενο μεχρι να σβησει τελειως. Δεν υπονοω οτι κατι απο αυτα ειναι ευκολο γι\' αυτον που νιωθει το αγχος, αλλα ξεκινωντας με μικρα, λιγοτερο απειλητικα βηματακια και ανεβαινοντας σιγα-σιγα στα πιο δυσκολα με τον προσωπικο ρυθμο του καθενος , οι προοπτικες βελτιωσης ειναι καλες.

Αγγελική,

Έχεις δίκιο. Όσες φορές είναι αδύνατον για διάφορους λόγους να \"την κάνω\" όπως λες από μια δυσάρεστη κατάσταση που δημιουργεί άγχος, έχω παρατηρήσει οτι τα συμπτώματα υποχωρούν από μόνα τους. Πολλές φορές όμως το χρονικό διάστημα υπερβαίνει τη μισή ώρα. Καλά, Το ξέρω οτι είναι δύσκολο να τεθούν στερεότυπα αντίδρασης του οργανισμού, γιατί ο καθένας είναι μια διαφορετική οντότητα που αντιδρά διαφορετικά. Αν και είναι πάρα πολύ δύσκολο εκείνη τη στιγμή με \"βαρύ\" κεφάλι και μια σχετική ζαλάδα να ηρεμήσεις και να πεις \"εντάξει, δεν θα πάθω και τίποτα\", παρόλα αυτά έχω αρχίσει και το ξεπερνάω. Λίγο με το αυτοκίνητο δυσκολεύομαι, κυρίως σε μεγάλη κίνηση, ξέρεις. Στις μεσαίες λωρίδες ή σε φανάρια που ξεχνάνε να ανάψουν πράσινο. Τώρα τελευταία, έχει αρχίσει και με χαλάει πολύ η νυχτερινή οδήγηση εκτός πόλης σε επαρχιακές ή εθνικές οδούς. Καλά, ίσως φταίει και μια κούραση στα μάτια λόγω δουλειάς γιατί με 0,25 του βαθμού μυωπία στο ένα μόνο μάτι, δεν δικαιολογείται η ελαφριά ζαλάδα και το \"άδειασμα\" του μυαλού λες και βρίσκεσαι σε πλοίο.
Σας κούρασα. Το έκανα όμως για να δούν όσοι έχουν κάτι παρόμοιο οτι δεν είναι μόνοι τους και κυρίως οτι εφόσον αντιμετωπίζεται, μπορούν να το αντιμετωπίσουν κι αυτοί.

φίλε Γιώργο και εγώ το ίδιο παθαίνω ..(λόγω δουλιάς είμαι συνέχεια σε ένα αυτοκίνητο μέσα θέλοντας και μη) ,ενώ σχεδόν έχω εξαφανίσει ακόμα και τις σκέψεις όταν είμαι με τα ποδιά .. στο αυτοκίνητο μου δημιουργείτε ένα άγχος στις ίδιες συνθήκες και στην εθνική οδό.
έχω ωμός αντιληφθεί γιατί συμβαίνει αυτό..

είναι κυρίως επειδή στο αυτοκίνητο \"τσουλάς\" και μένεις σε απραξία στην ουσία ενώ εκείνο προχωράει σου δημιουργείται ή αίσθηση της ζαλάδας και ότι δεν το ελέγχεις...
ακόμα αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι αυξομειώνω το γκάζι πού συχνά ίσως για να νιώθω ότι έχω τον έλεγχο…


dont worry αν θα φύγουν σιγά σιγά και αυτά .. εγώ είμαι πεπεισμένος..

όλα είναι μέσα στο μυαλό μας τελικά..

Στην δική μου περίπτωση είναι λίγο διαφορετικά. Η στιγμιαία ζαλάδα λόγω κίνησης έρχεται κυρίως στη νυχτερινή οδήγηση εκτός πόλης. Είναι αλήθεια οτι με τα φώτα του αυτοκινήτου και μόνο δεν είναι και τόσο άνετη η οδήγηση τη νύχτα. Όταν αρχίσω και το σκέφτομαι, δημιουργείται ο γνωστός φαύλος κύκλος των σκέψεων και πολλές φορές αργεί να περάσει. Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι αυτό. Όταν μπλοκάρω σε φανάρια ή σε πολλή κίνηση, όταν σταματάω δηλαδή, τότε αισθάνομαι άβολα. Όχι πως μου έχει δημιουργήσει ποτέ πρόβλημα, με ενοχλεί αρκετά όμως. Το ξέρω οτι όλα αυτά είναι ένας κύκλος κακών σκέψεων στο μυαλό μου. Προσπαθώ να το αντιμετωπίσω όμως. ʼλλες φορές τα καταφέρνω, άλλες όχι. Αυτό είναι το κακό. Είναι ύπουλο και έρχεται όταν δεν το περιμένεις. Αν δεν το σκεφτώ, δεν με πιάνει. Είναι όμως πολύ δύσκολο τουλάχιστον για μένα να μην το σκεφτώ.
Παρασυρθήκαμε όμως και βγήκαμε τελείως εκτός θέματος στο συγκεκριμένο post.

alex πιστευώ πως αυτό κάνουμε όλοι μας θέλοντας και μη καθώς οι υποχρεώσεις τρέχουν , τα έξοδα το ίδιο και εμείς πρέπει να παλεύουμε κάθε μέρα για να εξασφαλίσουμε αν μη τι άλλο το εισόδημα μας...

είναι γεγονός ότι με την διαρκή έκθεση μείωνεται το άγχος της λιποθημίας αλλά δεν λέει να εξαληφθεί καθώς (δυστηχώς) είναι η πρώτη μας σκέψη το πρωι και η τελευταία το βράδυ και το σημαντικότερο .. είναι ύπουλη! :(